0

Αξία ανεκτίμητη…

Posted by manaliss on Jun 17, 2014 in Γενικά, Εκπαιδευτικά

Αλήθεια τι είναι εκείνο που αξίζει άραγε σήμερα. Η υγεία πάνω απ’ όλα… κλασσικό. Τι άλλο άραγε;

Οι φίλοι. Και οι καλοί φίλοι αξίζουν ακόμα περισσότερο.

Θυμάμαι όταν ξεκινούσα κάπου το 1990 στα 29 χρόνια μου, μια μητέρα που μου έλεγε… τόσο νέος και τόσο πετυχημένος…

Και σκέφτηκα… το μόνο σίγουρο είναι ότι το “τόσο νέος” θα περάσει σίγουρα. Δεν υπάρχει περίπτωση.

Για το τόσο πετυχημένος; Άραγε τι θα πει πετυχημένος καθηγητής; Αυτός που “βάζει τους μαθητές στου στο Πανεπιστήμιο;” Αυτός που κάνει καλό μάθημα; Αυτός που καταφέρνει να “εξιτάρει” και να ανεβάσει τους μαθητές του σε άλλα επίπεδα σκέψης και δυνατοτήτων; Αυτός που κάνει όλα τα χατήρια των μαθητών του και δεν τους βάζει δουλειά να τους κουράσει; Ανάλογα το ποιος δέχεται το ερώτημα έχουμε την ανάλογη απάντηση.

Για εμένα  ο καλός καθηγητής αφήνει ένα κομμάτι του εαυτού του στους μαθητές του. Αυτό οι μαθητές το γνωρίζουν και σε κάθε ευκαιρία είναι κοντά σου. Κάποτε έλεγα ότι αν οι μαθητές σου όταν σε βλέπουν δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο τότε κάτι έχεις κάνει καλό. Πολύ περισσότερο όταν γίνονται κουμπάροι σου και ζητάνε να σου βαφτίσουν το μικρότερο σου γιο, ή σε καλούν σε δικές τους στιγμές όπως ο γάμος τους.

Κάπως έτσι έγινε και σήμερα.

Ήρθε η Έλενα στην Ελλάδα για 15 μέρες και μέσα σε 3 μέρες μια όμορφη παρέα από απόφοιτους βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ στο DANDY στο Ψυχικό.IMG_4182small

Μαζί με την Μαρία  και την Αίμη βρεθήκαμε με τους παλιούς μας μαθητές και μιλάγαμε, μιλάγαμε, μιλάγαμε. Και αφήσαμε και κάβα. Και δώσαμε και υπόσχεση να το ξανακάνουμε. Γιατί δεν τελειώσαμε. Μάλλον ξεκινήσαμε. Και δεν είναι μόνο η Έλενα, η Μαριέττα, ο Σπύρος και ο Γιώργος που φαίνονται εδώ. Είναι και ο Νίκος που ήρθε αργότερα, αλλά και ο Σταύρος με τον Δημήτρη που συμπτωματικά έπιναν το καφέ τους εκεί αλλά και η Μυρτώ που δουλεύει εκεί. Όλοι σαν μια παρέα, μιλήσαμε, καλαμπουρίσαμε, γελάσαμε και πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα.

Άραγε τι αξία να έχει αυτό. Να σας πω.

Αξία ανεκτίμητη. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μετρήσει την αξία του να βρίσκεσαι με τους παλιούς σου μαθητές και τωρινούς σου φίλους, να αφήνεις να σε συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός τους, να μοιράζεσαι τα σχέδια τους και τα όνειρά τους. Και να έχεις την αίσθηση ότι σε κάποια φάση ήσουν και εσύ μέρος του σχεδίου, ότι και εσύ κάποτε βοήθησες να πετύχουν τα σχέδια τους και τα όνειρά τους. Γι’ αυτό λοιπόν η αξία της σημερινής βραδιάς ήταν απλά… ανεκτίμητη.

Τη καλημέρα μου…

 
0

Μοιράζοντας τον θησαυρό…

Posted by manaliss on May 18, 2014 in Γενικά, Κοινωνικά, Υπολογιστές

Η ιστορία ξεκίνησε τη Τρίτη των Τριών Ιεραρχών. Tο Σάββατο στο καφέ των αποφοίτων του Λύκειου Αρρένων Βύρωνα ( έτσι λεγόταν το 1979 που ξεσχολίσαμε), ο Κώστας μας έφερε το νέο. Κλέψανε το σχολείο μας. Καλό έτσι μετά από 35 χρόνια και ακόμα είναι το σχολείο μας. Και από ότι φαίνεται πάντα θα είναι το σχολείο μας.

Ρωτήσαμε λεπτομέρειες και μας είπε ότι ξημερώνοντας 30 Ιανουαρίου μπήκαν στο σχολείο και πήραν ότι βρήκαν μπροστά τους: υπολογιστές, Notebooks, προτζέκτορες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Μάθαμε ότι εκείνες τις ημέρες “φορτώνανε” και αλλού.  Άραγε το κόστος αντικατάστασης πόσοι μισθοί σχολικών φυλάκων είναι ; Τέλος πάντων. Η ουσία ήταν ότι το σχολείο δεν είχε ούτε ένα υπολογιστή για να δουλέψει.

Το σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να βάλουμε ρεφενέ και να πάρουμε ένα υπολογιστή για το σχολείο. Το κάναμε και πήραμε αντί 220 € ένα “ανακατασκευασμένο”  DELL. Ψάχνοντας λίγο είδα ότι αυτοί οι υπολογιστές στη πλειοψηφία τους είναι dummies ( = βλάκες) δηλαδή υπολογιστές μικρών σχετικά δυνατοτήτων που ανήκουν σε δίκτυο που ελέγχεται από ισχυρούς server. Με τις αναβαθμίσεις που κάνουν οι εταιρείες αυτοί βγαίνουν κατά δεκάδες εκτός χρήσης και εταιρείες αναλαμβάνουν την “ανακατασκευή” και διοχέτευση στην αγορά. Αποτελούν λύση ανάγκης για κάποιον με συγκεκριμένες ανάγκες – εννοείται όχι “ακραίες”. Την ιδέα αλλά και την πραγματοποίησή της, την ανέλαβε ο Κώστας Λεράκης και μετά από ένα μήνα ο υπολογιστής παραδόθηκε στο σχολείο φορτωμένος με προγράμματα κατά την άποψή μου – μια και εγώ τα φόρτωσα – χρήσιμα και όλα από το sxoleio.eu (κρατήστε τη διεύθυνση είναι θησαυρός. Πάνω από 700 προγράμματα για όλες τις χρήσεις δωρεάν και νόμιμα).

Πέρασε ο καιρός και πριν το Πάσχα, ακούω ότι θα αλλάξουμε τους υπολογιστές στον τέταρτο όροφο του σχολείου ακολουθώντας ένα πρόγραμμα σταδιακής αντικατάστασης. Αυτό σημαίνει καμιά 15αριά υπολογιστές διαθέσιμοι. Έχοντας την προηγούμενε εμπειρία πάω κατευθείαν στον Eric Rouget υπεύθυνο μηχανογράφησης του σχολείου μου και τον ρωτάω…

– Τι θα τα κάνουμε τα μηχανήματα αυτά;

– Είναι παλιά, δεκαετίας και, και πάνε για ανακύκλωση.

– Τι έχουν μέσα; (σύνθεση δηλαδή…)

Μου λέει και κάθε άλλο παρά για πέταμα τη βρίσκω. Μη κάνεις τίποτα του λέω και θα σου πω. Φεύγω για τη διευθύντρια μου Ζωή Πολυμεροπούλου, που την ενημερώνω για την ιδέα μου να μοιράσω τους υπολογιστές αυτούς σε σχολεία (σαν δωρεά της Σχολής) αφού τους “καθαρίσω” και αν συμφωνεί να το πω στο Γενικό Διευθυντή. Παίρνω το ΟΚ και πάω στο Γενικό Διευθυντή κ. Bernard Luyckx όπου του εξηγώ τι θα κάνω και παίρνω και από εκεί το ΟΚ και ξεκινάω.

Αναφέρω όλα τα ονόματα, γιατί τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει αν κάποιος από όλους όσους αναφέρω δεν βοηθούσε με το τρόπο του το πρόγραμμα.

Επιστροφή στον Eric και των ρωτάω πόσα κομμάτια είναι: από 15 έως 20 μου λέει, και τον ρωτάω πως θα μπορούσα να το κάνω. Και μου λέει φτιάξε τον πρώτο, όπως εσύ νομίζεις, και φέρε τον εδώ. Θα κάνω αντιγραφή τον σκληρό του δίσκο και θα τους φτιάξω όλους πανομοιότυπους.  Όπερ και εγένετο. Ο πρώτος, με την ίδια λογική του πρώτου υπολογιστή που αγοράσαμε για το Λύκειο Βύρωνα, γέμισε προγράμματα και προετοιμάστηκε κατάλληλα. Επιστράφηκε στο σχολείο και εξήγησα τι είχα κάνει. Ο Eric μου λέει ότι θα με ενημερώσει. Και πράγματι σε 3 μέρες μου λέει έτοιμοι (!!!). Το αυτοκίνητο μου γίνεται φορτηγό και το σαλόνι μου Μοναστηράκι. Η γυναίκα μου έπαθε επιλεκτική όραση και δεν έβλεπε τίποτα που να την ενοχλεί. Και αυτό σημαντικό όμως δεν νομίζετε…

Δείτε μερικές φωτό για να καταλάβετε τι εννοώ :

IMG_4050 SMALL

Το σαλόνι με έτοιμους 9 υπολογιστές.

IMG_4054 SMALL

Η είσοδος του σπιτιού μου

IMG_4056 SMALL

Η σκάλα ανεβαίνοντας.

Ευτυχώς μένω σε μονοκατοικία και ο κουνιάδος μου επίσης δείχνει υπομονή στη κατάσταση.

Και συνεχίζω. Κάνω ένα έλεγχο σε κάθε ένα μηχάνημα και παίρνει αυτοκόλλητο “περιεχομένων” και φεύγει για δόσιμο. Ναι δεν έγινε μόνο του ήθελε το χρόνο του. Και αρχίζει το μοίρασμα. Χρησιμοποίησα τις γνωριμίες μου σε φίλους εκπαιδευτικούς και ρώτησα αν υπήρχαν ανάγκες ή όχι και αν θα τους ενδιέφεραν τα συγκεκριμένα μηχανήματα; Εγώ ήθελα μια επιστολή αποδοχής που να λέει ότι πήρε τόσα μηχανήματα…ώστε να εξηγήσω ότι τα έδωσα σε σχολεία και όχι αλλού. 

Οι απαντήσεις δεν ήταν όλες καταφατικές. Όμως οι δέκα πρώτοι υπολογιστές έφυγαν σε τρεις μέρες σε δύο σχολεία της Αττικής.  Επιστρέφω τα γράμματα στη διεύθυνση και συνεχίζω…

O Eric μου λέει ότι θα σου βγάλω άλλους 10 υπολογιστές αλλά δεν έχω μόνιτορ και πληκτρολόγια και ποντίκια. Μόνο κεντρικές μονάδες.

Εδώ λοιπόν μπαίνει το διαδίκτυο : Σε έκκληση που κάνω υπήρξε άμεση ανταπόκριση :

Ο Θοδωρής Παπασωτηρίου με μόνιτορ και ποντίκια.

Η Ελένη Καρούλα με ένα μόνιτορ και ένα printer.

Ο Γιάννης Κούβαλης με μόνιτορ, πληκτρολόγια και laser printer.

Ο Σταύρος Σιακαβάρας με μόνιτορ και πληκτρολόγια.

Όλοι προσέφεραν τα μηχανήματα, τα οποία σε συνδυασμό με τις κεντρικές μονάδες τελικά έδωσαν άλλα 11 μηχανήματα πλήρη.

Τα πέντε ήδη έφυγαν σε ένα σχολείο ακόμα και έχουν μείνει τα έξι τελευταία. Τα έχω “κλείσει” και αυτά και περιμένω τις τελευταίες συνεννοήσεις.

Έτσι τέσσερα σχολεία, θα μπορέσουν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους. Τα μηχανήματα δεν είναι καινούργια αλλά επειδή είναι μηχανήματα δικτύου μπορούν πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθούν για σερφάρισμα στο διαδίκτυο, και να χρησιμοποιηθούν για παράδειγμα σαν ένα μίνι εργαστήριο πληροφορικής για τις ερευνητικές εργασίες για παράδειγμα με 4-5 ομάδες και να μαζεύουν υλικό από το διαδίκτυο. Θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε εργαστήρια φυσικών επιστημών για να εγκατασταθούν προσομοιώσεις εργαστηρίων. Η για χρήση με ένα προτζέκτορα για προβολή…ή… ή… βρείτε εσείς τις χρήσεις.

Από ότι φαίνεται πολλά μπορούν να γίνουν. Αλλά σίγουρα θέλει χρόνο. Πολύ χρόνο. Και φυσικά δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος σου. Θέλει να βοηθήσουν όλοι, όπως έγινε φανερό εδώ. Όπως και να έχει μπορούμε να βοηθήσουμε, και δεν είναι ανάγκη πάντα να πληρώνεις. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι.

Τη καλησπέρα μου.

 
0

Η διαφορά ανάμεσα στην επαιτεία… (Μέρος δεύτερο).

Posted by manaliss on May 15, 2014 in Κοινωνικά

Το έχω ξαναγράψει…  κάτι έχει αλλάξει.

Begging-Hand

 Όταν κάποιος σε πλησιάζει να ζητήσει βοήθεια κάτι διαφορετικό υπάρχει. Να σας εξηγήσω….

Πέμπτη πρωί στο Περιστέρι, για μια δουλειά (θα γράψω σύντομα για αυτό) απέναντι από τον Άγιο Αντώνιο. Πίνω καφέ σε ένα μαγαζί με  καφέδες – σάντουιτς – παγωτά περιμένοντας το ραντεβού μου, χαζεύοντας το κόσμο.  

Κάποια στιγμή ένα αγοράκι γύρω στα 10-12 χρονών, πλησιάζει το τραπέζι μπροστά μου, κάτι λέει στον άνθρωπο που κάθεται εκεί, του απαντάει αρνητικά και έρχεται προς τα εμένα. Μου λέει κάτι αλλά δεν ακούω και του ζητάω να μου το ξαναπεί..

– Σας παρακαλώ πεινάω, μπορείτε να μου πάρετε κάτι να φάω;

– Τι θάθελες; ρωτάω.

– Ένα παγωτό.

Τότε ξυπνάει ο καθηγητής μέσα μου (κουσούρι είναι) και του λέω, το παγωτό δεν θα σε “πιάσει” να σου πάρω κάποια τυρόπιτα, κάτι άλλο; Με κοίταγε περίεργα το παιδάκι. Γρήγορα συνέρχομαι. Αν είναι να κάνω κάτι δεν χρειάζεται να το πρήξω το παιδί… Και για να του δώσω τη πρωτοβουλία, του λέω, πάρε ό,τι θέλεις και θα το πληρώσω εγώ. Ελπίζοντας ότι θα έπαιρνε και κάτι “πιο θρεπτικό”.

Γυρίζει στις βιτρίνες και το βλέπω να κολλάει το προσωπάκι του στη βιτρίνα με τα σάντουιτς και τις τυρόπιτες… Εντάξει λέω… και αρχίζω να τον παρατηρώ.

Τζιν παντελονάκι με άσπρο πουκάμισο κολλαριστό. Πεντακάθαρα και φρεσκοσιδερωμένα. Παπούτσια αθλητικά κίτρινα – ας πούμε λουστρίνι – αλλά άψογα στην εμφάνιση. Γιλεκάκι τζίνινο σετ με το παντελόνι, άψογο επίσης. Το παιδάκι πλυμένο, καθαρό, καλοχτενισμένο…

Γιατί τα λέω αυτά; Το παιδάκι αυτό το πρωί ξύπνησε με τη μητέρα του, η οποία το φρόντισε, το έντυσε, το χτένισε και το έστειλε… μάλλον στο σχολείο. (Θα έπρεπε να ήταν μια και ήταν 11 το πρωί.  Αλλά δεν ήταν.) Με προβλημάτισε το θέμα.

Έρχεται η σειρά του… Λέει στον υπάλληλο ότι θέλει παγωτό και πάει στη δίπλα βιτρίνα με τα παγωτά. Κάνω σήμα στον υπάλληλο ότι είναι “δικά μου” ό,τι πάρει. Ζητάει μια συγκεκριμένη γεύση, του τη δείχνει, παίρνει μία “μπάλα” και γυρίζει προς τα εμένα. Σηκώνομαι να πληρώσω και προσπερνώντας τον μου λέει : “Ευχαριστώ πολύ”… πληρώνω και γυρνάω… για να λύσω τις απορίες μου αλλά είχε ήδη χαθεί μέσα στο πλήθος. Ήρεμα και αθόρυβα όπως εμφανίστηκε.

Και έμεινα με τις απορίες. Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στο amber alert να δω αν υπήρχε κάτι για κάποιο παιδί που χάθηκε αλλά αυτό το παιδί το πρωί ξεκίνησε από το σπίτι του. Σίγουρα.  Δεν πήρε τίποτα άλλο. Ούτε και στο παγωτό έδειξε υπερβολή. Μια μπάλα, χωρίς πρόσθετα. Δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ άλλες περιπτώσεις με “δωρεάν φαγητό” που γίνεται πανικός. (Και δεν αφορά παιδιά μόνο το σχόλιο). Ποτέ δεν έμαθα τι έγινε. Ποτέ δεν θα μάθω γιατί αυτό το παιδί δεν ήταν στο σχολείο του όπως θα έπρεπε να είναι στην ηλικία του. Η μητέρα του άραγε ξέρει ή νομίζει ότι είναι σχολείο. Μάλλον ξέρει γιατί δεν είχε τσάντα (θα μπορούσε να τη φυλάξει θα μου πείτε ΟΚ.) Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι ένας κακομαθημένος μικρός που κάνει κοπάνα και ζητάει από το κόσμο χρήματα ( αν και δεν ζήτησε χρήματα ποτέ). Η ευγένεια του δεν έδειχνε “δόλο”.

Επίτηδες τα γράφω όλα αυτά, για να συμπεριλάβω όλες τις απόψεις. Η δική μου είναι ότι υπήρχε ανάγκη. Αλλά ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς και ούτε θα μάθω.

Κάτι έχει αλλάξει αλλά δεν ξέρω τι… δηλαδή ξέρω αλλά λέμε τώρα.

Τη καλησπέρα μου.

 

 
3

Καλό ταξίδι “κυρ Μπάμπη”…

Posted by manaliss on May 12, 2014 in Χωρίς κατηγορία

MPAMPAS

Κάθε φορά γίνεται και χειρότερο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά το κάνω για εμένα. Κάπου μέσα στο μυαλό μου “δεν το βλέπω” αλλά είναι γεγονός και δεν μπορώ να το αρνηθώ. Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι αλλά σήμερα ξύπνησα από τις 5.00 οι υπηρεσίες ανοίγουν στις 9.00 και άμα και επειδή λόγω μηχανής έχω αναλάβει τα μακρινά και τα “χαρτιά” που λέμε και ο αδελφός τα “άλλα” έχω λίγο χρόνο, και έτσι…ξεκινάω.

Στις 9 Απρίλη μία αιματουρία βρεθήκαμε το νοσοκομείο. Τα έχω ήδη γράψει και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τα ξαναγράψω, και έτσι φτάνω γρήγορα στα τελευταία. Το αναπνευστικό υπερίσχυσε και κούρασε και τη καρδιά. Και έτσι το Σάββατο το μεσημέρι ο κυρ Μπάμπης ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι από ανακοπή καρδιάς. Παρά τις προσπάθειες δεν μπόρεσε να συνέλθει και η συνολική κατάσταση μετά από ένα μήνα εντατική δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Έτσι ο πατέρας μου, ο “μπαμπάκος” όπως τον έλεγα, ο κυρ – Μπάμπης ο μπακάλης για όλη τη γειτονιά “έφυγε”.

Του άρεσε να κάθεται στο μπαλκόνι και να χαζεύει, και οι περαστικοί – παλιοί του πελάτες και φίλοι πλέον οι περισσότεροι περνούσαν και “υπέβαλλαν τα σέβη τους”… “Γεια σου κυρ-Μπάμπη…”, και αυτός ανταπέδιδε τον χαιρετισμό και αν ξεχώριζε και ποιος ήταν έπιανε και ψιλοκουβεντούλα. Τώρα η άδεια θέση του στο μπαλκόνι, θα επισημαίνει την απώλεια…

Φύγαμε από τα Χανιά για τα παιδιά…(τον Δημήτρη και εμένα). Ξεπούλησε – κυριολεκτικά – ότι περιουσία υπήρχε στα Χανιά και φύγαμε για Αθήνα, που είχε ξηρό κλίμα και θα έκανε καλό στο Δημήτρη που τον πείραζε η υγρασία των Χανιών. Τα παιδιά ήταν πάντα η προτεραιότητα του. Και στη δεύτερη φάση του παππού πάλι τα παιδιά ήταν προτεραιότητά του. Ήθελε να τους δίνει το “κατι τις τους” όπως έλεγε, όπως είχε μάθει και όπως ήθελε να κάνει. Με τα νέα μέτρα και τις συνεχείς μειώσεις η σύνταξη έφτασε στο επίδομα επιβίωσης και παρόλα αυτά επέμενε να τους δίνει ακόμα και αν τα χρήματα δεν φτάνανε για το πετρέλαιο ή για τα φάρμακα. Είδαμε και πάθαμε με τον αδελφό μου να τον πείσουμε ότι “τα παιδιά” καταλαβαίνουν και ότι δεν θα τον παρεξηγήσουν αν επιλέξει να παίρνει τα φάρμακά του αντί να τους δίνει χαρτζηλίκι. Αντίθετα θα το χαίρονταν.

Στο μπακάλικο όλοι τον ήξεραν σαν τον κυρ- Μπάμπη που είχε κάθε μέρα “φρέσκο πράμα” μια και κατέβαινε καθημερινά στη κεντρική αγορά για προμήθειες. Και αυτό συνέχισε μέχρι που κάποια στιγμή βγήκε στη σύνταξη. Του στοίχισε πολύ και ίσως υπήρξε και η αφορμή για το έμφραγμα και το τετραπλό bypass που χρειάστηκε.

Χθες είχαμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι και η απουσία έγινε ακόμα πιο έντονη. Μέσα στη παρέα των θείων και φίλων, έλειπε ο “κυρ-Μπάμπης”. Αυτό κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα… κάθε καθημερινή κίνηση φέρνει μνήμες και εικόνες διαφορετικές από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Η θέση του, που μάλλον αθέλητα έμεινε κενή, έκανε αυτή την αίσθηση ακόμα πιο έντονη. Η αλήθεια είναι ότι έκατσα κάπου να μη “βλέπω” και προσπάθησα με διάφορες αφορμές να καταπιαστώ σε άσχετες συζητήσεις.

Η μητέρα μου σε κάθε κίνηση έβλεπε άλλα πράγματα. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς μετά από σχεδόν 65 χρόνια συμβίωσης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σε κάποιες φάσεις ηρεμίας να ακούγονται εκφράσεις του τύπου : ΄Ξεκουράστηκε, Είδε παιδιά εγγόνια κλπ κλπ και αμέσως μετά να έρχεται μια εικόνα στην επιφάνεια και πάλι από την αρχή. Και εμείς – τα παιδιά – όπως πάντα μας βλέπει, να είμαστε εκεί και να προσπαθούμε πότε με λόγια, πότε χωρίς να αποφορτίσουμε τη κατάσταση. Λέμε τώρα… τουλάχιστον έτσι λέμε.

Δεν ξέρω… δεν μπορώ να μαζέψω τις σκέψεις μου.Είναι πολλά. Και όλα ανακατεμένα. Σίγουρα θα πρέπει να δείξουμε – εμείς τα παιδιά – χαρακτήρα και αντοχή γιατί έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Δεν λέω να το ξεπεράσουμε γιατί δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ αυτό. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους σας. Όλες αυτές τις μέρες, βίωσα μια  αλληλεγγύη από όλους όσοι ήταν γύρω μου όλο αυτό το καιρό αλλά και το τελευταίο διήμερο. Μια αλληλεγγύη διακριτική και ταυτόχρονα “θορυβώδη” και υπαρκτή και κυρίως ουσιαστική. 

Έτσι ας κάνω μια πρώτη προσπάθεια για ένα καινούργιο ξεκίνημα:

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους, με υγεία, δημιουργικότητα, φαντασία και αλληλεγγύη.

Ξεκινάω το κυνήγι των “χαρτιών”

 
0

Κύριε Αλισαβάκη…. τι κάνετεεεεε…

Posted by manaliss on May 8, 2014 in Γενικά, Κοινωνικά

Από την σημερινή ημερίδα ΣΕΠ.

IMG_3990

Σήμερα ήταν μια καταπληκτική μέρα. Μία από τις ημέρες εκείνες που συνειδητοποιείς γιατί γίνεται κάποιος καθηγητής και τελικά τι είναι αυτό που αξίζει… 

Τη παραπάνω φράση άκουσα σήμερα καμιά τριανταριά φορές από παλιούς μου μαθητές. Αλλά δεν ήταν μαθητές… ήταν φίλοι. Και αυτό είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Ένα μοναδικό συναίσθημα όσο μοναδικό είναι και αυτό το “επάγγελμα”.

Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα. Σήμερα είχαμε ημέρα Επαγγελματικού Προσανατολισμού στο σχολείο. Και οι εισηγητές ήταν παλιοί μας μαθητές. Δεν νομίζω ότι μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή. Για εμένα ακόμα περισσότερο γιατί μπόρεσα να δω αγαπημένους φίλους, κάποιους που είχα πολλά χρόνια να δω…έως και 22 όπως η Μαρία που δεν την είχα δει από όταν πήρε το απολυτήριο της το 92. Μάλιστα – μάλλον από επαγγελματική διαστροφή που λένε – με εξέτασε (μια και είναι πια φιλόλογος) ρωτώντας με ποια είναι και… πήρα άριστα. (Και όνομα και επώνυμο…ας πρόσεχε!).

Θα μπορούσα να θυμηθώ για το καθένα και από κάτι… μπορεί ένας χορός για τον Αίμονα, μια ατάκα για τη Χαρά, μια φωτογραφία για τη Μαρία κάτι από το καθένα. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι μπροστά μου είχα νέους ανθρώπους που σφύζαν από ζωντάνια, από φαντασία από όρεξη για ζωή.

Κάθησα και παρακολούθησα μερικούς στις ομιλίες τους για λίγο και προσπάθησα να τους δω όπως είναι σήμερα. Δεν μπόρεσα. Στα μάτια μου πάντα ξεπετάγονταν οι παλιές τους εικόνες. Αυτές της μαθητικής τους πορείας. Ακόμα θυμάμαι τις αγωνίες τους όταν δίνανε εξετάσεις. Την Αμαρυλίς και τις ανησυχίες της όταν έφευγε για Τουρκικές Σπουδές στη Κύπρο, πρώτη χρονιά  που υπήρχε αυτό το τμήμα. Τον Κωστή που τον κυνηγούσα να διαβάσει χημεία… αλλά αυτός είχε το μυαλό του στη 4 δέσμη τότε… Τη Μαρούσα που αντίστοιχα δεν τη κυνηγούσα μια και ήταν δεύτερη δέσμη οπότε έδινε Ιατρική.

Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ… μάλλον δεν θα θυμηθώ. Θα πω τι αισθάνθηκα σήμερα, όταν άκουγα τη κλασσική φράση : κύριε Αλισαβάκη τι κάνετεεεεε (με αυτό το ε το τραβηγμένο) Και αυτό το βλέμμα όλο αγάπη και ζεστασιά. Μια μοναδική αίσθηση. Έχω ξαναγράψει για τους απόφοιτους της Σχολής που δουλεύω.

Είναι πάντα δίπλα και “εκεί” όπως λέμε. Έτοιμοι να βοηθήσουν. Έτσι και τώρα για την ημερίδα ΣΕΠ, τρέξανε όλοι. Παράτησαν παιδιά, δουλειές, και ήρθαν να μιλήσουν στους μαθητές…ποιοι; Οι χθεσινοί μαθητές. Προχθές ζήτησα παλιά μόνιτορ για δωρεά και οι απόφοιτοι τα βρήκαν όλα. Και όσοι δεν είχαν οι ίδιοι, υποχρεώθηκαν σε φίλους τους και βρήκαν. Προ ημερών ζητούσα αίμα για το πατέρα μου και πάλι οι απόφοιτοι ήταν εκεί.

Όπως έχω ξαναπεί… κάτι καλό πρέπει να κάνουμε για να επιμένουν να είναι κοντά μας μετά από τόσα χρόνια. Και αυτό μας τιμά ιδιαίτερα.

Προσωπικά δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, παρά το ότι χάρηκα πολύ σήμερα που  σας είδα όλους… τον Κωστή, το Γιώργο, τη Βάνα, τη Μαρούσα, τον Αντώνη, τη Χριστιάνα, τον Χρίστο, τον Χρύσανθο τη Μυρτώ, τη Μαριέττα, τον Νίκο την Ιωάννα τη Μαρία τη Χαρά τον Αίμωνα τη Μαρία, την Αμαρυλλίδα τη Σόνια και φυσικά τη Κωνστάντη.

Έχασα το Σωτήρη την Άλκηστη, τη Λήδα την Ευγενία και τη Λυδία, την Ελένη και την Μαριλις (μάλλον άκλιτο είναι αυτό) και τον Κώστα γιατί είχαν ήδη φύγει όταν πήγα στο σχολείο. (Για αυτούς επιφυλάσσομαι… Άλλωστε όλοι ξέρουν που θα με βρουν).

Τέλος για τους νυν μαθητές ήταν μια μοναδική εμπειρία επίσης, μια και έχει άλλο συναισθηματικό φορτίο να ξέρουν ότι πριν κάποια χρόνια όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι ήταν στα ίδια θρανία που λέμε και σήμερα ο κάθε ένας στο κλάδο του έχει κάτι να πει.  Εύκολα κάνει κάποιος τη προβολή.

Τέλος εγώ έχω ένα λόγο να καμαρώνω μια και ήταν μαθητές μου όλοι και “χρεώνομαι” και εγώ από ένα μικρό ποσοστό από τη πορεία τους. Δεν είναι και λίγο αν το σκεφτείς.Και πραγματικά είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.

Τι να πω λοιπόν… να είστε πάντα καλά. Να είστε κοντά μας, γιατί μας δίνει δύναμη και κουράγιο… Μας λέει βέβαια ότι έχουν περάσει και πολλά χρόνια, αλλά ποιος μετράει…Περνάνε καλά. Και αυτό φτάνει.

Τη καλημέρα μου…

 
0

“Ευ αγωνίζεσθαι” ή “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

Posted by manaliss on May 2, 2014 in Εκπαιδευτικά

Είναι πολλές φορές που έχω προβληματιστεί στο εξής θέμα : “ποιος είναι ο ρόλος μας σαν εκπαιδευτικοί, και τι μοντέλο δίνουμε (δείχνουμε) στους μαθητές μας.”  Είναι για εμένα ένα τεράστιο θέμα μια και πιστεύω ότι αποτελούμε πρότυπο για τους μαθητές μας..

Για να γίνω πιο σαφής. Έχουν υπάρξει πάρα πολλές περιπτώσεις όπου μαθητές μέσα από τη πρακτική τους φαίνεται αλλά και σε πολλές συζητήσεις με απόφοιτους βλέπω ότι πολλά από τα παραδείγματα και τις συζητήσεις (το κήρυγμα που λέμε) τα κρατάνε στο μυαλό τους και πολλά τα έχουν υιοθετήσει. Ακούγεται περίεργο αλλά η εικόνα που έχω είναι ότι μας προσέχουν και μάλιστα πολύ. Οπότε αυτό που δείχνουμε στους μαθητές μας είναι και αυτό που μένει.

Και για να φτάσω στο τίτλο. Βρέθηκα προ ημερών σε ένα διαγωνισμό που είχε να κάνει με την έξυπνη πόλη. Οι μαθητές μου είχαν προετοιμαστεί και είχαν ετοιμάσει τα επιχειρήματά τους για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Στην επιτροπή που συζητήθηκαν τα θέματα του διαγωνισμού, η αντίπαλη ομάδα – σχολείο την πρώτη μέρα δεν είπε λέξη. Οι μαθητές μου αφού επιχειρηματολόγησαν και ανέπτυξαν τις θέσεις τους – πολλές φορές σε “αντιπαράθεση” με την ειδική επιστήμονα, φτάσανε στα πρώτα συμπεράσματα. Η ίδια διεργασία συνεχίστηκε και τη δεύτερη μέρα, όπου είδαμε οι θέσεις και οι προτάσεις μας να υιοθετούνται από την άλλη ομάδα, που ήταν και το λογικό μια και η επιτροπή έπρεπε να έχει ενιαίες θέσεις. Και στη τρίτη μέρα στις ολομέλειες, οι θέσεις τέθηκαν σε ψηφοφορία, αλλά ήταν ίδιες μια και η κάθε επιτροπή είχε μια σειρά θέσεων. Ψηφίστηκε η παρουσίαση της άλλης ομάδας. Αυτή ήταν η δομή όλου του προγράμματος.

Προχθές λοιπόν βρήκα μια αναφορά από το σχολείο που συμμετείχε επίσης στην επιτροπή, που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε ότι θριάμβευσε γιατί οι ιδέες  τους ήταν καλύτερες, γιατί είχαν όλες τις πρωτότυπες ιδέες (και έκαναν αναφορά στις προτάσεις τις δικές μας σαν δικές τους), και γιατί ήταν πιο έξυπνοι  και δεν ήρθαν σε αντιπαράθεση με την ειδική επιστήμονα συντονίστρια. Και το αποτέλεσμα ήταν ότι ο εκπρόσωπος τους πέτυχε να επιλεγεί στην εκπροσώπηση στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η αναφορά αυτή με στεναχώρησε γιατί μου έδειξε πως κάποιος μπορεί να φανεί μεγάλος απλά μειώνοντας τους άλλους. Και αν δεχτούμε ότι σαν μαθητές μπορεί να μην εκφράζονται σωστά ή να έχουν κάποια λάθος άποψη αλλά οι καθηγητές τους θα έπρεπε να το συζητήσουν μαζί τους μια και ήταν μαθητές γυμνασίου.

Όταν το συγκεκριμένο άρθρο το είδαν οι μαθητές που είμαστε μαζί στο διαγωνισμό είπαν να τους απαντήσουν όπως τους πρέπει . Αλλά τους απέτρεψα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να μπορέσουμε να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια μας στο επίπεδο που της αρμόζει.  Το σχόλιο που έκανα ήταν ότι ο διαγωνισμός εξακολουθεί να μας δίνει μαθήματα ζωής και ότι το “ευ αγωνίζεσθαι” και η προάσπιση της αξιοπρέπειας αλλά και το θάρρος της γνώμης και όχι η σιωπή “σκοπιμότητας” είναι μαθήματα ζωής.  Ζήτησα τα σχόλια τους αλλά για να το συζητήσουμε.

Για μια ακόμα φορά γίνεται φανερός ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Όπως πολύ συχνά λέω το γνωστικό είναι μάλλον δεύτερο. Η αξιοκρατία, η αξιοπρέπεια, το θάρρος της γνώμης, η σωστή επιχειρηματολογία, η ικανότητα να δουλεύουν σαν ομάδα και να μπορούν να υποστηριχθούν μεταξύ τους, είναι μαθήματα ζωής, μια και η επαγγελματική πραγματικότητα θα τους φέρει πολύ συχνά απέναντι σε αυτά. Και θα πρέπει να μπορέσουν να εκτιμήσουν αυτές τις έννοιες για να μπορέσουν να τις υπερασπιστούν και να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ είναι ο ρόλος μας. Μέσα στη τάξη να δημιουργήσουμε εκείνο το κλίμα που όλα αυτά είναι παρόντα.

Ας τα σκεφτούμε όλοι. Έχουμε πολλά να κάνουμε και να προσφέρουμε στους μαθητές μας εκτός από ένα καλό μάθημα.

Τη καλησπέρα μου

 
0

Από την Α’ στη Β’ Λυκείου

Posted by manaliss on Apr 28, 2014 in Εκπαιδευτικά

Είναι αρκετός καιρός τώρα που έχω αποκτήσει μια απόσταση από το blog μου. Έχουν γίνει πολλά αυτό το καιρό που σίγουρα δεν είναι ούτε της στιγμής ούτε για το χώρο.

Αυτό το οποίο με έχει προβληματίσει αυτό το καιρό είναι η αλλαγή στο σύστημα προαγωγής στη Α λυκείου και κυρίως κατά πόσο έχει γίνει κατανοητό από όλο το κόσμο μικρούς και μεγάλους, γονείς και καθηγητές. Εδώ θα προσπαθήσω μέσα από τις δύο εγκυκλίους να δώσω τη διαφορά στο τρόπο με τον οποίο προάγονται οι μαθητές.

Ξεκινάμε από το παλιό σύστημα. Ήταν έτσι φτιαγμένο που για να μείνεις, έπρεπε να “κάνεις αίτηση” και μάλιστα από νωρίς… δηλαδή να μη διαβάσεις και να μη γράψεις τίποτα όλο το χρόνο και αν έμενες θα έμενες σε 7-8 μαθήματα μαζεμένα. Ποτέ σε ένα μάθημα. Για να δούμε τι έλεγε :

…Ο Γενικός Μέσος Όρος του στην αντίστοιχη τάξη είναι ίσος ή μεγαλύτερος του εννέα και πέντε δέκατα (9,5). Ο Γενικός Μέσος Όρος υπολογίζεται από το σύνολο των βαθμών των γραπτώς εξεταζομένων μαθημάτων, συνυπολογιζομένου και του προφορικού βαθμού, είτε αυτά εξετάζονται σε εθνικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο σχολικής μονάδας    ” 

Δεν έμπαινε κανένας περιορισμός η διάκριση στα μαθήματα. Και μιλούσε για όλα τα μαθήματα. Χωρίς διάκριση. Όλα τα μαθήματα μπορούσαν να συμπληρώσουν το 9,5 ΜΟ και να προαχθεί ο μαθητής.

Τώρα το σύστημα αλλάζει και στα κριτήρια προαγωγής. Για να δούμε τι λέει τώρα το αντίστοιχο κομμάτι :

Απαραίτητη προϋπόθεση για την προαγωγή του μαθητή αποτελεί:

(α) η επίτευξη γενικού βαθμού ίσου ή ανώτερου του δέκα (10)

και

(β) Μ.Ο. προφορικής και γραπτής βαθμολογίας κατά διακριτό γνωστικό αντικείμενο των μαθημάτων: Ελληνικής γλώσσας, Μαθηματικών τουλάχιστον δέκα (10)

και

τουλάχιστον οκτώ (8) σε καθένα από τα υπόλοιπα μαθήματα. “

Η λέξη κλειδί είναι το “και”.Αυτό πιθανόν δεν έχει γίνει κατανοητό και επίσης δεν έχει γίνει κατανοητή η σημασία του. Αν σε κάποιο από τα μαθήματα ο μαθητής έχει κάτω από 8 μέσο όρο προφορικών και γραπτών, μένει στο μάθημα ή στο κλάδο. Αν  δεν πληρεί τα (α ) και (β), επαναλαμβάνει τη τάξη Εδώ πλέον γίνεται φανερό ότι δεν χρειάζεται να κάνεις αίτηση για να μείνεις. Αλλά αντίθετα μένεις πολύ εύκολα.

Αυτό με δεδομένο το ότι οι μαθητές της  λυκείου, δεν έχουν την εμπειρία του Λυκείου (προφανώς αφού πέρυσι ήταν Γ γυμνασίου) και επέλεγαν θέματα από τα 9 τα έξι και είχαν περιγραφικά και όχι υπολογιστικά θέματα (τουλάχιστον σε τέτοια βαθμό) θα οδηγήσει ένα μεγάλο αριθμό μαθητών στο “ραντεβού τον Σεπτέμβρη”.

Κινδυνολογώ λέτε; Ίσως. Συζητώντας με διάφορους συναδέλφους όλοι και σε διάφορα μαθήματα εντόπισαν το πρόβλημα. Υπάρχουν κατά περίπτωση αρκετοί μαθητές οι οποίοι θα έχουν πρόβλημα σε κάποιο μάθημα.

Κάποιοι σκέφτηκαν τον βαθμολογικό πληθωρισμό, γιατί με αυτό το τρόπο θα δώσουν σε ένα μεγάλο αριθμό μαθητών τη βαθμολογικό πλεονέκτημα που είναι απαραίτητο για να περάσουν το μάθημα τους. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι περνάνε μεν στην επόμενη τάξη αλλά ουσιαστικά μεταθέτουν το πρόβλημα.

Δεν θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Λίγο να το σκεφτεί ο καθένας μας και μια ματιά να ρίξει στους μαθητές του θα μπορέσει να εντοπίσει εκείνους τους μαθητές που θα δυσκολευτούν να γράψουν στο μάθημα τους. Επίσης θα υπάρχει συνωστισμός στις 4 πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, μια και τα μαθήματα φέτος θα ανοίξουν στις 5 του Σεπτέμβρη.

Αυτά τα ολίγα σήμερα. Κυρίως για τη καταγραφή, και για προβληματισμό. Ίσως μέσα από τα σχόλια σας να γίνει μια εποικοδομητική συζήτηση.

Τη καλησπέρα μου.

 
-

Με μια βόμβα στα σπλάχνα…

Posted by manaliss on Apr 17, 2014 in Κοινωνικά

Μετά το ξεσκόνσμα και το άνοιγμα των παραθύρων για να πάρει  λίγο αέρα (κοντά ένα μήνα κλειστό ήταν) είπα να κάνω και μια μικροανανέωση στην εικόνα. Λίγο ρετρό, λίγο χρώμα παραπάνω… έτσι να σπάσει το τετράγωνο που είχα τόσο καιρό.

Είναι μια βδομάδα τώρα που είμαι αποδιοργανωμένος. Ο πατέρας μου έκανε μια πολύ σοβαρή εγχείριση και είμαστε συνέχεια στους δρόμους και την αγωνία. Ένα μικρό ιστορικό μια και δεν είναι αυτό το θέμα της εγγραφής. Τη προηγούμενη Τετάρτη λοιπόν ο πατέρας μου είχε “αιματουρία” (αυτό που λέει το όνομα) και πήγαμε στα εφημερεύοντα. Εκεί είδαμε ότι άλλη ήταν η αιτία : ένα τεράστιο ανεύρυσμα στην αριστερή λαγωνιαία αρτηρία και ένα μικρότερο στη κοιλιακή. Η κατάσταση χαρακτηρίστηκε κρίσιμη μια και η λαγωνιαία  από 1,5 – 2 εκατοστά που είναι η φυσιολογική διάμετρος,  ήταν πάνω από 7 και η κοιλιακή από 4 ήταν στα 5,5. Η πρώτη ήταν θέμα τύχης που ένα μικρό μέρος από το αίμα πέρασε στα ούρα και μας ειδοποίησε. Το βράδυ στις 11.00 ήταν ήδη στο χειρουργείο.  Αυτό είναι το ιστορικό.

Χειρουργήθηκε στο ΚΑΤ και κατά τα λεγόμενα των γιατρών πήγε  καλά. Όμως η μεγάλη ηλικία, και οι παράπλευρες ασθένειες (καρδιά, πίεση, και διάφορα άλλα μαζί με τα 81 χρόνια)  κάνανε τη κατάσταση πολύ επικίνδυνη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι (ακόμα ) το αναπνευστικό και αυτό είναι και ο λόγος που ακόμα είναι σε θάλαμο εντατικής. Έτσι ελπίζοντας στο καλύτερο περιμένουμε.

Για το νοσοκομείο, ότι και να λέμε, οι γιατροί δίνουν αγώνα ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Εγώ δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα  ότι όποτε και να πηγαίναμε ήταν εκεί. Από την άλλη υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση, πάρα πολύ μεγάλη ζήτηση. Και το ΚΑΤ είναι και απόμερο. Στα κεντρικά (Ευαγγελισμός – Γεννηματάς – Λαϊκό… γίνεται χαμός). Λόγω του επείγοντος της κατάστασης δεν μας ζητήθηκε αίμα και οι ανάγκες καλύφθηκαν από το στοκ. Μετά βέβαια ζητήθηκε να αναπληρωθούν  (όπως είναι και το σωστό). Εκεί έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει.

Επειδή εδώ και αρκετά χρόνια, καθημερινά “παίρνω τα χάπια μου” δεν μπορώ πλέον να είμαι αιμοδότης ( η πρώτη κάρτα είχε αριθμό μητρώου 20, η δεύτερη 40.278 και η τρίτη πλέον δεν γράφανε αριθμό). Και έγραψα στο facebook ότι χρειαζόμουν αίμα. Πραγματικά με συγκίνησε το ενδιαφέρον του κόσμου. Πολύ σύντομα  άρχισαν να έρχονται μηνύματα όπου με ρωτούσαν ποια ακριβώς ήταν η ανάγκη και τι έπρεπε να κάνουν. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι σημαντικό να βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, ανεξάρτητα αν δώσατε αίμα η όχι. Και μόνο τα μηνύματά σας ήταν σημαντικά.

Γενικά μιλώντας η αλληλεγγύη μεταξύ μας ίσως είναι λύση στις δύσκολες αυτές μέρες. Και όχι μόνο. Και το άλλο που λέμε… όταν εμείς κάνουμε σχέδια, κάποιος γελάει… Έτσι και εμείς τη Τρίτη λέγαμε για το Πάσχα και τη Τετάρτη τρέχαμε να προλάβουμε.

Όπως και να έχει και πάλι ευχαριστώ όλους σας και σας εύχομαι

pasxa

Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση.

 
-

Μου κλέβω χρόνο…

Posted by manaliss on Mar 19, 2014 in Κατηγορία από μόνο του., Κοινωνικά

440617_009_-_κάτω_απ'_την_Ακρόπολη_1903

Και μια άσχετη φωτογραφία από ένα μεγάλο φωτογράφο. Η Ακρόπολη το 1903 από τον Frederic Boissonas.

Μόλις τέλειωσα ένα πολύ δύσκολο πρότζεκτ… Πάρα πολύ δύσκολο, και τώρα ακούω Neil Diamond και ξεκουράζω το μυαλό μου γράφοντας κάποιες σκέψεις όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά για να κάνω κάτι άλλο και να ξεσκονίσω το blog μια και είναι πάνω από ένα μήνα από τότε που έγραψα τελευταία φορά.

Ποιο είναι το πρότζεκτ που είπα ; Μια ζωή σε power point. Είναι ότι δυσκολότερο μπορεί να σου τύχει… Είναι δέκα μέρες τώρα που ανατρέχω σε παλιές φωτογραφίες, ανασύρω μνήμες, ψάχνω, θυμάμαι, ξεχνιέμαι. Βλέπω τις φωτογραφίες και βλέπω τη Βάλια και όλο σκέφτομαι να θυμηθώ να της πω ότι… και σταματάω.  Δεν είναι εύκολο… καθόλου εύκολο.

Θέλω να δώσω μια ζωή σε 60-70 διαφάνειες, γίνεται; Δεν γίνεται. Και δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν. Φοβάμαι πολλοί λίγοι. Όλοι είναι υπερευαίσθητοι και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή τη κατάσταση. Και αναδιπλώνονται σε προσωπικά συναισθήματα και δεν κάνουν τίποτα.  Δεν ξέρω είναι και αυτό μια άμυνα. Εμένα δεν με εκφράζει αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ίσως εγώ να είμαι πιο χοντρόπετσος.

Όπως και να έχει προσπάθησα να κάνω κάτι. Ήδη έχω ακούσει κριτικές από τους πολυπράγμονες γνωμοδότες και θα ακούσω και άλλες. Σκοτίστηκα. Ακολουθώ τη καρδιά μου και προχωράω. Θα προτιμούσα πάντως όπως κράτησαν τα συναισθήματα τους για τον εαυτό τους, να κρατήσουν και την γνώμη τους για τον εαυτό τους, μια και δεν κάνανε τίποτα. Κουράστηκα. Απλό είναι.

Να!!! Γιαυτό μου αρέσει το blog. Ξεδίνεις βρε αδερφέ… Τα λες, όποιος τα διαβάσει και καταλάβει, κατάλαβε. Όποιος δεν καταλάβει, ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινε οπότε μια από τα ίδια.

Φυσικά έχουμε και τα τρέχοντα… Η ύλη πρέπει να βγει σε δύο τάξεις πλέον δεσμευτικά  και πολύ πιεστικά. Τα διαγωνίσματα τρέχουν, η ύλη πιέζει και όλα πρέπει να γίνουν. Και οι αναθέσεις βροχή. Προσωπικός χρόνος; Μάλλον το ανέκδοτο της ημέρας.

Σάββατο όλο το πρωί στο σχολείο για μια πολύ σημαντική εκδήλωση και όπως εξελίχθηκε και πολύ πετυχημένη. Το πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Εκείνη η δύσκολη περίοδος που λέμε “προ εφηβεία”, εφηβεία, προσαρμογή και όλα τα άλλα που πάνε μαζί. Περίπου 100 γονείς, που επιτέλους βρήκαν κάποιους να ρωτήσουν και να πάρουν υπεύθυνες γνώμες, μια και οι δύο ψυχολόγοι με τις οποίες έγινε η συζήτηση, μπόρεσαν να δώσουν απαντήσεις. Πολλές ερωτήσεις, άρα πολλή αγωνία. Πάει το Σάββατο. Όμως όλοι θέλανε βίντεο από τη συζήτηση, οπότε πάει και η Κυριακή, γιατί όλοι νομίζουν ότι επειδή θέλει δύο λεπτά να παραλάβει κάποιος ένα DVD τόσο θέλει και να φτιαχτεί. Αυτή την εντύπωση έχουν. Τίποτε δεν γίνεται μόνο του.

Οι σημειώσεις για τους μαθητές της Α λυκείου που δεν καταλαβαίνουν τις αντιδράσεις, κρύβουν μέσα τους δυο απογεύματα δουλειά. Αλλά θα μπουν απλά μαζί με τις άλλες. Κάποιοι θα τις διαβάσουν και θα καταλάβουν κάτι παραπάνω. Οι υπόλοιποι θα θεωρήσουν ότι επειδή πήραν τις σημειώσεις θα τις μάθουν κιόλας. Αρκεί που τις έχουν στη τσάντα. Διάβασμα… τι είναι αυτό;

Το πρόγραμμα που τρέχει για τους μαθητές, και έχει να κάνει με την έξυπνη πόλη και τις  μεταφορές του μέλλοντος, δεν γίνεται μόνο του. Τα παιδιά θέλουν καθοδήγηση και εσύ πρέπει να διαβάσεις πράγματα για να μπορέσεις να βοηθήσεις ουσιαστικά.  Τα παιδιά όμως το ευχαριστιούνται πολύ και χαίρονται το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και για αυτό αξίζει να το κάνεις.

Ο διαγωνισμός φυσικής δεν γίνεται μόνος του. Θέλει τρέξιμο και μάλιστα ομαδικό. Έτσι παρά το πήξιμο και τα μύρια όσα έπρεπε να γίνουν οι κατάλογοι και οι ταμπέλες που είναι απαραίτητες για το διαγωνισμό. Οπότε άσχετα αν είναι εμένα που πήραν τέσσερις ώρες από αυτές που δεν έχω πρέπει να το κάνω για να βοηθήσω τον συνάδελφο που έχει αναλάβει το διαγωνισμό, μια και τα άλλα μέλη που είναι στην επιτροπή του διαγωνισμού έχουν και αυτά άλλες αρμοδιότητες. Έτσι είναι οι συνάδελφοι. Αλλά οι δεκατέσσερις σελίδες με τους πίνακες και τις καταστάσεις δεν γίνονται μόνες τους.

Το πρόγραμμα που έρχεται και αφορά την εκλαΐκευση της επιστήμης (επικοινωνία της επιστήμης) και θα συμμετέχουν μαθητές της Α λυκείου και προβλέπει συνεργασία με άλλο σχολείο, δεν γίνεται μόνο του.

Ο πανελλήνιος διαγωνισμός χημείας που συμμετέχουν μαθητές μας, και αισθάνονται πολύ ανασφαλείς, (βλέπετε έχει ύλη που αντικειμενικά δεν έχει διδαχθεί ακόμα) σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούν ώρες. Έτσι δύο ώρες για οξειδοαναγωγή και δύο ώρες για οξέα και βιομόρια. Και αυτό δεν γίνεται μόνο του. Και πως να είσαι αδιάφορος, όταν βλέπεις τους μαθητές σου να δουλεύουν και να κάνουν το παραπάνω, για να μάθουν τις οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις, για να πάνε καλά. Εκεί οφείλεις να κάνεις και εσύ το παραπάνω.Και αυτό δεν γίνεται μόνο του.

Κάποτε πρέπει να καταλάβουν ότι τα πράγματα δεν γίνονται μόνα τους. Κάποιος τα σκέφτηκε, κάποιος τα σχεδίασε, και κάποιος δούλεψε από “πίσω” εκεί που δεν φαίνεται, και βγήκε το τελικό αποτέλεσμα.

Α! Και κάτι άλλο. Επειδή ασχολείσαι με 1000 πράγματα δεν σημαίνει ότι θα ασχοληθείς και με τα άλλα 500. Κάποιοι άλλοι πρέπει να αναλάβουν τα τηλέφωνα και τις παραγγελίες για τα εργαστήρια. Κάποιοι άλλοι πρέπει να βρούνε το χρόνο και να ασχοληθούν με αυτά που τους αναλογούν.

Γιαυτό λέω ότι μου κλέβω χρόνο. Αυτή η μισή ώρα που μου πήρε για να γράψω αυτό το κείμενο την έχω κλεμμένη. Και αύριο θα την πληρώσω με ένα λίγο πιο πρωινό ξύπνημα ή σήμερα με ένα λίγο πιο αργό καληνύχτισμα.

Αχχχ!!! Ήδη αισθάνομαι πιο ανάλαφρος. Τη καλησπέρα μου.

 
-

Τα φτερά του δάσκαλου…

Posted by manaliss on Feb 12, 2014 in Εκπαιδευτικά, Κοινωνικά

“Οι μαθητές γεννιούνται με φτερά και οι δάσκαλοι τους μαθαίνουν να πετάνε” είχα διαβάσει κάπου. Μου άρεσε και σκέφτηκα ότι υπήρχε δίκιο σε αυτή τη φράση.  Δηλαδή οι δάσκαλοι μαθαίνουν τους μαθητές να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν να βάζουν στόχους και να πετούν. Αλλά και οι μαθητές λειτουργούν αντίστροφα.

PE01492_

Με την σκέψη τους που δεν μπαίνει σε φίλτρα και σε καλούπια, μας παρασύρουν σε άλλες σκέψεις και άλλους δρόμους. Μας βάζουν προκλήσεις και εμείς ακολουθούμε αυτές τις προκλήσεις. Αλλά και εμείς τους μαθαίνουμε τους μηχανισμούς της σκέψεις, το τρόπο να συνδυάζουν τις γνώσεις, να αναλύουν τα δεδομένα και να βρίσκουν απαντήσεις. Γιατί αυτό τους μαθαίνουμε. Δεν τους μαθαίνουμε μαθήματα, ημερομηνίες, τύπους… τους μαθαίνουμε να οργανώνουν τη σκέψη τους, να αξιολογούν κάθε νέα γνώση και πάνω σε αυτή να χτίζουν την επόμενη. Έτσι να μπορούν να βλέπουν πιο μακριά.

PE01973_

Το ξέρω ότι σε πρώτη φάση δεν φαίνεται. Αλλά έτσι είναι.

Όμως ένα πρόβλημα που έχει ανακύψει τώρα τελευταία είναι τα “φτερά του δάσκαλου” . Τα έχουν ψαλιδίσει. Δεν τα έχουν κόψει εντελώς αλλά σίγουρα δεν τον αφήνουν να πετάξει.

Θυμάμαι την ευκολία με την οποία, μπορούσα να ονειρευτώ με τους μαθητές μου ένα πρόγραμμα και να πετάξουμε μαζί για να το πραγματοποιήσουμε. Το 1999 με αφορμή την τεχνολογία επικοινωνιών φτιάξαμε ένα σταθμό ραδιοφωνικό… αλλά ήμασταν πολύ μπροστά και έκλεισε πριν καλά καλά ανοίξει. Ήταν μια πλήρης εταιρεία, με υπεύθυνους προγράμματος, τεχνικούς, παραγωγούς μουσικής, διαφημιστές… όλη η τάξη είχε ρόλους. Και όλο το πρόγραμμα είχε προοπτική ανάπτυξης για τις επόμενες γενιές αλλά ποτέ δεν πέρασε την πρώτη χρονιά.

Σε άλλη χρονιά στήσαμε ένα πρόγραμμα για το νερό με 85 παιδιά. Όλοι οι μαθητές εργάστηκαν και έδωσαν εργασίες που έπιανε το νερό σε όλες τις πτυχές του. Ένα τεράστιο πρόγραμμα που έδωσε εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Σε επόμενη φάση, ξεσηκώσαμε μια τάξη και ανακαλύψαμε τη Σικελία. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο Γιώργος για να κάνει τη θεατρική του παράσταση που του ζητάνε κάθε χρόνο τα παιδιά, πάνε από σπίτι σε σπίτι ψάχνοντας να κάνουνε πρόβες. Η Μαρία δεν μπορεί να βρει τον τρόπο να πάει τους μαθητές της στο Πανεπιστήμιο, να δουν τα εργαστήρια από κοντά. Ο Γιάννης δεν μπορεί να δουλέψει γιατί μπήκαν στο σχολείο και το κλέψανε αφού δεν το φύλαγε κανείς και  πήραν υπολογιστές και τώρα δεν έχουν λεφτά να πάρουν άλλο.

Πόσα τέτοια μπορώ να σκεφτώ. Συναδέλφους να μεταφέρουν με το κουτάκι τα αντιδραστήρια στο σχολείο τους την προηγούμενη για να δείξουν το πείραμα στους μαθητές τους και μετά να τα επιστρέψουν για άλλα σχολείο.

Πως μπορεί κάποιος να ονειρευτεί με αυτό το τρόπο. Και τι όνειρα να κάνει. Πώς μπορεί να παρασύρει ένας δάσκαλος τους μαθητές του σε νέους δρόμους σκέψης και γνώσεις, όταν το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πει το μάθημά του.  Μερικές φορές αυτό φτάνει… αλλά ποιο είναι το κέρδος.

PE03510_

Μπαλώματα. Σήμερα ένα μεγάλο μέρος της παιδείας στηρίζεται σε εκείνους τους εκπαιδευτικούς που δεν το βάζουν κάτω. Που ακόμα και με κομμένα τα φτερά, με όλες τις περικοπές σε όλα, με όλες τις οφειλές που ποτέ δεν ήξερες ότι είχες αλλά έμαθες ότι χρωστάς, επιμένουν να πετάνε. Να παίρνουν τους μαθητές τους σε νέα ταξίδια. Και ευτυχώς είναι πολλοί. Οι μεγάλοι στις διοικητικές θέσεις έχουν ξεχάσει πως είναι η τάξη… πως είναι εκείνο το βλέμμα του παιδιού που περιμένει το παραπάνω, που δεν μένει στο βιβλίο αλλά θέλει να δει και κάτι άλλο. Αυτά τα έχουν ξεχάσει. Ξέρουν το αναλυτικό πρόγραμμα και τις σελίδες που πρέπει να διδάξεις, ξέρουν τα χρήματα που έχουν το ταμείο και όταν τολμήσεις να σχεδιάσεις μια δραστηριότητα σου πετάνε το “μπαλάκι” των εξόδων ή το πετάνε στους μαθητές.  Θέλουν να κάνεις τη δουλειά αλλά δεν σου παρέχουν υπολογιστές ή άλλα μέσα. Θέλουν οι μαθητές να μάθουν να διαβάζουν σε βιβλιοθήκες αλλά τις βιβλιοθήκες τις κλείνουν.

Τα φτερά των δασκάλων είναι ψαλιδισμένα. Αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε να ψαλιδίσουν τη σκέψη μας. Οι ιδέες, η ευρηματικότητα, ο τρόπος να παρασύρουμε τους μαθητές μας είναι δικές μας… κανένας προϋπολογισμός, κανένα αναλυτικό πρόγραμμα, καμία μείωση μισθού δεν μπορεί να τα περιορίσει.

Έτσι ξεκινώντας από την αρχική φράση, θα έλεγα : Οι δάσκαλοι έχουν φτερά, και οι μαθητές τους θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν.PE03578_PE03537_

Ας απογειωθούμε λοιπόν για να δούμε το κόσμο αλλιώς…

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένο τραγούδι από το Κώστα Χατζή.

Τη καλησπέρα μου…

 

Copyright © 2024 Η ΒΔΕΛΛΑ 2 All rights reserved.
Desk Mess Mirrored v1.4.4.1 theme from BuyNowShop.com.