-

Η διαφορά ανάμεσα στην επαιτεία…

Posted by manaliss on Feb 2, 2014 in Κοινωνικά

Αρχίζω σιγά – σιγά να ξεπερνάω την άρνηση μου να περάσω από το ψηφιακό μου σπίτι μετά την τελευταία εγγραφή. Όμως πρέπει σιγά σιγά να προχωράμε…Έτσι ανοίγω τα παράθυρα, ξεσκονίζω, σκουπίζω και είμαι έτοιμος…

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να βλέπεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να κάθονται σε μια γωνία- συνήθως έξω από πολυσύχναστα μαγαζιά – με ένα κυπελλάκι στο χέρι και να ζητάνε ελεημοσύνη. Δυστυχώς η συχνότητα είχε αυξηθεί.

Χθες βρέθηκα στο Παγκράτι σε μια πολυσύχναστη διαδρομή σε κεντρικό δρόμο, είδα μια εικόνα διαφορετική.  Μια κυρία μεγάλης ηλικίας, φορώντας τα καλά της, με πολύ προσεγμένη εμφάνιση, κουλουριασμένη σε μια “γωνία”, προσπαθώντας να κρύψει το πρόσωπό της, με το χέρι απλωμένο κρατώντας ένα κυπελλάκι γιουρτιού. Είναι – για εμένα τουλάχιστον – φανερό ότι αυτή η κυρία δεν είναι “επαγγελματίας”.

Μια κυρία που έβαλε τα καλά της για να βγει έξω, όπως όλες οι “γιαγιάδες”, να τη δει ο κόσμος φροντισμένη να μη τη “κουτσομπολέψει” ότι βγήκε όπως – όπως, για να ζητήσει τη βοήθεια μας. Ούτε να το γράψω μπορώ…”να ζητιανέψει”. Τη βοήθεια μας ζητούσε…

Δεν μπόρεσα να τη κοιτάξω, φοβούμενος μη τη φέρω σε αμηχανία και τη κάνω να αισθανθεί ακόμα πιο άσχημα, έψαξα τις τσέπες μου και βρήκα “κάτι” και περνώντας χωρίς να σταθώ, όπως κάθε βιαστικός Νεοέλληνας, το έριξα μέσα… και πήγε να σηκωθεί να με ευχαριστήσει… Και εκεί ήταν που “με σκότωσε”.  Και έφυγα σχεδόν τρέχοντας αν και ήμουν βέβαιος ότι στα λόγια της που ψέλλισε διέκρινα το κλάμα…

Βρέθηκα σε φοβερή αμηχανία, αλλά και οργίστηκα.

Θα ήθελα να ξέρω ποιοι είναι αυτοί, και με ποιο δικαίωμα βγάζουν αυτούς τους ανθρώπους στο δρόμο. Τους ανθρώπους που μια ζωή έζησαν με αξιοπρέπεια τώρα τους βγάζουν στο δρόμο και τους φέρνουν σε αυτή τη θέση. Ήθελα να κάτσω λίγο δίπλα της να της μιλήσω, να δω αν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά δεν τόλμησα…φοβήθηκα, ντράπηκα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αντικρίσω αυτό το πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι η μητέρα μου και να του πω τι…

Θα ήθελα να ξέρω ποιοι έχουν βγάλει όλους αυτούς τους υπερήλικες στο δάσος δεξιά – αριστερά στον περιφερειακό και τους έχει βάλει να μαζεύουν χόρτα για να μαγειρέψουν. Προσέξτε το αν δεν το έχετε δει. Για αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι λογικό γιατί το έχουν ξανακάνει (κάπου μετά τη κατοχή σε δύσκολα χρόνια), Γιατί να πρέπει να το ξανακάνουν τώρα;

Πολλά έχουν αλλάξει… Πολλά έχουν πάρει… Διακυβεύεται η αξιοπρέπεια μας και έχουν στο μάτι την ανθρωπιά μας…

Μπορούμε να παραμείνουμε άνθρωποι… Πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι.

Τη καλημέρα μου…

 
-

Πως να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις…

Posted by manaliss on Jan 3, 2014 in Κατηγορία από μόνο του.

SIKELIA 12

Στη Σικελία στην Αίτνα το έδαφος είχε θερμοκρασία 40-50 β Κελσίου και από πάνω το χιόνι… ήταν χιόνι ( 0 β Κελσίου τουλάχιστον ). Άρα υπήρχαν κενά από κάτω ανάμεσα στο χιόνι και το έδαφος. Και φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία… όλοι…

Σήμερα έκανα πολλά πράγματα που δεν ηθελα.

Βρέθηκα στο πρώτο Νεκροταφείο για τη Βάλια ενώ ήθελα να είμαι στο Ψυχικό στο καφέ απέναντι από το Public με τη Βάλια. Να πίνουμε το καφεδάκι εκεί κάτω από τις ομπρέλλες που πολύ της άρεσε.

Παρακολούθησα την ακολουθία για τη Βάλια ενώ ήθελα να είμαι στην Αγία Παρασκευή να πινουμε τις μπύρες μας στη Beer Academy στην Αγίου Ιωάννου, όπως κάναμε κάθε λήξη σχολικού έτους, συνήθειο που μας “επέβαλλε” η Βάσω και εμείς κρατήσαμε με θρησκευτική ευλάβεια, εκτός από φέτος.

Η μόνη απαίτηση που έβαζε στο πρόγραμμα ήταν να κάνει μάθημα στην 154 Β  γιατί… ήταν κοντά στο γραφείο και σαν υποδιευθύντρια που ήταν τότε, ήθελε τον ελάχιστο χρόνο μετακίνησης. Δεν νομίζω άλλος συνάδελφος να κάνει την διαδρομή γραφείο – 154 Β σε μικρότερο χρόνο. Σκεφτόμουνα συνέχεια την εικόνα της να τρέχει από το γραφείο στην 154Β αγκαλιά με όλα εκείνα τα ντοσιέ πάντα σε διάφορα χρώματα, ταξινομημένα και τακτοποιημένα. Και φτάνοντας στην αίθουσα τα άπλωνε στην έδρα και ξεκινούσε “εργασία και χαρά”.

Είχα συνέχεια στο μυαλό μου την εικόνα της Βάλιας με την πορτοκαλί εσάρπα ή την μωβ. Χρώματα που σχεδόν πάντα υπήρχαν στο ενδυματικό της χρωματολόγιο.

Είδα την Βάλια να φεύγει μέσα σε χειροκρότημα αλλά και απορία. Δεν είχε γίνει γνωστό ότι δεν θα υπήρχε ταφή. Και όλοι αιφνιδιάστηκαν βλέποντας την πορεία προς την έξοδο του νεκροταφείου και όχι προς την πλευρά που είναι οι τάφοι. Εγώ προσπαθούσα να κρατήσω την εικόνα, μια και αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που θα είχα.

Έτσι έκλεισε ένας κύκλος που δεν είχα καμία διάθεση να κλείσει. Αυτό που ήθελα είναι να παραμείνει ανοικτός αυτός ο κύκλος και να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε εκείνα τα σχέδια που κάναμε, για πρότζεκτς και δραστηριότητες.

Οι παλιοί μαθητές ήταν όλοι εκεί. Και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς είχε γίνει. Η απώλεια της Βάλιας ήταν μια δυσάρεστη είδηση και έκπληξη για την αρχή του χρόνου. Πολλοί την χαρακτήρισαν “μαμά – δασκάλα” γιατί αυτό ήταν η Βάλια. Μια μαμά που έδινε αφειδώς ό,τι μπορούσε, γνώσεις, συμβουλές, ένα αυτί να ακούσει, αλλά ήταν και σκληρή, αυστηρή, πιεστική… τουλάχιστον σε έπειθε ότι έτσι ήταν. Το παράπονό της ήταν ότι εμείς έχοντας συνηθίσει να ψάχνουμε πάντα τι υπάρχει πίσω από το “χέρι που δίνει” ψάχναμε να βρούμε τί έκρυβε αυτή η συνεχής και ατελείωτη προσφορά. Και απλά δεν έκρυβε τίποτα. Εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Ήταν η χαρά της προσφοράς.

Θυμάμαι το καμάρι με το οποίο μου έλεγε για τις εργασίες στο ACSTAC, ή τις εργασίες για το Tous Checheurs ή για τις ερευντηικές εργασίες. Και πόσο χαιρόταν όταν τα “παιδάκια της”, όπως έλεγε, προχωρούσαν και διακρίνονταν.

Έτσι σήμερα η Βάλια έφυγε… και δεν άφησε πίσω της μνήμα… γιατί δεν ήθελε να αφήσει θλίψη και στεναχώρια, ή “άγκυρες” να κρατάνε ανθρώπους δεμένους. Αυτό που θα ήθελε σίγουρα είναι να μας βλέπει από εκεί πάνω, να προχωράμε και να προοδεύουμε. Μικροί μεγάλοι, γιατί δεν ήταν “μαμά” μόνο για τους μαθητές, αλλά για όλο το κόσμο. Είχε εκείνη τη μοναδική αίσθηση που έχουν οι μαμάδες και πιάνουν το πρόβλημα στον αέρα, στην αλλαγή της “αίγλης” του προσώπου και σε ρωτούσε απλά και στα ίσα : Τι έχεις… και φυσικά κάτι είχες και απλά σε διάβαζε. Και φυσικά δεν μπορούσες να αρνηθείς. Κλείνοντας νομίζω ότι αυτό που είπε μια μαθήτρια τα λέει όλα : “νομίζω ότι χρωστάμε κάτι… φέτος”. Με ένα ύφος ανάμεικτο. Στεναχωρημένο και τσαντισμένο συνάμα κάπου ανάμεσα στα κόκκινα μάτια από το κλάμμα αλλά και το “σκληρό” πρόσωπο της αποφασιστικότητας. Δηλαδή τι ρώτησα… “Τα φετεινά αποτελέσματα έχουμε ένα λόγο παραπάνω να είναι καλά.”Νομίζω ότι αυτό θα είναι η καλύτερη ανάμνηση για τη Βάλια.

Έτσι εδώ σταματάω. Εμείς ξέρουμε και όλοι όσοι γνωρίσαμε τη Βάλια, επίσης ξέρουμε.

Καινούργια χρονιά ξεκινάει, με τις απαιτήσεις της και τις υποσχέσεις της. Εμείς καλούμαστε να κρατήσουμε μέσα στη καρδιά μας τη Βάλια και να προχωρήσουμε.

Καλή μας χρονιά λοιπόν, για μια ακόμα φορά, με υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα και επιτυχίες.

 
-

Καλό ταξίδι Βάλια…

Posted by manaliss on Jan 2, 2014 in Κατηγορία από μόνο του.

SIKELIA 14

Μου την δίνουν αυτές οι εγγραφές, γιατί όποτε κάνω μια τέτοια εγγραφή, πρέπει να χαιρετήσω κάποιον. Ένα φίλο που ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι απλά (ποτέ δεν είναι αλλά τώρα είναι χειρότερα) γιατί δεν είναι κάποιος απλά γνωστός, ή ένας απλός συνεργάτης. Είναι η Βάλια.

Η Βάλια με την οποία ονειρεύτηκα, σχεδιάσα, γέλασα, έκλαψα, γκρίνιαξα και εκμυστηρεύτηκα τα μύρια όσα για πάνω από δέκα χρόνια, δεν είναι πια μαζί μας. Οι εικόνες και οι μνήμες χορεύουν στο μυαλό μου και ξεπατάγονται χωρίς σειρά και χωρίς λογική. Μια, μια και όλες μαζί δικεδικούν τη θέση τους στις θύμησες μου.  Θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά.

Η Βάλια έφυγε ξημερώματα σήμερα μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο, που κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο. Τη μάχη αυτή την έδωσε σιωπηλά, ήσυχα και με αξιοπρέπεια όπως πάντα έλεγε, και για το περισσότερο διάστημα χωρίς κανείς να ξέρει… ή σχεδόν κανείς. Όταν της έλεγα να δώσει προτεραιότητα στον εαυτό της μου απαντούσε ότι δεν μπορεί να αφήσει “τα παιδιά” στη μέση της χρονιάς. Όσο και αν επέμενα, η απάντηση ήταν η ίδια, μάλιστα μου έλεγε ότι ήδη το κυνηγούσε. Από ότι αποδείχτηκε ο κυνηγός ήταν άλλος. Έτσι μετά από ένα εξάμηνο ουσιαστικά με έντονη μάχη έχασε από την “επάρατη” και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.

Την είχα δει πριν 15 μέρες περίπου, όταν βρέθηκε στο νοσοκομείο για τελευταία φορά, όπου τα λέγαμε για περίπου 2 ώρες, και κάναμε πάλι σχέδια, με ρώτησε για όλα τα παιδιά, ένα προς ένα, τι κάνουν, πως πάνε, και λέγαμε τι θα κάνουμε μετά… Ηξερε δεν είναι ότι δεν ήξερε, αλλά δεν ήθελε να του αφήσει περιθώρια να αισθανθεί νικητής. Η όρεξη της για ζωή ήταν φανερή. Ήταν Πέμπτη πριν δεκαπέντε ημέρες.

Τι να θυμηθώ… την οργανωτικότητά της… την οποία πολλές φορές είχα εκμεταλλευθεί, αφήνοντας την να “παίρνει πρωτοβουλίες” και να κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς. Την αποφασιστικότητα της στο να κάνει αυτό που ήθελε ή και να σε κάνει να το θέλεις και εσύ. Πόσες φορές μας είχε τραβήξει μπροστά σε προγράμματα. Υπήρξε και η “ατμομηχανή” της εργασίας για τη Σικελία, που βραβεύθηκε το 2011 τρίτη καλύτερη εργασία στα Βραβεία Αριστείας του Υπουργείου Παιδείας. Να θυμηθώ την οργάνωση στην εκδρομή της Φλορεντίας, ή την ουσιαστικότατη στήριξη στην εκδρομή του 2007 στη Κρήτη όταν έκλεισε η φωνή μου και ουσιαστικά πήρε όλη την εκδρομή πάνω της μια και εγώ απλά “ψιθύριζα”. Για τους μαθητές δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος να πω, αλλά οι ίδιοι οι μαθητές. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ό τρόπος με τον οποίο οι μαθητές μαζεύονταν γύρω της.  Αποκαλούσε τον εαυτό της “ο δάσκαλος” και οι μαθητές πάντα ηταν “τα παιδιά”. Και σε κάθε απόφαση πάντα έμπαινε ο παράγων… “τα παιδιά”.

Όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν μάθαινε. Πάντα να κοιτάξει, να διαβάσει, να ρωτήσει. Να σχεδιάσει πως θα μπορούσε αυτό να το βάλει στο μάθημα, να το κάνει πρότζεκτ, να το χρησιμοποιήσει στη τάξη. Ζούσε, ανάσαινε, σκεφτόταν μέσα από το μάθημα και έβλεπε μέσα από τα μάτια των παιδιών. Ένα μεγάλο παιδί και αυτή.

Το σίγουρο είναι ότι στον Παράδεισο σε λίγο θα αρχίσουν μαθήματα Βιολογίας. Και αν κάπου τα έχουν αφήσει στη τύχη τους… μάλλον κάποιος θα αναλάβει να τα μαζέψει. Σε λιγο δε θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα αγγελάκια να συμμετέχουν σε projet και να αποδίδουν πολλαπλάσιο από αυτό που φαντάζονταν ότι μπορούσαν.

Στον σύνδεσμο που βρίσκεται εδώ είναι μια έκδοση με φωτογραφίες από διάφορες φάσεις με τη Βάλια. Δεν είναι πολλές αλλά είναι χαρακτηριστικές. Είναι κυρίως από τις εκδρομές στη Σικελία και τη Φλορεντία, και λίγες από τη Κρήτη. Δεν μπόρεσα να βρω και άλλες αν και είναι σίγουρο ότι από το 2000 που τραβάω αδιαλείπτως εκδηλώσεις του σχολείου έχω και άλλες. Όπως και να έχει αν έχετε και εσείς κάποιες φωτό, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα μεγαλύτερο λεύκωμα και να το ανεβάσουμε, μια και ώς γνωστόν, ότι ανεβαίνει στο διαδίκτυο δεν κατεβαίνει ποτέ.  Βέβαια δεν το έχουμε ανάγκη, μια και η Βάλια, για εμάς που τη γνωρίσαμε θα είναι πάντα μαζί μας.

Καλό ταξίδι Βάλια.

 
-

Καλή Χρονιά…

Posted by manaliss on Dec 31, 2013 in Γενικά, Κοινωνικά

2014

Η καλύτερη μου… καφεδάκι και καινούργια χρονιά εν όψει…

Αυτό σημαίνει απολογισμός και προγραμματισμός…

Ας ξεκινήσουμε από τον απολογισμό… φέτος πλήρωσα πολλους λογαριασμούς.

Πάμε στο προγραμματισμό… του χρόνου θα πληρώσω πολλούς λογαριασμούς…

Ωραία τελείωσα… Λίγο ακόμα και θα μοιάζω με δελτίο ειδήσεων.

Τέλος πάντων… δεν θα μείνω εδώ όπως δεν έμεινα και πέρυσι.

Έτσι πέρυσι αποφάσισα τα σεμινάρια που έκανα για τους μαθητές μου να γίνονται ανοικτά σε όλο το κόσμο. Θεώρησα ότι θα ήταν καλό, για κάποιον που ενδιαφέρεται να μπορεί να παρακολουθήσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει γίνει ακόμα ευρύτερα αποδεκτό ή γνωστό και γενικά έχει μικρή συμμετοχή. Από την άλλη η αίσθηση που έχω είναι ότι μπαίνουν μάλλον από περιέργεια. Έτσι δενέχω τη διαδραστικότητα που θα περίμενα. Ένα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι δεν μπορούν να ρυθμίσουν το μικρόφωνο για να μιλήσουν… κάτι που θα έδινε μεγαλύτερη δυνατότητα συμμετοχής. Θα το συνεχίσω, προσπαθώντας να πείσω ότι είναι μια καινούργια δυνατότητα που μπορεί να βοηθήσει όσους το έχουν ανάγκη. Και σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο να βοηθάμε όλοι όλους. Κάθε φορά που θα γίνεται ένα webinar θα ανακοινώνεται στο διαδίκτυο και ειδικότερα στο facebook. Το επόμενο θα γίνει στις 5 Γενάρη και θα έχει θέμα Χημική Κινητικής, οπότε έχετε το νού σας για την ανακοίνωση.

Πέρυσι παρακολούθησα και συμμετείχα σε επτά ημερίδες και συνέδρια. Σε τρία από αυτά με εισήγηση ή πόστερ. Όλα είχαν θέμα τις νέες τεχνολογίες και την χρήση τους στην εκπαίδευση. Σιγά σιγά προσπαθώ να μείνω μέσα στα πράγματα και τις εξελίξεις μια και τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα και θέλουν κυνήγι.

Είχα το σχολείο και τις δραστηριότητές του, αυτό σημαίνει πρακτικά καμιά 40αριά video στο YOU TUBE  στο κανάλι της Σχολης ( LFHEDGR ), επίσης από τις κεντρικές εκδηλώσεις της Σχολής βγήκαν πάνω από 10 DVD. Τα DVD αυτά ξεκίνησαν από τη λήψη και την επεξεργασία μέχρι την τελική παραγωγή της ταινίας. Μετά είναι η εφημερίδα (ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ LFH ) η οποία τη χρονιά που πέρασε είχε περίπου 400 καταχωρήσεις στη χρονιά που πέρασε και περίπου 16-17.000 θεάσεις. Αν σκεφτούμε ότι περίπου 3 μήνες είναι “κλειστά” νομίζω ότι είναι μια καλή κυκλοφορία, η οποία μπορεί να γίνει καλύτερη. Φέτος επιτέλους “φιξαρίστηκε” το σύστημα ζωντανής μετάδοσης, και μπορούμε πλέον να έχουμε μετάδοση σε πραγματικό χρόνο των εκδηλώσεων της Σχολής στο κανάλι της Σχολής στο USTREAM : LFHED Live.  Έχουμε ήδη κάποιες δραστηριότητες μαγνητοσκοπημένες. Η επόμενη ζωντανή μετάδοση θα γίνει τη Κυριακή 12 Γενάρη του 2014 και θα είναι η εκδήλωση της κοπής τουΣΚΚΑ ( Κριτές καλαθοσφαίρισης) με δύο μεγάλες εκπλήξεις…  να συντονιστείτε για να τις δείτε. Και εδώ θα υπάρξει ανακοίνωση στην εφημερίδα.

Φυσικά κάποιες δεκάδες διαγωνίσματα, κάποιες εκατοντάδες διδακτικές ώρες, και άλλα… αλλά αυτό δεν μετράει… είναι η δουλειά μου. Είμαι καθηγητής οπότε το να διαβάσω, να βάλω διαγωνίσματα, να διορθώσω γραπτά, να συμμετέχω στις δραστηριότητες της Σχολης… δεν είναι κάτι το εξαιρετικό.

Τώρα για τη χρονιά που έρχεται έχουμε και λέμε… μια από τα ίδια αλλά και κάτι παραπάνω… Όνειρα και σχέδια. Μικρά όνειρα και μικρά σχέδια. Ίσα για να παίρνουμε τα πάνω μας. Λίγο λίγο… να προχωράμε και να ξεκολλάμε από τη γκρίνια και τη μιζέρια. Θετική σκέψη και κυρίως χαμόγελο.

Έτσι για τη χρονιά που έρχεται σας εύχομαι :

ΥΓΕΙΑ

ΧΑΜΟΓΕΛΟ

ΠΑΙΓΝΙΔΙΑΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ

σε πείσμα των καιρών. Και φυσικά αλληλεγγύη. Να δούμε τον διπλανό μας και να χαμογελάμε. Κάνει τους άλλους να ανησυχούν…. (ελεγε το “παρά πέντε” πριν κάποια χρόνια). Ας τους κάνουμε λοιπόν να ανησυχούν…

Καλή Χρονιά…

(και φυσικά μωβ χρώμα… κάποιοι ξέρουν…. 🙂 )

 
-

Καλά Χριστούγεννα…

Posted by manaliss on Dec 24, 2013 in Αυτοκριτική, Κοινωνικά

3D-Christmas-tree2

Θέλω να ευχηθώ σε όλο το κόσμο Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές.

Δυστυχώς δεν μπορώ να το “ευχαριστηθώ” γιατί όλοι αυτοί που ελέγχουν τη καθημερινότητά μας έχουν βαλθεί να φροντίζουν κάθε μέρα να μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι που ζούμε σε σπίτι, ενώ οι άλλοι μένουν στο δρόμο. Να μη μπορούμε να χαρούμε που έχουμε φως στο σπίτι, γιατί άλλοι είναι στο σκοτάδι. Να αισθάνομαι άσχημα που έχω την υγειά μου ενώ άλλοι όχι.

Κοιτάζουμε τον διπλανό μας όχι με αλληλεγγύη αλλά με σκληρότητα και αποξένωση. Απομακρυνομαστε από τον συνάνθρωπο, για να προστατευθούμε και να προστατέψουμε αυτά που έχουμε.

Με ενοχλεί αυτή η κατάσταση. Και κάνω το μόνο που μπορώ να κάνω.

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι, και να μοράζω τα όνειρά μου γύρω μου. Εξακολουθώ να δίνω το παραπάνω στους γύρω μου, όχι από ενοχές… δεν θα τους κάνω το χατήρι, αλλά γιατί έτσι εγώ θέλω. Ελπίζω όμως να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο και κάποτε αυτά τα “γύρω” να μεγαλώσουν και να αγκαλιάσουν όλο το κόσμο. Δεν θέλω να μιλήσω για τους ανθρώπους δίπλα μου… έχω από όλα : ανεργους, απολυμένους, υγιείς, ασθενείς, εργαζόμενους που δεν πληρώνονται, εργαζόμενους που πληρώνονται, τα πάντα… όλες τις κατηγορίες… όπως μας έχουν κατατάξει.  Δεν θέλω να τους απαριθμήσω, γιατί τους βάζω ταμπέλες και τους ξεχωρίζω. Όλοι είναι ο κόσμος μου, οι άνθρωποί μου, το περιβάλλον μου πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα τους βλέπω. Όπως ήμουν πάντα εκεί, έτσι θα είμαι και τώρα. Δεν θα ξεχάσω κανένα ούτε θα τους ξεχωρίσω.

Δεν θα τους κάνω το χατήρι να χάσω την ανθρωπιά μου και να γίνω “εαυτούλης”. Επειδή αυτό θέλουν. Δεν ξέρω που μπορώ να φτάσω και πόσα μπορώ να κάνω… Ισχύει το γνωστό : Δεν μπορώ να σώσω όλο το κόσμο… ή μήπως μπορώ. Δεν ξέρω. Μήπως μπορούμε;

Το έχω γράψει τόσες φορές – δυστυχώς συνήθως αυτές τις μέρες. Η καλημέρα, το χαμόγελο, μια καλή κουβέντα γλυκαίνει τη ψυχή και δεν κοστίζει. Αν πέσει στην αντίληψη μας κάτι “λάθος” μη το προσπερνάμε. Να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, και  αν μόνοι δεν  μπορούμε, να φωνάξουμε παραδίπλα. Μη χάσουμε την ανθρωπιά μας.

Δυστυχώς το κράτος μας βλέπει σαν νούμερα… χρέη, ΑΦΜ, αυριανοί φόροι. Δεν μπορούν να δούν κάτι διαφορετικό και φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε ανθρωπιά από τα νούμερα… (άλλα νούμερα τώρα). Τι μένει λοιπόν; Εμείς.

Έτσι για τις γιορτές και τη χρονιά που έρχεται εύχομαι :

ΥΓΕΙΑ και ΕΥΤΥΧΙΑ

αλλά και

να εξακολουθήσουμε να

βλέπουμε και να ακούμε το κόσμο

γύρω μας. Να εξακολουθήσουμε να ονειρευόμαστε

και να μοιραζόμαστε τα όνειρά μας με τους ανθρώπους γύρω μας.

Να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας και εκεί που μπορούμε να βοηθήσουμε να μη

προσπερνάμε. Να μην

αφήσουμε τη μαυρίλα

που απλόχερα μας

μοιράζουν να μας κρύψει

το φως της ψυχής μας.

Και όπως έγραφε ένας τοίχος πολύ παλιά : “Κουφάλα νεκροθάφτη δεν θα πεθάνουμε ποτέ”.

Καλές Γιορτές και Χρόνια Πολλά.

 
-

Χριστούγεννα και άλλα…

Posted by manaliss on Dec 4, 2013 in Γενικά, Κοινωνικά

Έχουμε μπει στη τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Σε είκοσι μέρες θα είμαστε στην παραμονή των Χριστουγέννων και θα περιμένουμε να έρθει η μεγάλη γιορτή. Χιλιάδες τόννοι χαρτιού και μελανιού έχουν καταναλωθεί και εκατομμύρια λέξεις έχουν γραφτεί για αυτή τη μέρα. Τι για την κατάθλιψη, τι για την χαρά, τι για την αλληλεγγύη, τι για την αγάπη, που φέρνει αυτή η μέρα. Για την μοναξιά που αποκαλύπτει στην σύγχρονη σημερινή κοινωνία. Όλα μπορούν να κολλήσουν με αυτή τη μέρα.  Ανάλογα τη διάθεσή του ο καθένας, προσαρμόζει τη γιορτή στα μέτρα του.

Δύσκολοι καιροί και για πολλούς ακόμα δυσκολότεροι. Η μοναξιά, η ανέχεια, η αεργία και η ανεργία, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα. Σήμερα με πήρε η μητέρα μου και με ρώτησε κάτι που ήδη γνώριζε, αλλά είχε μια μικρή ελπίδα : στη σύνταξη φέτος θα έχουμε δώρο; Πέρυσι δεν ξέρω τι κόστισε περισσότερο στον πατέρα μου, το ότι δεν πήρε δώρο ή το ότι δεν μπόρεσε όπως είχε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, σαν παππούς, να βάζει στο χέρι στα εγγόνια του ένα “δωράκι”, μια κίνηση που την έκανε κάθε χρόνο, εδώ και είκοσι χρόνια που βγήκε στη σύνταξη. Βγήκε λίγο πιο γρήγορα με ένα τετραπλό by pass και αναπηρική για λίγο χρόνο και μετά τη κανονική του. Βέβαια τώρα θεραπεύτηκε. Ο βαθμός αναπηρίας του έχει μειωθεί από το 80% στο 35 %. Ναι είναι φοβερό… έτσι μας είπαν στα ΚΕΠΑ μετά από 8 μήνες αναμονή για αξιολόγηση και 6 ώρες στήσιμο με τον 80χρονο πατέρα μου. Δεν ξέρω εμένα τι με ενόχλησε περισσότερο. Το στήσιμο, ή το απαξιωτικό ύφος της ιατρού, όταν ρώτησα λεπτομέρειες για το τι πρέπει να μαζέψουμε από “χαρτιά” μπας και αποδείξουμε το προφανές, ότι έχει σοβαρο πρόβλημα υγείας. Τέλος πάντων… Η συγκεκριμένη κυρία και ο Ιπποκράτης πρέπει να έχουν χάσει προ πολλού κάθε σχέση.

Μένουν πολύ λίγα πράγματα να κάνει κανείς. Και αυτά τα λίγα θα γίνουν από εμάς και τον καθένα από εμάς. Όχι από τους κρατούντες. Αυτούς τους βρίζουν και τους ξεφτυλίζουν δημόσια, λέγοντας τους τα προφανή, και νομίζουν ότι μόλις δέχτηκαν κοπλιμέντα. Ο πολιτικός μας κόσμος ποτέ δεν φημιζόταν για την ευθιξία του. Οι σχέσεις του με την καρέκλα είναι “ριζικές” (κοινώς ριζώνουν και δεν φεύγουν με τίποτα). Δεν θυμάμαι να έχουν γίνει παραιτήσεις λόγω ευθιξίας.

Ας κοιτάξουμε δίπλα μας, Ας χαμογελάσουμε, ας πούμε ένα καλημέρα και ένα γεια σε όλους όσους γνωρίζουμε. Ας κόψουμε τις ειδήσεις, μπας και μπορέσουμε να ονειρευτούμε λιγάκι. Το χειρότερο που κάνουν οι ειδήσεις είναι ότι με τα τόσα ευχάριστα που ακούμε δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι ευχάριστο για το μέλλον.  Αν έχουμε κάτι να μοιραστούμε, να το μοιραστούμε, απλά, χωρίς γκρίνια, χωρίς να περιμένουμε αναγνώριση ή να μας γράψουν το όνομα με “χρυσά γράμματα”. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αισθανθούμε και εμείς καλύτερα αλλά και να κάνουμε άλλους να αισθανθούν καλύτερα. Και όπως πάντα λέω… αυτός ο τρόπος ζωής δεν έχει να κανει με το ημερολόγιο και τα Χριστούγεννα. Έχει να κάνει με την καθημερινότητα τη δική μας και των άλλων. Δεν θέλει πολλά για να αισθανθεί καλύτερα ο διπλανός μας. Μη περιμένουμε να ενημερωθούμε από τους άλλους. Ας κάνουμε κάτι μόνοι μας.

Για όλα.

Τη καλησπέρα μου.

 
-

Ο αγώνας δρόμου, η αλληλεγγύη και οι χορηγοί…

Posted by manaliss on Nov 29, 2013 in Εκπαιδευτικά

Πραγματοποιήθηκε σήμεσα στην Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής, ο πρώτος αγώνας δρόμου Αλληλεγγύης.

Στη φωτογραφία που ακολουθεί φαίνεται η εκκίνηση του Ελληνικού Λυκείου από τον Γενικό Διευθυντή κ. Luyckx.

IMG_3042 small

Το κλίμα ήταν εορταστικό και όλοι οι μαθητές συμμετείχαν. Στόχος ήταν να ενισχυθεί το ταμείο αλληλεγγύης της Σχολής και μέσα από αυτό να ενισχυθούν οι μαθητές που έχουν ανάγκη. Για να μπορέσει να γίνει αυτό, οι μαθητές παροτρύνθηκαν να βρουν χορηγούς, οι οποίοι θα χορηγούσαν τους μαθητές – δρομείς με ένα ποσό για κάθε γύρο. Ο γύρος είχε προσδιορισθεί σε ένα χιλιόμετρο, και για κάθε γύρο έμπαινε μια σφραγίδα σε ένα χαρτί που είχε ο κάθε μαθητής.

Η χορηγία δεν ήταν απαραίτητο να είναι κάποιο μεγάλο ποσό. Ενδεικτική αναφορά  εγινε σε 0,1 € / χιλιόμετρο δηλαδή για 10 γύρους 1 €. Σκοπός ήταν να γίνει κατανοητό από τους μαθητές, ότι η μικρή συμμετοχή και προσπάθεια όλων μπορεί να δώσει ένα συνολικό αποτέλεσμα που είναι καλό για όλους.

Φυσικά και έτρεξα, προς μεγάλη έκπληξη μικρών και μεγάλων. Όχι για να βγάλω χιλιόμετρα… αντικειμενικά δεν μπορούσα, αλλά για να δώσω έμπρακτα το παράδειγμα ότι η αλληλεγγύη και η προσφορά δεν είναι κάτι για τους άλλους αλλά κάτι που είναι υπόθεση όλων. Και φυσικά βρήκα χορηγούς, και όπως είχα πει, τους κουβαλούσα όλους στη πλάτη μου… Για να καταλάβετε τι εννοώ, δείτε την επόμενη φωτογραφία.

IMG_3027 small

Όλοι οι καλοί “χωράνε” στη πλάτη μου… και φυσικά δεν έφησα κανένα απ’έξω. Και έτρεξα ένα ολόκληρο χιλιόμετρο… με γρήγορο βήμα. Όμως μετά έγινα εμψυχωτής των άλλων που εξακολουθούσαν να τρέχουν.

Αλλά και οι μαθητές ενεργοποιήθηκαν και βρήκαν χορηγούς όπως μπορείτε να δείτε από τα ομοιόμορφα μπλουζάκια:

IMG_3029 small

Κάποιες ασκήσεις για να είμαστε έτοιμοι…

Εμφανίστηκαν όμως και κάποιοι “περίεργοι χορηγοί” όπως μπορείτε να δείτε στην αριστερή πλευρά της φωτογραφίας.

Αν δεν καταλάβατε για τι εννοώ δείτε καλύτερα εδώ :

IMG_3039 small

Το “fan club” της θετικής κατεύθυνσης με έβαλε χορηγό. Όταν τους ρώτησαν ποια είναι η χορηγία, απαντούσαν…” η γνώση”. Η γνώση,  ούτως ή άλλως παρέχεται αφειδώς, και δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν χορηγία.Η αξία της της κίνησης είναι ανυπολόγιστη… Εκ των υστέρων καθορίστηκε ένα οικονομικό ανταποδοτικό όφελος ανά χιλιόμετρο.

Δεν ξέρω αν επιτεύχθηκε ο στόχος και αν συγκεντρώθηκαν χρήματα και πόσα ήταν αυτά. Η γενική εικόνα ήταν μια γιορτή. Οι μαθητές έτρεξαν με τη ψυχή τους και στο τέλος πολλοί παραπονέθηκαν ότι ο χρόνος ήταν λίγος και ότι σταματήσαμε νωρίς τον αγώνα. Συνοψίζοντας ήταν μια πολύ ωραία Παρασκευή και ανεξάρτητα από το τελικό οικονομικό αποτέλεσμα ήταν μια γιορτή.

Η γενική άποψη ήταν “να το ξανακάνουμε αλλά με περισσότερο χρόνο”. Κάποια προβλήματα που εντοπίσθηκαν, επισημάνθηκαν και στην επόμενη διοργάνωση, θα προσπαθήσουμε να τα έχουμε λύσει. Όταν συγκεντρωθούν και τα οικονομικά στοιχεία θα δούμε και το τελικό στόχο αν επετεύχθη. Όπως και να έχει πάντως, εγώ κρατάω το γεγονός ότι κάποιοι μαθητές ενώ αρχικά ήταν επιφυλακτικοί και είχαν διατυπώσει μια μάλλον αρνητική στάση, σε όλη τη διοργάνωση, στο τέλος είχαν θετικά μόνο σχόλια να κάνουν και την παρότρυνση “να το ξανακάνουμε”.

Το έχω πει δεκάδες φορές : η εκπαίδευση έχει πολλές μορφές.

Τη καλησπέρα μου.

 

 
-

Ποστερούχος, όπως λέμε οικοπεδούχος…

Posted by manaliss on Nov 23, 2013 in Γενικά, Εκπαιδευτικά

Τα συνέδρια βοηθάνε να διαμοιράζεται η γνώση και οι άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν κάτι να πουν και να μοιραστούν με τους συναδέλφους τους, βγαίνουν μπροστά. Εκεί παρουσιάζουν την εργασία τους και συζητάνε με το κοινό τις απορίες τους.

Επί σειρά ετών, παρακολουθούσα συνέδρια και πολλές φορές με απασχολούσε το εξής ερώτημα : μα καλά ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά. Μου φαίνονταν ξένα και έξω από την εκπαιδευτική πραγματικότητα.  Δηλαδή ή πολύ θεωρητικά ή πράγματα που κατά τη γνώμη μου δεν μπορούσαν να γίνουν στη τάξη.

Πριν κάποια χρόνια (περίπου 10) αποφάσισα να βγω μπροστά στις ημερίδες που οργανώνονταν τότε, και να μεταφέρω τη δική μου εμπειρία από τη τάξη και να μιλήσω για αυτά που κάνω, οπότε ξέρω σίγουρα ότι γίνονται. Με αυτό το τρόπο, μεταφέρω την εμπειρία μου, δίνω ιδέες και προκαλώ κρίσεις και αντιρρήσεις. Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω πως πρέπει να δουλεύω, γιατι οφείλω να ομολογήσω, ότι κανένας δεν με έμαθε να κάνω έρευνα. Ήταν μεγάλο σχολείο, και παραμένει η αλήθεια είναι.  Σε κάθε συνέδριο μαθαίνω. Προσπαθώ να “κατεβάζω εργασία” σε κάθε συνέδριο, όχι από συνήθεια ή άλλο λόγο αλλά για να έχω ένα κίνητρο και ένα λόγο να ασχοληθώ με ένα θέμα και να μάθω κάτι πιο συγκεκριμένο. Οπότε ανεξάρτητα από το αν εγκριθεί η εργασία ή όχι, εγώ παρουσιάζω ένα θέμα. Κατά καιρούς έχω παρουσιάσει τα παρακάτω θέματα ( από όσο μπορώ να θυμηθώ) :

1. Power Point : Τα πιο κοινά λάθη που ενοχλούν το κοινό.

2. Δημιουργία διαθεματικού – περιβαλλοντικού προγράμματος για μεγάλες ομάδες μαθητών (τάξη).

3. Αξιολόγηση μαθητών. Κριτήρια και πρακτικές.

4. Το blog : θα μπορούσε να βοηθήσει στη τάξη;

5. Ψηφιακή επιμέλεια και εκπαίδευση.

6. Το υπολογιστικό νέφος στην εκπαίδευση.

7. Τα σοβαρά παιγνίδια στην εκπαίδευση. (Συζήτηση στρογγυλού τραπεζιού)

8. Οι ψηφιακές δεξιότητες στην εκπαίδευση (Συζήτηση στρογγυλού τραπεζιού από την Ψηφιακό Θεματολόγιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)

9. Το νέο ψηφιακό σχολείο : πόσο έτοιμοι είμαστε;

Φέτος στο συνέδριο της Κορίνθου που οργανώνεται από τους Σχολικούς συμβούλους για πρώτη φορά, είπα να μοιραστώ την εμπειρία μου σαν συντονιστής των Ερευνητικών Εργασιών, αναγνωρίζοντας ότι εκεί υπάρχει ένα κενό, και πολλοί καλούνται να κάνουν το μάθημα, χωρίς να έχουν ουσιαστικά καμία υποστήριξη. Έδωσα τον τίτλο : “Ο συντονιστής είναι ο “ελβετικός σουγιάς” των Ερευνητικών Εργασιών;” Ετοίμασα λοιπόν την πρόταση για την εργασία, την κατέθεσα και μου ήρθε η απάντηση… η εργασία σας εγκρίθηκε για ανάρτηση σε πόστερ (!!!). Τι είναι αυτό πάλι… εγώ το μόνο πόστερ που ξέρω είναι αυτό που είχα στη πρώτη μου νιότη στο δωμάτιο μου. Τώρα πόστερ σε συνέδριο;

Πάλι διάβασμα… Έψαξα, κατέβασα, διάβασα πως πρέπει να είναι, και τι πρέπει να έχει ένα συνεδριακό πόστερ. Αφού κατάληξα στο πως πρέπει να μοιάζει ένα πόστερ, ξεκίνησα τη δεύτερη φάση.Δηλαδή να δω τι πρέπει να γράψω. Και πως να το γράψω. Έφτιαξα την εργασία, ξανά και ξανά. Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, και αφού δεν άρεσε σε εμένα δεν θα άρεσε και σε αυτό που θα το έβλεπε. Έκοβα, έραβα. Πρόσθετα υλικό, αφαιρούσα, αυτό ενδιαφέρει, το άλλο όχι… πως θα τραβήξω το βλέμμα, πως θα μπορέσω να κρατήσω τον θεατή να μη φύγει και να το διαβάσει… πολλά ερωτήματα. Κάποια στιγμή ηρέμησα και κατάληξα σε μορφή και περιεχόμενο. Και προχώρησα να το συνθέτω… και έγινε… Ριξτε μια ματιά τι βγήκε…

IMG_2987small

Με μεγάλη αγωνία βρέθηκα σήμερα στη Κόρινθο. Ζητάω τον χώρο για τα πόστερ και μετά μου λένε… “μπορείτε να το βάλετε κάτω από τις ιστορικές φωτογραφίες του φουαγιέ (!!!!)” Δηλαδή ένα πόστερ με ύψος 1,20 μ να μπει σε χώρο κάτω από το 1,5 μ (μια και οι φωτογραφίες ήταν στο ύψος του ματιού). Με συγχωρείτε… αλλά δεν θα κοψομεσιάσουμε το κόσμο για να διαβάσουνε τη δουλειά μας. Και εδώ που τα λέμε θεωρώ λάθος τη συγκεκριμένη οδηγία. Δηλαδή… μαζέψτε για το διήμερο τις ιστορικές φωτογραφίες και δώστε το χώρο για τα πόστερ. Μεθαύριο… ξανακρεμάστε τα. Είχε 16 πόστερ και εμφανίστηκαν μόνο 7 (και αυτό είναι ένα θέμα…) Αν είχαν έρθει όλοι; Που θα χωρούσανε όλα τα πόστερ; Εδώ – για να βγάλω και τη γκρίνια μου πάλι – θα έπρεπε να το είχαν προβλέψει. Τελικά βρήκα μια “γωνίτσα” δίπλα στη κεντρική αφίσα του συνεδρίου σε πλήρες ύψος, αλλά είχε ένα μικρό πρόβλημα… Ήταν από την άλλη πλευρά που ήταν τα άλλα πόστερ. Τη προτίμησα πάντως, γιατί η κάτω θέση θα ήταν “καταδίκη”. Μόνο τον τίτλο θα διαβάζανε.

Και πάμε στο κοινό. Πέρασαν περίπου 40-50 άτομα κυρίως στο μεγάλο διάλειμμα. Αλλά πολύ λίγες ερωτήσεις. Ή ήταν τόσο πλήρες (που αμφιβάλλω) ή το διαβάζανε για να περάσουν την ώρα. Λίγοι (5-6) φωτογράφησαν τμήματα του για να τα έχουν μαζί τους και ακόμα λιγότεροι ρώτησαν λεπτομέρειες για την εργασία. Όταν τους έλεγα να πάρουν μια κάρτα και να ζητήσουν πληροφορίες μετά το συνέδριο και να τους στείλω, αιφνιδιάζονταν. Μάλλον όπως και εγώ δεν ήξερα κάν τι είναι το πόστερ του Συνεδρίου, νομίζω ότι πολλοί δεν ξέρουμε πως να το αξιοποιήσουμε όταν το βλέπουμε σε ένα συνέδριο.

Τελικά το πόστερ είναι μια ολόκληρη εργασία… σε μια σελίδα. Με αρχή, μέση και τέλος. Στην επομενη εγγραφή θα σας παρουσιάσω αναλυτικά το πόστερ και το σκεπτικό που φτιάχτηκε με αυτό τον τρόπο. Τουλάχιστον το δικό μου σκεπτικό… όχι κατ’ ανάγκη σωστό.

Τη καλησπέρα μου…

 

 
-

Το δένδρο της ευγνωμοσύνης…

Posted by manaliss on Nov 10, 2013 in Γενικά, Ψυχολογία

gratitude-tree smallΧθες βρέθηκα σε ένα μαγαζί με ψηφιακές εκτυπώσεις… Δεν ήξερα ότι υπάρχουν “τέτοια μαγαζιά”. Ενθουσιάστηκα, γιατί ήταν μια παρέα νέων ανθρώπων, γελαστοί, πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν, να δώσουν οδηγίες και γνώμη. Όχι εκείνοι που μπαίνεις και σε κοιτάζουν λες και έχεις σκοτώσει τη μάνα τους και κοιτάζουν να σε “ξεπετάξουν” για να τους αδειάζεις τη γωνιά.

Εκεί λοιπόν ήταν και η κυρία “Μαρία”, όπως λέμε συνήθως, εκπαιδευτικός και αυτή που απολάμβανε το κενό του Σαββατοκύριακου, χωρίς να ασχολείται με τα παιδιά και το σχολείο και χωρίς να δουλεύει για το πως θα ευαισθητοποιήσεις τους μαθητές της.  Τι ζήτησε λοιπόν η κυρία “Μαρία”; Ένα δένδρο ευγνωμοσύνης. (!!!) Τι είναι αυτό ρώτησα ο άσχετος…  και μου εξήγησε…

Ένα γυμνό δένδρο όπου οι μαθητές γράφουν σε φύλλα για ποιο λόγο είναι ευγνώμονες και το κολλάνε στο δένδρο, μέχρι να “πρασινίσει”. Έτσι – μου είπε – οι μαθητές αντιλαμβάνονται για ποιους λόγους μπορεί να είναι ευγνώμονες και να αναγνωρίζουν κάποιες αξίες. Και γύρισα το ερώτημα σε εμένα…

Γιατί να είμαι ευγνώμων και σε ποιον… και το σκέφτηκα…και δυσκολεύτηκα να αποδώσω ευγνωμοσύνη σε κάποιον, γιατί έτσι μάθαμε… ότι εμείς “διαφεντεύουμε τον εαυτό μας”. Όμως… αν ψάξω να δω γιατί είμαι ευγνώμων… βρήκα πολλά.

Είμαι ευγνώμων λοιπόν…

Γιατί έχω κάπου να κοιμηθώ το βράδυ… άλλοι δεν έχουν.

Γιατί έχω φαγητό στο τραπέζι μου όταν το  θέλω… άλλοι δεν έχουν.

Γιατί έχω ρούχα να φορέσω…

Γιατί έχω την υγειά μου…

γιατί μπορώ να διαβάσω

γιατί έχω φίλους που είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι…

γιατί έχω δίπλα μου ανθρώπους που μπορώ να επικοινωνήσω και να με καταλάβουν…

γιατί έχω την οικογένεια μου…

γιατί έχω δουλειά και με πληρώνουν… (ναι τώρα πρέπει να βάζουμε και τις δύο παραμέτρους)…

γιατί έχω ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι μου…

γιατί έχω μια αυτοκινητάρα… σε χρυσό χρώμα… μετά τους τελευταίους φόρους θα περάσει και στο μέταλλο…

γιατί… γιατί… γιατί…

Επίτηδες έγραψα κάποια πράγματα, και κάποια από αυτά ίσως δεν ήταν οι πρώτες επιλογές… και κάποια από αυτά θεωρούνται δεδομένα. Έγραψα και μερικά καταναλωτικά για να βρίσκονται…

Αλήθεια το έχουμε σκεφτεί… ή μήπως η σκέψη είναι στο τι δεν έχουμε.. Καλά για το τι θα χάσουμε δεν μπαίνει θέμα… αυτά και να θέλουμε δεν μπορούμε να ασχοληθούμε.

Μου φαίνεται ότι θα το υιοθετήσω… όταν με πιάνει η “μαυρίλα” για όποιον λόγο και αν είναι αυτό, θα τα βάζω κάτω και θα λέω… για να δω τι έχω, για ποιο λόγο θα μπορούσα να είμαι ευγνώμων… το σε ποιον, πιθανόν να μη μπορώ να το εντοπίσω, αλλά το γιατί σίγουρα μπορώ…Και όταν συνειδητοποιείς τι έχεις, εκεί καταλαβαίνεις ότι αυτά που δεν έχεις είναι “μικρότερα”.

Λοιπόν για ποιο λόγο να είμαι ευγνώμων; σκέψη για τον καθένα μήπως δούμε αλλιώς το κόσμο.

Τη καλημέρα μου.

 

 
-

Αλλάζοντας το σχολείο

Posted by manaliss on Oct 19, 2013 in Εκπαιδευτικά

Το σχολείο είναι ο χώρος που περνάμε την μισή μας μέρα. Οι καθηγητές ίσως λίγο λιγότερο. Οι μαθητές όμως σίγουρα περνάνε τη μισή τους μέρα τουλάχιστον στο θρανίο.

Είναι σημαντικό να αισθάνονται άνετα στο χώρο και να τον αισθάνονται δικό τους. Δεν είναι εύκολο. Για να γίνει κάτι τέτοιο ο χώρος πρέπει να έχει κάτι δικό τους, κάτι που να τους εκφράζει.

Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό… με μια απλώστρα και μερικά μανταλάκια. Η  ιδέα είναι απλή και εμείς το κάνουμε συχνά. Βάζουμε 4-5 μπουγάδες στη σχολική χρονιά. Τι εννοούμε; να σας δείξω…

IMG_2811small

IMG_2785small

Μια πολύ απλή ιδέα που μας ήρθε από τη Γαλλία και λέγεται : η μεγάλη μπουγάδα. Δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά πρώτη φορά γράφω για αυτό.  Τι είναι; Όλοι οι μαθητές ζωγραφίζουν κάτι και το εκθέτουμε, απλά κρεμώντας το στη “μπουγάδα”. Μια έκθεση στα γρήγορα που συμμετέχουν όλοι οι μαθητές αλλά μοιράζονται και με όλους τους άλλους συμμαθητές τους.

Το θέμα μπορεί να είναι ανοικτό ή χρωματικό (η πρώτη φωτογραφία που παίζει με το μπλε) ή μια τεχνοτροπία, όπως αυτή με τα τετράγωνα και τους αριθμούς ή αυτή με τα χρώματα που τρέχουν.

Οι μαθητές του Λυκείου αν και συνήθως δεν συμμετείχαν στη “μεγάλη μπουγάδα”, φέτος είχαν μια άλλη ιδέα… ήθελαν να πάρουν μέρος με θέμα το φασισμό.

Και έκατσαν και σχεδίασαν αφίσες που να εκφράζουν την άποψή τους πάνω στο θέμα.

IMG_2795small

IMG_2793small

IMG_2792small

IMG_2810small

IMG_2788small

Όπως και να έχει, το να βάλεις μια “μεγάλη μπουγάδα” είναι εύκολο, το να δώσεις στους μαθητές σου τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από μια ζωγραφιά, και να πουνε αυτό που θέλουν είναι σημαντικό. Μετά, μια απλώστρα, τα μανταλάκια και είμαστε έτοιμοι.

Η “μεγάλη μπουγάδα”  στήθηκε και το σχολείο άλλαξε. Έγινε δικό μας…

Τη καλησπέρα μου.

 

Copyright © 2024 Η ΒΔΕΛΛΑ 2 All rights reserved.
Desk Mess Mirrored v1.4.4.1 theme from BuyNowShop.com.