Πάμε μια βόλτα…στη Πομπηία…
Πάλι με κλέβω από χρόνο. Αλλά αυτή τη στιγμή, Κυριακή βράδυ, μετά από ένα Σαββατοκύριακο εργασίας, με διορθώσεις παλιών διαγωνισμάτων, σημειώσεις για τα Χριστούγεννα, πρόβες για το Εθνικό Θέατρο και περίπου 200 κμ ταξιτζοδουλειά μέσα στην Αθήνα, με πολλά πήγαινε – έλα (μόνο στο σχολείο – σπίτι η συγκεκριμένη διαδρομή 22 κμ και την έκανα 6 φορές μέσα ατο ΣΚ = 132 κμ μόνο αυτό…) αυτό που έχω ανάγκη είναι να ξεφύγω λίγο και να θυμηθώ που ήμουνα πριν 10 μέρες την Πέμπτη 6 Δεκέμβρη και να σας μεταφέρω τις μνήμες, τώρα που τα θυμάμαι ακόμα.
Λοιπόν έχουμε και λέμε…Από Ρώμη πάμε για Νάπολη… μη με ρωτήσετε πως…πάρτε και κανένα χάρτη…Απόσταση μια Αθήνα – Πάτρα…210 κμ. Αλλά άλλος δρόμος, ίσως όχι τόσο φαρδύς αλλά με νησίδα στη μέση και ασφαλής. Μη με ρωτήσετε λεπτομέρειες γιατί στη διαδρομή…κοιμήθηκα λιγάκι. Είπαμε, το να συνοδεύεις πενθήμερη, σίγουρα δεν είναι διασκέδαση. Και ξύπνησα μετά την Νάπολη, όπου σαν σε όνειρο, βρέθηκα στην Εθνική οδό Κορίνθου Πατρών, με λακκούβες, έργα και εκτροπές κυκλοφορίας… Είχαμε μπει στο “νότο” της Ιταλίας, όπου τα λεφτά του πλούσιου Βορρά δεν φτάνουν. Βέβαια εκεί, από ότι μας είπε δεν φτάνει και η κυβέρνηση και τον ρόλο της τον έχει αναλάβει μία οργάνωση…η οποία λύνει τα όποια προβλήματα εμφανίζονται, με όποιο τρόπο μπορεί… όχι ακριβώς νόμιμο…
Τέλος πάντων… φτάνοντας στην Νάπολη, προσπερνάς και ξαφνικά στο αριστερό σου χέρι, εμφανίζεται ο Βεζούβιος, χωρίς κορυφή… την έχασε το 79 μΧ στη μεγάλη έκρηξη. Προσπερνάς και τον Βεζούβιο, και φτάνεις σε μια διασταύρωση που λέει δεξιά Erkolano και αριστερά Πομπηία… Όπα και φτάσαμε…Ιδιαίτερη σύσταση να έχουμε αυξημένη προσοχή στα πράγματά μας. Οι τσάντες πλάτης είναι “προκλητικές”.
Και έτσι νάμαστε μπροστά από την πόλη της Πομπηίας.
Ξεκινήσαμε από το νεκροταφείο της πόλης και μπήκαμε μέσα στη πόλη, από μια από τις 8 πόρτες της πόλης.
Πατήσαμε πάνω στους πετρόστρωτους δρόμους, που ήταν όπως ήταν τότε. Φαίνονταν ακόμα και οι αυλακιές από τα κάρα, εκεί όπου περνούσαν πιο συχνά αλλά και τις “γέφυρες” για πεζούς όταν οι δρόμοι πλημμύριζαν. Και ναι δεν είχαν υπονόμους, αλλά όλοι οι δρόμοι λειτουργούσαν έτσι με επιφανειακή ροή ομβρίων υδάτων…Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί 2000 χρόνια μετά στην Αθήνα έχουμε το ίδιο ακριβώς σύστημα απορροής ομβρίων… Φαίνεται ήταν τόσο καλό αυτό της Πομπηίας. Και μετά περάσμα στην οδό της Αφθονίας, με τα πολλά μαγαζιά και τα σπίτια των ιδιοκτητών δίπλα. Είδα και ένα μαγαζί με πολλές “τοστιέρες” κάπως διαφορετικές…Θα ορκιζόμουν ότι είδα σε φρέσκο (τοιχογραφία της αρχαιότητας) εκείνο το σήμα που μοιάζει με Μ αλλά είναι σαν δύο κολλητές αψίδες. Η ξεναγός με διαβεβαίωσε ότι τα Mc Donald’s δεν είχαν μαγαζιά στη Πομπηία και το δέχτηκα. Όμως είχαν πολλά φαγάδικα σίγουρα. Επίσης ήταν και λιμάνι…(ήταν πιο κοντά στη παραλία τότε…) και είχε όλα όσα χρειάζονται οι ναυτικοί τότε και τώρα. Ξενοδοχεία, φαγάδικα και άλλα… και πολύ εμπόριο.
Μια πολύ μεγάλη αγορά… forum γιατί υπάρχει και η αγορά mercanti ή κάπως έτσι. Η πρώτη είναι η αγορά των συζητήσεων και των κοινωνικώς συναναστροφών με τα κρατικά κτίρια γύρω γύρω. Η άλλη αγορά είναι για τα ψώνια με πολλά μαγαζιά κάτι σαν το Mall, και μάλιστα σε 2 ή και 3 ορόφους. Είχε και αρκετούς ναούς να σας δείξω έναν…(Δεν θυμάμαι το όνομα…νομίζω του Απόλλωνα…)
Είχε βρέξει πολύ την προηγούμενη μέρα και είχε μια φανταστική μέρα, παγωμένη μεν αλλά φανταστική.
Είδαμε και τα προπλάσματα… Από μόνα τους δείχνανε σαν κακοφτιαγμένα αγάλματα, αλλά αν έβλεπες καλύτερα καταλάβαινες ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι :
Ανατριχιαστικό είναι 
Ανατριχιαστικό είναι αλλά αυτό που βλέπουμε σαν γύψινο άγαλμα είναι ο ίδιος ο αρχαίος κάτοικος της Πομπηίας, που αφού πέθανε από τα αέρια της έκρηξης, θάφτηκε κάτω από την στάχτη που έπεσε, και με το πέρασμα του χρόνου έμεινο μόνο ο σκελετός του μέσα σε ένα θύλακα που ήταν το σώμα του… Αυτά είναι τα πιο “ανώδυνα”… στις αποθήκες βλέπεις σε πολλά “προπλάσματα” την αγωνία των τελευταίων στιγμών. Είναι τραγικό όπως και να το δεις.
Εγώ έχω και ένα “κουσούρι” να ψάχνω τις κατασκευές, και έτσι μου άρεσε πολύ το σύστημα που είχαν για να γεμίζουν τις στέρνες με βρόχινο νερό. Το γεγονός ότι όλα τα σπίτια είχαν μόνο μια είσοδο που σφράγιζε και ενισχυόταν από δοκάρια, γιατί προφανώς είχαν δεχτεί επιθέσεις πειρατών. Επίσης οι μεγάλοι κήποι πίσω από τα σπίτια με το περιστήλιο… ήταν εντυπωσιακά. Και οι τοιχογραφίες, σε “φρέσκο” με ποικίλα θέματα, ανάλογα το σπίτι και την χρήση του. Οι κατασκευές από “τούβλα” και φυσικά με την πατέντα των Ρωμαίων που λέγεται “αψίδα”. Εντυπωσιακές κατασκευές, θα σας πω περισσότερα, όταν σας “βγάλω βόλτα” στο Κολοσσαίο.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να σας πω ότι όταν πάτε στη Πομπηία, φροντίστε να έχετε χρόνο, και να ξέρετε ότι για φαγητό, κανονίστε να έχετε “ξηρά τροφή” αν είναι να κάτσετε πολλές ώρες γιατί στην Ιταλία τα εστιατόρια κλείνουν στις 3 το μεσημέρι. Και όταν λέμε κλείνουν, εννοούμε κλείνουν όλα. Άρα πέφτει πείνα. Α! μια και το θυμήθηκα, ένα Autogril κάπου μισή ώρα από την Νάπολη προς Ρώμη, κλείνει το εστιατόριο στις 4.00, μικρή αλλά χρήσιμη λεπτομέρεια…
Να έχετε το νου σας και στα “παζάρια” που κάνουν στους τουρίστες. Τα αγγλικά τα χρησιμοποιούν από ανάγκη και τα μιλάνε πολύ γρήγορα και “κάπως”. Οπότε προσοχή τι λένε και τι τιμές σας λένε.
Τη καλησπέρα μου προς το παρόν… και υπομονή… τα καλύτερα έρχοντα…
