Κεφαλλονια μέρος 2ο…
Το είχα υποσχεθεί το ξέρω. Και είχα πει ότι θα έγραφα ολόκληρη σειρά από περιηγήσεις αλλά τώρα η αλήθεια είναι ότι… μου έφυγε η όρεξη. Απλά μπορώ να πω ότι πέρασα φανταστικά.
Οι λόγοι πολλοί. Κυρίως δεν είχα άγχος να τα δω όλα. Μας είχε φύγει η ¨γιαπωνέζικη διάθεση” της περιήγησης – το να δούμε όσο γίνεται περισσότερα σε όσο γίνεται λιγότερο χρόνο. Έτσι πιο ώριμα, κάναμε τις βόλτες μας, πήγαμε και πιο μακριά : Αθέρα και Πετανούς. Για άλλη μια φορά επαληθεύτηκε αυτό που έγραφα πέρυσι .Τα ακουσμένα μέρη τελικά σε απογοητεύουν. Δηλαδή να το πω πιο σωστά. Όχι τα μέρη, αλλά δεν το φχαριστιέσαι. Ας πούμε στον Αθέρα δεν βρήκαμε καν να παρκάρουμε. Και ο δρόμος ήταν επικίνδυνα στενός για να πω ότι θα το αφήσω παραέξω να πάμε με τα πόδια. Είχε τόσο κόσμο άλλωστε που δεν μας ενθουσίασε. Εντάξει δεν περιμέναμε “μοναξιές” μέσα Αυγούστου, αλλά ελπίζαμε να είχαμε χώρο για μια ομπρέλα. Ε! δεν τον είχαμε. Απλό είναι . Εκτός αυτού είναι βορεινή παραλία και αν έχει βοριά έχει κύμα. Ε! είχε και πολύ κύμα και είχε βγάλει και φύκια…Άρα μεταβολή και φύγαμε.
Πάμε για Πετανούς. Μια από τα ίδια. Πολύ κόσμος, πολύ κύμα αλλά εντυπωσιακή θέα, κυρίως κατεβαίνοντας. Αλλά πάλι στενός δρόμος. Εντάξει βουνίσιος αγροτικός δρόμος ήταν. Δεν ήταν εθνική οδός. Και ξανά μεταβολή και ….πήγαμε Ξι. Εκεί όσο κόσμο και να είχε χωρούσες. Και μάλιστα μετά τα “βράχια” είχε μια παραλία με ένα μόνο ζευγάρι. Αφού τα παιδάκια μου θέλανε να παίξουν ρακέτες πήγαν εκεί και το καταφχαριστήθηκαν. Μας άρεσε και ξαναπήγαμε. Τη δεύτερη φορά πήγαμε με το καραβάκι από το Αργοστόλι. Με 17 € όλοι μετά από μισή ώρα πήγαμε στο Ληξούρι, και σε 10 λεπτά ακόμα είμασταν στο Ξι. Μετά είπαμε να πάμε στον Άγιο Νικόλαο στη “Μπάτσα” αν το θυμάμαι καλά. Άλλος κόσμος. Κατεβαίνοντας σε προϋπαντούν δυο πινακίδες της τροχαίας που σου λένε να προσέχεις τους κροκόδειλους και τα καγκουρό. Σε ένα παραλιακό κέντρο με καλαμωτές, φανταστικά τραπέζια, άμμο για πάτωμα βρεθήκαμε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον και κάτσαμε για φαγητό. Ο Σπύρος δεν σταμάτησε λεπτό να τρέχει και η Ευρώπη ( η κόρη του μάλλον όχι η …ήπειρος) ήταν πανταχού παρούσα.
Η κουνόπετρα ήταν εκεί και μάλλον δεν δικαιολογούσε πλέον το όνομά της μια και τίποτα δεν κουνάει πλέον αλλά…αργά και που πότε πότε η “νέα κουνόπετρα” κουνάει . Τέλος πάντων.
Η Άσος εξακολουθεί να είναι μαγευτική και αυτή το φορά κάναμε το μπανάκι μας. Δεν είδαμε μόνο. Και “βρήκαμε” και τον δρόμο από το κέντρο του νησιού. Μπορεί να μην έχει τόσο ωραία θέα αλλά είναι “καθαρός και γρήγορος” δρόμος, βουνίσιος μεν αλλά χωρίς θέα. Αν βρεθείτε από εκεί ρωτείστε να σας πούνε. Αλλιώς πάρτε τη παραλιακή και χαζέψτε το κολπάκια και το δαντελωτό ανάγλυφο του νησιού.
Πήγαμε και στον Άγιο… όπως οι Κεφαλλονίτες λένε τον Άγιο Γεράσιμο. Προσπάθησα να κατέβω στη κρύπτη του αλλά από τον “προθάλαμο” αισθάνθηκα μια φοβερή “κλειστοφοβική” δυσφορία. Και μου κάνει εντύπωση γιατί ποτέ δεν είχα ενδείξεις ότι θα είχα μια τέτοια αίσθηση. Πραγματικά δυσκολεύτηκα να το ελέγξω και να μη με πιάσει πανικός. Αναπνοές, αυθυποβολή, και ό,τι άλλο μπορούσα. Η παρουσία ενός συμπροσκυνητή σίγουρα βοήθησε αλλά ήταν δύσκολη εμπειρία. Στο βάθος της κρύπτης, υπήρχε μια τρύπα, από την οποία περνούσε στο μέσα χώρο που ασκήτεψε ο Άγιος. Δεν διανοήθηκα καν να περάσω. Ο γίοκας μου πέρασε. Μου είπαν ότι όσο και αν είναι το μέγεθος του προσκυνητή περνάει στον δίπλα χώρο. Κάτι που θεωρείται θαύμα. Πήγαμε και στα φιδάκια της Παναγιάς αλλά δυστυχώς πληγωθήκαμε. Όχι γιατί δεν είδαμε το φίδια. Το προσκύνημα είναι προσκύνημα. Προσωπικά με ενόχλησε το πανό που έλεγε…”Από εδώ για τα φιδάκια της Παναγιάς”… Δηλαδή σόου σκέτο.Τέλος πάντων.
Έκανα και SEGWAY… ξέρετε εκείνο το μηχανάκι με τα 5 γυροσκόπια, την πολύ και πολύπλοκη τεχνολογία που δεν του φαίνεται και σε πάει βόλτα με δύο ρόδες. Απλά καταπληκτικό. Αν το δείτε σε κανένα τουριστικό μέρος μη δειλιάσετε και μη φοβηθείτε τα σχόλια ότι αυτό είναι παιγνίδια για δεκάχρονα… Δεν είναι. Αφήστε τους στην… ηλικία τους και παίξτε.Αξίζει.
Έκανα και νέα καρικατούρα αλλά ο καινούργιος καλλιτέχνης… δεν ήταν σαν τον Κερκυραίο. Και έτσι δεν νομίζω να έχω ανανέωση του Άβατάρ μου.
Φυσικά και τα σχόλια μου για τις παραλίες ισχύουν. Καταπληκτικές. Οι Άμμες, ο Άη Χέλης, το Τραπεζάκι, η παραλία του Λουρδά, Πλατύς, Μακρύς Γυαλός και Λάση επίσης αξίζουν ένα μπανάκι. Αλλά θα έχετε πολλούς για παρέα. Πάρα πολλούς. Αλλά δεν πειράζει. Για μια στο τόσο, αξίζει.
Ανεβήκαμε και στον Αίνο. Αυτό σας το ξαναείπα. Και αυτό καλό. Αλλά είπαμε. Ταλαιπωρία για το αυτοκίνητο και για εσάς.
Φαγητό… καλό, αργό, και κάποιοι γκρινιάζανε ότι ήταν πολύ ακριβό. Εμάς σε κάθε περίπτωση ήταν περίπου 15 € το άτομο, για τα συνήθη φαγητά. Τώρα αν θες το εξαιρετικό ή την ψαρούκλα και αυτή θα τη βρεις και φυσικά θα την πληρώσεις.
Τα σούπερ μάρκετ έχουν τα πάντα αλλά όχι στις αθηναϊκές τιμές. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο φτηνά ενώ σε κάποιες άλλες είναι ακριβότερα.
Προσωπικά θα ξαναπήγαινα και όχι μόνο μία φορά. Άλλοι φίλοι που βρεθήκαμε εκεί, φύγανε και είπανε ότι δεν ξαναπάνε. Δεν ξέρω τι στάνταρ είχανε βάλει ή τι περιμένανε και απογοητευτήκανε, αλλά εμείς και οι πέντε περάσαμε πολύ όμορφα. Αφήσαμε γραμμάτια για μια ακόμα τουλάχιστον φορά, αλλά μάλλον δεν θα είναι την επόμενη χρονιά. Ίσως σε άλλη φάση.
Όταν ηρεμήσω λίγο και μαζέψω τις φωτό θα σας κάνω ένα “αλμπουμάκι” με τις καλύτερες έτσι για να σας κάνω να ζηλέψετε…
Μέχρι τότε την καλησπέρα μου.
