Τα blog και εγώ…
Ξεκίνησα να γράφω πριν από πολλά χρόνια…2006 είναι – αν θυμάμαι καλά – είναι η πρώτη καταγεγραμμένη εγγραφή μου.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Ούτε ξέρω πόσα κείμενα έχω γράψει από τότε. Ούτε ξέρω που έχω γράψει τα κείμενα. Βλέπετε έχω δημιουργήσει καμιά δεκαριά blogs αλλά έχω συμμετοχή και σε πολλά άλλα, γνωστών και φίλων.
Όταν πρωτοξεκίνησα το έκανα μάλλον από πειραματισμό. Ήταν κάτι καινούργιο και ήθελα να δω τι γίνεται… Είχα ήδη φτιάξει μια – δυο ιστοσελίδες αλλά δεν μου άρεσαν, γιατί ήταν στατικές. Ήθελα κάτι πιο άμεσο και γρήγορο. Κάτι πιο ευέλικτο. Αυτό το βρήκα στο blog.
Όταν ξεκίνησα να γράφω… δεν ήξερα τι να γράψω. Και τώρα το ίδιο ισχύει. Έτσι έγραφα ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν απλά. Έκανα πολλά λάθη σε όλη τη πορεία αλλά έμαθα και πολλά.
Νομίζω το γεγονός ότι κάθε εγγραφή σε “βγάζει έξω” στα ανοικτά, σε κοινή και δημόσια θέα, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Μαθαίνεις να εκτιμάς και να σέβεσαι αυτούς που σε διαβάζουν – τουλάχιστον για μένα ισχύει – και σιγά σιγά αυτό γίνεται στάση ζωής. Μαθαίνεις να σέβεσαι όλους αυτούς που έχεις απέναντί σου και να προσπαθείς να βγάλεις το καλύτερο εαυτό σου – μια και αυτό κάνεις σε κάθε εγγραφή.
Μια και όπως έχω γράψει αρκετές φορές, τα κείμενα μου είναι όπως σε προφορικό λόγο, χωρίς φινίρισμα μετά, απλά με κάποιες διορθώσεις ορθογραφικές κυρίως, έμαθα να σκέφτομαι πριν μιλήσω ( εδώ γράψω). Και αυτό επίσης είναι προσόν την σήμερον ημέρα.
Στη αρχή με έπιανε άγχος με το “κοινό” μου και θεωρούσα ότι έπρεπε να γράφω κάθε μέρα, και έγραφα σχεδόν κάθε μέρα. Μετά αισθάνθηκα μια “ασφυξία” και το ξανασκέφτηκα… Γιατί να γράφω επειδή “πρέπει”. Θα γράφω αν έχω κάτι να γράψω. Αν δεν έχω…τότε δεν γράφω. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό πέρασε και στη καθημερινότητά μου και ξέφυγα από τον καταναγκασμό τον δικό μου να κάνω πράγματα που δεν θέλω μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω κάποιους άλλους. Έτσι κάνω πράγματα μόνο αν θέλω. Το “πρέπει” έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα. (Είπαμε… το χούι φεύγει τελευταίο, όπως λέει και ο λαός μας).
Όταν το πρωτοείπα σε κάποιους φίλους είπα ότι έχω blog (κάτι σαν το “έχω και κότερο” ) όλοι με ρώτησαν “γιατί;” Όταν τους είπα “γιατί μπορώ” (μιλάμε για ακράδαντα επιχειρήματα), η επόμενη ερώτηση ήταν “και τι γράφεις εκεί μέσα;” και η απάντηση εξίσου ακράδαντη και αποστομωτική ” “Ό,τι θέλω”. Και εδώ πάλι δυσκολεύτηκα να εξηγήσω, γιατί να γράφει κάποιος σε blog. Και σε τελική απάντηση γιατί για όλα πρέπει να υπάρχει ένα “γιατί” ; Μ΄αρέσει να γράφω και γράφω. Σε όποιον αρέσει να με διαβάζει με διαβάζει… σε όποιον δεν αρέσει… απλά δεν με διαβάζει. Δεν θέλει πολύ φιλοσοφία. Είπαμε δεν είναι ανάγκη να υποχρεωνόμαστε.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, θα μπορούσα να πω, χωρίς υπερβολή, ότι με το blog έμαθα να είμαι καλύτερος. Μέσα από αυτό, από τα κείμενα αλλά και τα σχόλια, μπόρεσα σε πολλές περιπτώσεις να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Όπως πολλές φορές παίρνουμε ένα χαρτί και γράφουμε τις σκέψεις μας για να μπορέσουμε να δούμε τι θα κάνουμε, έτσι και μέσα από τα κείμενα, μπόρεσα να καταλήξω σε συμπεράσματα. Σε περιπτώσεις έντασης και πίεσης, γράφοντας τα κείμενα και κοινοποιώντας τις σκέψεις, μπόρεσα να διώξω κάποια από τη πίεση. Όχι ότι βρήκα τη λύση, απλά ξεθύμανα.
Και το τελευταίο. Οι περισσότεροι από αυτούς που με ρωτούσαν γιατί το κάνω, τώρα έχουν δικά τους blog. Και πάντα βρίσκουν κάτι να γράψουν και κυρίως βρίσκουν ένα λόγο για να το γράψουν… γιατί μπορούν και γιατί έτσι τους αρέσει…
Τη καλησπέρα μου…
