Ανταποδοτικό όφελος….

Όσο περνάει ο καιρός και κοιτάς πίσω όλο και κάποια κουσούρια ανακαλύπτεις. Έτσι και σε εμένα υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση μια ανταγωνιστική στάση απέναντι στον Spielberg. Ναι για τον γνωστό σκηνοθέτη μιλάω που θα έπρεπε να ανησυχεί… μια και τον έχω πλησιάσει επικίνδυνα και το “χνώτο μου το αισθάνεται στο σβέρκο του”. Διότι από τη στιγμή που ανακάλυψα ότι μπορώ να “φτιάχνω” ταινίες… δεν βαστιέμαι πλέον.

Έχω περάσει πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και επίσης πολλές ώρες έχω φτάσει την υπολογιστική ισχύ του στα όρια. Και όλα αυτά για μια ταινία.

Έτσι έγινε και πρόσφατα…

Η ταινία της Γερμανίας παραδόθηκε τη Δευτέρα στους δικαιούχους…Περίπου 6 ώρες βίντεο και περίπου 1100 φωτογραφίες τραβήχτηκαν μέσα σε αυτό το πενθήμερο. Από αυτές τις ώρες περίπου μιάμιση έγινε η ταινία και από τις φωτό ξεδιαλέχτηκαν περίπου 840.

Η ταινία  ντύθηκε με υλικό από το διαδίκτυο πάνω στο Βερολίνο, και με μουσική διαφόρων ειδών, ανάλογα με την περίσταση. Από το soundtrack των Επικίνδυνων Αποστολών μέχρι τη σονάτα του σεληνόφωτος από τον Philip Glass  μέχρι τον Yianni, και από τον Peter Gabriel μέχρι τον Andrew Lloyd Weber στο φάντασμα της όπερας.  Όλα αυτά μπήκαν στο μίξερ και έβγαλαν μια ταινία  που για εμάς που τη ζήσαμε αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση. Κάθε σκηνή μελετήθηκε ξανά και ξανά και κόπηκε, κολλήθηκε, μπήκαν τίτλοι, σχόλια, ενισχύθηκε ο ήχος σε κάποιες αφαιρέθηκε ο ήχος αλλού, …. ώρες, ώρες, ώρες… δουλειάς.

Αυτό είναι το μυστικό σε αυτές τις “δουλειές”. Να προσφέρεις από τα πιο δυσεύρετα και σπάνια υλικά… το χρόνο σου. Όμως… το αποτέλεσμα μένει και φαίνεται. Μπορεί σε εμένα να ήταν… 20-30 ώρες αυτή η ταινία, μπορεί να με κούρασε κάποιες στιγμές, να μην έβρισκα τη κατάλληλη  μουσική, ή να μη μου “καθόταν” σωστά και να έψαχνα για κάτι άλλο. Αλλά άξιζε…

Και το ψάξιμο μέσα από τα χιλιάδες κομμάτια μουσικής, και το Audacity στη κοπτοραφή και επεξεργασία, και τα πλάνα, να επιλέγονται έτσι ώστε να είναι όλοι μέσα, όλοι να έχουν το χρόνο τους και την παρουσία τους… και …και …. και

Από τη Τρίτη λοιπόν δειλά δειλά ερχόταν το feedback… Η ταινία άρεσε… Αυτό είναι το καλύτερο ανταποδοτικό όφελος. Αυτή ήταν η καλύτερη ανταμοιβή, γιατί όλοι έχουν κάτι να θυμούνται από αυτές τις 5 μέρες στο Βερολίνο. Βέβαια οι μνήμες δεν χάνονται και δεν σβήνουν ό,τι και να γίνει, αλλά δεν μεταφέρονται εύκολα σαν φωτογραφίες και εικόνες σε άλλους.

Έτσι αύριο φεύγοντας για ένα εκπαιδευτικό ταξίδι, μέσα στα πλαίσια ενός projet πάνω στην Αίτνα, τα ηφαίστεια αλλά και την κλασσική Ελλάδα και τις αποικίες της, θα βρεθούμε στη κάτω Ιταλία… Ρήγιο… Συρακούσες… Αίτνα…Αιόλια νησιά…. Εξωτικά μέρη… Ναι αυτά είναι εξωτικά μέρη. Αυτά που δεν πας μόνος σου… που από την ιστορία τους και μόνο καλύπτονται από την μαγεία του διαφορετικού και του μοναδικού. Και φυσικά έχω φορτίσει και τις τρεις μπαταρίες της βιντεοκάμερας, (συνολική – θεωρητική – διάρκεια 8 ώρες)  και έχω ήδη ξεχωρίσει τις κασέτες και όλα τα απαραίτητα. Είπαμε ο documentalist επιλέγει να μη ζήσει το γεγονός για να το χαρίσει στους επόμενους με την μορφή μνήμης. Όπως είχε πει και η Δημουλά… Μια φωτογραφία είναι μια απόδειξη ( ή η απόδειξη δεν θυμάμαι) ότι ζήσαμε. Όταν την είχα ακούσει να το απαγγέλει είχα συγκλονιστεί. Και το δικό μου σλόγκαν είναι “Καταγράφουμε το παρόν – Δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος”. Έτσι ξεκινάω για “νέες περιπέτειες” και φυσικά όλοι θα έχουν κάτι να θυμούνται μετά.

Όσο για το Βερολίνο… αυτό που έχω να πω είναι ότι εκτός από το ότι τα παιδιά – και όχι μόνο – ήταν άψογα, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα καλά λόγια γιατί έτσι παίρνω θάρρος και θα “φτιάξω χρόνο” ( εκ του make time” της αγγλικής) για να συνεχίσω να φτιάχνω τα βιντεάκια μου… και τώρα… “τρέμε Αγγελόπουλε…” (το ρίξαμε στον Ελληνικό ανταγωνισμό… ). Μη μου γκρινιάζετε λοιπόν που βγάζω συνέχεια βίντεο… Θα δείτε…

Τη καλησπέρα μου….