Εκδρομή στις Συρακούσες… (ημέρα τέταρτη).

Τελευταία μέρα. ξεσηκωθήκαμε νωρίς, μαζέψαμε τα πράματα και αποχωρήσαμε. Check out επί το ελληνικότερον. Τα πήραμε όλα, φορτωθήκαμε στο πούλμαν με το Σωτήρη (είπαμε Salvatore) και κινήσαμε για Συρακούσες. Περάσαμε τη Κατάνια (απ’ έξω) και φτάσαμε στις Συρακούσες.

Πήγαμε κατευθείαν στον “Αρχαιολογικό Χώρο της Νεάπολης” όπου μπήκαμε στον περίβολο και προχωρήσαμε προς το θέατρο. Φτάσαμε στο θέατρο των Συρακουσών, όπου είχαμε μια live επίδειξη της ακουστικής των αρχαίων θεάτρων. Ετοιμαζόταν κάποια εκδήλωση και οι πέτρινες – αρχαίες – κερκίδες επικαλύπτονταν από ξύλινες, επικαθήμενες. Τα δισκοπρίονα και οι φωνές των εργατών κάλυπταν σχεδόν τα πάντα, δείχνοντας μας έμπρακτα πόσο καλή ακουστική είχαν τα αρχαία θέατρα. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε και είπαμε δυο λόγια…

Ο ήλιος ήταν αδυσώπητος και εμείς μη έχοντας συνηθίσει σε έκθεση τόσες ώρες, καταφέραμε και γίναμε “κατακόκκινοι”. Κοιτάξαμε να προστατευθούμε με όποιο τρόπο μπορούσαμε.

Στο τέλος βρήκαμε μια σκάλα να μας χωράει όλους και φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία… Στηθήκαμε και ιδού τα αποτελέσματα.

Ακολούθησε το “αυτί του Διονύσου”. Ήταν ένα μεγάλο αυτί που τα άκουγε όλα. Ήταν στα λατομεία του παράδεισου. Αν μη τι άλλο είχαν χιούμορ οι αρχαίοι. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Πήγαμε στα λατομεία, που κάθε άλλο παρά παραδεισένια ήταν. Αυτό μπορούν να το εγγυηθούν οι χιλιάδες σκλάβοι που πέρασαν από εκεί. Εκεί βγάζανε το υλικό για τα μεγάλα έργα των Συρακουσών. Τώρα γιατί αυτί του Διονύσου… Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος, έκλεινε εκεί τους πολιτικούς του αντίπαλους και στηνόταν από έξω. Η ακουστική του χώρου ήταν τέτοια ώστε και ο παραμικρός ψίθυρος ακουγόταν έξω. Οπότε μάθαινε τα σχέδια και έπραττε αναλόγως αν με εννοείτε τι εννοώ. Δείτε τι σημαίνει λατομεία “από μέσα”.

Επόμενος σταθμός το Ρωμαϊκό θέατρο. Οβάλ στο σχήμα, κλειστό γύρω γύρω, με τέσσερις εισόδους από τη μέση κάθε κερκίδας. Τώρα για το χορό ήταν, για μονομάχους, για θηρία και χριστιανούς… θα σας γελάσω. Μάλλον όμως όλοι περάσανε από το χώρο αυτό και αυτή η “αρένα” προφανώς πρέπει να έχει ζήσει πολλά στη “πλάτη” της.  Ας ρίξουμε και εδώ μια ματιά στα γρήγορα….

Νομίζω ότι είναι φανερό,ότι δεν έχει γίνει συντήρηση.

Μετά περάσαμε στο πάρκινγκ, η χαρά των καταστημάτων σουβενίρ, όπου περιμέναμε 20 λεπτά περίπου το λεωφορείο…(χμ τώρα εκ του πονηρού το βλέπω, γιατί όσο αργούσε το λεωφορείο, εμείς ψωνίζαμε…Καλά έτσι μου πέρασε από το μυαλό.) και ήρθε επιτέλους ο Σωτήρης, φορτωθήκαμε και βουρ για Ορτυγία.

Παρκάραμε και ξεκινήσαμε “ποδαράτο” για το νησί της Ορτυγίας. (πιο καλά μου βγαίνει με ωμέγα… τέλος πάντων ο διορθωτής το θέλει έτσι). Περάσαμε το γεφυράκι και φτάσαμε στον ναό του Απόλλωνα. Εκεί κάτω από τον καταγάλανο ουρανό της Σικελίας, που έχει πολλά κοινά με τον Αττικό ουρανό, μπορέσαμε να δούμε την διαφορά σε ένα μεγαλοπρεπή ναό, όπως ο ναός του Απόλλωνα, στο υλικό. Το μάρμαρο απέναντι στο πωρόλιθο της περιοχής. Δείτε και μόνοι σας…

Μετά όπως γίνεται σε κάθε Ιταλική πόλη που σέβεται τον εαυτό της πήγαμε στη Πλατεία μπροστά από το καθεδρικό ναό. Και εδώ πολλά πράγματα. Μεγάλη πλατεία και όπου και αν κοιτούσες έβλεπες ιστορία. Εμείς μπήκαμε στο Καθεδρικό, αλλά πριν περάσουμε μέσα είπαμε μερικά πραγματάκια για το πού είμαστε και τι βλέπουμε. Έτσι κάτσαμε στη σκιά του ναού, κυριολεκτικά, και τα είπαμε…

Η πλατεία που λέγαμε.

Μετά περάσαμε μέσα, όπου είδαμε αυτό που συζητάγαμε έξω. Ο καθεδρικός ναός έχει ενσωματώσει ένα μεγάλο τμήμα ενός αρχαίου ναού – κλασσικής εποχής, όπου φαίνονται αρκετές από τις κολώνες του, δωρικού ρυθμού. Δείτε τι εννοώ και μετά ρίξτε και μια ματιά μέσα στο ναό…

Μάλλον θα συνεχίσω σε λίγο… έβαλα πολλές φωτό και με πετάει έξω λόγω μνήμης… Επιτέλους έφτασα τον υπολογιστή στα όρια του….Νίκη!!!!

Τη καλημέρα μου και… υπομονή για το Β’ μέρος, με ναό, Αρέθουσα και επιστροφή…