Τα πόδια του τάνγκο…

Το Σάββατο βρέθηκα σε μια βραδιά Τάνγκο στο Σύνταγμα ουσιαστικά δεχόμενος την πρόκληση / πρόσκληση της παλιάς μου μαθήτριας Έλλης Καραδήμου.

Η αλήθεια είναι ότι πήγα λίγο από περιέργεια, λίγο γιατί μου αρέσει το τάνγκο και γιατί ήθελα να δω live χορό μια και μια φορά στο σχολείο, είχα παρακολουθήσει μια επίδειξη και είχα μείνει… άφωνος.

Το ίδιο συνέβει και προχθές. Έβλεπα τα ζευγάρια, και δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω το πλέξιμο και ουχί μπλέξιμο των ποδιών όπως και την αρμονία των κινήσεων των ζευγαριών. Δεν ξέρω αν ερμήνευα σωστά την γλώσσα του σώματος μια και το τάνγκο είναι ερωτικός χορός από μόνος του. Έβλεπα “διαφορετικό” χορό, στα ζευγάρια που ήταν χορευτικά ζευγάρια από τα ζευγαρια που ήταν χρόνια μαζι στη ζωή. Μια άλλη άνεση, μια διαφοτερική αρμονία. Ίσως ήταν ιδέα μου – μια και δηλώνω άσχετος με το τάνγκο αλλά αυτή την αίσθηση είχα.

Η Έλλη και ο Fabian πραγματικά ήταν “χαρμα ιδέσθαι”. Ο χορός τους δεν περιγράφεται μόνο βλέπεται, οπότε σε επόμενη πρόσκληση, απλά βρεθείτε εκεί. Τα άλλα θα γίνουν μόνα τους.

Και πάμε στο θέμα μας….”τα πόδια του τάνγκο”.

Έχοντας την μηχανή μου μαζί, και φυσικά δουλεύοντας χωρίς φλας όπως συνηθίζω, έπαιξα λίγο με την μικρή ταχύτητα (κάπου 1/8 με 1/30) και την ταχύτητα των χορευτών. Προσπάθησα να πιάσω την κίνηση αλλά και την αρμονία στον χορό. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, αλλά εμένα μου άρεσαν και σας τις παρουσιάζω… Εσείς μου λέτε την γνώμη σας.

Μια εντυπωσιακή βραδιά με πολύ χορό τελείωσε και για ακόμα μια φορά έμεινα εντυπωσιασμένος από το τάνγκο.

Tags: ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ, ΤΑΝΓΚΟ, ΧΟΡΟΣ

Το πολλαπλό βιβλίο και εγώ…

Άκουσα σήμερα μια συνέντευξή της Υπουργού Παιδείας κ Κεραμέως σχετικά με το πολλαπλό βιβλίο και δεν μπορώ παρά να επισημάνω κάποια πράγματα. Συνήθως δεν βάζω μπροστά την ηλικία μου αλλά νομίζω ότι τώρα πρέπει, μια και ο προβληματισμός μου έχει άμεση σχέση με αυτή, και ο κόσμος που απευθύνομαι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νεώτεροι. ‘Έτσι διανύοντας το εξηκοστό δεύτερο έτος της ηλικίας μου και το τριακοστό έκτο καθηγητικό μου έτος νομίζω ότι οφείλω να μεταφέρω την εμπειρία μου. Η αξιοποίηση της και τα σχόλια είναι δικό σας θέμα και φυσικά είναι καλοδεχούμενη εφόσον κινείται μέσα στα πλαίσια της κοσμιότητας.

Το πολλαπλό βιβλίο το έχω βιώσει τόσο σαν μαθητής όσο και σαν καθηγητής. Ας ξεκινήσουμε από τα μαθητικά μου χρόνια…

Τότε λοιπόν (1977-78) στο Γυμνάσιο Αρρένων Βύρωνα, επιλέγω να πάω στο Πρακτικό. Γράφομαι στην Δ Γυμνασίου και εκείνη τη χρονιά γίνεται ο διαχωρισμός σε Γυμνάσιο – Λύκειο και τελικά τελειώνω την Α Λυκείου στο Λύκεια Αρρένων Βύρωνα… (!!! ). Στο σχολείο είχαμε τα σχολικά εγχειρίδια, τα οποία με το που τα παίρναμε τα βάζαμε στο ράφι. Έπρεπε να τα πάρουμε γιατί το Υπουργείο Παιδείας έδινε τα εγχειρίδια – συμφώνως τω νόμω – αλλά οι καθηγητές μας διαλέγανε από ένα κατάλογο βιβλίων του εμπορίου, το βιβλίο που θα χρησιμοποιούσαμε. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να έχει πάρει την έγκριση από το Υπουργείο (είχαν μια σφραγίδα στο εξώφυλλο : Εγκεκριμένο από το υπουργείο Παιδείας). Άρα δεν μιλάμε για τέσσερα βιβλία αλλά μάλλον για καμία τριανταριά βιβλία και φυσικά όχι σε όλα τα μαθήματα αλλά Φυσική (Αλεξόπουλος-Μαρίνος στην Α Λυκείου και Μάζης στη Β Λυκείου και Γ Λυκείου) – Χημεία (Παπαγεωργίου στην Α Λυκείου και Μανωλκίδης – Φούσκας στη Γ Λυκείου). και Μαθηματικά (… δεν θυμάμαι το μπλε της Α Λυκείου, Κανέλλος και Σμυρνής – Μπρουχούτας στη Γ Λυκείου). Και φυσικά τα θέματα ήταν στην ύλη και όχι με βάση κάποιο βιβλίο. Κάτι σαν αυτό που ακούστηκε σήμερα. Η εξεταζόμενη ύλη ήταν όλη η ύλη από την Α Λυκείου και κάθε χρόνο γράφαμε σε όλα τα μαθήματα προαγωγικές εξετάσεις (το τονίζω γιατί τώρα στην Χημεία οι μαθητές γράφουν μία φορά μόνο, στο Γυμνάσιο Λύκειο – στην Α Λυκείου εξετάζονται γραπτά και μάλιστα χωρίς τις στοιχειομετρικές ασκήσεις – στην Β Λυκείου και στο Γυμνάσιο δεν εξετάζονται γραπτά και μετά εξετάζονται γραπτά πάλι στην Γ Λυκείου και φυσικά στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Άρα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν εμπειρία στις εξετάσεις και στις ασκήσεις. Και δεν μιλάμε για ασκησιολατρεία – όπως αρέσκονται να λένε πολλοί – αλλά για βασικές δεξιότητες).

Σαφώς και ήταν πιο δύσκολα και σαφώς και δουλεύαμε έξω από το σχολικό βιβλίο. Το δε υπουργείο παιδείας ζητούσε κεφάλαια και όχι σελίδες… Και κάτι άλλο που μου ήρθε… Τέσσερα βιβλία και θέλουμε -πχ- 436 σελίδες !!!! Πως γίνεται αυτό; Πες μια περιοχή πχ από 400 έως 450 σελίδες κάτι τέτοιο όχι 436 …Δεν ξέρω… μπερδεύομαι.

Έτσι ακούγοντας σήμερα την Υπουργό δεν μπόρεσα παρά να θυμηθώ τις δικές μου εξετάσεις πριν 43 χρόνια… (Χμ!!!! δεν ξέρω)

Και πάμε στην καθηγητική μου εμπειρία στο πολλαπλό βιβλίο το 1998, Έχοντας ήδη 12 χρόνια στην εκπαίδευση, ξεκινάει η μεταρρύθμιση Αρσένη. Και μας δίνουν τέσσερα βιβλία να διαλέξουμε : (τα γράφω όπως τα θυμάμαι αν κάποιος θυμάται τις συγγραφικές ομάδες ας τις γρ΄άψει στα σχόλια) του Μαυρομούστακου, του Ζήση (εκδόσεις) του Πατάκη (εκδόσεις) και του Λιοδάκη. Μας λένε λοιπόν “αξιολογείστε τα και επιλέξτε τι θα διδάξετε του χρόνου”. Η κάθε σειρά βιβλίων ήταν διαφορετική. Είχαν όλες τα ίδια κεφάλαια αλλά σε διαφορετική έκταση και με διαφορετική βαρύτητα. Αλλού με έμφαση στη θεωρία, αλλού με έμφαση στις ασκήσεις. Άλλα με πολλές εικόνες και παραπομπές αλλά με τα στοιχειώδη.

Εγώ διάλεξα διαφορετικά βιβλία : Α και Β Λυκείου των εκδόσεων Ζήτη, βιβλία με έμφαση στη θεωρία, πολλές εικόνες και σχήματα, πολλές ασκήσεις σε διάφορα επίπεδα – από εύκολες μέχρι και δύσκολες – . Η λογική να έχω ένα βιβλίο “φιλικό” στον μαθητή, να του κάνει όρεξη να το διαβάσει για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα. Στη Γ Λυκείου του Λιοδάκη. Ένα βιβλίο περιεκτικό, χωρίς μεγάλη έκταση στην θεωρία, και με ικανοποιητικό αριθμό ασκήσεων. Το σκεπτικό ήταν ότι εγώ έδινα έναν μεγάλο αριθμό σημειώσεων και ένα μεγάλο ασκησολόγιο, το οποίο κάλυπτε αυτό που ήθελα. Έτσι ήθελα ένα σημείο αναφοράς για να μπορούμε να παρακολουθούμε την ύλη και φυσικά να κάνουμε και τις ασκήσεις του.

Και φτάνουμε στις εξετάσεις… και η ΚΕΓΕ ζορίστηκε να βρει θέματα επαρκώς αναπτυγμένα και στα τέσσερα βιβλία ώστε να μπορέσουν να εξεταστούν οι μαθητές την πρώτη χρονιά (1999) . Την επόμενη φορά τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Την τρίτη χρονιά καταργήθηκε το πολλαπλό βιβλίο και έμεινε αυτό που χρησιμοποιήθηκε από τους περισσότερους καθηγητές – του Λιοδάκη, που παραμένει μέχρι και σήμερα.

Και λέω τώρα…εντάξει θα γίνει το πολλαπλό βιβλίο.

1. Θα πρέπει να αξιολογηθούν από τους καθηγητές για επιλεγεί το ένα. Πότε θα γίνει αυτό; Πως θα γίνει αυτό; Ποιος θα το κάνει αυτό; (και καλά στη χημεία που είναι “κουκιά μετρημένα”. Στα άλλα μαθήματα που πρέπει να προσεχθεί τι ακριβώς γράφεται και πως γράφεται).
2. Στη πράξη πως θα χρησιμοποιηθεί το πολλαπλό βιβλίο. Προσωπικά ξαναβλέπω το ’99 όπου θα χρησιμοποιείται το επιλεγμένο βιβλίο και τα άλλα θα μπουν στο ψηφιακό ράφι.
3. Οι μαθητές πως ακριβώς θα εξετάζονται όταν η τράπεζα θεμάτων έχει δημιουργηθεί έχοντας ένα βιβλίο υπόψη. Θα διαγραφεί και θα ξαναδημιουργηθεί στη λογική του πολλαπλού βιβλίου;

Αυτή τη στιγμή αυτά μου έρχονται έτσι στο μυαλό. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως οι διαδραστικοί πίνακες που θα τοποθετηθούν μέχρι του χρόνου “σε κάθε τμήμα από Ε δημοτικού μέχρι Γ Λυκείου”, θα βοηθήσουν όταν το τρέξιμο στο κυνήγι της ύλης είναι ήδη τρελό. Και στην ερώτηση της δημοσιογράφου ότι έτσι πολλαπλασιάζεται ο όγκος δουλειάς των μαθητών και πως θα ανταποκριθούν, ουσιαστικά δεν δόθηκε κάποια απάντηση…

Δεν θέλω να γίνω άγγελος κακών ειδήσεων αλλά η εμπειρία μου μου λέει ότι ο κάθε εκπαιδευτικός θα επιλέξει ένα βιβλίο – πιθανότατα το υπάρχον – και με αυτό θα δουλέψει. Πιθανόν – αν χρειαστεί – να συμπληρώσει με κάποιες σημειώσεις (αν και αυτό είναι μάλλον παλιά πρακτική). Και μέχρι εκεί.

Και με τα ιδιωτικά σχολεία, που προμηθεύονται τα βιβλία από την αγορά πως θα γίνει; Τότε αν θυμάμαι μας είχαν έρθει από το Υπουργείο. Τώρα; ποια βιβλία θα κυκλοφορήσουν στην αγορά και σε πόσα αντίτυπα; Και πως θα τα προμηθευτούν οι μαθητές; Από ποια βιβλιοπωλεία; Θα τα έχουν όλα; Δεν θα περισσέψουν πολλά και θα πάνε για πολτοποίηση; Είναι και αυτό ένα θέμα.

Όντας αισιόδοξη φύση ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Ας το δούμε στην πράξη και ας προσπαθήσουμε να ανατρέξουμε στην παλαιότερη εμπειρία. Υπάρχουν πολλοί “στην κλάση μου” που ευχαρίστως θα μπορούσαν να μεταφέρουν την εμπειρία τους, ώστε αυτό που θα γίνει να είναι κάτι ουσιαστικό για την εκπαίδευση.

Το 2023 μπήκε πολλά υποσχόμενο. Ίδωμεν.

Tags: Αλλαγή στην εκπαίδευση, εκπαίδευση, εκπαιδευτικά, ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί

Ο θείος μου ο Γιώργος, το ξύλο και εγώ…

Μάλλον με έχουν πιάσει το συγκινησιακά μου για τα γενέθλια μου και ανατρέχω σε παλιές ιστορίες. Το κάνω κυρίως για να ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους που με κάποιον τρόπο σημάδεψαν την πορεία μου. Δεν το ξέρουν όμως έχουν παίξει τον ρόλο τους.

Ο θείος μου ο Γιώργος είναι ξυλουργός και μένει στην Αμερική από το 1966.

Ήταν 1965 και εγώ 4 χρονών είχα έρθει διακοπές στην Αθήνα. Μια μέρα λοιπόν με παίρνει μαζί του και με πάει στο ξυλουργείο που δούλευε. Η απόσταση μου φάνηκε τεράστια αν και πήγαμε με τα πόδια. Το εργοστάσιο μου φάνηκε τεράστιο, αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν η μυρωδιά. Η μυρωδιά του ξύλου όταν είναι φρεσκοκομμένο ή όταν περάσει από την πλάνη. Αυτή η μυρωδιά από το φρέσκα ροκανίδια είναι που θυμάμαι από αυτή την επίσκεψη. Τι σας λέω τώρα… θα μου πείτε. Και όμως

Το 1966 ο θείος μου έφυγε στην Αμερική, με μόνο εφόδιο την ξυλουργική του τέχνη (άλλες εποχές). Ένα περιστατικό ήταν ο λόγος όλης της παραπέρα πορείας του εδώ και 55 χρόνια. Κάποια φορά τον φωνάξανε στο σχολείο που πηγαίνανε οι ξαδέλφες μου – γνωρίζοντας ότι είναι ξυλουργός – για να αντικαταστήσει κάποια ντουλάπια που είχαν χαλάσει. Αφού πήγε ρώτησε : Γιατί να τα αλλάξουμε αφού μπορούμε να τα επισκευάσουμε; Σε εκείνες τις εποχές της Αμερικής, η επισκευή ήταν έξω από την λογική ενώ η αντικατάσταση ήταν ο κανόνας. Όταν είδαν το αποτέλεσμα και το κόστος, πήρε τη δουλειά και πολύ σύντομα έγινε ο συντηρητής όλων το σχολείων της περιοχής. Έτσι έχτισε όλη την ζωή του στην Αμερική.

Και πάμε σε εμένα. Πέρασε ο καιρός και φτάνουμε στα φοιτητικά μου χρόνια. Τα βιβλία αυξάνονταν άρα και η ανάγκη για βιβλιοθήκη. Και φυσικά προτίμησα να φτιάξω. Με ξύλα μασίφ, δουλεμένα στο χέρι έφτιαξα τις πρώτες βιβλιοθήκες μου που στην πραγματικότητα ήταν σκαλιέρα με ξύλα από κουτιά συσκευασίας. .

Αμέσως μετά έφτιαξα τους κύβους μου : 30Χ30Χ30 είκοσι τον αριθμό. Έκανα τα πάντα με αυτούς. Βιβλιοθήκες, σε διάφορες μορφές και ύψη, έπιπλο τηλεόρασης, τραπέζι σαλονιού, κρεβάτι για φιλοξενούμενο, καναπέ… ανάλογα πως έφτιαχνα τους κύβους. Μετά χρησιμοποιήθηκαν σαν κουτιά αποθήκευσης και κάποια στιγμή μετά από 10+ χρόνια βρέθηκαν στα σκουπίδια.

Είχα αλλάξει φάση, παντρεμένος και με δύο παιδιά (τότε) είπα να φτιάξω το παιδικό δωμάτιο. Τότε η ΝΕΟΣΕΤ ήταν μονόδρομος για τα παιδικά. Όταν ζήτησα αυτό που ήθελα (κάποια έτοιμα κομμάτια, κάποια παραγγελία), ακούω την τιμή : 500.000 δρχ…Αφού πήρα μερικές ανάσες είπα το κλασσικό… καλά θα το σκεφτώ και θα σας πω. Και εξαφανίστηκα. Αυτή ήταν η αφορμή για την ΜΑΝΟΣΕΤ ( 🙂 ). Έδωσα κάπου 100.000 δρχ σε εργαλεία και περίπου 200.000 δρχ σε ξύλα κομμένα όπως τα ήθελα, έφτιαξα το δωμάτιο και μου έμειναν τα εργαλεία. Ήταν 1993 – περίπου. Από τότε η ΜΑΝΟΣΕΤ έχει κάνει πλήθος επίπλων. Τα παιδιά μου κοιμούνται σε δικά μου κρεβάτια εδώ και στο εξοχικό…

Φτιάχτηκαν βιβλιοθήκες και ντουλάπες…

Βοηθός μου σε αυτό…η νταλίκα…

Έτσι έχω μεταφέρει την ξυλεία…

Μετά από κάποιες μέρες δίνουν το έπιπλο…

Και ένα ιστορικό κομμάτι. Η συρταριέρα που πάνω της μεγάλωσαν και τα τρία μου παιδιά. (το καθημερινό σέρβις 🙂 )

Μετά πέρασα στην άλλη μου αγάπη… Τα ξύλινα ρολά… Δυσεύρετα πλέον. Κάνεις τα πάντα…

αλλά και ξαπλώστρα…

Έτσι τα ρολά έχουν μια δεύτερη ζωή και επειδή αυτό το ξύλο είναι για εξωτερική χρήση δεν παθαίνει και τίποτα.

Αλλά μας αρέσει και ο αθλητισμός… ( Η μπασκέτα έχει διαλυθεί λόγω αχρησίας… )

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα… Αν δεν το καταλάβατε… δέχομαι και παραγγελίες. Μετά την συνταξιοδότηση, σίγουρα θα έχω να κανω.

Έχουμε πλέον περάσει σε άλλο επίπεδο κατασκευών…

Από που ξεκίνησα… από την μυρωδιά του ξύλου και τον θείο μου τον Γιώργο. Έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε. Ακόμα εξακολουθώ να σκέφτομαι έπιπλα και κατασκευές. Είναι η χαρά μου.

Φέτος το μενού έχει λουτρό. Οπότε έχουμε έπιπλα μπάνιου με εχθρό την υγρασία. Έχουμε μια μικρή ξυλαποθήκη, μια τέντα ή πέργκολα (θα δω τι θα κάνω).Καφασωτά στον τοίχο για τα αναρριχώμενα, και ράφια στην αποθήκη… Αυτά προς το παρόν. Να κοπεί η ξυλεία για τον χειμώνα, για να την έχουμε έτοιμη… και βλέπουμε. όλο και κάτι θα προκύψει… έκτακτο.

Αυτά λοιπόν για την σχέση μου με το ξύλο. Αγαπημένο υλικό με περίπου άπειρες χρήσεις.

Καλό σας βράδυ.

Tags: Θείος Γιώργος, ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ, ΞΥΛΟ

Μια ζωή απ’ όλα στο 61…

Κάτι σαν σουβλάκι να πούμε.

Κάποια στιγμή κοιτάζεις προς τα πίσω και λες….πω πω!!! 61 Πώς πέρασαν????

Με απ’ όλα. Ό,τι θέλεις υπήρχε. Χαρές, λύπες, αφίξεις αποχωρήσεις, νεύρα, ηρεμία, γέλια και κλάματα. Επιτυχίες και αποτυχίες. Από όλα.

Και ο καιρός περνάει και κοιτάζεις προς τα πίσω και βλέπεις τους γιούς σου… και θυμάσαι…

Ο καθένας έχει και μια κλήση για παράνομο παρκάρισμα…Πάνω στο πεζοδρόμιο στην Βασιλίσσης Σοφίας απέναντι από το πάρκο Ελευθερίας μια και οι τρεις ήρθαν στο Μαγγίνειο Μαιευτήριο. Μεσάνυχτα και κάτι εμφανιστήκαμε και τις τρεις φορές στην υποδοχή με την βαλιτσούλα μας… Τι θέλετε; μας ρώτησαν…. (λες και δεν φαινότανε)…Να γεννήσουμε είπαμε. Ο Παναγιώτης αποφάσισε να έρθει μετά από δώδεκα ώρες, ο Κυριάκος μετά από πέντε και ο Χαράλαμπος ίσα που προλάβαμε μια και φτάσαμε 1.30 μμ (μετά μεσονύκτιο) και 2.45 φώναζε από τον θάλαμο…και τώρα τους καμαρώνω άνδρες ολόκληρους. Δεν τους το λέω μη πάρουν τα μυαλά τους αέρα (είναι και αγόρια… τι βλακεία και αυτό) αλλά δεν μπορώ να μη καμαρώνω όταν είμαστε όλοι μαζί. Δεν ήταν εύκολο μια και η Χριστίνα για δέκα χρόνια δούλευε στη Χαλκίδα και πέντε το πρωί με πέντε το απόγευμα, ήταν στον δρόμο και τα παιδιά μαζί μου. Να τα φτιάξω, να τα πάω για τον σταθμό, να πάω στο σχολείο, να γυρίσω, να τα μαζέψω και να τα φέρω σπίτι να κοιμηθούν μέχρι να γυρίσει η Χριστίνα από τη Χαλκίδα (πεθαμένη από τη κούραση), και να ξεκινήσω εγώ τα μαθήματα. Όμως τα καταφέραμε.

Και όσο ο καιρός περνάει και κοιτάς προς τα πίσω και βλέπεις την επαγγελματική σου πορεία…και θυμάσαι…

Πως ξεκίνησες από τα φροντιστήρια. Με τα μαθήματα. Όμως δεν μπορείς να μη θυμηθείς εκείνες τις δουλειές έξω από το αντικείμενο των σπουδών σου, που όμως άφησαν το ανεξίτηλο ίχνος τους. Έτσι το καλοκαίρι της πρώτης και της δευτέρας γυμνασίου, δούλεψα στο τυπογραφείο του θείου μου Βασίλη. Μοναδική εμπειρία…Εκεί αγάπησα το χαρτί. Έμαθα τα βασικά της τυπογραφικής τέχνης, και μυήθηκα στην στοιχειοθεσία από τον κ Βησσαρίωνα, πατέρα του θείου μου. Η δεύτερη δουλειά μου το καλοκαίρι της τρίτης Γυμνασίου και της τετάρτης Γυμνασίου ( Α Λυκείου) στις φωτεινές επιγραφές του θείου μου το Μάκη. Ακόμα δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα μου στη δουλειά. Πάω πρωί πρωί ΄Δευτέρα και μου λέει πάμε… Πάμε λέω και εγώ. Και βρεθήκαμε στο πέταλο του Παναθηναϊκού Σταδίου όπου φτιάξαμε μια φωτεινή επιγραφή με τους Ολυμπιακού κύκλους, ακριβώς πάνω στο πέταλο σε μια σκαλωσιά καμιά δεκαριά μέτρα ψηλή. (δεν ανέβαινα εγώ αλλά εγώ έδινα πράγματα από κάτω). Σίγουρα την έχετε δεί την επιγραφή. Ήταν εκεί από το 1975 μέχρι το 2004 που αντικαταστάθηκε με καινούργια, λόγω Ολυμπιακών. Κάθε φορά που είχε εκδήλωση στο Στάδιο άναβε. Ο θείος μου ο Μάκης με έμαθε να σκουπίζω… ναι να σκουπίζω με σκούπα. Αλλά με έμαθε και να βάφω με πιστολάκι κομπρεσέρ, να κάνω ηλεκτρικές συνδέσεις, να περνάω λάμπες, να βάφω με το πινέλο και ο κ Αριστείδης, ο γραφίστας της δουλειάς, με έμαθε να κάνω αφίσες, μεγάλα γράμματα, να γράφω ίσα στο λευκό χαρτί, να παίζω με τις αποστάσεις και το μέγεθος των γραμμάτων για το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα. (στον καιρό των υπολογιστών το είπαν kerning). Μου έμαθε και την τεχνική του STENCIL που χρησιμοποίησα σε τεμπέλες αλλά και σε πρωτοχρονιάτικες πίτες για να γράψω τη χρονιά. Επίσης μου έμαθε να δουλεύω το κοπίδι, δεξιότητα που ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

Και πάμε στη τρίτη εξωκαθηγητική μου δουλειά… πωλητής ανοξείδωτων σκευών. Μετά τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου για τα Πανεπιστήμια το 1979 και περιμένοντας τα αποτελέσματα (τέλη Οκτώβρη) περνώντας από την Πλατεία Κάνιγγος βλέπω ζητείται βοηθός… και μπήκα. Συναντήθηκα με τον κ Σταύρου, ο οποίος με πολύ υπομονή με έμαθε στους σωστούς τρόπους επαγγελματικής συνεργασίας, στα δικαιώματά μου σαν εργαζόμενος. Με πολύ σεβασμό θυμάμαι την μορφή του αλλά και τις συμβουλές σου στην “επαγγελματική ηθική” (professional ethics – αν και ξέρω καλά ότι δεν είναι ο σωστός όρος). Εκεί πληρώθηκα με τα προβλεπόμενα από την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, όπου έμαθα και τι είναι αυτό και τι σημαίνει για τον εργαζόμενο. Τα πρώτα λεφτά που πήρα, δικά μου λεφτά – τα άλλα ήταν “χαρτζιλίκι” – με το που βγαίνω από το μαγαζί, πάω δίπλα σε ένα φωτογραφικό μαγαζί (πάνω στη πλατεία – ακόμα εκεί είναι ) και παίρνω την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή…μια CANON AT1 που μου άνοιξε τον δρόμο στην φωτογραφία. Τα Χριστούγεννα που πήγα να του ευχηθώ, μου έδωσε και τον 13 μισθό – το δώρο, ότι μου αναλογούσε για τις σαράντα μέρες δουλειάς – και εκεί έμαθα ότι οι μισθωτοί έχουν και δώρο Χριστουγέννων που το δικαιούνται…Με το που πήρα τα χρήματα πήγα δίπλα στο φωτογραφικό μαγαζί και πήρα κατευθείαν ένα καταπληκτικό τρίποδο KENLOCK που ακόμα έχω και είναι “σκυλί”.

Και έτσι μπήκα στο Χημικό Ιωαννίνων… για εμένα η καλύτερη τύχη…όπου έκανα την τέταρτη εξωκαθηγητική μου δουλειά…Ζητώντας από τον καθηγητή μου στην χημεία τροφίμων Μανώλη Βουδούρη, να μου βρει μια δουλειά σαν βοηθό χημικού σε κάποιο εργοστάσιο στο τμήμα τροφίμων, για να αποκτήσω μια κάποια εμπειρία από τον χώρο, κανονίζει και με στέλνει στην ΑΣΤΥ – βιομηχανία γάλακτος στον Ταύρο (δεν υπάρχει πια…)Υπήρξε όμως ένα πρόβλημα…η εταιρεία είχε κρατικοποιηθεί (1982) και μπορούσε να πάρει κόσμο μόνο με κανονική πρόσληψη και σε θέση που είχε ανάγκη. Έτσι βρέθηκα μισθωτός ανειδίκευτος εργάτης στη γραμμή παραγωγής του παστεριωμένου γάλακτος. Μεγάλο σχολείο. Εκτός του ότι είδα πως φτιάχνεται το γάλα που φτάνει στο σούπερ μάρκετ, έζησα την αγωνία του βιομηχανικού εργάτη, πήρα μέρος στην πρώτη μου απεργία. Μπήκα σε ψυγεία με -24 βαθμούς που φυλάσσονται τα παγωτά, έγινα ένα γρανάζι της μηχανής και βίωσα από πρώτο χέρι τι συμβαίνει σε μια ομάδα όταν δεν μπορείς να συντονιστείς. Καταπληκτική εμπειρία. Και πήρα μητρώο του ΙΚΑ του 1982 και τα πρώτα μου ένσημα. Τώρα μετά από 36 χρόνια στις τάξεις αυτές οι σαράντα μέρες μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Θα δούμε.

Και φτάνουμε στην τελευταία μου εξωκαθηγητική δουλειά… πωλητής ειδών διατροφής μέσα από σεμινάρια. Δεν μπόρεσα ποτέ να δουλέψω γιατί δεν μπορώ να είμαι πιεστικός στον άλλο να πάρει κάτι που δεν θέλει ή έχει επιφυλάξεις στο αν του χρειάζεται. Και έτσι πολύ σύντομα αποχώρησα… Αλλά απόκτησα μια πολύ σημαντική δεξιότητα. Έμαθα να μιλώ μπροστά σε κοινό και κυρίως να μη χάνει το ενδιαφέρον του. Ο μέντοράς μου ήταν πολύ καλός σε αυτό.

Και το 1986 μπήκα πρώτη φορά σε τάξη, φροντιστηρίου… αλλά εδώ σταματάω…

Σήμερα λοιπόν έκλεισα τα 61…

Και μπορώ ακόμα να σβήνω τα κεράκια…

Και όπως λένε τα Εγγλεζάκια :

GROWING OLD IS INEVITABLE…GROWING UP IS OPTIONAL…

Τη καλησπέρα μου..

Tags: ΓΕΝΕΘΛΙΑ, ΤΟΥΡΤΑ

Ανάμεικτα συναισθήματα…

Χθες έγιναν τα ατελιέ στη σχολή μας. Μια ημέρα αφιερωμένη στο πέρασμα από το δημοτικό στο Γυμνάσιο. Υποδεχτήκαμε πάνω από 100 μικρούς μαθητές σε μια μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων που είχε τα πάντα…αθλητικά παιγνίδια, κυνήγι θησαυρού, θέατρο κατασκευές, ρομποτική, παιγνίδια με την πληροφορική, ….και ότι άλλο θέλεις. Συνολικά πάνω από 30 δράσεις για τα παιδιά και ταυτόχρονα μια διαδικτυακή συζήτηση με τους γονείς με ειδικούς για την ιδιαιτερότητα αυτής της μετάβασης από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.

Μια καταπληκτική ημέρα…

Εγώ είχα την κουζινοχημεία, δηλαδή χημικά πειράματα με “αντιδραστήρια” που έχουμε στα ντουλάπια μας. Μετά από μια φράση που άκουσα σε μια συζήτηση με μια μητέρα, που είπε : εγώ δεν χρησιμοποιώ χημικά στην κουζίνα μου… άρχισε να με απασχολεί τι κάνουμε στην κουζίνα μας και κατά πόσο τελικά χρησιμοποιούμε ή δεν χρησιμοποιούμε χημικά. Έψαξα, είδα διάβασα και τελικά όχι μόνο δεν χρησιμοποιούμε χημικά στην κουζίνα αλλά πολλά από αυτά που κάνουμε αποτελούν “ειδικές γνώσεις” σε κεφάλαια χημείας υψηλού επιπέδου. Βέβαια συνήθως στη κουζίνα κρίνουμε “εκ του αποτελέσματος” και δεν μας ενδιαφέρει τι μεσολαβεί μέχρι εκεί. Αρκεί να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Το τι ακριβώς κάνουμε λίγο ενδιαφέρει.

Στην Κουζινοχημεία λοιπόν με αντικείμενα από την κουζίνα που σε τίποτε δεν θυμίζουν όργανα εργαστηρίου ή χημικά αντιδραστήρια, κάνουμε μια σειρά χημικών φαινομένων με σκοπό να “ξεφύγει” η χημεία από τα εργαστήρια και τις άσπρες ποδιές και να έρθει στην κανονική της θέση, στην καθημερινή μας ζωή.

Η πρώτη παρουσίαση έγινε στο ΚΠΙΣΝ μετά από πρόταση παλιάς μου μαθήτριας της Χαράς Μαραντίδου. Ήταν καθοριστική αυτή η πρόσκληση, γιατί όλο εκείνο που υπήρχε σαν σκέψη έπρεπε να μπει σε μια σειρά και να πάρει σάρκα και οστά και να παρουσιαστεί στο κοινό. Έτσι τα έβαλα κάτω και έκανα την πρώτη κουζινοχημεία.

Η αρχική δουλειά ήταν καθοριστική γιατί επιβεβαιώθηκαν όλα τα πειράματα, κρατήθηκαν χρόνοι, σχεδιάστηκε η παρουσίαση βγήκαν οι φωτογραφίες για τον οδηγό των πειραμάτων.

Μετά παρουσιάστηκε στο σχολείο, στα ατελιέ και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη σε συνέδριο εκπαιδευτικών, σαν μια εναλλακτική λύση για “εύκολο και φτηνό” εργαστήριο, προκειμένου να μπορέσουν οι μικροί μαθητές να έχουν μια εικόνα από εργαστήριο. Τέλος αποτέλεσε κομμάτι του μεταπτυχιακού μου για την διδακτική των φυσικών επιστημών με την εργαστηριακή πρόταση στη Σ του δημοτικού.

Και φτάσαμε στο σήμερα όπου είχαμε μια ακόμα παρουσίαση. Όλα πήγαν καλά και οι μικροί μαθητές γίνανε βοηθοί μου και πήρανε το αστεράκι του “Βοηθού κουζινοχημείας”.

Στα διπλώματα κουζινοχημείας έμαθα ότι μέσα στην ομαδα των μικρών μαθητών υπήρχαν παιδιά παλιών μου μαθητών. Πραγματικά μια καταπληκτική εμπειρία. Δεν την βιώνω για πρώτη φορά. Έχουμε ήδη απόφοιτο της σχολής μας γιό, παλιάς μας μαθήτριας. Πολλές φορές βλέπω τους μικρούς μαθητές και εγώ βλέπω τον μπαμπά ή την μαμά, ανάλογα ποιος ήταν ο παλιός μαθητής. Το γονίδια παίζουν το παιγνίδι τους. Συνήθως αυτή την εικόνα έχω… των 15-16 χρονών του παλιού μου μαθητή όταν ήταν στις τάξεις.

Υπάρχει μια συγκίνηση σε αυτή την εμπειρία. Οι παλιοί μας μαθητές φεύγοντας από το σχολείο επιστρέφουν και μας εμπιστεύονται ό,τι πολυτιμότερο έχουν… τα παιδιά τους. Ποια μπορεί να είναι η καλύτερη επιβεβαίωση ότι “κάτι καλό γίνεται” στο σχολείο μας. Είναι μια αναγνώριση και μια ευθύνη.

Τώρα το ότι παραμένουμε στην ίδια θέση και υποδεχόμαστε τα παιδιά των μαθητών μας μάλλον μας δείχνει ότι ο καιρός περνάει… Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Είναι όμως ωραία συναισθήματα.

Φέτος μας ήρθαν τρία ακόμα, παιδιά παλιών μας μαθητών. Κάποια στιγμή έχω την αίσθηση ότι θα γυρίσω κάπου 20 χρόνια πίσω και θα αρχίσω να ξαναβλέπω στα θρανία τους παλιούς μου μαθητές. Είπαμε τα γονίδια παίζουν το παιγνίδι τους.

Tags: ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΝΤΕΛΑΚΡΟΥΑ, ΚΟΥΖΙΝΟΧΗΜΕΙΑ

Μια φωτογραφία μια ιστορία… Έκλειψη Σελήνης (συνέχεια 1 από τις πολλές…)

Σήμερα ξεκινάω μια καινούργια σειρά εγγραφών : μια φωτογραφία – μια ιστορία… Κάθε φωτογραφία κρύβει μια ιστορία. Κάτι δείχνει και είναι σημαντικό για τον δημιουργό της. Αυτό που πιστεύω είναι ότι ο φωτογράφος δημιουργεί τις αναμνήσεις του μέλλοντος. Επιλέγει δεν να μη ζήσει την στιγμή αλλά να την απαθανατίσει και να την αφήσει μέσα στο χρόνο μέσα από την φωτογραφία του, ώστε όταν την δούμε στο μέλλον να θυμηθούμε.. Έτσι λοιπόν θα βγούμε βόλτα στο χρόνο μέσα από παλιές φωτογραφίες. Καλό ταξίδι…

7 Αυγούστου του 2017, εν καιρώ διακοπών…

Σήμερα θα έχουμε μερική έκλειψη Σελήνης, ορατή από την Ελλάδα. Παίρνω λοιπόν τρίποδο και φωτογραφική μηχανή, και παίρνω τα βουνά. Το τελευταίο δεν ήταν δύσκολο γιατί στην Κουνινά είναι ήδη βουνό και το υψόμετρο των 670 μέτρων δεν είναι και μικρό…

Πάω λοιπόν προς τα έξω του χωριού, στήνω τρίποδο, βάζω τη μηχανή, Lumix Panasonic DMC-FZ72, bridge φωτογραφική μηχανή με μέγιστη εστιακή απόσταση (φυσική + ψηφιακή) = 6000mm (!!!!). Στόχος είναι να “εξαντλήσω τα όρια των δυνατοτήτων” της μηχανής. Να δω που φτάνει.

Ψάχνω στον ορίζοντα και τη βλέπω τη Σελήνη να βγαίνει και να ανεβαίνει…και της λείπει η βάση…

Φουλ ζουμ και βγαίνει η πρώτη…φλου…

Δεν μπορεί να “εστιάσει στους κρατήρες”. Κάνω πολλές λήψεις και δοκιμές για να δω που θα βρω την καλύτερη. Παίζω με εστιακή απόσταση, και την ανάσα κρατημένη…

Η καλύτερη είναι αυτή που βλέπετε, με λίγο ζεστά χρώματα, (μια και οι bridge μηχανές δεν ρυθμίζουν διάφραγμα).

Τα meta data λένε :

1. Ταχύτητα 1/30
2. ISO 500
3. Μέγιστο διάφραγμα : 5,125
4. Εστιακή απόσταση 35 mm : 2400 mm (νομίζω δεν υπολογίζει το ψηφιακό ζουμ… θα το ελέγξω για επόμενη εγγραφή).
5. Ημερομηνία 7/8/2017 9.48ν μμ

Σήμερα λοιπόν βγήκαμε μια βόλτα στη Σελήνη…

Tags: διακοπές, ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, φωτογραφιες

Τα καταργημένα μου…

Είμαι μόλις 34 χρόνια στην εκπαίδευση. Σπούδασα Χημικός, αλλά πάντα μου άρεσαν πολλά πράγματα και ασχολούμουν με διάφορα. Σε όλα αυτά τα χρόνια εκτός από χημεία δίδαξα και άλλα μαθήματα, Γεωγραφία στο Γυμνάσιο, πειράματα χημείας και Φυσικής στο Δημοτικό… Σε κάθε περίπτωση τα μαθήματα που δίδαξα τα “δούλεψα” και επένδυσα σε αυτά.

Τέσσερα από αυτά καταργήθηκαν. Προσωπικά το θεωρώ λάθος, όχι γιατί ήταν δικά μου μαθήματα ή ότι έχασα ώρες ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Απλά ήταν μαθήματα μοναδικά τα οποία δίνανε στους μαθητές κάτι διαφορετικό, θεωρώ και μέσα από αυτά αποκτούσαν δεξιότητες μοναδικές. Να τα πάρουμε ένα ένα:

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

Μάθημα προσανατολισμού της Β Λυκείου στον θετικό προσανατολισμό που μπήκε με την μεταρρύθμιση Αρσένη το 1999.

Εδώ υπάρχει παρασκήνιο… Στο τέλος της χρονιάς 1998-99 με ενημερώνει η διευθύντρια μου ότι υπάρχει ένα καινούργιο μάθημα που λέγεται Τεχνολογία Επικοινωνιών και θεωρούσε ότι είναι ένα μάθημα που θα το βρω ενδιαφέρον και είναι μέσα στις δυνατότητες μου. Το είχαμε σαν κλάδος (ΠΕ04) και δεύτερη ανάθεση. Τι είναι αυτό την ρωτάω και μου δείχνει μια πάρα απλή περιγραφή που είχε η σχετική εγκύκλιος. Μα πάρα πολύ απλή. Δεν έλεγε πρακτικά τίποτα. Ξεκινάω λοιπόν και πάω στο παιδαγωγικό Ινστιτούτο – τότε ήταν Μεσογείων. Ψάχνω να βρω ένα αντίγραφο του βιβλίου για να δω τι θα κάνω. Πληροφορήθηκα ότι τι βιβλίο “δεν έχει ακόμα εκδοθεί” και θα πρέπει να περιμένω. Σε ερώτηση μου “και εγώ τι θα κάνω στη τάξη από τον Σεπτέμβρη” η απάντηση ήταν ότι όταν θα εκδοθεί θα σας το στείλουμε. Αλλά είναι εδώ οι συγγραφείς – μεταφραστές. Πάω λοιπόν να τους βρω. Δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι με εντελώς άλλη λογική. Ο ένας μου λέει κοφτά : τι είναι αυτά που λέτε, δεν μπορείτε να δείτε το βιβλίο (επτασφράγιστο μυστικό και απόρρητο έγγραφο !!!).Του λέω δώστε μου τα περιεχόμενα να ξέρω τι έχει μέσα και θα βρω τι θα κάνω. Καμία απάντηση και ευγενικά μου έδειξε την πόρτα. Ο άλλος συν-συγγραφέας ( κ Παλαιοκρασσάς στο όνομα), με το που του εξήγησα τι ακριβώς ήθελα, και αφού με ρώτησε δυο πράγματα για να δει αν όντως είμαι καθηγητής και σε ποιο σχολείο, αμέσως μου έδωσε το αντίγραφο με τις διορθώσεις, το οποίο μου φωτοτύπησε ο ίδιος, ζητώντας μου συγγνώμη που είχε τις διορθώσεις πάνω και που δεν ήταν κανονικό βιβλίο (πως να μη θυμάμαι το όνομα μετά είκοσι χρόνια). Τον ευχαρίστησα θερμά και έφυγα. Αποτέλεσμα : τον πρώτο χρόνο διδασκαλίας τους μαθήματος το βιβλίο βγήκε τον Απρίλιο και φυσικά δεν εξετάστηκε στο τέλος αν και μάθημα κατεύθυνσης. Το δεύτερο χρόνο επίσης δεν εξετάστηκε γιατί αν και είχαμε βιβλία δεν βρίσκανε καθηγητές να το κάνουν. Ίσως ήμασταν το μόνο σχολείο Πανελλαδικά που το δίδασκε κανονικά τα δύο αυτά χρόνια.

Και πάμε στο μάθημα…Το βιβλίο ήταν η αρχαία ιστορία των υπολογιστών. Διδασκόταν το 2000 και ήταν σύγγραμμα του 1986, αμερικάνικο, μεταφρασμένο για τις ανάγκες του μαθήματος στα Ελληνικά μετά από 11 χρόνια. Παράδειγμα ΠΧ μιλούσε για οπτικούς δίσκους 12 ιντσών (!!) και την τάση να αναπτυχθεί αυτή η τεχνολογία. Όμως στα εισαγωγικά μαθήματα υπήρχαν έννοιες σημαντικές για την επικοινωνία σε διάφορα επίπεδα. Κάτι που όπως ίσως έχουμε διαπιστώσει σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, γενικά έχουμε ένα θέμα επικοινωνίας.

Από τη στιγμή που δεν εξεταζόταν το μάθημα έπρεπε να βρω ένα σημείο ενδιαφέροντος να κρατήσω τους μαθητές. Τη πρώτη χρονιά δημιουργήσαμε ραδιοφωνικό σταθμό : ΥΑΚ FM με όλη την υποδομή. Διαφημιστικό τμήμα, τμήμα προγραμματισμού τεχνικό τμήμα. Κάποιοι μαθητές που χειρίζονταν κολλητήρι με τη καθοδήγησή μου φτιάξανε ένα σταθμό 1,5 W στα FM. Πήγα στο ΕΣΡ και ρώτησα τι χρειάζεται για να λειτουργήσει ο σταθμός, και λες και τους έλεγα ότι θα κάνω σταθμό Εθνικής Εμβέλειας με δεν ξέρω και εγώ τι και μου δώσανε μια λίστα με 1500 πράγματα…Κάποιος κατάλαβε κάποια στιγμή τι γίνεται και μου είπε ότι αν είναι για εκπαιδευτικό σκοπό , μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Αν όμως υπάρχει οποιαδήποτε αναφορά για παρεμβολές θα κλείσει άμεσα. Εννοείται συμφώνησα και ο ΥΑΚ FM ήταν γεγονός. Ξεκινήσαμε τις εργασίες. Το διαφημιστικό τμήμα έβγαλε αφίσες – για το σχολείο – το τμήμα προγραμματισμού έβγαλε πρόγραμμα εκπομπών για όλους τους μαθητές σε ζευγάρια με θέματα ελεύθερα : παρουσίαση είδους μουσικής, ταινίας, βιβλίων, έρευνα και άλλα. Καταθέσαμε το πρόγραμμα στη διεύθυνση και αρχίσαμε τις εκπομπές. Δυστυχώς το πρόγραμμα έληξε άδοξα γιατί κάποιοι “παραγωγοί” δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι σημαίνει μικρόφωνο και σωστή συμπεριφορά και έκφραση, και έτσι παρά τις συστάσεις, τελικά σταμάτησαν οι εκπομπές. Αργότερα έγινα πάλι μια προσπάθεια αλλά αυτή τη φορά μέσα από ένα site. Έτσι δημιουργήσαμε site στο Google sites. Ο σύνδεσμος είναι εδώ : https://sites.google.com/site/commutechlfh/

Κάποια χρόνια αργότερα το μάθημα καταργήθηκε…Και έτσι οι μαθητές δεν μαθαίνουν πλέον τις βασικές αρχές της επικοινωνίας.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

Άλλο καταπληκτικό μάθημα. Δεν το ήθελε κανείς. Προσωπικά το λάτρεψα. Έδινε τη δυνατότητα στους μαθητές να καταλάβουν την εξέλιξη της σκέψης. Ότι τα πράγματα που βλέπουν σήμερα και θεωρούν δεδομένα, πέρασαν μέσα από πολλές αμφισβητήσεις, αναθεωρήσεις μέχρι να φτάσουν στη τελική μορφή. Μάθανε για ανθρώπους που η συμβολή τους στην επιστήμη ήταν καθοριστική. ΠΧ τον Κέπλερ τον ξέρουν οι περισσότεροι, τον Tycho Brahe που αν δεν έκανε επί σειρά ετών συστηματική μελέτη και καταγραφή των κινήσεων των αστεριών ο Κέπλερ δεν θα έκανε τίποτα, δεν τον ξέρουν παρά ελάχιστοι. Τον ρόλο του Τέσλα στον σημερινό μας κόσμο επίσης λίγοι γνωρίζουν.

Ήταν σημαντικό να μπορούν να βλέπουν πως εξελίχθηκαν οι μεγάλες ιδέες. τη σημασία της αμφισβήτησης και την διαμόρφωση των τελικών μορφών για κάθε ιδέα.

Κάποια στιγμή και αυτό το μάθημα “χάθηκε” και εξαφανίστηκε.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΦΥΣΙΚΏΝ ΠΟΡΩΝ

Μάθημα επιλογής της Β Λυκείου που βρέθηκε στην Α Λυκείου. Δεν ξέρω γιατί αλλά θεωρώ ότι ήταν λάθος. Είχε ορολογίες χημείας που τα παιδιά στην Β Λυκείου θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν, στην Α λυκείου όμως όχι γιατί δεν τις είχαν ακούσει ποτέ. Είναι απλό. Από την άλλοι οι συγγραφείς – κατά την άποψη μου – χρησιμοποίησαν πάρα πολλές πληροφορίες γεωλογικού χαρακτήρα, όπως πχ για την κοκκομετρική ανάλυση των διαφόρων πετρωμάτων (!!!). και άλλα τέτοια που εγώ απλά τα προσπέρασα. Στάθηκα πολύ στην έννοια του Φυσικού πόρου και στην έννοια της διαχείρισης. Μετά τους έδωσα τη δυνατότητα στο δεύτερο τετράμηνο να παραδώσουν εργασία με θέματα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, την οποία θα παρουσίαζαν στη τάξη και θα συζητάγαμε όλοι μαζί. Ο ρόλος του νερού, η αξιοποίηση του εδάφους – υπερκαλλιέργεια, υπεραλίευση, λιπάσματα και ευτροφισμός, και άλλα τέτοια θέματα που θα τους έβαζαν λιγάκι να ψάξουν. Μια ώρα επιλεγμένα θέματα από το βιβλίο και μια ώρα εργασίες τις οποίες παρουσίαζαν και παρέδιδαν εργασία και την παρουσίαση, για το Β Τετράμηνο. Και από φέτος μας τελείωσε και αυτό. Καταργήθηκε.

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ

Τα έχω ήδη γράψει και τα αντιγράφω εδώ.

Ήταν το μόνο μάθημα που αν γινόταν σωστά έδινες μοναδικές δεξιότητες στους μαθητές.

1. Κριτική σκέψη

2. Δυνατότητα σύνθεσης στην συγγραφή της εργασίας

3. Εργασία σε ομάδα

4. Χρήση ημερολόγιου ομάδας.

5. Δημιουργία παρουσίασης.

6. Ομιλία – Παρουσίαση της εργασίας μπροστά σε κοινό.

7. Συγγραφή εργασίας με βάση συγκεκριμένη δομή και πρότυπο.

8. Απαγόρευση copy – paste.

9. Επιλογή θέματος εργασίας με καταιγισμό ιδεών (brainstorming).

10. Επιλογή ερευνητικού ερωτήματος.Και πολλά άλλα που τώρα πλέον ΔΕΝ θα τα μάθουν σε κανένα μάθημα.

Το πρωτοδίδαξα όταν μπήκε στο πρόγραμμα. Αμέσως το κάναμε σε ζώνη δίωρο (τότε) και ορίσαμε τον μηχανισμό που θα γίνεται, με ολομέλεια στην αρχή, καταιγισμό ιδεών για τη θεματολογία, ομαδοποίηση των ιδεών, και ανάληψη από τους συμμετέχοντες την ομάδα θεμάτων πιο κοντά στο αντικείμενό του. Για εμένα σαν χημικό είχε να κάνει με περιβάλλον, οικολογία, ντοπάρισμα, ρύπανση, κλπ. Μετά ορίζαμε τις ομάδες με κλήρωση ( ο κ Ματσαγγούρας είχε πει ότι ήταν η χειρότερη μέθοδος επιλογής) αλλά εμάς μας εξυπηρετούσε γιατί “ανακάτευε” τις ομάδες και χώριζε τα παρεάκια. Και μετά αρχίζαμε. Τρεις εβδομάδες για τον καθορισμό του ερευνητικού ερωτήματος και τον καθορισμό του τρόπου εργασίας. Πέντε εβδομάδες για συλλογή υλικού και παράδοση εργασίας (προσχέδιο ) αρχές Δεκέμβρη.Διόρθωση επιστροφή με σχόλια από τον καθηγητή πριν τα Χριστούγεννα. Καθαρογραφή τα Χριστούγεννα και μετά είχαμε πρόβα παρουσίασης, και τελικά σχόλια. Στο τελευταίο μάθημα του τετραμήνου παρουσιαζόταν σε ολομέλεια της τάξης (4-5 διδακτικές ώρες) με αυστηρά δεκάλεπτη παρουσίαση που παρουσίαζαν όλοι 2 με 3 διαφάνειες.. Και κλείναμε με τα παραδοτέα. Ημερολόγιο, εργασία και παρουσίαση. Για του λόγου το αληθές μπορείς να δεις στους παρακάτω συνδέσμους :https://sites.google.com/site/projectlfh2014btal/https://sites.google.com/site/projectlfh2014btbl/

Το βασικό αρχείο με υλικό

https://sites.google.com/site/lfhprojecta12/home/yposterixe/ennoilogikoi-chartes

.com/site/lfhprojecta12/home/yposterixe/ennoilogikoi-chartes

και άλλες εργασίες – ενδεικτικά https://sites.google.com/site/projectlfh2013b/

(Έχουν καταγραφεί στο φατσοβιβλίο).

Αυτά λοιπόν είναι τα “καταργημένα” μου. Το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά. Όλα όμως μαθήματα που ξεφεύγανε από τα συνηθισμένα αλλά καταργήθηκαν.

Tags: ΜΑΘΗΜΑΤΑ, παιδαγωγικά, ΣΚΕΨΕΙΣ

Η μεταμόρφωση των τελειοφοίτων…

Χθες έγινε η τελετή αποφοίτησης των τελειόφοιτων του 2019. Μια εκδήλωση μοναδική, γεμάτη συγκίνηση. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο κλήθηκα να μιλήσω στους μαθητές – και όχι μόνο – για την αποφοίτηση και το πέρασμά τους από το σχολείο στη ζωή.

Και έτσι βρέθηκα πάλι στο πόντιουμ να μιλήσω. Αν και είχα βάλει στο μυαλό μου τέσσερις λέξεις να αναπτύξω… τα έχασα. Δύσκολο να μιλάς σε τόσο κόσμο και κάτω από έντονο συγκινησιακό φορτίο Κάθε Γ Λυκείου στο μυαλό μου συνδυάζεται με έναν αποχωρισμό, αν και σχεδόν πάντα οι απόφοιτοι είναι δίπλα στο σχολείο. Για εμένα ο ικαριώτικος είναι ο “χειρότερος” χορός… Να εξηγήσω γιατί, Στη σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου χορεύει σχεδόν όλη η Γ Λυκείου με παραδοσιακές στολές. Ο τελευταίος χορός είναι ο ικαριώτικος, που είναι η τελευταία εκδήλωση που συμμετέχει η Γ Λυκείου σαν τάξη, οπότε φεύγοντας από το χώρο της γιορτής, συνειδητοποιώ ότι τελειώσαν σαν μαθητές και φεύγουν από το σχολείο, τελειώσαν και αυτοί και ξεκινάνε… γιαυτό είναι ο χειρότερος.

Όλα ξεκίνησαν το πρωινό που τους είχαμε μαζέψει για τελευταία φορά στο χολ για να τους δώσουμε τα δελτία υποψηφίου για τις εξετάσεις. Εκεί βλέποντας τους όλους μαζί άρχισαν να ξεπετάγονται σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμοί.

Και εχθές φτάσαμε στην αποφοίτηση. Και κλήθηκα να πω δυο λόγια. Και πάλι σε τέσσερα λεπτά… Μα τι να πεις σε τέσσερα λεπτά. Πως να κλείσεις τόσα χρόνια, τόσα συναισθήματα, τόσες αναμνήσεις, τόσες εικόνες σε τέσσερα λεπτά. Ζήτησα… έξι με επτά λεπτά… (όχι ότι άλλαζαν πολλά, αλλά να πω δυο λόγια παραπάνω). Μου απάντησαν οι οργανωτές μαθητές, ότι “θα το βολέψουν”. ΟΚ πήραμε την άδεια. Άντε να δούμε τι θα πούμε τώρα. Τι θα πρέπει να πούμε αναλυτικά και τι απλά να το αναφέρουμε. Και πως τα διαλέγεις. Τι αξιολογείς σαν σημαντικό και τι σαν δευτερεύον. Και εκεί ψάχνοντας – δεν πήγα και μακριά – μου ήρθαν οι ίδιες σκέψεις όπως στις 29 Μαΐου που τους είδα στο χολ.

Και λέω για αυτό θα μιλήσω. Τους τέσσερις άξονες της εκπαίδευσης : την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την υπομονή και το ευχαριστώ.

Εντάξει λέω… “το έχω”. Και αρχίζω να σκέφτομαι τι να πω… και άντε πάλι, το μυαλό πετάει και φεύγει. Οι σκέψεις εναλλάσσονται με εικόνες, να πω και αυτό, α… ναι και αυτό… και το άλλο…Μα είναι τόσα πολλά… χάος. Σκέφτομαι το χρόνο… 10 -15 λεπτά και βάλε… Χάος…

Πάμε πάλι. Χαρτί και μολύβι. Να μαζέψω τις σκέψεις.Πρέπει να τις περιορίσω. Τα έξι λεπτά είναι αμείλικτα. Να τα γράψω…Καλά… Τα παράτησα αμέσως. Πέρυσι που τα έγραψα τα είδα τα αποτελέσματα…

Όχι πρέπει να τα πω… Και πάνω που είχα αποφασίσει – χονδρικά – τι θα πω, νάσου τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών. Με ποσοστά διπλάσια τουλάχιστον από τα Πανελλαδικά αντίστοιχα, άντε να μη κάνεις αναφορά σε αυτό…. Δεν πάει άλλο θα τα “κόψω όλα”, αλλιώς δεν βγαίνει.

Με όλα αυτά να γυρνάνε στο μυαλό μου και τελικά χωρίς καταγραφή, φτάσαμε στη χθεσινή μέρα. Και όπως πέρυσι, ζήτησα να μιλήσω τελευταίος, και όχι πρώτος, όπως συνηθίζεται. Μου έρχεται περισσότερο φυσιολογικό, να είμαι αυτός που θα τους χαιρετίσει και θα τους περάσει από το σχολείο στη ζωή. Και έτσι μίλησα στο τέλος. Σε γενικές -μα πολύ γενικές γραμμές – κράτησα τις σκέψεις μου για να μείνω στο χρόνο. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα.

Έχοντας λίγο “παιχνιδιάρικη” διάθεση ζήτησα να ανέβω με Romeo and Juliet του Προκόφιεφ από τους Emerson Lake and Palmer. Και ανέβηκα στο ποντιουμ. Και πάλι τα ίδια… το κατάμεστο γήπεδο να με κοιτάζει και να περιμένει.

Ξεκινώντας είπα ότι δεν έχω τίποτα για να διαβάσω, αλλά θα πω μέσα σε τέσσερις λέξεις αυτό που πιστεύω ότι είναι η εκπαίδευση.

Η εμπιστοσύνη σε τρεις φάσεις. Από τους γονείς προς εμάς, όταν φέρανε τα παιδιά τους στο σχολείο. Γιατί αυτή η απόφαση δείχνει εμπιστοσύνη, προς εμάς, φέρνοντας μας ό,τι πολυτιμότερο έχουν, τα παιδιά τους, για να “του μάθουμε γράμματα”, αλλά και για να μπορέσουμε να ανοίξουμε τους ορίζοντές τους, να μπορέσουν να έχουν κριτική σκέψη, να μπορούν να ζήσουν στο κόσμο μας. Από τους μαθητές μας προς εμάς όταν κάπου στην Α, Β ή Γ Λυκείου, μας είπαν τι θέλουν να κάνουν, και μας εμπιστεύτηκαν τα όνειρά τους στα χέρια μας. Εμείς πήραμε την ευθύνη να τους φέρουμε πιο κοντά στα όνειρά τους. Και κάναμε ότι περνάει από τα χέρια μας για αυτό. Η τρίτη φάση είναι η εμπιστοσύνη μας προς τους μαθητές μας ότι θα κάνουν το κόσμο μας καλύτερο. Ότι το πέρασμα τους από τη Γη θα την αφήσει καλύτερη από ότι θα τη βρουν από εμάς.

Η αγάπη σε δύο φάσεις. Από εμάς προς τους μαθητές μας αλλά και από αυτούς προς εμάς. Μια αμφίδρομη σχέση πολύ δυνατή, και αν κρίνω από την εμπειρία μου διαχρονική. Μια χρονιά “αγαπησιάρικη” που επέστρεψαν στο πολλαπλάσιο την αγάπη που δέχτηκαν.

Η υπομονή σε καμία φάση. Απλά την αναφέρω, γιατί συνήθως λέμε ότι θέλει πολύ υπομονή για να είσαι σε σχολείο. Φέτος δεν χρειάστηκε να την αξιοποιήσουμε, πολλώ δε μάλλον να την εξαντλήσουμε. Τα ελάχιστα θέματα που υπήρχαν με συζήτηση, λύθηκαν άμεσα. Οπότε την αναφέρω απλά για να πω ότι δεν μας χρειάστηκε.

Το ευχαριστώ σε τρεις φάσεις τουλάχιστον… Μια λέξη με τόσο μεγάλη σημασία. Ξεκίνησα από την κ Renn που ολοκληρώνει την καριέρα της στο σχολείο μας, μια και βγαίνει σε σύνταξη. Την ευχαρίστησα για την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη της όλα τα χρόνια που είναι στο σχολείο. Ακολούθησαν οι συνάδελφοι, όλοι οι συνάδελφοι, γιατί οι απόφοιτοι ξεκίνησαν από το γυμνάσιο, και σιγά σιγά προχώρησαν μέχρι τη Γ Λυκείου άρα τα αποτελέσματα είναι αποτέλεσμα συνολικής και διαχρονικής δουλειάς. Δεν μπήκα στα αποτελέσματα λόγω πίεσης χρόνου, αλλά έκανα την αναφορά για τα ποσοστά. Και η τρίτη φάση του ευχαριστώ απευθύνθηκε στα παιδιά, που με τη ζωντάνια τους, με τη δύναμη τους, μας επιστρέφουν την αισιοδοξία ότι κάτι καλό θα γίνει στο κόσμο μας, και αυτό δίνει δύναμη σε εμάς να συνεχίσουμε.

Κλείνοντας τους είπα εκείνους τους στίχους από τους Emerson Lake and Palmer λίγο πειραγμένους. Αυτούς τους στίχους τους έλεγα την πρώτη ώρα όταν είχαμε μάθημα εκείνα τα κρύα πρωινά του χειμώνα, που με περίμεναν για να ξεκινήσουμε. Τώρα ήταν πρόσκληση για όλους. Έτσι τους είπα όποτε βλέπουν το σχολείο να τους θυμούνται και να έρχονται να μας βλέπουν, μια και – περίπου – αυτό λένε οι στίχοι.

Welcome back my friends to the School that never ends,

we’re so glad you could attend, come inside come inside…

Κλείνοντας ο Παύλος πρόσφερε στο σχολείο μια ροδιά για να τη φυτέψουμε και να τους θυμόμαστε. Τους είπα ότι σαφώς θα τη φυτέψουμε σε θέση που να τη βλέπουμε καθημερινά, αν και δεν είναι η ροδιά που θα μας κάνει να τους θυμόμαστε γιατί θα είναι πάντα στη καρδιά μας.

Και έτσι οι μαθητές μας μεταμορφώθηκαν σε νέους που θα ξεκινήσουν τη ζωή τους γεμάτοι εφόδια, όρεξη, δύναμη, για να μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν καλύτερο. Λες και χθες τα νεαρά πουλάκια στις φωλιές, που περίμεναν να τα ταΐσουν, έκαναν τις πρώτες τους πτήσεις, και άφησαν τις φωλιές τους, πετώντας σε όλες τις κατευθύνσεις, ξεκινώντας το καθένα τη δική του πορεία. Τι καλύτερο για εμάς.

Βέβαια “σχολείο χωρίς μαθητές είναι δωμάτιο χωρίς παράθυρα” αλλά αυτό είναι για λίγο…ίσα να ξεσκονίσουμε τη φωλιά, και να ξεκινήσουμε ξανά το Σεπτέμβρη.

Κλείνοντας θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην αναφέρω την Ιωάννα και τη Βερόνικα, που καθημερινά τρέχουμε – πολλές φορές κυριολεκτικά – για να μπορέσουμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες του σχολείου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, (αν και γνωρίζω καλά ότι είναι πολύ λίγο σε ανταποδοτικότητα) για την καθημερινή υποστήριξη στο να μπορέσουμε να “τρέξουμε” το σχολείο. Είναι σημαντικό να έχεις συνεργάτες στους οποίους μπορείς να βασιστείς .

Κάπως έτσι κλείνει σιγά σιγά και αυτή η χρονιά. Το γεγονός ότι έγραψα πέρυσι τέτοιο καιρό εδώ δείχνει το ελεύθερο χρόνο που έχω. Έτσι σήμερα, απλά έκλεψα χρόνο από τον εαυτό μου και είπα να γράψω κάτι.

Την καλημέρα μου και καλό καλοκαίρι.

Tags: αυτοκριτική, εκπαίδευση, Ελληνογαλλική Σχολή