Η Σύρος είναι εκεί.
Οι πληροφορίες μου επιβεβαιώθηκαν. Η Σύρος παραμένει στη θέση της και μάλιστα σε καλή θέση. Μόλις 3 ώρες και 45 λεπτά από την Αθήνα ή 2,5 ώρες αν πάρετε ταχύπλοο. Αυτά τα έχουμε ξαναγράψει εδώ. Σήμερα λοιπόν θα το δούμε λίγο διαφορετικά. Ένα σχόλιο πριν. Αν πάτε προτιμήστε να δώσετε ένα 10€ παραπάνω (δεν είναι λίγα στα 27 € που έχει το οικονομικό) αλλά έχετε σίγουρη θέση στο σαλόνι μπροστά και συνήθως μια μεγαλύτερη άνεση. Υπάρχει και η λύση των αεροπορικών καθισμάτων. Τώρα για θέση με κρεββάτι για 4 ώρες ταξίδι… τι να πω. Αν είναι απαραίτητο, υπάρχει και αυτό.
Με περισσότερο ταξιδιωτική διάθεση λοιπόν και περιηγητική θα πάμε Σύρο. Εξοπλισμένος με το μηχανάκι μου (σκούτερ 150 κυβικά), μια βιντεοκάμερα που δεν έβγαλα ούτε λεπτό και το κινητό μου που το λύσσαξα σε βίντεο και φωτογραφίες, ένα σακ σακβουαγιάζ για δύο και ένα σακίδιο ώμου φύγαμε.
Η Σύρος δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για τις μετακινήσεις. Η μέγιστη μετακίνηση ήταν περίπου 10 χιλιόμετρα.Το μόνο κακό, είναι ο ήλιος. Τα χέρια μου ψήθηκαν.Έχουν τουλάχιστον 2-3 φορές πιο σκούρο χρώμα από τα πόδια και σε σχέση με το σώμα είναι λευκός με μαύρα χέρια. Τέλος πάντων. Δεν το υπολόγισα καλά. Η Χριστίνα πέταξε “ηλιόσπυρα” και μόλις βρέθηκε κάτω από τον Αττικό ήλιο υποχώρησαν. Μήπως η κάπνα από τα αυτοκίνητα τελικά απορροφούν ορισμένες συχνότητες και όταν φύγουμε από Αθήνα δεν αντέχεται ο ήλιος; Δεν ξέρω.
Φτάσαμε λοιπόν και μετά από 10 λεπτά φτάσαμε στην Αζόλιμνο.
Πήγαμε στο δωμάτιό μας και βολευτήκαμε.
Οι παραλίες γενικά στη Σύρος δεν είναι μεγάλες, αλλά είναι κυρίως αμμουδερές με ομαλό βάθος. Όυτε οι κουραστικές ρηχές αλλά ούτε και οι απότομες που βουλιάζεις με τη μία.
Γυρίσαμε όλες τις παραλίες που φτάνει ο δρόμος και ίσως και λίγο ακόμα. Δηλαδή έξω από τις παραλίες που είναι στο κεντρικό δρόμο έχει και αρκετές που είναι παραέξω . Όλοι οι δρόμοι ήταν τσιμεντωτοί ή άσφαλτοι αλλά όχι ιδιαίτερα ασφαλείς. Απότομες κλίσεις και μάλλον στενοί. Για εμάς που δεν τους ξέρουμε θέλουν ιδιαίτερη προσοχή, ΚΥΡΙΩΣ τα βράδια. Οι Συριανοί γενικά είναι σωστοί στην οδηγική τους συμπεριφορά και αυτοί που τρέχανε συνήθως οδηγούσαν νοικιασμένα αυτοκίνητα, αν με εννοείτε τι εννοώ. Σε μερικές περιπτώσεις αξίζει γιατί η θέα είναι μοναδική όπως στο Σα Μιχάλη που βλέπεις πολύ μακριά και λογικά θα έχει υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Αλλά δεν έκατσα να τον δω γιατί λογικά θα γυρνούσαμε βράδυ και τη φοβήθηκα τη διαδρομή αλλά το πράγμα έδειξε από ότι μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία.
Δεξιά φαίνεται η Γυάρος,αριστερά η Κύθνος και στο βάθος ακριβώς κάτω από τον ήλιο η Τζιά. Αν έχει καλή μέρα βλέπεις και το Σούνιο ακόμα, μας είπαν…
Αξίζει πάντων να τη γυρίσεις. Μπορείτε να πάτε στην Άνω Σύρο. Από ένα σημείο και μετά την περπατάτε. Ο λόγος είναι ότι είναι “καστροπολιτεία” δηλαδή με στενάκια, πολλά σκαλιά, μα πάρα πολλά σκαλιά αλλά και υπέροχη θέα. Για να καταλάβετε τι λέω κοιτάξτε τις φωτογραφίες.
Η θέα από πάνω είναι εντυπωσιακή.
Όσο έχεις διάθεση να περπατήσεις και να γυρίσεις θα βρεις πράγματα καινούργια και όμορφα. Έτσι πηγαίνοντας στο Κίνι είδα τον ήλιο να βουλιάζει στη θάλασσα και του έστησα καρτέρι. Το αποτέλεσμα το βλέπετε.
Αλλά και στο Γαλησσά “δεν του χαρίστηκα”, και τον φωτογράφισα κοιτάζοντας τον “κατάματα”. και πάλι το ΑΡΕΝΑ δεν με απογοήτευσε.
Από ότι μπορείτε να δείτε η θάλασσα έχεικόσμο. Και είχε πάντα κόσμο. Ακόμα και στο “κατασκόταδο”.
Γενικά ήταν πολύ ωραία η όλη εμπειρία. Καιρό είχα να γυρίσω σε τόσα μέρη. Το γεγονός ότι δεν είναι μεγάλο νησί βόλευε. Και μπορέσαμε να το γυρίσουμε. Λίγο τουριστικά δεν λέω αλλά είδαμε πολλά μέρη.
Για την νυχτερινή ζωή δεν ξέρω. Σίγουρα η Ερμούπολη έχει και τα κλαμπάκια της και ότι άλλο “χρειάζεται” για ένα άγριο βράδυ.
Για το φαγητό το ξαναείπαμε. Όμως τώρα με το μηχανάκι γύρισα βαρύτερος. Βλέπετε δεν είχε σκαλιά και περπάτημα. Πάντως αν θέλετε μια ιδέα… κεντρικά πιάτα με ποικίλα περιεχόμενα και ο καθένας στο πιατάκι του. Εκτός του ότι έχει πολλά ενδιαφέροντα πιάτα, η μερίδες είναι μεγαλοτεράστιες και ακόμα και τους “εκπαιδευμένους” θα τους δυσκολέψει. και το λέω εγώ. Οπότε… διαλέγετε και παίρνετε.
Νομίζω σας έδωσα μια καλή εικόνα. Αυτό το οποίο μου άρεσε ήταν οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα κουλτούρας ή κάτι άλλο αλλά δεν είχα εκείνη την αίσθηση ότι σε κοιτάνε στη τσέπη και “άντε να τελειώνεις να φεύγεις” για να έρθουν και οι άλλοι. Υπήρχε γενικά μια ανθρώπινη αντιμετώπιση και μου άρεσε. Η άλλη αντιμετώπιση είναι η “τουριστική” και νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.
Αυτά για σήμερα. Τη καλησπέρα μου και να περνάτε καλά όσοι είστε ακόμα εδώ. Εγώ έχω ακόμα καμιά δεκαριά μέρες… και μετά Αίγιο.
Το ξέχασα και επανέρχομαι. Μια ταβέρνα σε ενδιαφέρουσα τοποθεσία αλλά δεν ξέρω για φαγητό τι λέει είναι το Θαλάμι, πίσω από το κτίριο της Νομαρχίας. Η θέα είναι μοναδική γιατί είναι πάνω στη θάλασσα.
Αν έχει λίγο κύμα ίσως δεν είναι και πολύ καλή ιδέα. Και μάλλον καλύτερα θα είναι μεσημέρι. Το βράδι θα βλέπετε πολύ λιγότερα… αλλά και πάλι περί ορέξεως.
