Θυμάμαι…
Για την εγγραφή που ακολουθεί φταίει ο Γιώργος. Φίλος και συνάδελφος από το σχολείο, είμαστε μαζί κάπου 22 χρόνια και από ότι φαίνεται εκεί θα με αφήσει. Σήμερα λοιπόν αφήσαμε το φωτοτυπικό να δουλεύει για τις φωτοτυπίες με τα θέματα, της Α’ λυκείου και πιάσαμε μια κουβέντα για την πορεία μας στην ηχητική τεχνολογία.
Ξεκινήσαμε λοιπόν στη δεκαετία του ’70 με τα πρώτα στερεοφωνικά. Του είπα ότι τα πρώτα μου ηχεία που έφτιαξα ήταν ηχεία αυτοκινήτου σε κουτιά παγωτού, τα δίκιλα, στα οποία τα είχα προσαρμόσει και γεμίσει με υαλοβάμβακα. Το ραδιάκι, τότε μεταμορφώθηκε σε στερεοφωνικό μέσα σε δυο λεπτά.
Μετά μιλήσαμε για τα χρόνια μας σαν “σταθμάρχες”. Ο Γιώργος είχε προηγηθεί καμιά πενταετία, αλλά οι βίοι ήταν παράλληλοι.Θυμηθήκαμε τις περίφημες λυχνίες 6L6 που – αν θυμάμαι καλά – ήταν οι λυχνίες τελικής ενίσχυσης. Θυμάμαι τις ατελείωτες βόλτες με το ποδήλατο και το ραδιάκι, για να δούμε την “εμβέλεια” και το σήμα καμπάνα, που έκανε γνωστό μια διαφήμιση πριν δυο – τρία χρόνια για εμάς ήταν το όνειρο.
Μετά θυμηθήκαμε τις άλλες κατασκευές των ηχείων, με μεγάφωνα αξιώσεων πλέον, και προδιαγραφές ηχείων με διαστάσεις συγκεκριμένες, για να να μπορεί να εκτονώνεται κανονικά ο αέρας και να μη μπουκώνει, το ηχείο. Τα δεσίματα με καβίλιες – όχι βίδες γιατί τρίζουν στα μπάσα – και τις ατελείωτες ώρες αναμονής για να δέσει η κόλλα, και να προχωρήσουμε στην επόμενη φάση. Να κάνουμε το άνοιγμα για το bass – reflex σωλήνα στη σωστή θέση, και να κολλήσουμε τον υαλοβάμβακα προσεκτικά στα τοιχώματα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για τη φαγούρα. Βλέπετε ο υαλοβάμβακας είναι αυτό που λέει το όνομά του. Και αν μετά ξεχαστείς και τριφτείς έχεις μια αξέχαστη φαγούρα όπου ακουμπήσεις. Φυσικά ήταν θερμομονωτικό, αλλά μια χαρά απορροφούσε και τον ήχο. Στο θέμα της στήριξης των ηχείων άλλος πονοκέφαλος. Ακόμα και σήμερα τα ηχεία μου στέκονται σε δυο βάσεις ιδιοκατασκεύαστες γεμάτες με άμμο θαλάσσης. Το σύμπαν να τρίζει, από τον ήχο, τα ηχεία και οι βάσεις αποκλείεται να τρίξουν. Το ανηχοϊκό δωμάτιο – νομίζω ότι πρέπει να τα εξηγώ όλα…: ανηχοϊκό δωμάτιο, αυτό που δεν έχει ηχώ – με τις αυγοθήκες κολλημένες στους τοίχους. Ναι τις κλασσικές χάρτινες αυγοθήκες του αυγουλά, χρωματισμένες σε υπέροχα χρωματάκια και κολλημένα με βενζινόκολλα στο τοίχο.Τις άπειρες ώρες με το κολλητήρι, για να φτιάξουμε το crossover των ηχείων και να κάνουμε τις κολλήσεις, σωστές και “θερμές” όχι ψυχρές που χαλάνε με το παραμικρό και δεν έχουν καλή αγωγιμότητα. Ιστορία ολόκληρη.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί στην όταν μπήκε το μάθημα της τεχνολογίες επικοινωνιών, που τα είχε όλα αυτά, αλλά και άλλα μέσα, μου προτάθηκε να το διδάξω.
Σιγά σιγά προχωρήσαμε στο σήμερα, με τους υπολογιστές, όπου του είπα για τη σύνδεση στο δικό μου με όλα τα σχετικά : Ένας μείκτης με ραδιόφωνο, κασετόφωνο, πικάπ, βίντεο και μικρόφωνο πάνω του συνδεδεμένα, μπορεί να περάσει μέσα στον υπολογιστή ό,τι του δώσεις. Οι κλασσικοί δίσκοι και οι παλιές βιντεοταινίες περνάνε μέσα σε ψηφιακή μορφή για τα περαιτέρω. Οι ταινίες περνάνε από τη κάρτα τηλεόρασης, η οποία κάνει και τον υπολογιστή ψηφιακό video – recorder. Κάτι παρόμοια έχει και ο Γιώργος αλλά κυρίως προσανατολισμένο στον ήχο. Εγώ έχω βάλει και την εικόνα μέσα.
Και φτάνουμε στο προχθές… Θυμάμαι το 2003, όταν είχαν αναγγελθεί τα ultra light notebooks που είχαν βάρος κάτω από 3 κιλά (!!!! αυτό εννοούσαν τότε ελαφρύ) είχα ενθουσιασθεί και συζητούσα “για το μέλλον” με τον κουμπάρο μου…
– Αυτά είναι αηδίες, είναι όλα πεθαμένα…Μου λέει σε κάποια φάση.
– Μα αφού έτσι…, είναι…., κάνουν… Είπα εγώ προσπαθώντας να υπεραμυνθώ.
– Αηδίες. Όλα είναι εδώ… και λέγοντας αυτό βγάζει ένα κινητό αρκετά μεγάλο με περίεργο πληκτρολόγιο και κάτι άλλα περίεργα. Και συνεχίζει… “σε λίγο καιρό όλα θα είναι στο τηλέφωνο”.
Τότε εγώ ήμουνα κολλημένος στη χρηστικότητα του τηλεφώνου : τι κάνει ένα τηλέφωνο; Παίρνεις τηλέφωνο και μέχρι εκεί. Τα άλλα όλα τα είχα διαγράψει. Και έτσι πρόβαλλα τις αντιρρήσεις μου και η απάντηση ήταν …”θα δεις”. Και έτσι 8 χρόνια μετά και 3 smartphones ενδιάμεσα (P800 – P990 της SONY ERICSSON και LG ARENA …) έφτασα σήμερα στο LG OPTIMUS X2 με διπύρηνο επεξεργαστή και ανεξάρτητη κάρτα “εικόνας”, γυάλινη οθόνη επαφής state of the art με γυαλί Gorilla – μη γελιέστε από το όνομα είναι τεχνολογία που δεν φαίνεται της Corning – και… και…. και….
Χρειάζεται να το γράψω κιόλας ότι την έχω καταβρεί; Μάλλον όχι. Έπρεπε να κάνω κάτι για να ξεπεράσω τη κρίση των …”ήντα”. Κάτσε να δεις…shopping therapy το λένε, αλλά ποιος νοιάζεται. 139 γραμμάρια “αιχμηρής” τεχνολογίας… για αυτή την εβδομάδα. Την άλλη εβδομάδα ποιος ξέρει τι καινούργιο θα υπάρχει, για δε το επόμενο εξάμηνο είναι μάλλον βέβαιο ότι θα έχει βγει η νεότερη έκδοση αλλά όχι ο αντικαταστάτης. Ο αντικαταστάτης θα βγει στο χρόνο, και η κατάργηση θα έρθει στο δίχρονο. Άρα δεν κάνω καμία δήλωση ότι είναι το τέλειο μηχάνημα. Τώρα την έχω καταβρεί και είμαι στην ανακάλυψη των δυνατοτήτων. Δεν θέλω να τα μάθω από τα “φόρα”. Θέλω να τα βρω. Να λέω συνέχεια, “πως το κάνει αυτό;” και μετά από κάποια ώρα με νεύρα να αναφωνήσω : catcha σε βρήκα. Έτσι αποκλείεται να το ξεχάσω πως γίνεται.( ανακαλυπτική μέθοδος και βιωματική μάθηση λέγεται… Όχι να μη λέτε ότι τόσα σεμινάρια δεν άφησαν ίχνη…)
Για τα σεμινάρια όμως άλλη φορά… μη τα κάνουμε όλα ένα αχταρμά…
Έχει και άλλα εκεί…
Λοιπόν σταματάω… γιατί πρέπει να διορθώσω τα διαγωνίσματα. Πήρα αφορμή από την συζήτηση με το Γιώργο, και πήγα να “λουφάρω” από τον εαυτό μου…αλλά δυστυχώς τα γραπτά δίπλα μου μου θυμίζουν την παρουσία τους και τις υποχρεώσεις μου. Έτσι….Πάω για διόρθωση.
Τη καλησπέρα μου…
