Μια παιδαγωγική έξοδος…παιδαγωγική.

Είναι πολλές φορές που υπάρχουν πράγματα και μέρη δίπλα μας και δεν τα βλέπουμε. Η καθημερινότητά μας είναι τόσο πιεσμένη, και ο χρόνος μας τόσο λίγος που δεν προλαβαίνουμε να δούμε τι μας περιβάλλει.

Πάνω σε αυτή τη βάση, προχθές πήγαμε μια παιδαγωγική έξοδο. Δύο φορές το χρόνο, το σχολείο βγαίνει σε παιδαγωγικές εξόδους, με σκοπό οι μαθητές να δουν καινούργια πράγματα, να μάθουν κάτι έξω από το βιβλίο, και να βρεθούν σε μέρη που συνήθως δεν βρίσκονται μόνοι τους.

Ένα μέρος που είναι πολύ όμορφο να το περπατήσεις είναι τα Αναφιώτικα. Βρίσκεται στη βορεινή πλευρά, του βράχου και βλέπει απέναντι τον Λυκαβηττό και όλο το λεκανοπέδιο…πιάτο.

Ξεκινήσαμε από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, και τη Πύλη του Αδριανού, για να περάσουμε απέναντι και να μπούμε από Αρεοπαγίτου στον χώρο γύρω από την Ακρόπολη. Σε συγκεκριμένα σημεία υπήρχαν μαθητές που έλεγαν πληροφορίες για το τι βλέπαμε κάθε φορά. Έτσι οι περισσότεροι μπόρεσαν να καταλάβουν τι είχαν μπροστά τους. Γιατί ο Ναός του Δία είναι ο μεγαλύτερος της Ελλάδας με 9πλάσια περίπου επιφάνεια από τον Ναό του Ποσειδώνα και σχεδόν τριπλάσιο ύψος…Τι σήμαινε η Πύλη του Αδριανού και ποιος ήταν ο Αδριανός. Μπαίνοντας στο πεζόδρομο θέλαμε να πάμε στο θέατρο του Διονύσου…αλλά δεν μπορέσαμε λόγω απεργίας. Έτσι έξω από τα κάγκελα είδαμε το θέατρο, μιλήσαμε για χορηγίες και τον περίπατο και το Ωδείο του Περικλέους. Μετά ανεβήκαμε πάνω στα Αναφιώτικα, και χαθήκαμε στα στενάκια. Για μισή ώρα είμασταν “αλλού”. Αυτά που είχαμε μπροστά μας δεν ήταν Αθήνα αλλά κάποιο νησί. (Δεν έχω πάει στην Ανάφη άρα δεν ξέρω πως μοιάζει.) Φτάσαμε στον εξώστη και εκεί κατάλαβα τη σημασία της πατριδογνωσίας, μια και δυσκολεύτηκαν να προσανατολιστούν και να καταλάβουν τι βλέπουν. Το ορόσημα των Αθηνών. Βλέπετε από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο του μπαμπά, δεν φαίνονται αυτά τα πράγματα. Πολύ περισσότερο αν φοράς και ακουστικά – όπως γίνεται συνήθως – και απομονώνεσαι.

Μετά κατεβήκαμε και φτάσαμε στην οικία Κλεάνθη ή αλλιώς το παλιό Πανεπιστήμιο (τώρα είναι μουσείο), όπου είπαμε κάποια πράγματα για να φτάσουμε πάνω από την Ρωμαϊκή Αγορά και τους Αέρηδες. Στάση και εδώ, και καταλήξαμε στη Μητρόπολη. Η Μητρόπολη των Αθηνών έχει και αυτή την ιστορία της, την οποία ακούσαμε. Είπαμε και δυο λόγια για το Μοναστηράκι και τον Ηριδανό, και εκεί κάπου, τελείωσε ο γύρος. Είχαμε περπατήσει περίπου 2 ώρες στα στενά της Πλάκας και της Αθήνας. Αν είχαμε επισκεφτεί και το θέατρο του Διονύσου θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα.

Η ανάδραση που είχα, ήταν ότι ποτέ δεν είχαν πάει “από εκεί” – και λογικό το βρίσκω – όπως ότι δεν ξέρανε το θέατρο του Διονύσου ενώ γνωρίζανε το θέατρο του Ηρώδου του Αττικού (νεώτερο και πολύ μικρότερο). Η εικόνα των Αναφιώτικων τους άρεσε αλλά τους άρεσε και η εικόνα από τον “εξώστη” πάνω από τα Αναφιώτικα.

Το μόνο ρίσκο που υπάρχει σε αυτή την έξοδο είναι ο καιρός. Εμείς εδώ είμασταν προνομιούχοι και ο Αττικός ουρανός έκανε το θαύμα του. Η σχετικά χαμηλή θερμοκρασία έκανε τον περίπατο ευχάριστο. Μπορέσαμε να δούμε και να καταλάβουμε την σημασία του μαρμάρου κάτω από το Αττικό φως όσον αφορά την αισθητική του μνημείου, και τι σημαίνει Πεντελικό μάρμαρο, Παριανό μάρμαρο και πωρόλιθος (από Ιταλία και Συρακούσες μεριά…)

Έτσι την επόμενη φορά, που θα πρέπει να πάτε κάπου με μια σχολική τάξη, ψάξτε το διαφορετικό, το δίπλα σας, αυτό που προσπερνάμε και δεν σηκώνουμε το κεφάλι να το κοιτάξουμε. Η Αθήνα τουλάχιστον έχει πολλά τέτοια μέρη. Και μέσα σε μια βόλτα μιας ώρας, γύρω γύρω, υπάρχει πλήθος θεμάτων να μιλήσεις.  Η Πλάκα είναι θησαυρός, το Θησείο, το Κέντρο με τα ιστορικά κτίρια και τους ναούς και εκκλησίες. Μια βόλτα στη Πανεπιστημίου από πάνω μέχρι κάτω έχει πλήθος θεμάτων να δεις και να σχολιάσεις.

Παρασκευή σήμερα, Σαββατοκύριακο ενόψει, με κάποια “σκέψη” για βροχή αργότερα το μεσημέρι. Πάλι θα “μυρίσει” ο τόπος… όχι όμως τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος – δυστυχώς – αλλά την άλλη. Να δούμε τι θα κάνουμε στο τέλος. Όπως και να έχει…

Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο…