Αξιολόγηση…
Ένα τεράστιο θέμα… με μια περιοδικότητα τρίμηνη ή τετράμηνη ανάλογα το άν διδάσκεις σε γυμνάσιο ή λύκειο. Έτσι φύγαν οι βαθμοί του πρώτου τετραμήνου από τα χέρια μου και αρχίζουν να εμφανίζονται οι βαθμοί του δεύτερου τετραμήνου.
Αφορμή για την εγγραφή αυτή είναι η “γκρίνια” που ακούω όποτε βάζω διαγώνισμα. Η αίσθηση που έχω είναι ότι, ό,τι και να βάλω…είναι δύσκολα. Και μπαίνει το ερώτημα…Πως βάζει κάποιος θέματα; Δηλαδή, τι ζητάς, πως τα ζητάς και τι περιμένεις από τους μαθητές να γράψουν.
Η ύλη είναι πάντα προκαθορισμένη και δηλωμένη από πριν…ότι είναι ύλη διαγωνίσματος. Άρα δεν γίνονται δεκτές δικαιολογίες του τύπου δεν πρόλαβα όταν το μάθημα γίνεται εδώ και τρεις βδομάδες συνήθως…Όμως προτιμάνε κάποιοι να δώσουν λευκή κόλλα επειδή δεν “προλαβαν να διαβάσουν” από το να προσπαθήσουν να θυμηθούν όλα όσα έχουν ακούσει σε όλα τα μαθήματα. (Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα!!!).
Πάμε στα θέματα αυτά καθεαυτά. Πρέπει να υπάρχει διαβάθμιση. Δεν είναι δυνατόν να είναι “αστεία” αλλά και “από άλλο κόσμο”. Τα αστεία θέματα, υποτιμούν τους μαθητές με συνεχή προσπάθεια και εργασία, γιατί απλά βρίσκονται όλοι στο είκοσι και έτσι αδικούνται οι μαθητές που δουλέουν συνέχεια. Από την άλλη τα πολύ δύσκολα θέματα, δεν εξυπηρετούν κανένα. Οι αδύναμοι μαθητές δεν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν κάτι, ενώ οι καλοί μαθητές δεν γράφουν συνήθως με συνέπεια να αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της δουλειάς τους.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια διαβάθμιση. Βασικά θέματα, που εξετάζουν απαραίτητες γνώσεις υποδομής, γνώσεις που πρέπει να γνωρίζουν όλοι. Στη συνέχεια έχουμε τα θέματα που οι μαθητές χρειάζεται να έχουν καταλάβει κάποια πράγματα και να μπορούν να συνδυάσουν γνώσεις από όλο το κεφάλαιο. Ακολουθούν τα πιο σύνθετα θέματα και τέλος έχουμε τις ερωτήσεις που “κάνουν τη διαφορά.” Αυτές οι τελευταίες είναι 3-4 μονάδες για να ξεχωρίσουν οι μαθητές που έχουν κατανοήσει πλήρως το αντικείμενο και έχουν τη δυνατότητα να συνδυάσουν συνολικά τις γνώσεις πάνω στο αντικείμενο. Έτσι έχουμε μια διαβάθμιση που θα μπορέσουν οι μαθητές να αξιοποιήσουν αλλά και να ξεχωρίσουν.
Και πάμε στις τελευταίες μονάδες που έχουν συνήθως και τη γκρίνια. Οι μονάδες αυτές δεν είναι “άγραφτες” αλλά σίγουρα δεν είναι για όλους. Έτσι λοιπόν ήταν και τα τελευταία διαγωνίσματα στην Χημική Κινητική. Δεν τα έχω διορθώσει ακόμα…για να δω αν η γκρίνια είναι δικαιολογημένη, αλλά θα γίνει σύντομα. Το ερώτημα είναι…τι κάνουμε;
Αυτό πάντα είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Ξεκινώντας από τη διδασκαλία, τις απορίες, την εμπέδωση, όλα όσα πρέπει να γίνουν. Έχοντας ένα αναλύτικό πρόγραμμα κλειστό, με αυστηρο χρονοδιάγραμμα και ένα αντικείμενο που στηρίζεται στις προαπαιτούμενες γνώσεις, δεν έχεις πολλά περιθώρια από το να προχωράς.
Μετά από 24 χρόνια και άπειρες ώρες πάνω από βιβλία και γραπτά, ακόμα το θέμα της αξιολόγησης φαντάζει από τα πιό δύσκολα που έχεις να αντιμετωπίσεις. Τι είναι ο βαθμός…επιβράβευση, παρότρυνση, τιμωρία (!!!), κριτήριο κατάταξης, βραβείο και αναγνώριση, σπουδές στο σπίτι ή στην επαρχία, αποδοχή σε πανεπιστήμιο εξωτερικού, οικογενειακή γαλήνη; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο για την βαθμολογία και την αξιολόγηση. Όλα αυτά τα χρόνια, όλα τα έχω ακούσει. Και προσπαθείς να μετρήσεις την βαθμολογία, που είναι ψυχρή (γράφεις : παίρνεις μονάδες – δεν γράφεις : χάνεις μονάδες ) με την αξιολόγηση, που θα μετρήσεις, προσπάθεια, παρουσία, συνέπεια, επίδοση, κοινωνικούς παράγοντες (όσο και αν θέλουμε να πούμε ότι είναι άσχετοι με το μάθημα – ξέρουμε ότι δεν είναι), και να βγάλεις ένα νούμερο…Και μαθαίνεις μετά από δέκα και δώδεκα χρόνια, από παλιούς σου μαθητές ότι ακόμα θυμούνται “εκείνο το 6άρι ή 7άρι στο διαγώνισμα…” και αναρωτιέσαι αν μετά από τόσα χρόνια είναι μόνο αυτό που μένει; Αν μένει η αίσθηση της αδικίας ή της δίκαιης βαθμολογίας. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε; Πείτε μου όμως, όσοι βαθμολογείτε, πόσοι βάζετε βαθμό από το μέρο όρο των γραπτών και των προφορικών μόνο… και δεν ψάχνετε να θυμηθείτε ποιος είναι ο μαθητής για να φέρετε “την εικόνα του μέσα στη τάξη”; Δεν ξέρω αν είπε κανένας ΝΑΙ.
Για εμένα οι δυο βδομάδες συνήθως που προηγούνται του κλεισίματος είναι αρκετά αγχωτικοί μια και πρέπει να ανακαλέσω όλο τον “πρότερο βίο” στην τάξη και να σταθμίσω “τα αστάθμητα”.
Μη με ρωτήσετε γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Είπαμε εκτός των άλλων ο χώρος αυτός είναι “η βαλβίδα ασφαλείας” για φεύγει λίγο πίεση και να ηρεμούν κάποια πράγματα. Έτσι επειδή τις βδομάδες που προηγήθηκαν είδα ξανά το ίδιο έργο…απλά τα είπα.
Τη καλημέρα μου….
