Κεφαλλονιά – Οδοιπορικό (μέρος 1)
– Αφήστε με… αφήστε με σας λέω…
– Όχι δεν κάνει… Δεν κάνει…
– Μα γιατί φταίω… πρέπει να παραιτηθώ. Τα έκανα μαντάρα… Έκαψα τη μισή Αθήνα (την άλλη μισή την είχα κάψει σε δόσεις παλιότερα).
-Δεν κάνει… Δεν κάνει…
– Μα γιατί; Αφού φταίω…
– Κοίταξε να δεις… Είναι δύσκολοι καιροί. Δεν μπορούμε τώρα να δείξουμε ότι δεν τα κάνουμε καλά…Θα χαλάσει η εικόνα μας. Θα βρούμε κάποιον να φταίει…Να… ας πούμε … τα πεύκα. Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα. Αυτά κάηκαν οπότε ποιος θα τα κατηγορήσει. Πλήρωσαν. Δεν υπάρχει λόγος να πληρώσει άλλος…
Μετά το ευχάριστο διάλειμμα επιστημονικής φαντασίας για να δούμε τη Κεφαλλονιά. Πέρασα από Κυλλήνη με κατεύθυνση τον Πόρο. Διάρκεια 1 ώρα και 25 λεπτά. Πολλά δρομολόγια σχεδόν κάθε ώρα και καράβι. Εμένα με εξυπηρέτησε των 11.45. Ξεκινώντας 6.30 από Αθήνα, χαλαρά και άνετα ήμουν στις 11 περίπου στη Κυλλήνη. Για να καταλάβετε τι σημαίνει χαλαρά, πέρασα μια βόλτα από Αίγιο, και πήρα φρέσκιες τυρόπιτες από το φούρνο του Κουτρόπουλου, έβαλα βενζίνη με 1,04 αντί 1,17 της εθνικής οδού (γέμισα ό,τι είχε κάψει), πήρα τα νεράκια μου και όλα αυτά πριν μπω στο κέντρο του Αιγίου. Όλα αυτά είναι μια παράκαμψη 10 λεπτών. Επιστροφή και ξανά εθνική οδός και συνεχίζουμε. (Τα βενζινάδικα του Αιγίου – δεν ξέρω για ποιο λόγο έχουν από τις φθηνότερες βενζίνες). Αν δεν έχετε εισιτήριο θέλετε λίγο χρόνο παραπάνω. Αλλά υπάρχουν πολλά πρακτορεία που μπορούν να σας εξυπηρετήσουν και αν έχετε το εισιτήριο περνάτε κατευθείαν μέσα γλυτώνοντας άγχος και ένταση. Και έτσι φτάσαμε στο Πόρο…
Η πρώτη εικόνα είναι χαρακτηριστική της Κεφαλλονιάς. Καταπράσινο βουνό μέχρι τη θάλασσα. Δεξιά είναι η παραλία του Πόρου όπου παίρνετε μια ιδέα του τι σημαίνει γαλαζοπράσινα νερά και άσπρα βότσαλα. Πριν μπούμε στο δρόμο για Σκάλα, να πούμε δυο πράγματα για τους δρόμους.
Το νησί είναι ορεινό. Άρα μιλάμε για ορεινούς δρόμους. Σε απλά Ελληνικά : στενός δρόμος με στροφιλίκια. Και πάνω σε αυτούς κυκλοφορούν : τουρίστες Έλληνες και ξένοι με διαφορετικές οδηγικές συνήθειες. (Οι ξένοι είναι πιο αγχωμένοι και συνήθως πιο αργοί – όχι κατ’ ανάγκη προσεκτικοί). Οι προηγούμενοι ενοχλούν την δεύτερη κατηγορία που είναι οι Κεφαλλονίτες που πάνε με αυτόματο πιλότο και αν βρεθεί κανείς αργός, κολλάνε πίσω του μέχρι να τον προσπεράσουν. Η τελευταία πρακτική κάνει τα πράγματα χειρότερα. Τέλος στους δρόμους αυτούς κυκλοφορούν τα φορτηγά – που πρέπει να κυκλοφορήσουν και αυτά – και όταν βρεθείς πίσω από ένα…απλά περιμένεις. Συνήθως οι οδηγοί γνωρίζοντας τη κατάσταση, όπου βρουν πλάτωμα, καθυστερούν δεξιά και διευκολύνουν το δρόμο να αδειάσει πίσω τους. (Το κάνανε πολύ συχνά ομολογουμένως). Α! Ναι κυκλοφορούν και εκείνα τα ελαττωματικά αυτοκίνητα που δεν στρίβουν, και δεν έχουν φλας, με τους άκαμπτους οδηγούς στο τιμόνι που περιμένουν να δουν πως θα τους αποφύγεις. (Λίγοι ευτυχώς). Ένα τελευταίο είναι – κλασσικό για επαρχία – ότι όποιος δει γνωστό απλά σταματάει (!!!) να τα πούνε. Και εσύ κολλάς στο παρμπρίζ, οι επιβάτες διπλώνονται στα δύο και το αυτοκίνητο κάνει κρασ τεστ στα λάστιχα. Α! Μπορεί (πιθανότητα όχι δυνατότητα) να ανάψει και το αλάρμ.
Πάμε λοιπόν για Σκάλα. 16 χιλιόμετρα παραλία. Από αυτά 2-3 γύρω από τη Σκάλα είναι “οργανωμένα” με ομπρέλες ξαπλώστρες κλπ κλπ. Τα άλλα περνάς, βάζεις την ομπρελίτσα σου και αράζεις. Εδώ λοιπόν δεν έκατσα ούτε μια φορά. Πέρασα τρεις φορές αλλά έφυγα. Δεν μου έκανε κλικ, βαριόμουνα δεν ξέρω. Την άλλη φορά (ναι θα υπάρξει).
Α! το θυμήθηκα. Πηγαίνοντας για Σκάλα, περνάτε από ένα κέντρο που έχει αριστερά ένα “καράβι” και δεξιά το μαγαζί. Λέγεται Πηνελόπη. Αν δεν είναι ανάγκη, οποιουδήποτε τύπου, μη κάτσετε εκτός και αν έχετε να υφάνετε πέπλο. Δυο κοπελιές, η μια να μη μιλάει Ελληνικά η άλλη να μιλά Ελλήνικος, το σέρβις είπαμε του αργαλειού (το προλαβαίνετε το πέπλο ίσως και το νυφικό σεντόνι). Τέλος πάντων αν θέλετε να φανταστείτε ότι είστε “Οδυσσέας” καθίστε με δική σας ευθύνη. (Εδώ εμβόλια κάνουμε με δική μας ευθύνη, δεν θα κάτσουμε να φάμε;) Πάρτε και μια ματιά από το “καράβι”. (Φυσικά και έκατσα, είπαμε μεταφέρω εμπειρίες).
Μερική θέα από το "καράβι" της Πηνελόπης...
Και μετά συνεχίζουμε, για αρκετό δρόμο μέσα από βουνά και στροφιλίκια, όχι παραλιακά, αλλά μερικές φορές ξεκλέβεις και καμιά ματιά στη παραλία. Και φτάνουμε στα Βλαχάτα. Εκεί υπάρχουν δύο διασταυρώσεις για Λουρδάτα και παραλία Λουρδά. Όπως έρχεστε από Σκάλα, προτιμείστε τη πρώτη διασταύρωση (πριν το βενζινάδικο που είναι η δεύτερη διασταύρωση). Έχει λιγότερες στροφές και είναι πιο σύντομη, αλλά περνάει “έξω” από τα Βλαχάτα, και τα σούπερ μάρκετ. Μη φοβηθείτε τη κατηφόρα, όπως επίσης και το χώμα που θα δείτε (είναι μόνο 25-30 μέτρα). Το χωριό είναι όμορφο και παρακάτω είναι η παραλία του Λουρδά. Πολύ μεγάλη με βότσαλο και κανονικό βάθος. Ρίξτε μια ματιά με φως αλλά και και σε ηλιοβασίλεμα.
Παραλία Λουρδά - η ανατολική πλευρά πριν το βουνό.
Παραλία Λουρδά - Η δυτική πλευρά. Είδα και έπαθα να βάλω τον δρομέα μέσα στη σωστή θέση
Εδώ να πούμε μερικά πράγματα για τη διαμονή και τη διατροφή.
Διαμονή. Αν θες παραλία σε 10 μέτρα και να βλέπεις το κύμα, θα κοστίσει από 80 € έως 100 € (δωμάτιο – από ανταπόκριση). Αν θέλετε απέραντη θέα στο κόλπο μέχρι τη Ζάκυνθο – σε απλά Ελληνικά πάνω στο χωριό και όχι παραλία η τιμή πέφτει στα 60 με 80 €. Πάντα σε συνάρτηση με τι προσφέρει (πισίνες, Ιντερνετ, αθλοπαιδιές κλπ κλπ).
Και πάμε στο φαγητό. Πολλά φαγάδικα. Δύο είναι αυτά που τίμησα.
Μπαίνοντας στο χωριό είναι ο Διόνυσος. Εδώ όσο και αν φαίνεται περίεργο να παραγγείλετε delivery. Πέντε μέρες έκατσα και τα έμαθα. Άμα το κατέχεις το σπορ… τα βρίσκεις εύκολα. Επειδή δουλεύει πολύ delivery το σέρβις στο μαγαζί είναι αργό αλλά με καλό φαγητό.
Στη παραλία αριστερά όπως φτάνουμε είναι η “Κλιματίς”. Εδώ προσέξτε. Οι μερίδες είναι πολύ μεγάλες έως τεράστιες. Άρα προσοχή στα “εισαγωγικά”, γιατί μετά που θα τα φέρουν θα τα κοιτάτε… απλά. Το φαγητό σε όλες τις περιπτώσεις ήταν περίπου 15 € ανά άτομο – όχι συντηρητικά στις παραγγελίες (δεν θέλω σχόλια σε αυτό το “ευαίσθητο θέμα”. Λοιπόν σταματάω εδώ γιατί ήδη έγραψα πολλά. Αύριο η συνέχεια.
Τη καλημέρα μου. Οι πρωινές εγγραφές θα είναι για λίγο ακόμα…
