Το δένδρο της ευγνωμοσύνης…
Χθες βρέθηκα σε ένα μαγαζί με ψηφιακές εκτυπώσεις… Δεν ήξερα ότι υπάρχουν “τέτοια μαγαζιά”. Ενθουσιάστηκα, γιατί ήταν μια παρέα νέων ανθρώπων, γελαστοί, πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν, να δώσουν οδηγίες και γνώμη. Όχι εκείνοι που μπαίνεις και σε κοιτάζουν λες και έχεις σκοτώσει τη μάνα τους και κοιτάζουν να σε “ξεπετάξουν” για να τους αδειάζεις τη γωνιά.
Εκεί λοιπόν ήταν και η κυρία “Μαρία”, όπως λέμε συνήθως, εκπαιδευτικός και αυτή που απολάμβανε το κενό του Σαββατοκύριακου, χωρίς να ασχολείται με τα παιδιά και το σχολείο και χωρίς να δουλεύει για το πως θα ευαισθητοποιήσεις τους μαθητές της. Τι ζήτησε λοιπόν η κυρία “Μαρία”; Ένα δένδρο ευγνωμοσύνης. (!!!) Τι είναι αυτό ρώτησα ο άσχετος… και μου εξήγησε…
Ένα γυμνό δένδρο όπου οι μαθητές γράφουν σε φύλλα για ποιο λόγο είναι ευγνώμονες και το κολλάνε στο δένδρο, μέχρι να “πρασινίσει”. Έτσι – μου είπε – οι μαθητές αντιλαμβάνονται για ποιους λόγους μπορεί να είναι ευγνώμονες και να αναγνωρίζουν κάποιες αξίες. Και γύρισα το ερώτημα σε εμένα…
Γιατί να είμαι ευγνώμων και σε ποιον… και το σκέφτηκα…και δυσκολεύτηκα να αποδώσω ευγνωμοσύνη σε κάποιον, γιατί έτσι μάθαμε… ότι εμείς “διαφεντεύουμε τον εαυτό μας”. Όμως… αν ψάξω να δω γιατί είμαι ευγνώμων… βρήκα πολλά.
Είμαι ευγνώμων λοιπόν…
Γιατί έχω κάπου να κοιμηθώ το βράδυ… άλλοι δεν έχουν.
Γιατί έχω φαγητό στο τραπέζι μου όταν το θέλω… άλλοι δεν έχουν.
Γιατί έχω ρούχα να φορέσω…
Γιατί έχω την υγειά μου…
γιατί μπορώ να διαβάσω
γιατί έχω φίλους που είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι…
γιατί έχω δίπλα μου ανθρώπους που μπορώ να επικοινωνήσω και να με καταλάβουν…
γιατί έχω την οικογένεια μου…
γιατί έχω δουλειά και με πληρώνουν… (ναι τώρα πρέπει να βάζουμε και τις δύο παραμέτρους)…
γιατί έχω ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι μου…
γιατί έχω μια αυτοκινητάρα… σε χρυσό χρώμα… μετά τους τελευταίους φόρους θα περάσει και στο μέταλλο…
γιατί… γιατί… γιατί…
Επίτηδες έγραψα κάποια πράγματα, και κάποια από αυτά ίσως δεν ήταν οι πρώτες επιλογές… και κάποια από αυτά θεωρούνται δεδομένα. Έγραψα και μερικά καταναλωτικά για να βρίσκονται…
Αλήθεια το έχουμε σκεφτεί… ή μήπως η σκέψη είναι στο τι δεν έχουμε.. Καλά για το τι θα χάσουμε δεν μπαίνει θέμα… αυτά και να θέλουμε δεν μπορούμε να ασχοληθούμε.
Μου φαίνεται ότι θα το υιοθετήσω… όταν με πιάνει η “μαυρίλα” για όποιον λόγο και αν είναι αυτό, θα τα βάζω κάτω και θα λέω… για να δω τι έχω, για ποιο λόγο θα μπορούσα να είμαι ευγνώμων… το σε ποιον, πιθανόν να μη μπορώ να το εντοπίσω, αλλά το γιατί σίγουρα μπορώ…Και όταν συνειδητοποιείς τι έχεις, εκεί καταλαβαίνεις ότι αυτά που δεν έχεις είναι “μικρότερα”.
Λοιπόν για ποιο λόγο να είμαι ευγνώμων; σκέψη για τον καθένα μήπως δούμε αλλιώς το κόσμο.
Τη καλημέρα μου.
