Ποστερούχος, όπως λέμε οικοπεδούχος…

Τα συνέδρια βοηθάνε να διαμοιράζεται η γνώση και οι άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν κάτι να πουν και να μοιραστούν με τους συναδέλφους τους, βγαίνουν μπροστά. Εκεί παρουσιάζουν την εργασία τους και συζητάνε με το κοινό τις απορίες τους.

Επί σειρά ετών, παρακολουθούσα συνέδρια και πολλές φορές με απασχολούσε το εξής ερώτημα : μα καλά ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά. Μου φαίνονταν ξένα και έξω από την εκπαιδευτική πραγματικότητα.  Δηλαδή ή πολύ θεωρητικά ή πράγματα που κατά τη γνώμη μου δεν μπορούσαν να γίνουν στη τάξη.

Πριν κάποια χρόνια (περίπου 10) αποφάσισα να βγω μπροστά στις ημερίδες που οργανώνονταν τότε, και να μεταφέρω τη δική μου εμπειρία από τη τάξη και να μιλήσω για αυτά που κάνω, οπότε ξέρω σίγουρα ότι γίνονται. Με αυτό το τρόπο, μεταφέρω την εμπειρία μου, δίνω ιδέες και προκαλώ κρίσεις και αντιρρήσεις. Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω πως πρέπει να δουλεύω, γιατι οφείλω να ομολογήσω, ότι κανένας δεν με έμαθε να κάνω έρευνα. Ήταν μεγάλο σχολείο, και παραμένει η αλήθεια είναι.  Σε κάθε συνέδριο μαθαίνω. Προσπαθώ να “κατεβάζω εργασία” σε κάθε συνέδριο, όχι από συνήθεια ή άλλο λόγο αλλά για να έχω ένα κίνητρο και ένα λόγο να ασχοληθώ με ένα θέμα και να μάθω κάτι πιο συγκεκριμένο. Οπότε ανεξάρτητα από το αν εγκριθεί η εργασία ή όχι, εγώ παρουσιάζω ένα θέμα. Κατά καιρούς έχω παρουσιάσει τα παρακάτω θέματα ( από όσο μπορώ να θυμηθώ) :

1. Power Point : Τα πιο κοινά λάθη που ενοχλούν το κοινό.

2. Δημιουργία διαθεματικού – περιβαλλοντικού προγράμματος για μεγάλες ομάδες μαθητών (τάξη).

3. Αξιολόγηση μαθητών. Κριτήρια και πρακτικές.

4. Το blog : θα μπορούσε να βοηθήσει στη τάξη;

5. Ψηφιακή επιμέλεια και εκπαίδευση.

6. Το υπολογιστικό νέφος στην εκπαίδευση.

7. Τα σοβαρά παιγνίδια στην εκπαίδευση. (Συζήτηση στρογγυλού τραπεζιού)

8. Οι ψηφιακές δεξιότητες στην εκπαίδευση (Συζήτηση στρογγυλού τραπεζιού από την Ψηφιακό Θεματολόγιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)

9. Το νέο ψηφιακό σχολείο : πόσο έτοιμοι είμαστε;

Φέτος στο συνέδριο της Κορίνθου που οργανώνεται από τους Σχολικούς συμβούλους για πρώτη φορά, είπα να μοιραστώ την εμπειρία μου σαν συντονιστής των Ερευνητικών Εργασιών, αναγνωρίζοντας ότι εκεί υπάρχει ένα κενό, και πολλοί καλούνται να κάνουν το μάθημα, χωρίς να έχουν ουσιαστικά καμία υποστήριξη. Έδωσα τον τίτλο : “Ο συντονιστής είναι ο “ελβετικός σουγιάς” των Ερευνητικών Εργασιών;” Ετοίμασα λοιπόν την πρόταση για την εργασία, την κατέθεσα και μου ήρθε η απάντηση… η εργασία σας εγκρίθηκε για ανάρτηση σε πόστερ (!!!). Τι είναι αυτό πάλι… εγώ το μόνο πόστερ που ξέρω είναι αυτό που είχα στη πρώτη μου νιότη στο δωμάτιο μου. Τώρα πόστερ σε συνέδριο;

Πάλι διάβασμα… Έψαξα, κατέβασα, διάβασα πως πρέπει να είναι, και τι πρέπει να έχει ένα συνεδριακό πόστερ. Αφού κατάληξα στο πως πρέπει να μοιάζει ένα πόστερ, ξεκίνησα τη δεύτερη φάση.Δηλαδή να δω τι πρέπει να γράψω. Και πως να το γράψω. Έφτιαξα την εργασία, ξανά και ξανά. Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, και αφού δεν άρεσε σε εμένα δεν θα άρεσε και σε αυτό που θα το έβλεπε. Έκοβα, έραβα. Πρόσθετα υλικό, αφαιρούσα, αυτό ενδιαφέρει, το άλλο όχι… πως θα τραβήξω το βλέμμα, πως θα μπορέσω να κρατήσω τον θεατή να μη φύγει και να το διαβάσει… πολλά ερωτήματα. Κάποια στιγμή ηρέμησα και κατάληξα σε μορφή και περιεχόμενο. Και προχώρησα να το συνθέτω… και έγινε… Ριξτε μια ματιά τι βγήκε…

Με μεγάλη αγωνία βρέθηκα σήμερα στη Κόρινθο. Ζητάω τον χώρο για τα πόστερ και μετά μου λένε… “μπορείτε να το βάλετε κάτω από τις ιστορικές φωτογραφίες του φουαγιέ (!!!!)” Δηλαδή ένα πόστερ με ύψος 1,20 μ να μπει σε χώρο κάτω από το 1,5 μ (μια και οι φωτογραφίες ήταν στο ύψος του ματιού). Με συγχωρείτε… αλλά δεν θα κοψομεσιάσουμε το κόσμο για να διαβάσουνε τη δουλειά μας. Και εδώ που τα λέμε θεωρώ λάθος τη συγκεκριμένη οδηγία. Δηλαδή… μαζέψτε για το διήμερο τις ιστορικές φωτογραφίες και δώστε το χώρο για τα πόστερ. Μεθαύριο… ξανακρεμάστε τα. Είχε 16 πόστερ και εμφανίστηκαν μόνο 7 (και αυτό είναι ένα θέμα…) Αν είχαν έρθει όλοι; Που θα χωρούσανε όλα τα πόστερ; Εδώ – για να βγάλω και τη γκρίνια μου πάλι – θα έπρεπε να το είχαν προβλέψει. Τελικά βρήκα μια “γωνίτσα” δίπλα στη κεντρική αφίσα του συνεδρίου σε πλήρες ύψος, αλλά είχε ένα μικρό πρόβλημα… Ήταν από την άλλη πλευρά που ήταν τα άλλα πόστερ. Τη προτίμησα πάντως, γιατί η κάτω θέση θα ήταν “καταδίκη”. Μόνο τον τίτλο θα διαβάζανε.

Και πάμε στο κοινό. Πέρασαν περίπου 40-50 άτομα κυρίως στο μεγάλο διάλειμμα. Αλλά πολύ λίγες ερωτήσεις. Ή ήταν τόσο πλήρες (που αμφιβάλλω) ή το διαβάζανε για να περάσουν την ώρα. Λίγοι (5-6) φωτογράφησαν τμήματα του για να τα έχουν μαζί τους και ακόμα λιγότεροι ρώτησαν λεπτομέρειες για την εργασία. Όταν τους έλεγα να πάρουν μια κάρτα και να ζητήσουν πληροφορίες μετά το συνέδριο και να τους στείλω, αιφνιδιάζονταν. Μάλλον όπως και εγώ δεν ήξερα κάν τι είναι το πόστερ του Συνεδρίου, νομίζω ότι πολλοί δεν ξέρουμε πως να το αξιοποιήσουμε όταν το βλέπουμε σε ένα συνέδριο.

Τελικά το πόστερ είναι μια ολόκληρη εργασία… σε μια σελίδα. Με αρχή, μέση και τέλος. Στην επομενη εγγραφή θα σας παρουσιάσω αναλυτικά το πόστερ και το σκεπτικό που φτιάχτηκε με αυτό τον τρόπο. Τουλάχιστον το δικό μου σκεπτικό… όχι κατ’ ανάγκη σωστό.

Τη καλησπέρα μου…