Εικοσιτρείς… εικοσιτρείς…
Εικοσιτέσσερα χρόνια στο σχολείο, εικοσιτρείς αποφοιτήσεις. Όχι δεν έχω χάσει καμία. Τις έχω παρακολουθήσει όλες… ανεξαιρέτως… ακόμα και υπό βροχήν.
Φεύγουν τα παιδάκια μου… και δεν μπορεί να μη πάω να τα δω. Πολλά έχουν πει και πολλά έχουν γράψει για τις αποφοιτήσεις : για τη σημασία της, το κόστος της, το που πρέπει να γίνει, το ποιοι πρέπει να τη παρακολουθήσουν… πολλά πάρα πολλά.
Εγώ είμαι μάλλον απλοϊκός. Φεύγει μια “σειρά” μαθητών για να χαράξει τη δική της πορεία. Να ανοίξει τους δικούς της δρόμους. Να προχωρήσει παραπέρα στη ζωή και μετά από κάποια χρόνια, μέσα από μια επίσκεψη στο σχολείο ή από το διαδίκτυο για τη πρόοδό τους, την πορεία τους, την οικογένεια τους… τα πάντα όλα μια και όπως είναι γνωστό στο διαδίκτυο δεν υπάρχουν μυστικά να μάθω νέα τους. Αυτά λοιπόν τα παιδάκια μου πρέπει να τα χαιρετήσω, και φυσικά θα το κάνω.
Οπότε δεν με νοιάζει που γίνεται η αποφοίτηση. Εγώ θα είμαι εκεί, να τα δω να φεύγουν και να ανοίγουν τα φτερά τους. Να τα δω να γελάνε, να κάνουν αστεία, να καλαμπουρίζουν. Να αφήνουν σιγά σιγά τη μορφή του μαθητή, και να “ενδύονται” την εικόνα του νέου του σήμερα. Είναι όμορφη αυτή η μεταμόρφωση. Πολλές φορές θυμάμαι τις πρώτες μέρες της Α’ Λυκείου όταν τους πρωτοείδα στη τάξη… και τους βλέπω τώρα… Καμία σχέση. Μου αρέσει αυτή η “απελευθέρωση” με το ένα πόδι στο σχολείο και το άλλο στον “έξω κόσμο”. Ότι μιλάνε και καλαμπουρίζουν μαζί μας σαν φίλοι – και αυτό θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο – και από την άλλη κρατάνε τον σεβασμό απέναντί μας. Αυτό το έχουν δει και άνθρωποι έξω από το χώρο του σχολείου που μας βλέπουν για πρώτη φορά. Έχει κάνει εντύπωση ο τρόπος που επικοινωνούμε στο σχολείο, με ευγένεια και σεβασμό και από τις δύο πλευρές.
Χθες λοιπόν έγινε η αποφοίτηση της σειράς του 2014. Οι μαθητές της Γ Λυκείου της σχολικής χρονιάς 2013 – 14 δεν είναι πια μαθητές μας. Βέβαια κατά μια άποψη θα είναι πάντα μαθητές. Όποτε ξαναβρεθούμε θα έχουμε πολλά να θυμηθούμε. Πενθήμερη στη Πράγα, μουσική βραδιά και πρόβες, σχολικές εκδρομές, την περίφημη εκδρομή της “Πλάκας” όπως τη λέω μια και είναι μια περιήγηση της συνοικίας της Πλάκας…. συζητήσεις, εκμυστηρεύσεις, αστεία αλλά δυστυχώς και απώλειες. Μια μικρή κοινωνία με όλα, με χαρές και λύπες.
Δεν ξέρω τι θα δείξουν τα αποτελέσματα αύριο. Εύχομαι να είναι καλά για όλα τα παιδιά που μπήκαν σε αυτή τη διαδικασία των εξετάσεων. Σίγουρα ο κύκλος κλείνει. Αρχίζει το μεγαλύτερο καλοκαίρι που θα έχουν ποτέ. Με τα πιο αργά ξυπνήματα και τα πιο αργά κοιμίσματα που θα θυμούνται για πολλά χρόνια.
Όπως συνήθως λέω… η πιο περίεργη μέρα θα είναι η 1 του Σεπτέμβρη. Γιατί δεν θα ξέρουν τι θα κάνουν. Τόσα χρόνια ξέρανε. Τώρα δεν ξέρουν. Που θα πάνε… τι θα κάνουν…
Κάθε μέρα θα έχει καινούργιες εμπειρίες. Κάθε μέρα θα έχει καινούργιες απαιτήσεις. Αλλά κάθε μέρα θα είναι και μια νίκη.
Και όλα θα ξεκινήσουν τον Σεπτέμβρη που θα κάνουν το πρώτο βήμα και θα ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι στη ζωή. Οπότε εγώ τι να πω. Καλό ταξίδι παιδάκια μου… και να μαθαίνουμε νέα σας.
Τη καλησπέρα μου
