Καλό ταξίδι Γιάννη
Ο Γιάννης στο Περίπτερο πίνοντας καφέ τον Σεπτέμβρη του 12.
Έχω αρχίσει και τσαντίζομαι με τη κατάσταση. Τρίτη φορά φέτος μια τέτοια εγγραφή. Αυτή τη φορά για τον Γιάννη τον Ελεμέ συμφοιτητή αρχικά και φίλο έκτοτε για 35 χρόνια.
Έφυγε από το καρκίνο αλλά όχι νικημένος. Μια και όπως έμαθα δεν του χάρισε ούτε ένα λεπτό. Δεν τον άφησε να χαρεί την νίκη του. Έφυγε ήσυχα, όπως ήσυχα και με αξιοπρέπεια έδωσε για κοντά δύο χρόνια τον αγώνα του. Έτσι σήμερα απλά δεν ξύπνησε. Τα είχε όμως όλα κανονίσει… μέχρι και τα θέματα για τους μεταπτυχιακούς του φοιτητές είχε προετοιμάσει.
Μου έλεγε κάπου στο γύρισμα του χρόνου, ότι πήγαινε στο πανεπιστήμιο στα Γιάννενα και του έκανε καλό ότι είχε ξεκινήσει δουλειά πάλι. Είχε τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του που τους παρακολουθούσε και ξέδινε… Σε άλλη φάση λίγο πιο παλιά μου έλεγε για ένα πρόγραμμα που έτρεχε με υλικά που θα άλλαζαν τη μορφή στην ενέργεια ( αν θυμάμαι καλά γιατί να ομολογήσω δεν τα πολυκαταλάβαινα. ) Τον ενθουσιαμό του όμως τον καταλάβαινα. Τον τρόπο να ονειρεύεται τον έπιανες μέσα στη φωνή του. Εκείνος ο ενθουσιασμός που μας πηγαίνει μπροστά. Εκείνου του ονειροπόλου που θέλει να αλλάξει το κόσμο και να προσφέρει το καινούργιο και το διαφορετικό. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα μιλήσει για το επιστημονικό του έργο.
Εγώ θα μιλήσω για τον Γιάννη που γνώρισα. Τον Γιάννη που κάποια στιγμή, συνοδεύοντας μια πενθήμερη στα Γιάννενα, ήρθε να πιούμε ένα καφέ στο ξενοδοχείο που έμενα και εκεί κατάλαβα μετά πολλά χρόνια είναι η αλήθεια, τι φίλους είχα και δεν το ήξερα ( όπως είχε πει και η Φιλλένια μια φορά). Τότε ξεκινήσαμε τη κουβέντα να τους μαζέψουμε : τους χημικούς του 1979 από το Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Και βρεθήκαμε τρεις φορές, και η κάθε φορά ήταν καλύτερη από τη προηγούμενη. Βέβαια στη τελευταία φορα στο 2012 ήμασταν λίγοι, αλλά αυτό μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Εκεί μετά από πιέσεις μάθαμε και για το πρόβλημα που είχε με το καρκίνο. Αλλά η μόνιμη φράση του ήταν : “… αλλά εντάξει, το παλεύω.” Τα ίδια μου είπε και προχθές τη Τετάρτη που μιλάγαμε πολύ ώρα και τα λέγαμε εφ’ όλης της ύλης. Και του έλεγα ότι ήθελα πολύ να ανέβω Γιάννενα και κανονίσαμε να τους ξεσηκώσουμε στα τέλη Αυγούστου και να ανεβούμε. Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο ή ένδειξη να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά. Χθες λοιπόν έστειλα τη πρόσκληση και σήμερα τους είπα τα μαντάτα.
Έτσι ο Γιαννης ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι, και εγώ για μια ακόμα φορά θα βρεθώ στα Γιάννενα όχι όμως για καφέ στο περίπτερο με τη “γνωστή ηθοποιό” ( φράση για λίγους που ξέρουν ) και την άλλη παρέα που Κυριακή πρωί του ’12, είχαμε ξεσηκώσει το Περίπτερο με τις πλάκες και τα γέλια μας. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναδώ τα Γιάννενα με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξεσηκώσω πια κανένα για να μαζευτούμε…
Τι να πω… Καλό ταξίδι Γιάννη και μακάρι αυτά τα καινοτόμα υλικά που ονειρευόσουν να μπορέσεις να τα φτιάξεις και να αλλάξεις τον παράδεισο.
Τσαντίζομαι….
Αυθαιρετώντας προσθέτω δύο σχόλια από τη Βίκυ :
