Η Λυών όπως τη γνώρισα… – Μέρος πρώτο

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

 

Ο υπολογιστής δουλεύει στο φουλ…για να μετατρέψει τα αρχεία της βιντεοκάμερας, σε mpg, για επεξεργασία, οι φωτογραφίες έχουν αρχίσει να έρχονται, για το συνολικό φωτογραφικό λεύκωμα της εκδρομής, και εγώ μόλις ξύπνησα από τον “υποχρεωτικό” μεσημεριανό μου ύπνο, μια και χθες είχα μάλλον υπερένταση, μετά από τέσσερις καφέδες. Το ταξίδι από Λυών στην Αθήνα, ένα ταξίδι που κράτησε 9 ώρες είχε πολύ αγωνία και ένταση. Σήμερα είχα κανονικά σχολείο με ένα κανονικότατο πεντάωρο. Περισσότερα για αυτά σε επόμενες εγγραφές.

Το κείμενο που θα διαβάσετε δεν είναι ακριβώς τουριστικός οδηγός, αν και θα έχει και τέτοιες πληροφορίες, ούτε οδηγίες χρήσεως, αν και πάλι θα έχει τέτοιες πληροφορίες. Είναι κάτι σαν ημερολόγιο καταστρώματος, με μικρά εμβόλιμα μυστικά. Και πάμε αμέσως στο πρώτο : αν θέλετε να γνωρίσετε τη Λυών, μη πάτε με σαραντατρία παιδάκια. Προτιμήστε να πάτε με τα δικά σας, ή και χωρίς αυτά αλλά με καλή παρέα. Έχοντας τόσα πολλά παιδάκια, έχεις όσα προβλήματα συνήθως έχεις με τα 2-3 δικά σου πολλαπλασιασμένα Χ είκοσι. Έτσι όταν περνάς τον δρόμο, προσέχεις να έχει πράσινο φανάρι, και να μη ξεφύγουν και κινδυνέψουν από τα αυτοκίνητα. Ε το ίδιο και εδώ.. αλλά δεν προλαβαίνουν σαραντατρία παιδιά να περάσουν σε ένα φανάρι… οπότε ρίχνω το “κορμί μου στην άσφαλτο” και κάνω σήμα στα αυτοκίνητα, να μας δώσουν λίγο χρόνο ακόμα. Συνήθως το πετυχαίνω, αν και μερικές φορές, προτιμώ να κόψω την ομάδα στα δύο. Εδώ πρέπει να επισημάνω την “κοπαδηδόν” μετακίνηση των μαθητών. Δηλαδή αφού περνάει ο πρώτος ( μπροστάρικο κριάρι πχ ) περνάμε όλοι και δεν μας νοιάζει τι χρώμα έχει το φανάρι. Κανένας μα κανένας να μην ελέγχει τον δρόμο!!! Τέλος πάντων… θα τα πούμε και αυτά.

Και ξεκινάμε από το Ελ Βενιζέλος… όπως το λέμε. Προβλεπόμενη αναχώρηση 13.15 άρα 11.15 εμείς εκεί… μετρηθήκαμε, πήραμε τις κάρτες επιβίβασης, και μάθαμε ότι έχουμε μισή ώρα καθυστέρηση λόγω χιονιού στη Γενεύη… ΟΚ δεν χάθηκε και ο κόσμος. Την υπόλοιπη 1 ώρα και 45 λεπτά καθυστέρηση τη μάθαμε αργότερα. Ή μάλλον δεν την μάθαμε. Την βιώσαμε στη καρέκλα μπροστά από τη πύλη εξόδου… μια και η η επίσημη εκδοχή ήταν ότι έχουμε μια μικρή καθυστέρηση… ( Ελβετική ευγένεια!!! ).  Έτσι 15.00 τροχοδρομούσαμε… Τέλος πάντων… μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό και ας μη το γράφουμε.

Και έτσι βρεθήκαμε στη Γενεύη…Παίρνουμε, γρήγορα πρέπει να ομολογήσω, τις βαλίτσες και πάμε για έξοδο, περνάμε έλεγχο διαβατηρίων…μάλλον τυπικό ( δεν ξέρω αν έβλεπε κάτι ο “υπάλληλος” που έβλεπε τις ταυτότητες και τα διαβατήρια, μια και δεν μας κοίταζε καν, για να δει αν  μοιάζουμε με το έγγραφο που είχε ανά χείρας ). Μαζευόμαστε μπροστά από την πόρτα γιατί μάθαμε ότι πίσω από τη πόρτα είχε -3 βαθμούς Κελσίου και “ψωφόκρυο”. Ψάχνουμε τον οδηγό, ο οποίος μας είχε δώσει άλλο κινητό ( !!! ) – από το γραφείο του – που δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή η αρχηγός έμαθε το τηλέφωνό του… δεν ξέρω πως ακριβώς, και μετά από μισή ώρα τον βρήκαμε να μας περιμένει στις… αναχωρήσεις και να μας ρωτάει που χαθήκαμε… Μάθαμε ότι δεν μπορούσε να κάνει τον κύκλο να μας πάρει από τις αφίξεις – και από ότι φάνηκε αργότερα ευτυχώς γιατί ακόμα θα περιμέναμε – και έπρεπε να ανεβούμε εμείς στο πάνω όροφο των αναχωρήσεων να τον βρούμε… Οπότε, άντε κουβάλημα στο μισό αεροδρόμιο της Γενεύης για να ανεβούμε στις αναχωρήσεις, εμείς που μόλις φτάσαμε στις αφίξεις όπως γίνεται συνήθως,  για να βρούμε το πούλμαν που είχε έρθει να μας εξυπηρετήσει και να μας παραλάβει από τις αναχωρήσεις. ( !!!! Ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν πολλά ερωτηματικά στο μυαλό μου… για τη κοινή λογική. Εντάξει σπάνια είναι, το ξέρω… πόσο σπάνια είναι δεν είχα καταλάβει… ). Αργότερα κατάλαβα γιατί ήταν στις αναχωρήσεις…  Τέλος πάντων… δεν χάθηκε και ο κόσμος… είδαμε και λίγο περισσότερο αεροδρόμιο Γενεύης. Συνολικά… 3 ώρες περίπου καθυστέρηση γιατί έπρεπε να βάλουμε και τις βαλίτσες… και τις έβαζαν οι μαθητές μόνοι τους και δεν φημίζονται για την τάξη όταν στοιβάζουν βαλίτσες… μετά ήρθε ο οδηγός και κάποιες τις έβγαλε έξω, για να τακτοποιήσει τις υπόλοιπες  και τις ξαναέβαλε μετά στη μπαγκαζιέρα…. Τέλος πάντων… αυτός κουράστηκε τελικά κάνοντας διπλή δουλειά. Εμείς απλά χάσαμε κανένα τέταρτο ακόμα…

Κάπου λοιπόν 7.00 τοπική ώρα λέμε να πάμε μια μικρή βόλτα Γενεύη να πάρουμε “μυρωδιά”. Αν είμασταν φυσιολογικά στις 5.00 ( 4.00 άφιξη και μία ώρα φόρτωμα θα είχε και περίπατο… ) Τώρα λίγο ήταν λίγο γιαπωνέζικο το στυλ. Μέχρι το καθεδρικό του Αγίου Πέτρου. Λίγο περπάτημα – όπου καταλάβαμε τι σημαίνει “μηδέν βαθμοί Κελσίου”, ανάβαση και ξενάγηση, επιστροφή στο πούλμαν και έξοδος για Λυών. Μερικές φωτό και άντε γεια. ( Αυτό είναι που εγώ ονομάζω γιαπωνέζικο στυλ ξενάγησης : βγαίνεις από τη μπροστινή πόρτα του λεωφορείου – βλέπεις το μνημείο, φωτογραφίζεις – και μπαίνεις από τη πίσω πόρτα και φεύγεις. Κάπως έτσι. Και κατά τις 8.00 ξεκινήσαμε για Λυών.  Περάσαμε σχεδόν ελεύθερα – και ευτυχώς, θα καταλάβετε την τελευταία μέρα γιατί ) – από το τελωνείο και ξεκινήσαμε.  Όλοι μιλούν για μιάμιση ώρα διαδρομή… Εντάξει περίπου μιάμιση… μπορεί και δύο.

Εν μέσω χιονοθύελλας αλλά σε πολύ καθαρούς δρόμους, με πολύ χιόνι δεξιά και αριστερά, φτάσαμε κατά τις 9.45 στο Ελληνικό εστιατόριο Διόνυσος. Χμ!!! Υποθέτω θα έχει και άλλα εστιατόρια. Ίσα που χωρέσαμε σε τρία μεγάλα τραπέζια. Πολύ εξυπηρετικοί αλλά η ποιότητα πολύ “τουριστική”. Η Ελληνική σαλάτα ήταν αυτό που βλέπεις στα πολύ τουριστικά μέρη και από ποιότητα και από ποσότητα. Το επιλέξαμε για να έχουμε ένα γνώριμο φαγητό για πρώτη μέρα, και να μη ψάχνουμε. Τώρα που το σκέφτομαι… είχαμε καλύτερες επιλογές.  Όσοι έχετε διαβάσει για τα περίφημα bouchon της Λυών… μη βιαστείτε να γνωμοδοτήσετε ή να προτείνετε… περιμένετε λίγο. Θα φτάσουμε και σε αυτά.

Και έτσι κατά τις 11 ξεκινάμε για το ξενοδοχείο, όπου ο δικός μου χάρτης έλεγε ότι είναι 500 μέτρα από το κέντρο που καθίσαμε για φαγητό. Το GPS του οδηγού είχε άλλη άποψη.Έτσι φτάνουμε μπροστά από το ξενοδοχείο… στα 50 μέτρα, ορατό μπροστά μας στο δεξί μας χέρι, ψηλό αγέρωχο με τους 10 ορόφους του… αλλά το GPS έλεγε ότι πρέπει να στρίψει αριστερά… Τώρα τι να πω. Ξέρω ότι ο όμιλος ξενοδοχείων IBIS είχε 3-4 ξενοδοχεία στη Λυών και εγώ στη Λυών δεν είχα ξαναπάει οπότε είπα μήπως ήταν κάτι άλλο…έτσι στρίψαμε αριστερά, αριστερά, αριστερά και ξανά αριστερά και ωπ!!!! Πάλι στην ίδια θέση !!!! ( θαύμα !!! ) Και φυσικά το GPS έλεγε ότι πρέπει να στρίψουμε αριστερά!!!  Έτοιμος ήταν να το ξανακάνει… όταν του προτείναμε το μοναδικό ( !!!! ) : Να πάμε να δούμε αυτό το ξενοδοχείο που το βλέπουμε μπροστά μας και αν δεν είναι αυτό που ψάχνουμε, θα μας πούνε αυτοί που πρέπει να πάμε… Δυσανασχετώντας… ( γιατί του λέγαμε πως να κάνει τη δουλειά του και του αμφισβητούσαμε το GPS του – κυρίως αυτό ) είπε να το δοκιμάσει. Τότε αποκαλύφθηκαν όλα!!!!

Τη προηγούμενη φορά που είχε πάει στο αεροδρόμιο της Γενεύης… είχε πάει ένα γκρουπ για να ταξιδεύσει για…οπουδήποτε και είπε… τι αναχωρήσεις, τι αφίξεις το ίδιο κάνει… θα πάω όπου με πάει το GPS. Και έτσι περίμενε να μας παραλάβει από τις αναχωρήσεις… Αφού έτσι του είπε το GPS.

Και φτάσαμε στο ξενοδοχείο… Πολύ καλό αλλά πολύ μικρά δωμάτια, όλα ίδια, ένα ξενοδοχείο ύπνου και για τον επαγγελματία, τον σύνεδρο, το στέλεχος που βρέθηκε μερικές μέρες στη Λυών… και για εμάς.

Η εκδρομή ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις… και όλο αγωνία περιμέναμε την επόμενη μέρα…

Στην επόμενη εγγραφή… οι επόμενες μέρες…

Τη καλησπέρα μου.