Η Λυών όπως τη γνώρισα… Μέρος δεύτερο

ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΥΩΝ-3 ΚΑΙ ΤΗ ΠΛΑΤΕΊΑ BELLECOUR

Το βράδυ κύλισε ήσυχα. Οι μαθητές μετά την ώρα “κατάκλισης” κοιμήθηκαν και δεν είχε “πήγαινε – έλα” στα δωμάτια, ούτε μαζώξεις. Το δε επόμενο πρωί, όλοι δώσαν το παρόν στο πρωινό, στην ώρα τους. Μέσα σε ένα πεντάλεπτο είχαν κατέβει όλοι. Αυτές είναι μικρές λεπτομέρειες αλλά σημαντικές. Ο δε μπουφές πλήρης και πολύ καλής ποιότητας όλα…και φυσικά τον τιμήσαμε δεόντως όλοι.

Ξεκινάμε λοιπόν για την επίσκεψη μας στο Lyon-3. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, περίπου 2,5 χιλιόμετρα από τον Ροδανό ( Ρον όπως τον λένε οι Γάλλοι), σε ένα παλιό καπνεργαστάσιο, που είναι ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Το εξωτερικό έχει διατηρηθεί, όπως και βασικά στοιχεία από την κατασκευή, όπως οι χυτές μεταλλικές κολώνες με τα κιονόκρανα “ιωνικού” ρυθμού στην αίθουσα αναμονής, τα δίχρωμα τούβλα και μερικά άλλα στοιχεία. Τα υπόλοιπα μάλλον όλα είχαν αλλάξει. Μεγάλα αμφιθέατρα, μια τεράστια πολυόροφη βιβλιοθήκη ( εμβόλιμο κτίριο – το μόνο μοντέρνο κτίριο μέσα στο εργοστάσιο ) και όλα εκείνα που είναι απαραίτητα σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο. Ξεναγηθήκαμε στους χώρους, πήγαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, όπου μας παρουσίασαν το πανεπιστήμιο και τις σχολές του.

Μετά την ενημέρωση πήγαμε για φάγητο στη φοιτητική λέσχη, όπου με 3,60 € έχεις ένα πλήρες γεύμα τριών πιάτων. Πολύ καλή τιμή θα έλεγα. Φάγαμε στο χώρο της λέσχης… μια τεράστια αίθουσα γεμάτη τραπέζια.  Στη συνέχεια πήγαμε και παρακολουθήσαμε μάθημα. Μισοί οικονομικά και μισοί νομική. Εδώ μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα. :

Αυτό είναι το ένα:

Όλοι μπροστά από ένα notebook πληκτρολογούσαν αυτά που έλεγε ο καθηγητής. Μόνο μια κοπέλλα σε όλο το αμφιθέατρο έγραφε σε ένα τετράδιο. Όλοι οι άλλοι πληκτρολογούσαν.

Το άλλο ήταν το μάθημα… αυτό καθεαυτό.

Ο καθηγητής καθιστός να μιλάει… άχρωμα, σε μια ώρα να έχει γράψει δύο τύπους τους οποίους ανέλυε ξανά και ξανά… και μετά υπαγόρευε μια – δυο προτάσεις. Μέσα σε μια ώρα ( ρολογιού ) οι μπροστινοί μου έγραψαν περίπου μισή σελίδα κείμενο. Δεν είχα συνηθίσει έτσι πριν 35  χρόνια. Διαδραστικότητα ελάχιστη με 2-3 ερωτήσεις που απάντησαν οι φοιτητές της πρώτης σειρά, χωρίς να ακούσει κανείς άλλος την απάντηση. Ρωτώντας έμαθα ότι δεν υπάρχουν βιβλία και εξετάζονται σε ό,τι λέει ο καθηγητής. Ρώτησα για ύλη, βιβλιογραφία ή κάτι άλλο και πήρα αρνητική απάντηση. Ή μάλλον δεν κατάλαβα ή μάλλον δεν κατάλαβαν. Δεν ξέρω. Οι μαθητές μας, όπως ήταν λογικό, πιάσανε το ορεινά έδρανα και παρακολούθησαν τη παράδοση.

Η επίσκεψη ολοκλρώθηκε κατά τις 5.30 με μια δεξίωση από τον Διευθυντή του Πανεπιστημιού και την Ελληνίδα πρόξενο

Εκεί κρίναμε ότι το μουσείο Lumiere που ήταν στο πρόγραμμα, θα μας “έπεφτε βαρύ” μετά από 10 ώρες στο πανεπιστήμιο και είπαμε να πάμε μια βόλτα στη πλατεία Bellecour, για να προλάβουμε για 2-3 ώρες να δούμε λίγο Λυών. Μια μεγάλη πλατεία ορόσημο, γεμάτη εμπορικά μαγαζιά, καφέ, bouchon και γενικά με πολλά μέρη να πας και να δεις.  Ετσι είπαμε εμείς… αλλά “άλλαι αι βουλαί..”

Φτάσαμε εύκολα και γρήγορα μπροστά σε ένα τεράστιο κτίριο – υπο ανακαίνιση – παλιό νοσοκομείο από ότι μαθαμε – δεν θυμαμαι το όνομά του, δυο στενά πριν τη πλατεία.

Εκεί έγινε το “ατύχημα”. Σε μια φωτογράφιση μια τσάντα μαθήτριας βρέθηκε στο Ροδανό!!!. Κατά τη φωτογράφιση η μαθήτρια την έσπρωξε κατά λάθος, όπως πήγαινε να κάτσει σε μια πεζούλα. Με τα αδιάβροχα υλικά που ήταν φτιαγμένη έκανε ένα “μπαλλόνι” και επέπλεε… και εμείς τη βλέπαμε 8 μέτρα πιο κάτω να κολυμπάει. ( ήταν ψηλά η όχθη εκεί). Εκεί λέμε στην αρχηγό – ξεναγό να πάρει τηλέφωνο και να ειδοποιήσει την αστυνομία ή τη πυροσβεστική και η απάντησή της ήταν… “Τώρα πάει… χάθηκε…( ενώ τη βλέπαμε να επιπλέει )  Δεν θα έρθουν, δεν θα ασχοληθούν…δεν… δεν… δεν…” Μια άρνηση σκέτη. Προτίμησε να πάμε στη πλατεία Bellecour για να δούμε ένα γραφείο τουριστικής αστυνομίας να μας πει τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις (!!!). Πήγα μαζί της, περισσότερο για να εκτονώσω την ένταση που αναπτυσσόταν. Πάρε καλή μου ένα τηλέφωνο και αν σου αρνηθούν σου αρνήθηκαν. Μη προδικάζεις. Το γραφείο ήταν κλειστό (μέχρι τις 6.00 σημειώστε το και αυτό ). Και την έστειλα για καφέ… για λόγους ασφαλείας και γύρισα πίσω. Η τσάντα είχε καθυστερήσει σε κάποια κλαδιά αλλά η ορμή του ποταμού είχε κερδίσει και είχε ήδη βγει στα ανοικτα του ποταμού. Εν τω μεταξύ η διευθύντρια της Σχολής μας είχε πάρει τη Πυροσβεστική, η οποία αναγνωρίζοντας ότι είμαστε τουρίστες και πιθανώς στη τσάντα να υπάρχουν ταξιδιωτικά έγγραφα, είπε να βοηθήσει. Μέχρι να γυρίσω, είχε εμφανιστεί από το βάθος του ποταμού ένα επτάμετρο φουσκωτό με τρεις πυροσβέστες οι οποίοι ζήτησαν πληροφορίες γιατο τι ψάχνουν. Αφού τους εξηγήσαμε, κάνανε μια βόλτα κοντά στις όχθες του ποταμού και δεν βρήκαν τίποτα. Τους εξηγήσαμε ότι έχει ανοιχτεί στο κέντρο του ποταμού και μας είπαν ότι έχει πολλά ρεύματα και πιθανοτότατα έχει χαθεί. Τους ευχαριστήσαμε και με βαριά καρδιά αναχωρήσαμε. Εκεί λέω στη διευθύντρια μου ότι αν πάνε να ψάξουν, θα περιμένω να τους χαιρετίσω όταν επιστρέφουν, σαν ευχαριστώ, αν και δεν μας άφησαν περιθώρια ότι θα βρίσκαν κάτι. Στη φωτό το σκάφος όπως φαινόταν από εκεί που έπεσε η τσάντα. ( Η τσάντα τελικά βρέθηκε μετά τη γέφυρα που βλέπετε στο βάθος, και πριν τη τρίτη γέφυρα που ήταν σε άλλη τόση απόσταση )

Και πράγματι αντί να φύγουν τους βλέπω και πάνε να ψάξουν προς το κέντρο του ποταμού, οπότε ενώ φεύγουν οι υπόλοιποι εγώ περιμένω για το τυπικό “merci” όταν θα γυρνάγανε στη βάση τους. Πέρασαν τη δεύτερη γέφυρα παρακάτω και σχεδόν χάθηκαν. Μόνο οι προβολείς τους φαίνονταν πότε πότε. Μετά ακούω τις μηχανές να βρυχώνται ( δυο θηριώδεις EVINRUDE για αυτούς που ξέρουν ) οπότε λέω, εντάξει πάνε οι άνθρωποι σπίτι τους…  Και τότε τους βλέπω να κόβουν και να ψάχνουν εκεί που είμασταν, κατεβαίνω σε ένα προβλήτα που είχε παρακάτω και κάνω σήμα οπότε με βλέπουν και έρχονται ΜΕ ΤΗ ΤΣΑΝΤΑ βέβαια, που την είχαν ψαρέψει κοντά ένα χιλιόμετρο παρακάτω. Η χαρά μου μεγάλη, τους ευχαρίστησα, μου την παρέδωσαν και απλά έφυγαν. Μετά βέβαια έγινε ακόμα μεγαλύτερο πάρτι όταν επιστρέψαμε την τσάντα στη μαθήτρια.

Έτσι βρήκαμε τη τσάντα και μόλις που πρόλαβα να πιω ένα καφέ και να “αποψυχθώ” κοντά μισή ώρα πριν την συνάντηση της επιστροφής!!! Έτσι είδα που είναι η πλατεία αλλά δεν είδα τη πλατεία Bellecour και φυσικά δεν περπάτησα τους δύο μεγάλους εμπορικούς πεζόδρομους που έχει δεξιά και αριστερά. Αλλά τη τσάντα τη βρήκαμε. Τέλος πάντων… κάποια άλλη φορά.

Και μια μικρή ταξιδιωτική λεπτομέρεια. Οι μαθητές μας κυκλοφορούν με φωτοτυπία της ταυτότητας ή του διαβατηρίου. Τα έγγραφα είναι κλειδωμένα στο ξενοδοχείο. Το γιατί το καταλάβατε με τη παραπάνω ιστορία. Η τσάντα όμως είχε άλλα πολύτιμα πράγματα, αλλά τουλάχιστον Αθήνα θα μπορούσε να γυρίσει.

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε ομαλά, με φαγητό, επιστροφή στο ξενοδοχείο με μια μικρή βόλτα και τακτοποίημα στα δωμάτια. Οπότε η δεύτερη μέρα “σημαδεύτηκε” από τη περιπέτεια με τη τσάντα και τον επαγγελματισμό και το ενδιαφέρον των γάλλων πυροσβεστών τους οποίους και από εδώ ευχαριστούμε.

Και πάμε τη τρίτη μέρα στη Γκρενόμπλ… αλλά αυτό μάλλον αύριο.

Τη καλημέρα μου.