Παγκόσμια ημέρα φωτογραφίας.
Από το 2009 στις 19 Αυγούστου είναι η ημέρα της φωτογραφίας. Μου πήρα μόλις έξι χρόνια να το μάθω. Αλλά το έμαθα.
Από την άλλη διάβασα μια εξομολόγηση του Βαγγέλη, φίλου από τα πανεπιστημιακά χρόνια, για την πορεία του στη φωτογραφία και με έκανε να “ζηλέψω” και να κάνω και εγώ μια αναδρομή στη φωτογραφική μου πορεία τα τελευταία 35 χρόνια.
Η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 1979, όταν διάβαζα για τις εισαγωγικές μου στο Πανεπιστήμιο… Τότε άρχισα να καταγράφω ότι έβλεπα με μια KODAK Instamatic, με κασέτα 126 ( όπως λεγότανε). Έτσι στις εκδρομές εγώ έβγαζα φωτογραφίες, όλοι γκρινιάζανε αλλά όλοι ήταν ευχαριστημένοι μετά που έβλεπαν τις φωτογραφίες από την εκδρομή.
Και φτάσαμε στις εξετάσεις, οπότε μετά τον Σεπτέμβρη που έδωσα, ( έτσι δίναμε τότε) έπιασα δουλειά για 40 μέρες σε ένα μαγαζί με ανοξείδωτες κατσαρόλες, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα. Δούλευα στη Τζωρτζ και δίπλα στο μαγαζί υπήρχε ένα μαγαζί με φωτογραφικά και έβλεπα κάθε πρωί μια Canon AT 1 να με χαιρετά. Μετά από 40 ημέρες, πληρώθηκα 15.000 δρχ, και φεύγοντας, χαιρέτησα τον εργοδότη μου και μπήκα στο δίπλα μαγαζί και έφυγα με τη φωτογραφική μηχανή.
Ακριβώς αυτή ήταν…
Όλα χειροκίνητα, κανένας αυτοματισμός, ότι έπρεπε για να μάθει κανείς. Έπρεπε να εστιάσεις γρήγορα, να αποφασίσεις ταχύτητα και διάφραγμα για να προλάβεις να πάρεις το θέμα σου. Είχε όμως ένα μειονέκτημα. Αν δεν είχες μπαταρία δεν είχες τίποτα. Όλα νεκρά. Και έτσι πολύ σύντομα έψαχνα τον διάδοχο που άκουγε στο όνομα Praktica B200, ένα υβριδικό μοντέλο με κουρδιστό κλείστρο, που δεν είχε ανάγκη από μπαταρίες αλλά είχε και αυτοματισμούς αλλά και πολλές καινοτομίες ( για την εποχή κορυφαίες).
Και η διάδοχος…
Τα επόμενα χρήματα που πήρα από δουλειά μου πήγαν κατευθείαν… σε τρίποδο. Και μετά σιγά σιγά άρχισε να αυξάνεται ο εξοπλισμός. Φωτόμετρο χεριού Lunassix 3 της Gossen και μετά φλας Metz 45 CT1 με εμβέλεια περίπου 25 μέτρα με το φακό ανοικτό και πλήρη ισχύ.
Το κανόνι… που κατέγραφε όλες τις εκδηλώσεις του Πανεπιστημίου.
Και μετά φτάσαμε στο σκοτεινό θάλαμο, με ένα ΜΕΟΡΤΑ έγχρωμο αλλά και όλα τα περιφερειακά. Είχα τη πολυτέλεια σε ένα δωματιάκι αποθήκη πίσω από το μαγαζί του πατέρα μου να το σκοτεινιάσω, και να στήσω μόνιμα το σκοτεινό μου θάλαμο. Άπειρες ώρες και ξενύχτια. Ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου όταν έμπαινε στο δωμάτιο να με ρωτάει: “Παναγία μου παιδί μου πως περνάς τόσες ώρες μέσα στα σκοτάδια;” Βέβαια τη μαγεία της φωτογραφίας που αναδύεται από το άσπρο χαρτί, στο λεκανάκι και την μυρωδιά του ξυδιού στο stop bath αν δεν τη ζήσεις δεν μπορείς να τη καταλάβεις. Όλα αυτά είναι μέρος της μαγείας της φωτογραφίας και δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Σε όλη τη φοιτητική μου ζωή, η φωτογραφική μηχανή ήταν σαν “μενταγιόν” κρεμασμένη στο λαιμό μου. Το αποτέλεσμα απλό : με είχαν μάθει όλοι οπότε δεν τους έκανε καμία εντύπωση να είμαι με τη μηχανή στο πανεπιστήμιο, και να βγάζω φωτογραφίες. Σε όλες τις εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καταλήψεις, συνελεύσεις, πορείες. και ότι άλλο μπορούσε να γίνει στο πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές κινδύνεψα να φάω ξύλο από μερικούς θερμόαιμους αλλά αυτοί που με γνωρίζανε τελικά με προστάτεψαν. Εννοείται ότι χρησιμοποιούσα χύμα φιλμ, 30μετρο το οποίο κόβαμε και τυλίγαμε στο χέρι και βάζαμε στα κουτάκια από παλιά φιλμ που παίρναμε από τα εργαστήρια φωτογραφιών της εποχής. Αυτό είχε τελικά σαν αποτέλεσμα να έχω στο αρχείο μου ένα μεγάλο πλήθος φωτογραφιών από όλες αυτές τις εκδηλώσεις του πανεπιστημίου… Εικόνες από ένα κόσμο που έχει χαθεί. Και εκεί είναι η μαγεία της φωτογραφίας.
Ο φωτογράφος επιλέγει να μη “ζήσει” τη στιγμή για να την απαθανατίσει και να την αφήσει κληρονομιά στους επόμενους. Κάποτε είχα ένα σύνθημα : Καταγράφουμε το παρόν, δημιουργούμε τις μνήμες του μέλλοντος. Νομίζω ότι αυτό λέει τι είναι η φωτογραφία για εμένα.
Με αυτό υπόψη, να σας βγάλω μια βόλτα στο παρελθόν, με μερικές φωτογραφίες από την εποχή των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων.
Κάπου στο 1981 προσπαθώντας να τραβήξω τη προσοχή του φωτογραφιζόμενου. Με την Praktica.
Φαντάσματα στο μώλο. Κάπου στο 1981. Η Λέττα, η Δήμητρα, η Δέσποινα και ο Φάνης τα μοντέλα. Προφανώς και βρέχει αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία.
Μέσα στο καταχείμωνο του 1982 ( Φλεβάρης ) η λίμνη είχε παγώσει όλο το μώλο.
Κοιτώντας χαμηλά στο έδαφος μπορούσες να δεις πολύ όμορφα σχέδια.
Αυτό είναι πρωινή πάχνη και όλα τα λουλουδάκια ήταν κρυσταλιασμένα. Πηγαίνοντας για το Πανεπιστήμιο πρωί πρωί.
Μια γενική συνέλευση του χημικού στο μεγάλο αμφιθέατρο.
Το φθινόπωρο θα γίνει στο Πανεπιστήμιο μια έκθεση φωτογραφίας από τη πρώτη φωτογραφικη ομάδα του Πανεπιστημίου.Με πρωτόγονα μέσα – με τα σημερινά δεδομένα – ήμασταν παντού και καταγράψαμε τη ζωή στο Πανεπιστήμιο του 1980 για να την αφήσουμε κληρονομιά στους επόμενους.
Σήμερα έχω περάσει στη ψηφιακή εποχή. Δεν μπορώ να έχω τη φωτογραφική μηχανή συνέχεια μαζί μου όμως έχω το κινητό μου που αν και σε καμία περίπτωση δεν φτάνει σε ποιότητα τη μηχανή, με βοηθάει να μη χάνω τη στιγμή.
Τη καλησπέρα μου.
