Το διαγώνισμα…
Πέρασαν τέσσερις μήνες από τη τελευταία εγγραφή… μάλλον πολύς καιρός… Φοβάμαι ότι περνάω…κρίση.
Σήμερα ήταν ένα διαγώνισμα στην πρώτη λυκείου… ήταν το πρώτο της χρονιάς και το πρώτο που γράφουν αυτοί οι μαθητές σε εμένα…
Κάποια αρχικά εισαγωγικά σχόλια.
Στην αρχή του χρόνου ενημέρωσα τους μαθητές πότε θα γράψουν διαγωνίσματα και σε ποια ύλη. Το έχω σαν αρχή να μη βάζω “απροειδοποίητα” γιατί κατά την άποψή μου οι μαθητές γνωρίζοντας – στο περίπου – πότε γράφουν μπορούν να είναι προετοιμασμένοι κατάλληλα, αν και δεν το κάνουν. Δηλαδή αφού ξέρεις ότι διανύεις ύλη για τεστ ή διαγώνισμα, προετοιμάζεσαι από την αρχή και όχι το προηγούμενο βράδυ. Η επιλογή είναι δική του. Γιαυτό και συνήθως η ημερομηνία δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Έτσι σε σχόλιο μαθήτριας ότι δεν θα προλάβει να διαβάσει για ένα επερχόμενο τεστ… δεν μπόρεσα να κάνω κάτι γιατί αφού το ξέρουν εδώ και 20 μέρες… λογικό ήταν ότι όταν ολοκληρώθηκε η ύλη θα γράψουν. Έμενε η λεπτομέρεια της ημερομηνίας.
Κάθε φορά που βάζω διαγώνισμα προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στην τυπικότητα, αυστηρότητα και ταυτόχρονα κατανόηση και βοήθεια. Οι μαθητές – τουλάχιστον κάποιοι – είναι σε κατάσταση άγχους και πανικού, αλλά μια τέτοια κατάσταση αυξάνει την ένταση σε όλη τη τάξη. Οι πολλές και επαναλαμβανόμενες ίδιες απορίες εκνευρίζουν αρκετούς και αυξάνουν το άγχος. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα τους κάνει να ρωτάνε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να έχουν διαβάσει την εκφώνηση και να έχουν κατανοήσει τα δεδομένα. Αυτό σίγουρα δεν το καταλαβαίνουν και από την άλλη δημιουργούν μια κατάσταση στη τάξη με συνεχείς διακοπές με αποτέλεσμα να μη μπορούν να συγκεντρωθούν οι υπόλοιποι και να δουλέψουν. Από την άλλη έχοντας απορίες θεωρώ ότι πρέπει να δοθούν διευκρινήσεις. Και εκεί υπάρχει μια ισορροπία.
Μετά παραδίδοντας τα γραπτά, άρχισαν οι απορίες. Για το τι έπρεπε να γράψουν… Αν αυτό που έγραψαν ήταν σωστό… Αν έτσι έπρεπε να γραφτεί…Η δική μου ανάγκη να πάω στην επόμενη τάξη, δεν μου άφηνε περιθώρια να δώσω απαντήσεις αλλά τους διαβεβαίωσα ότι όταν πάρουν διορθωμένα τα γραπτά οποιαδήποτε απορία, θα λυθεί και οποιαδήποτε επεξήγηση ή διευκρίνηση θα είναι διαθέσιμη.
Η αίσθηση που έχω είναι ότι το κάθε διαγώνισμα αποτελεί ένα “σοκ”… και εκεί είναι το θέμα. Πρέπει οι μαθητές να συνηθίσουν να διαγωνίζονται σε θέματα αλλά πάντα μπαίνει το θέμα της ατομικότητας σε κάθε μαθητή. Πως μπορεί να γίνει ώστε ο κάθε μαθητής να μπορέσει να εκφραστεί και ταυτόχρονα να μπορέσει να αξιολογηθεί σωστά…Αυτό είναι πάντα ένα ζητούμενο για εμένα…
Θυμάμαι τη Μαρία ( όλες Μαρίες λέγονται) που την κυνηγούσα να μάθει χημεία και σήμερα είναι ερμηνεύτρια κλασσικού ρεπερτορίου ( σοπράνο) και έχει διεθνή καριέρα. Μια άλλη Μαρία, έχει ακολουθήσει καριέρα σκηνοθέτη και φυσικά τη “καταπίεζα” να μάθει χημεία.
Για εμένα πάντα θα είναι ζητούμενο το θέμα του διαγωνίσματος… Μετά από 29 χρόνια στις τάξεις ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει πως πρέπει να γίνεται. Προσπαθώ να το κάνω βαθμονομημένο με κλιμακωτή δυσκολία και θέματα για “όλους”. Αλλά αυτό δεν φτάνει…
Σε κάθε διόρθωση δεν βάζω απλά ένα βαθμό… Βλέπω πως διατυπώνουν τις απαντήσεις, αν έχουν ξεκαθαρίσει τι διαβάζουν και τι απαντούν. Αν πάνε ψάχνοντας, το τρόπο που γράφουν – όχι καλλιγραφία αλλά αν μέσα από το κείμενο μου “δείχνουν” κάτι. Στο τετράδιο μου γράφω τον βαθμό αλλά και τα σχόλια για το γραπτό.Και τα σχόλια αυτά τα διασταυρώνω με τη τάξη με τις σημειώσεις τους στο τετράδιο και τις προφορικές απαντήσεις που δίνουν στις ερωτήσεις στη τάξη… όλα αυτά μαζί δίνουν την αξιολόγηση του μαθητή. Και πάλι μπαίνει ο “αστάθμητος” παράγων της προσπάθειας και της συμμετοχής, που ενισχύει και ενθαρρύνει εκείνους τους μαθητές που πραγματικά προσπαθούν ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στη βαθμολογία… που παραδίδεται “δίπαξ” του έτους (κατά το άπαξ).Και έρχονται οι γονείς και ενημερώνονται. Και ρωτάνε για την επίδοση του μαθητή… και γενικά δεν τους νοιάζουν τα γενικά σχόλια αλλά “έχουν γράψει κάποιο διαγώνισμα; ” και “τι πήραν στο γραπτό;” και μετά το σχόλιο… και αφού έγραψε 16 στο γραπτό γιατί πήρε 15 στο τετράμηνο… Δεν έχει καμία σημασία ότι όλο το τετράμηνο δεν είχε καμία συμμετοχή ή παρουσία στη τάξη. Δεν έχει καμία σημασία ότι όσες φορές ρωτήθηκε “δεν του πήρα λέξη”. Δυστυχώς δεν μπορούν να το δουν και θέλουν να δουν το κατάλογο για το “τεκμήριο” δηλαδή το τι έγραψε…
Κατά την άποψή μου οι γονείς θα πρέπει να συνεργάζονται ώστε να ενισχύουν τη προσπάθεια του παιδιού τους αλλά και του καθηγητή. Το σκιτσάκι που κυκλοφόρησε πριν 5-6 χρόνια βγάζει ένα μάλλον πικρό χαμόγελο…
Όλοι όμως όσοι είμαστε στην εκπαίδευση σίγουρα έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με γονείς που μας καθιστούν υπόλογους για τους βαθμούς του παιδιού τους και ζητούν διευκρινίσεις. Ευτυχώς είναι λίγοι… και είναι στο χέρι μας να γίνουν λιγότεροι… με τη σωστή συμπεριφορά μας στη τάξη, την τεκμηριωμένη βαθμολογία, την ξεκάθαρη συμπεριφορά και κυρίως τη σωστή δουλειά στη τάξη…
Στο “επάγγελμα” το δικό μας ( το θεωρώ πολλά περισσότερα ) η παρουσία μας, η συμπεριφορά μας και η σωστή αξιοκρατική συμπεριφορά θεωρώ ότι αποτελούν σημαντικότατη “διδακτέα ύλη”, και δεν την έχει κανένα αναλυτικό πρόγραμμα.
Τη καλησπέρα μου
