Χημικοί στα Γιάννενα…μετά από 30 χρόνια.
Και έτσι βρέθηκα στα Γιάννενα πάλι.
Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε οι Χημικοί του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που μπήκαμε το… 1979 στα Γιάννενα φυσικά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν τη Παρασκευή αφήνοντας πίσω γυναίκες και παιδιά και πήγαμε για ένα τριήμερο να κάνουμε φοιτητική ζωή. Τώρα στα 48 τι φοιτητική ζωή να κάνεις θα μου πεις…. και όμως!!! Κάναμε περισσότερα από ό,τι σαν φοιτητές. Βλέπετε το να είσαι φοιτητής το 1979 είναι διαφορετικό από το να είσαι φοιτητής σήμερα.
Τότε το οικογενειακό επίδομα ήταν για τις ανάγκες. Το μέσο μεταφοράς ήταν το “Πεζό 2”, το μηχανάκι σπάνιο και το αυτοκίνητο σπανιότατο. Το ξενύχτι ήταν στο πρόγραμμα και συνήθως ήταν μπαράκι ή κρασοκατάνυξη. Σε όλες τις φάσεις όμως είμασταν καλά. Γιατί;
Είμασταν 39 φοιτητές από όλοι την Ελλάδα και περνάγαμε το χρόνο μας με τα καθημερινά εργαστήρια ο ένας δίπλα στον άλλο. Και αυτό ήταν που μας έδεσε και μας έκανε να μαζευτούμε από όλο το κόσμο. Ο Βασίλης από το Denver ήρθε μετά από 30 χρόνια να μας δει…γιατί του λείψαμε. Καλό δεν είναι; Και βρεθήκαμε όλοι να πίνουμε, να γελάμε, να θυμόμαστε, να σκεφτόμαστε τι κάναμε αλλά και τι δεν κάναμε. Να αγκαλιαζόμαστε, να κλαίμε από χαρά.
Η κλασσική φράση από τα μόνιμα πειραχτήρια του έτους ήταν : “πως έγινες έτσι ρε!!!!” και συνήθως αναφερόταν στη “καλοζωισμένη” μας εικόνα. Μα όλοι καλοζωισμένοι πια!!! Ελάχιστοι ήταν στα (χμ!!! ) περίπου κιλά τους. Οι κοπελιές μας όμως μια χαρά “κρατούσαν”. Όλες αναγνωρίσιμες και θα έλεγα στη συντριπτική πλειοψηφία όπως τις θυμόμασταν. (Χμ ! καλά άντε κάποιες ίσως είχαν μερικά κιλά παραπάνω… – το ξέρω ότι παίζω το κεφάλι μου τώρα αλλά τι να κάνω – ). Όλες όμως κούκλες αλλά και εμείς κούκλοι.
Έριξα περπάτημα που το μισό να ήταν δικό μου μου έφτανε. Βόλτα, ξενύχτι… ένταση και υπερένταση. Μόλις 6 ώρες ύπνος τα δύο βράδια. Πενταήμερη εκδρομή λες και πήγα. Αλλά άξιζε. Κάθε λεπτό άξιζε. Και όλοι μας δεν θέλαμε να το χάσουμε στον ύπνο. Ο ύπνος αναπληρώνεται, αυτή η συγκέντρωση όχι.
Φτάσαμε στα όριά μας από αντοχή. (Καλά εντάξει εγώ έφτασα στα όρια μου για άλλους δεν ξέρω.) Αλλά η αίσθηση που είχα ήταν ότι ο χρόνος δεν μας ξέχασε. Προσπαθήσαμε να τον ξεγελάσουμε αλλά μάλλον δεν τα καταφέραμε και τόσο καλά. Είχαμε φυσικά και την κλασσική αναμνηστική. Εγώ ως συνήθως ήμουνα πίσω από τη κάμερα και μέχρι να εξηγήσω και να πάω να στηθώ βγήκα στητός στητός και …καμαρωτός. Θαυμάστε μας λοιπόν…
Χημικοί Π. Ιωαννίνων έτους 1979
23 παρουσίες λοιπόν από τους 37. Είχαμε μερικούς που δεν κατάφεραν να έρθουν στην μάζωξη. Όμως μας άρεσε τόσο που είπαμε να το ξανακάνουμε αλλά όχι σε 10 χρόνια… (φοβόμαστε ότι δεν θα αντέξουμε να βγάλουμε τη διαδρομή με το αυτοκίνητο και έτσι η ιδέα έπεσε για τα 3 χρόνια και βλέπουμε…
Εσείς μπορεί να το ξεχάσετε… εγώ όμως όχι…έτσι γύρω στο 2012 – αν δεν καταστραφεί ο κόσμος (όπως λένε) περιμένετε τηλέφωνό μου…Μην εφησυχάζετε κιόλας όμως μπορεί να πάρω και νωρίτερα. (χε χε!!!!)
Φίλοι χημικοί, τη καλησπέρα μου.
Κόσμος … τη καλησπέρα μου.
Πράγματι ήταν έτσι και καλύτερα, και για κάποια της φουρνιάς του 80 που είχε όμως πολλούς φίλους & φίλες από το 79. Το περίμενα πώς και πώς (άλλο αν είχα ελλιπή ενημέρωση…ας όψεται ο καλός μου) και το καταευχαριστήθηκα. Πολύ σοφή ιδέα η συνάντηση για ένα τριήμερο και όχι για μία βραδιά μόνο. Η ιδέα να συναντηθείτε την επόμενη φορά σε spa έφτασε στα αφτιά σου; (μη βαράς δεν το πρότεινα εγώ!)
Περιμένουμε εναγωνίως βιντεάκια και φωτογραφίες!
Εμείς να δεις Αμαλία πως το περιμέναμε και με τι αγωνία. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγραφούν στο κειμενάκι που έγραψα. Είναι πολύ μικρό για αυτή τη δουλειά. Είναι απλά μια καταγραφή για να δείχνει ότι έγινε. Όλοι εμείς που είμασταν εκεί ξέρουμε τι έγινε.