Η αγχολυτική επίδραση του blogging.
Σήμερα μπήκαμε στη τάξη για το νέο χρόνο. Ακολουθώντας το Γαλλικό μοντέλο ξεκινήσαμε τα μαθήματα όπως προβλέπεται στις 3 του Σεπτέμβρη. Η αλήθεια είναι ότι μου έπεσε κάπως βαρύ. Δηλαδή για να γίνω σαφής δεν μου έπεσε βαρύ το ότι γύρισα στη δουλειά. Βλέπετε τη βρίσκω με τη δουλειά μου. Έπεση βαρύ στη φωνή μου. Μετά από δύο μήνες νορμάλ χρήσης της φωνής βρέθηκα σε τάξη και μιλούσα συνέχεια μόλις για 6 ώρες. Το αποτέλεσμα είναι ότι μάλλον αύριο μόνο θα γράφω. Αν δεν το προσέξω θα πάω στη συγκέντρωση των χημικών και θα χρησιμοποιώ νοηματική μόνο (body talk !!! !) )
Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι δεν είχα διάθεση για τίποτα. Το μόνο που ήθελα ήταν να γράψω δυο λόγια εδώ …έτσι να ξελαμπικάρω. Ας δούμε λίγο τη σημερινή μέρα.
Μπήκα στη τάξη που είμαι υπεύθυνος του τμήματος. Επί δύο ώρες ενημέρωσα τους μαθητές για το το πρέπει να προσέχουν και τι πρέπει να κάνουν. Επειδή το τμήμα είναι ένα τμήμα της δευτέρας λυκείου, είχαν τη περυσινή εμπειρία οπότε κάποια πράγματα ήταν γνωστά. Από την άλλη είχαμε νέα πράγματα όπως τη γρίπη. Είπαμε τα βασικά πάνω στο θέμα της υγιεινής και πρόληψης. Μετά πήγαμε για τον Αγιασμό και στη συνέχεια είχαμε περίπου μισή ώρα διάλειμμα. Εκεί είδαμε τους περυσινούς απόφοιτους που εθιμικά πλέον έρχονται κάθε χρόνο και μας βλέπουν. Τους συγχαρήκαμε για τις επιτυχίες τους αλλά ήρθαν και ακόμα παλαιότεροι απόφοιτοι ακόμα και από το 2005.
Η αλήθεια είναι ότι όταν έρχονται έτσι παλιοί μαθητές και τα λέμε έτσι σαν φίλοι πια, χωρίς την ένταση των σχολικών ημερών αλλά μέσα από το φίλτρο του χρόνου είναι μια πολύτιμη εμπειρία. Γιατί πάρα πολλές φορές έχω προβληματιστεί…Τι είναι τελικά αυτό που μένει μετά από το σχολείο. Δηλαδή για το αντικείμενό μου δηλαδή, τη χημεία, τι είναι αυτό που μένει. Σας πληροφορώ ότι αυτό που μένει δεν έχει καμία σχέση με τη χημεία. Αυτό που μένει έχει να κάνει με τον άνθρωπο, τη συμπεριφορά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μαθητές μέσα στη τάξη. Τη χημεία την “χρησιμοποιήσανε” όσο χρειαζότανε για να πετύχουν το στόχο τους που ήταν η εισαγωγή σε μια σχολή. Μετά έμεινε η εικόνα του χημικού. Μου το είπε παλιότερα μια μαθήτρια απόφοιτος του 1992 (στα 35 της περίπου σήμερα).
-Ξέρετε τη θυμάμαι από το μάθημα της Χημείας στο σχολείο;
– Ακούω.
– Το παράδειγμα με τον Αστερίξ για την Ώσμωση με της φράουλες και το μαγικό φίλτρο.
Καλά μόνο αυτό… Και ήταν και πρώτη δέσμη… Αρχιτεκτόνισσα.
Έτσι και σήμερα οι κοπελλιές που ήρθαν μίλησαν απλά και ειλικρινά, χωρίς να έχουν ενδοιασμούς και μου έδωσαν πληροφορίες για τως πως βλέπουν οι μαθητές τα πράγματα. Πληροφορίες πολύτιμες. Πληροφορίες που είναι απαραίτητες για να μπορέσω να καταλάβω.Να μπορέσω να καταλάβω τους ανθρώπους που έχω απέναντί μου και όχι τους μαθητές. Τη χημεία “τη ξέρω” – ας πούμε (είναι μεγάλη κουβέντα αυτό) αλλά τους ανθρώπους που έχω απέναντί μου δεν προλαβαίνω να τους μάθω. Το μόνο που μαθαίνω είναι αν ξέρουν η όχι χημεία. Αν φτάσει εκείνη η μέρα που δεν θα μπορώ πλέον να καταλάβω τι σκέφτεται και τι αισθάνεται ο μαθητής … θα γίνω κασετόφωνο. Θα λέω το μάθημά μου και μετά … θα αλλάζω κασέτα για το επόμενο τμήμα. Κατάντια το βλέπω. Πάντα ζητάω το feedback. Πολύ μα κατηγόρησαν για ανασφάλεια. Βλέπετε ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι η Χημεία μετά το Λαβουαζιέ περίμενε εμένα για να προχωρήσει. Ούτε θεωρώ ότι αν δεν ήμουν εγώ, το σχολείο θα έκλεινε.Αλλά θεωρώ ότι σε κάθε παιδί αφήνω ένα ίχνος που τελικά όπως έλεγα… δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν με βλέπουν ή πιο σωστά αλλάζουν πεζοδρόμιο γιατί θέλουν να έρθουν από το δικό μου πεζοδρόμιο. Και αυτό είναι το καλύτερο. Ευχαριστώ Ειρήνη και Κατερίνα που μου δώσατε την ευκαιρία να μπορέσω να καταλάβω και φυσικά επιφυλάσσομαι να τελειώσουμε εκείνο το καφέ που δεν προλάβαμε να τελειώσουμε στο σχολικό διάλειμμα.
Και μετά από αυτό το διάλειμμα έκανα άλλες δυο ώρες μάθημα και τώρα…δεν μιλάω μπας και αντέξω αύριο να βγάλω το τρίωρο… γιατί…
ΕΧΟΥΜΕ REUNION στα Γιάννενα οι Χημικοί του 1979 και φυσικά δεν επιτρέπεται να πάω και να μη μιλάω… Πως θα κουτσομπολέψω. Φυσικά και θα έχω υλικό. Αλλά για τρεις μέρες θα είμαι…αλλού. Κυριολεκτικά.
Τη καλησπέρα μου. Ηδη είμαι καλύτερα και θα φτιάξω τη βαλίτσα μου.
