Ανάμεικτα συναισθήματα…
Χθες έγιναν τα ατελιέ στη σχολή μας. Μια ημέρα αφιερωμένη στο πέρασμα από το δημοτικό στο Γυμνάσιο. Υποδεχτήκαμε πάνω από 100 μικρούς μαθητές σε μια μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων που είχε τα πάντα…αθλητικά παιγνίδια, κυνήγι θησαυρού, θέατρο κατασκευές, ρομποτική, παιγνίδια με την πληροφορική, ….και ότι άλλο θέλεις. Συνολικά πάνω από 30 δράσεις για τα παιδιά και ταυτόχρονα μια διαδικτυακή συζήτηση με τους γονείς με ειδικούς για την ιδιαιτερότητα αυτής της μετάβασης από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.
Μια καταπληκτική ημέρα…
Εγώ είχα την κουζινοχημεία, δηλαδή χημικά πειράματα με “αντιδραστήρια” που έχουμε στα ντουλάπια μας. Μετά από μια φράση που άκουσα σε μια συζήτηση με μια μητέρα, που είπε : εγώ δεν χρησιμοποιώ χημικά στην κουζίνα μου… άρχισε να με απασχολεί τι κάνουμε στην κουζίνα μας και κατά πόσο τελικά χρησιμοποιούμε ή δεν χρησιμοποιούμε χημικά. Έψαξα, είδα διάβασα και τελικά όχι μόνο δεν χρησιμοποιούμε χημικά στην κουζίνα αλλά πολλά από αυτά που κάνουμε αποτελούν “ειδικές γνώσεις” σε κεφάλαια χημείας υψηλού επιπέδου. Βέβαια συνήθως στη κουζίνα κρίνουμε “εκ του αποτελέσματος” και δεν μας ενδιαφέρει τι μεσολαβεί μέχρι εκεί. Αρκεί να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Το τι ακριβώς κάνουμε λίγο ενδιαφέρει.
Στην Κουζινοχημεία λοιπόν με αντικείμενα από την κουζίνα που σε τίποτε δεν θυμίζουν όργανα εργαστηρίου ή χημικά αντιδραστήρια, κάνουμε μια σειρά χημικών φαινομένων με σκοπό να “ξεφύγει” η χημεία από τα εργαστήρια και τις άσπρες ποδιές και να έρθει στην κανονική της θέση, στην καθημερινή μας ζωή.
Η πρώτη παρουσίαση έγινε στο ΚΠΙΣΝ μετά από πρόταση παλιάς μου μαθήτριας της Χαράς Μαραντίδου. Ήταν καθοριστική αυτή η πρόσκληση, γιατί όλο εκείνο που υπήρχε σαν σκέψη έπρεπε να μπει σε μια σειρά και να πάρει σάρκα και οστά και να παρουσιαστεί στο κοινό. Έτσι τα έβαλα κάτω και έκανα την πρώτη κουζινοχημεία.
Η αρχική δουλειά ήταν καθοριστική γιατί επιβεβαιώθηκαν όλα τα πειράματα, κρατήθηκαν χρόνοι, σχεδιάστηκε η παρουσίαση βγήκαν οι φωτογραφίες για τον οδηγό των πειραμάτων.
Μετά παρουσιάστηκε στο σχολείο, στα ατελιέ και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη σε συνέδριο εκπαιδευτικών, σαν μια εναλλακτική λύση για “εύκολο και φτηνό” εργαστήριο, προκειμένου να μπορέσουν οι μικροί μαθητές να έχουν μια εικόνα από εργαστήριο. Τέλος αποτέλεσε κομμάτι του μεταπτυχιακού μου για την διδακτική των φυσικών επιστημών με την εργαστηριακή πρόταση στη Σ του δημοτικού.
Και φτάσαμε στο σήμερα όπου είχαμε μια ακόμα παρουσίαση. Όλα πήγαν καλά και οι μικροί μαθητές γίνανε βοηθοί μου και πήρανε το αστεράκι του “Βοηθού κουζινοχημείας”.
Στα διπλώματα κουζινοχημείας έμαθα ότι μέσα στην ομαδα των μικρών μαθητών υπήρχαν παιδιά παλιών μου μαθητών. Πραγματικά μια καταπληκτική εμπειρία. Δεν την βιώνω για πρώτη φορά. Έχουμε ήδη απόφοιτο της σχολής μας γιό, παλιάς μας μαθήτριας. Πολλές φορές βλέπω τους μικρούς μαθητές και εγώ βλέπω τον μπαμπά ή την μαμά, ανάλογα ποιος ήταν ο παλιός μαθητής. Το γονίδια παίζουν το παιγνίδι τους. Συνήθως αυτή την εικόνα έχω… των 15-16 χρονών του παλιού μου μαθητή όταν ήταν στις τάξεις.
Υπάρχει μια συγκίνηση σε αυτή την εμπειρία. Οι παλιοί μας μαθητές φεύγοντας από το σχολείο επιστρέφουν και μας εμπιστεύονται ό,τι πολυτιμότερο έχουν… τα παιδιά τους. Ποια μπορεί να είναι η καλύτερη επιβεβαίωση ότι “κάτι καλό γίνεται” στο σχολείο μας. Είναι μια αναγνώριση και μια ευθύνη.
Τώρα το ότι παραμένουμε στην ίδια θέση και υποδεχόμαστε τα παιδιά των μαθητών μας μάλλον μας δείχνει ότι ο καιρός περνάει… Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Είναι όμως ωραία συναισθήματα.
Φέτος μας ήρθαν τρία ακόμα, παιδιά παλιών μας μαθητών. Κάποια στιγμή έχω την αίσθηση ότι θα γυρίσω κάπου 20 χρόνια πίσω και θα αρχίσω να ξαναβλέπω στα θρανία τους παλιούς μου μαθητές. Είπαμε τα γονίδια παίζουν το παιγνίδι τους.
