Μια ζωή απ’ όλα στο 61…
Κάτι σαν σουβλάκι να πούμε.
Κάποια στιγμή κοιτάζεις προς τα πίσω και λες….πω πω!!! 61 Πώς πέρασαν????
Με απ’ όλα. Ό,τι θέλεις υπήρχε. Χαρές, λύπες, αφίξεις αποχωρήσεις, νεύρα, ηρεμία, γέλια και κλάματα. Επιτυχίες και αποτυχίες. Από όλα.
Και ο καιρός περνάει και κοιτάζεις προς τα πίσω και βλέπεις τους γιούς σου… και θυμάσαι…
Ο καθένας έχει και μια κλήση για παράνομο παρκάρισμα…Πάνω στο πεζοδρόμιο στην Βασιλίσσης Σοφίας απέναντι από το πάρκο Ελευθερίας μια και οι τρεις ήρθαν στο Μαγγίνειο Μαιευτήριο. Μεσάνυχτα και κάτι εμφανιστήκαμε και τις τρεις φορές στην υποδοχή με την βαλιτσούλα μας… Τι θέλετε; μας ρώτησαν…. (λες και δεν φαινότανε)…Να γεννήσουμε είπαμε. Ο Παναγιώτης αποφάσισε να έρθει μετά από δώδεκα ώρες, ο Κυριάκος μετά από πέντε και ο Χαράλαμπος ίσα που προλάβαμε μια και φτάσαμε 1.30 μμ (μετά μεσονύκτιο) και 2.45 φώναζε από τον θάλαμο…και τώρα τους καμαρώνω άνδρες ολόκληρους. Δεν τους το λέω μη πάρουν τα μυαλά τους αέρα (είναι και αγόρια… τι βλακεία και αυτό) αλλά δεν μπορώ να μη καμαρώνω όταν είμαστε όλοι μαζί. Δεν ήταν εύκολο μια και η Χριστίνα για δέκα χρόνια δούλευε στη Χαλκίδα και πέντε το πρωί με πέντε το απόγευμα, ήταν στον δρόμο και τα παιδιά μαζί μου. Να τα φτιάξω, να τα πάω για τον σταθμό, να πάω στο σχολείο, να γυρίσω, να τα μαζέψω και να τα φέρω σπίτι να κοιμηθούν μέχρι να γυρίσει η Χριστίνα από τη Χαλκίδα (πεθαμένη από τη κούραση), και να ξεκινήσω εγώ τα μαθήματα. Όμως τα καταφέραμε.
Και όσο ο καιρός περνάει και κοιτάς προς τα πίσω και βλέπεις την επαγγελματική σου πορεία…και θυμάσαι…
Πως ξεκίνησες από τα φροντιστήρια. Με τα μαθήματα. Όμως δεν μπορείς να μη θυμηθείς εκείνες τις δουλειές έξω από το αντικείμενο των σπουδών σου, που όμως άφησαν το ανεξίτηλο ίχνος τους. Έτσι το καλοκαίρι της πρώτης και της δευτέρας γυμνασίου, δούλεψα στο τυπογραφείο του θείου μου Βασίλη. Μοναδική εμπειρία…Εκεί αγάπησα το χαρτί. Έμαθα τα βασικά της τυπογραφικής τέχνης, και μυήθηκα στην στοιχειοθεσία από τον κ Βησσαρίωνα, πατέρα του θείου μου. Η δεύτερη δουλειά μου το καλοκαίρι της τρίτης Γυμνασίου και της τετάρτης Γυμνασίου ( Α Λυκείου) στις φωτεινές επιγραφές του θείου μου το Μάκη. Ακόμα δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα μου στη δουλειά. Πάω πρωί πρωί ΄Δευτέρα και μου λέει πάμε… Πάμε λέω και εγώ. Και βρεθήκαμε στο πέταλο του Παναθηναϊκού Σταδίου όπου φτιάξαμε μια φωτεινή επιγραφή με τους Ολυμπιακού κύκλους, ακριβώς πάνω στο πέταλο σε μια σκαλωσιά καμιά δεκαριά μέτρα ψηλή. (δεν ανέβαινα εγώ αλλά εγώ έδινα πράγματα από κάτω). Σίγουρα την έχετε δεί την επιγραφή. Ήταν εκεί από το 1975 μέχρι το 2004 που αντικαταστάθηκε με καινούργια, λόγω Ολυμπιακών. Κάθε φορά που είχε εκδήλωση στο Στάδιο άναβε. Ο θείος μου ο Μάκης με έμαθε να σκουπίζω… ναι να σκουπίζω με σκούπα. Αλλά με έμαθε και να βάφω με πιστολάκι κομπρεσέρ, να κάνω ηλεκτρικές συνδέσεις, να περνάω λάμπες, να βάφω με το πινέλο και ο κ Αριστείδης, ο γραφίστας της δουλειάς, με έμαθε να κάνω αφίσες, μεγάλα γράμματα, να γράφω ίσα στο λευκό χαρτί, να παίζω με τις αποστάσεις και το μέγεθος των γραμμάτων για το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα. (στον καιρό των υπολογιστών το είπαν kerning). Μου έμαθε και την τεχνική του STENCIL που χρησιμοποίησα σε τεμπέλες αλλά και σε πρωτοχρονιάτικες πίτες για να γράψω τη χρονιά. Επίσης μου έμαθε να δουλεύω το κοπίδι, δεξιότητα που ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά χρήσιμη.
Και πάμε στη τρίτη εξωκαθηγητική μου δουλειά… πωλητής ανοξείδωτων σκευών. Μετά τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου για τα Πανεπιστήμια το 1979 και περιμένοντας τα αποτελέσματα (τέλη Οκτώβρη) περνώντας από την Πλατεία Κάνιγγος βλέπω ζητείται βοηθός… και μπήκα. Συναντήθηκα με τον κ Σταύρου, ο οποίος με πολύ υπομονή με έμαθε στους σωστούς τρόπους επαγγελματικής συνεργασίας, στα δικαιώματά μου σαν εργαζόμενος. Με πολύ σεβασμό θυμάμαι την μορφή του αλλά και τις συμβουλές σου στην “επαγγελματική ηθική” (professional ethics – αν και ξέρω καλά ότι δεν είναι ο σωστός όρος). Εκεί πληρώθηκα με τα προβλεπόμενα από την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, όπου έμαθα και τι είναι αυτό και τι σημαίνει για τον εργαζόμενο. Τα πρώτα λεφτά που πήρα, δικά μου λεφτά – τα άλλα ήταν “χαρτζιλίκι” – με το που βγαίνω από το μαγαζί, πάω δίπλα σε ένα φωτογραφικό μαγαζί (πάνω στη πλατεία – ακόμα εκεί είναι ) και παίρνω την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή…μια CANON AT1 που μου άνοιξε τον δρόμο στην φωτογραφία. Τα Χριστούγεννα που πήγα να του ευχηθώ, μου έδωσε και τον 13 μισθό – το δώρο, ότι μου αναλογούσε για τις σαράντα μέρες δουλειάς – και εκεί έμαθα ότι οι μισθωτοί έχουν και δώρο Χριστουγέννων που το δικαιούνται…Με το που πήρα τα χρήματα πήγα δίπλα στο φωτογραφικό μαγαζί και πήρα κατευθείαν ένα καταπληκτικό τρίποδο KENLOCK που ακόμα έχω και είναι “σκυλί”.
Και έτσι μπήκα στο Χημικό Ιωαννίνων… για εμένα η καλύτερη τύχη…όπου έκανα την τέταρτη εξωκαθηγητική μου δουλειά…Ζητώντας από τον καθηγητή μου στην χημεία τροφίμων Μανώλη Βουδούρη, να μου βρει μια δουλειά σαν βοηθό χημικού σε κάποιο εργοστάσιο στο τμήμα τροφίμων, για να αποκτήσω μια κάποια εμπειρία από τον χώρο, κανονίζει και με στέλνει στην ΑΣΤΥ – βιομηχανία γάλακτος στον Ταύρο (δεν υπάρχει πια…)Υπήρξε όμως ένα πρόβλημα…η εταιρεία είχε κρατικοποιηθεί (1982) και μπορούσε να πάρει κόσμο μόνο με κανονική πρόσληψη και σε θέση που είχε ανάγκη. Έτσι βρέθηκα μισθωτός ανειδίκευτος εργάτης στη γραμμή παραγωγής του παστεριωμένου γάλακτος. Μεγάλο σχολείο. Εκτός του ότι είδα πως φτιάχνεται το γάλα που φτάνει στο σούπερ μάρκετ, έζησα την αγωνία του βιομηχανικού εργάτη, πήρα μέρος στην πρώτη μου απεργία. Μπήκα σε ψυγεία με -24 βαθμούς που φυλάσσονται τα παγωτά, έγινα ένα γρανάζι της μηχανής και βίωσα από πρώτο χέρι τι συμβαίνει σε μια ομάδα όταν δεν μπορείς να συντονιστείς. Καταπληκτική εμπειρία. Και πήρα μητρώο του ΙΚΑ του 1982 και τα πρώτα μου ένσημα. Τώρα μετά από 36 χρόνια στις τάξεις αυτές οι σαράντα μέρες μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Θα δούμε.
Και φτάνουμε στην τελευταία μου εξωκαθηγητική δουλειά… πωλητής ειδών διατροφής μέσα από σεμινάρια. Δεν μπόρεσα ποτέ να δουλέψω γιατί δεν μπορώ να είμαι πιεστικός στον άλλο να πάρει κάτι που δεν θέλει ή έχει επιφυλάξεις στο αν του χρειάζεται. Και έτσι πολύ σύντομα αποχώρησα… Αλλά απόκτησα μια πολύ σημαντική δεξιότητα. Έμαθα να μιλώ μπροστά σε κοινό και κυρίως να μη χάνει το ενδιαφέρον του. Ο μέντοράς μου ήταν πολύ καλός σε αυτό.
Και το 1986 μπήκα πρώτη φορά σε τάξη, φροντιστηρίου… αλλά εδώ σταματάω…
Σήμερα λοιπόν έκλεισα τα 61…
Και μπορώ ακόμα να σβήνω τα κεράκια…
Και όπως λένε τα Εγγλεζάκια :
GROWING OLD IS INEVITABLE…GROWING UP IS OPTIONAL…
Τη καλησπέρα μου..
