Εισαγωγικές εξετάσεις 1979….
Σήμερα με έχει πιάσει μια τάση να γυρίσω και να θυμηθώ τα νειάτα μου…
Μια και η σχολική χρονιά πάει προς το τέλος της και θα ξεκινήσουν σε λίγοι οι Πανελλαδικές, πέρασαν από το μυαλό μου οι δικές μου εξετάσεις το 1979. Δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη. Είναι απλά διαφορετικά. Ας τα δούμε λίγο (δεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει σχετικά. Αν έχω ξαναγράψει, μάλλον ανησυχητικό το βλέπω, λόγω ηλικίας να ξεχνάω). Να σας βάλω στο κλίμα….
Είμασταν μια περίεργη χρονιά. Μπήκαμε στην τετάρτη γυμνασίου και πήραμε “ενδεικτικό” Α Λυκείου. Με το που μπήκαμε στο Λύκειο, Α Λυκείου, καταργήθηκαν τα Αρρένων και Θηλέων. Η Α Γυμνασίου που ξεκινούσε ήταν μικτή. Άρα εμείς είμασταν από τις τελευταίες χρονιές (για δυο χρόνια ακόμα) που το Λύκειο Αρρένων Βύρωνα (ΛΑΒ με το όνομα) θα υπήρχε. Δίναμε εξετάσεις κάθε χρονιά δύο φορές, Φλεβάρη και Μάιο – Ιούνιο. Τι ίδιο και στο Δημοτικό στην πέμπτη και την έκτη, Δώσαμε και εισαγωγικές στο Γυμνάσιο. Μόνο το πέρασμα μας στο λύκειο έγινε από μόνο του. Οι επόμενοι δώσανε και εξετάσεις για μπούνε στο λύκειο. (και μας κατηγορούσανε για κ……φαρδία μια και αυτοί δεν “είχανε χάσει εξέταση για εξέταση”). Στο Λύκειο διαλέξαμε το πρακτικό, είχε καλό πρακτικό το ΛΑΒ και μικρά τμήματα δύο τμήματα των 38 μαθητών έκαστο, και ένα κλασσικό με 44 μαθητές – τα νούμερα είναι σωστά. Και τα δύο είδη τμημάτων είδη είχανε τα ίδια μαθήματα, με εξαιρεση τα βιβλία. Εμείς είχαμε εξωσχολικά βιβλία κατ’επιλογή του καθηγητή. Δηλαδή το πολλαπλό βιβλίο δεν είναι καινοτομία… είναι παλιά υπόθεση μόλις πενήντα ετών. Να σας εξηγήσω.
Κάθε χρόνο, όποιος συγγραφέας ήθελε, έκανε αίτηση στο Υπουργείο Παιδείας έγκρισης του βιβλίου του, όσον αφορά το κατά πόσο καλύπτει και είναι σύμφωνο με το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου. Αν πληρούσε τις προϋποθέσεις έπαιρνε μια στρογγυλή σφραγίδα στο εξώφυλλο που έλεγε : “Εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας”. Αγοράζοντας το – από ανεξάρτητους εκδότες – ήξερες ότι θα σε καλύψει και με το παραπάνω στην ύλη. Βέβαια το υπουργείο μας έδινε και τα δικά του βιβλία, τα οποία όμως κατά κανόνα, πιάνανε θέση στο ράφι…συνήθως. Και κάναμε τα πάντα…Το λέω για να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Είχαμε αρχαία και άγνωστο θέμα σε όλες τις τάξεις. Β και Γ Λυκείου όπως και το Κλασσικό . Μόνο λατινικά δεν διδάχθηκα ποτέ. Όλα τα άλλα όπως ακριβώς και το κλασσικό. Βλέπετε η εξεταστέα ύλη ήταν όλη η ύλη του Λυκείου και το υπουργείο έδινε κεφάλαια και όχι σελίδες στο σχολικό βιβλίο.
Και δίνουμε εξετάσεις και απολυόμαστεεεεεε…. Και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για τις εξετάσεις… τον Σεπτέμβριο.
Ξεκίνησα φροντιστήριο το καλοκαίρι της Β Λυκείου – έτσι γινόταν τότε – στο κέντρο. Δηλαδή είχαμε και δρομολόγιο…Ε ναι με το λεωφορείο. Τότε πήγαινε και γρήγορα γιατί είχε λιγότερα αυτοκίνητα. Και όχι δεν με πήγαινε ο μπαμπάς ή η μαμά. Διάρκεια περίπου 25 λεπτά – Βύρωνας – Ακαδημίας και μετά τρέξιμο. Εγώ πήγαινα στο Θετικό (Πατησίων και Στουρνάρη γωνία) και έτρεχα την Ακαδημίας και την μισή Πατησίων σε 6-7 λεπτά….(Όπως όλοι οι μαθητές της εποχής άλλωστε). Έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο των 7 από Βύρωνα, άρα σχολούσαμε 7 παρά πέντε και διακτινιζόμαστε σε πέντε λεπτά στη στάση όπου ξαναβρισκόμασταν όλοι μαζί στο λεωφορείο). Επτά και εικοσι πέντε στην Ακαδημίας, οκτώ παρα εικοσιπέντε στο Θετικό που άρχιζε στις επτάμιση. Μια χαρά τα καταφέρναμε… Βέβαια τρώγαμε “κολατσό” στο σχολείο αλλά αυτό σε άλλη εγγραφή. Εννοείτε ότι είχαμε πρωί – απόγευμα σχολείο. Την καλή χρονιά είχαμε Τετάρτη πρωί και Πέμπτη απόγευμα. Την άλλη χρονιά Τετάρτη απόγευμα και Πέμπτη πρωί, που συνήθως κάναμε τις γλάστρες, κν πηγαίναμε αδιάβαστοι.
Δέκα τελειώναμε και αν ήσουν άτυχος θα βρσκόσουν στο λεωφορείο των 10.15 από Ακαδημίας για Βύρωνα. Το λεωφορείο μας έφερνε πιο κοντά (κν πατεις με πατώ σε). Όλοι μαθητές πλην των…ατύχων συνεπιβατών. Ο εισπράκτορας συνηθως σε αυτό το δρομολόγιο έκοβε τα λιγότερα εισιτήρια σε γεμάτο λεωφορείο – ναι πείτε τώρα ότι εμεις ρίξαμε τις αστικές συγκοινωνίες έξω – ο δε οδηγός είχε μια αστεία επιγραφή : “ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ” κάτι που ούτε με ωτοασπίδες θα μπορούσε να καταφέρει. Μελίσσι το λεωφορείο με βαβούρα – χαβαλέ και “σούζα” στις ανηφόρες (και αυτό σε άλλη εγγραφή). Και κατά τις ένδεκα το βράδυ φτάναμε σπίτι για χαζολόγημα και μετά ύπνο για την επόμενη μέρα….
Το καλοκαίρι του 1979 έπρεπε να διαβάσω… η ρουτίνα ήταν : Ξύπνημα 7.00 πρωινό και στις 7.30 ξεκίνημα στο διάβασμα… σε ένα δωμάτιο πίσω από το μπακάλικο του πατέρα μου, που το είχΕ σαν αποθήκη. Είχαμε στριμώξει τα εμπορεύματα στο ένα δωμάτιο και είχα φτιάξει με τα χεράκια μου ένα μεγάλο ραφείο – αρχιτεκτονικού στυλ – δύο Η γυρισμένα στο πλάϊ για πόδια και μια μεγάλη τάβλα 100Χ140 – άπλα όχι αηδίες- μπροστά στο παράθυρο στο άλλο δωμάτιο. Φωτεινό, ήσυχο και δροσερό… Χμ!!! ήσυχο έστω…μέχρι να ξυπνήσουν τα τρία μικρά γειτονάκια μου με ηλικίες από δύο έως έξι που ήταν από τις οκτώμιση μέχρι τη μία στο μπαλκόνι και τσιρίζανε…. κυριολεκτικά. Και τι να πεις… και σε ποιον να το πεις… το θεώρησα λοιπόν ήχους του περιβάλλοντας και κάθε πρωί που τα άκουγα ήξερα ότι θα ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες… και διάβαζα και έγραφα….έγραφα…έγραφα…Κάθε δύο μέρες ένα BIC άδειαζε, τα έπαιρνα με την κούτα (Ακόμα το έχω να θέλω να έχω στυλό διάφορα και να γράφουν…. αυτοί που με ξέρουν το ξέρουν – ριξτε μια ματιά στη τσάντα μου, όποια και αν είναι). Κατά τις 10- 10.30 σταματούσα για τσιγάρο…ναι κάπνιζα τότε…. έβγαινα για κανένα τέταρτο στο μαγαζί του πατέρα μου… κάτι σαν αυλισμός φυλακισμένων ένα πράμα… και μετά πάλι μέσα μέχρι τη μιά – μιάμιση… Φαγητό, σιέστα – μισή με μια ώρα και φτάσαμε στις τρεις περίπου όπου ξεκινούσα το διάβασμα για το φροντιστήριο όπου έφευγα στις πεντέμιση μια και το καλοκαίρι είχε μια ώρα παραπάνω (εξίμιση με δέκα)… Στην επιστροφή τα ίδια… βρισκόμασταν στο λεωφορείο και βγάζαμε την πίεση της ημέρας…και ο νοών (και παθών ενδοχομένως) νοείτω. Επιστροφή στο σπίτι… ε καλά μη περιμένετε τίποτα… φαγητό, χαζολόγημα, ύπνος και αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Όμως τόσο ίδια με την προηγούμενη, μα τόσο ίδια. Μπάνια, ναι στη μπανιέρα και πολύ είναι.
Και φτάνουμε αρχές Σεπτέμβρη στις εξετάσεις… στο Αρσάκειο. Στις 12 το μεσημέρι αν θυμάμαι καλά. Να πάμε να κάνουμε αναγώριση, να δούμε δρομολόγια λεωφορείων χρόνους, τα πάντα. Εντάξει και αν φτάσαμε μια ώρα νωρίτέρα τι έγινε… αρκεί που θα είμαστε στην ώρα μας. Δεν είναι να το χάσεις αυτό το ραντεβού. Και γράψαμε… τι;;;; Ότι μπορούσαμε καλύτερο. Είναι η διέξοδός μας σε ένα καλύτερο αύριο. Άρα αξίζει να το προσπαθήσεις. Θα δώσει νέες προοπτικές και διεξόδους. Αντε και τελειώσαμε… και τι κάνουμε τώρα; Σχολείο δεν έχει έτσι θα τη βγάλουμε;
Σε κάποια βόλτα μου στην Κάνιγγος, βλέπω σε μια βιτρίνα : ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ και μπαίνω. Ο κ Σταύρου, με τα ανοξείδωτα σκεύη του και τα είδη κουζίνας… και έπιασα δουλειά για σαράντα μέρες μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα μέσα με τέλη Οκτώβρη. Έχω γράψει για αυτό τον άνθρωπο. Άνθρωπος από άλλη εποχή, ο οποίος όμως ήταν για εμένα μεγάλος δάσκαλος, σε πολλά εργασιακά θέματα που βρήκα μπροστά μου στην επαγγελματική μου πορεία. Μου έδωσε και τον πρώτο μου μισθό… ο οποίος δεν έφτασε ποτέ στο σπίτι… Δηλαδή έφτασε αλλά όχι σαν χρήμα…Στη Κάνιγγος είναι ακόμα ένα μαγαζί φωτογραφικών… όπου κάθε πρωί με χαιρετούσε μια CANON AT1 ( my precious!!!!! ) και σε τι τιμή νομίζετε…. 15.000 δραχμές, όσα ακριβώς είχα πάρει… και έφτασα στο σπίτι με την CANON. Κανένας δεν μου μίλησε – ούτε άφησα – . Αυτή ήταν η δική μου CANON, και την πήρα με ΔΙΚΑ ΜΟΥ λεφτά, άρα δεν είχα να λογοδοτήσω σε κανένα…Και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στη φωτογραφία. Και αυτό σε άλλη εγγραφή…
Κάπου στις 20-25 Οκτώβρη βγαίνουν τα αποτελέσματα και θα ανακοινωθούν από το ράδιο… Έτσι ήταν τότε. Κολούσαμε το αυτί μας στο ραδιόφωνο και ακούγαμε τα εκατοντάδες ονόματα ελπίζοντας να ακούσουμε το δικό μας. Ζόρικο… Πάντως την επόμενη μέρα έβγαινε ειδική έκδοση από τις εφημερίδες με τους επιτυχόντες…Αλλά ποιος περιμένει μια μέρα… Εκεί απέναντι στην πλατεία Κανιγγος σε κάποιο κομματικό γραφείο είχαν τις καταστάσεις και λέγανε σε όποιον πήγαινε και ζητούσε πληροφορίες…. Μα απέναντι από τη δουλειά μου και εγώ να κάθομαι και να δουλεύω;;; …εννοείται μου δίνει άδεια ο κ Σταύρου και φεύγω τρέχοντας… πάω στον τέταρτο όροφο… δηλαδή εντάξει κάπου στον τρίτο σφήνωσα αλλά σε καλό δρόμο ήμουνα, φτάνω στο πολυπόθητο “βιβλίο” και ρωτάω το όνομά μου… περιμένω κάποια ατελείωτα λεπτά και ακούω : Χημικό Ιωαννίνων, και ξαφνικά “αδειάζω”. Το “ουφ” πρέπει να ακουστηκε στο Βύρωνα… Επιτέλους Χημικό (ναι αυτό ήθελα) αλλά Γιάννενα… Τι είναι αυτό;;;; Καλά ένα βήμα τη φορά….
ΠΕΡΑΣΑΑΑΑΑΑΑ ΧΗΜΙΚΟΟΟΟΟΟ….
ΥΓ Γράφω πάλι στη ΒΔΕΛΛΑ μου μετά από δυόμιση χρόνια Δεν ξέρω γιατί άργησα τόσο. Θα προσπαθήσω να μη το ξανακάνω…
