Γηράσκω αεί διδασκόμενος… μέρος 2ο
Όποιος θέλει πάντα βρίσκει τρόπο να μάθει καινούργια πράγματα.
Αυτό το Σαββατοκύριακο βρέθηκα σε μια διημερίδα σχετικά με τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση. Οργανωνόταν στο ιδιωτικό σχολείο Αυγουλέα-Λιναρδάτου στο Περιστέρι.
Η διημερίδα είχε πολλά θέματα, και όπως ήταν αναμενόμενο δεν μπορούσες να τα παρακολουθήσεις όλα. Η διάρκεια των εισηγήσεων ήταν “χορταστική”. Μια ώρα σε κάθε εισηγητή, αρκετός χρόνος και για παρουσίαση αλλά κυρίως για συζήτηση. Μέσα από τις εισηγήσεις μπόρεσα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα πάνω σε μερικά προγράμματα που με ενδιαφέρουν, αλλά, όπως γίνεται συνήθως γνώρισα καινούργιο κόσμο.
Και εδώ θα σταθώ στο δάσκαλο Κ χρόνιο blogger και άνθρωπο που το θέμα της ψηφιακής τάξης το έχει ανακαλύψει ήδη και το έχει βάλει σε πράξη, ακολουθώντας όπως γίνεται συνήθως μια “μοναχική” διαδρομή. Το θέμα είναι ότι μέσα από τη συζήτηση που ακολούθησε μετά την εισήγηση, κατέληξα ότι έχουμε πολύ δρόμο να περπατήσουμε μέχρι να γίνει η ψηφιακή τάξη πραγματικότητα. Και πάλι δεν είναι σίγουρο, πως θα γίνει.
Από την άλλη το συμπέρασμα είναι ότι όλα όσα χρειάζονται είναι ήδη διαθέσιμα. Η σωστή αξιοποίηση είναι αυτή που λείπει. Και αυτή μπορεί να γίνει αν αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις καινοτομίες. Αυτό σημαίνει αλλαγή νοοτροπίας. Και νομίζω ότι αυτό είναι το δυσκολότερο σημείο σε όλα.
Τη καλησπέρα μου.
Παντα ετσι δεν ειναι Μανωλη; Βρισκεις το μαχαιρι, και πρεπει να αποφασισεις αν θα κοψεις τα δεσμα ή το λαιμο σου… Καποια στιγμή θα ανακαλυψουμε το σωστο τροπο ομως… (Βρε, στο σχολειο του ανηψιου μου ησουνα;)
Γειά σου Βιβή. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια διλήμματα σε κάνουν να σκέφτεσαι… τι πρέπει να κάνεις.Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να πάρω κανένα τηλέφωνο… αλλά δεν είχα.