Τι σημαίνει συμμαθητής… (μέρος τρίτο)

Σάββατο σήμερα. Η ημέρα του καφέ. Τα Σάββατα – για τους καινούργιους – ξεκινάνε νωρίς. Το πρωί λοιπόν έχει :

Αρχικά λαϊκή. Πρωί πρωί με φρέσκα φρούτα, γεμίζουμε το σπίτι με τα απαραίτητα.

Φούρνος μετά. Πρωί, πρωί, με φρέσκο ψωμί, τυρόπιτες για τα παιδιά, και κάτι “απαίσια” κολασμένα τσουρεκάκια για όλους. Μισά γεμιστά με πραλίνα σοκολάτα και μισά “σκέτα”. Δεν μένει τίποτα. Εγώ μένω πιστός στο τοστ το πρωινό.

Σήμερα είχε εκτάκτως και σούπερ μάρκετ, πριν ξυπνήσουν όλοι οι άλλοι.

Στις 8.30 λοιπόν έκλεισε ο κύκλος και ανοίγει ο κύκλος του καφέ. Με την σύζυξ απολαμβάνουμε καφέ όπως μας αρέσει και κυρίως για όσο μας αρέσει. Χωρίς κουδούνια για τάξη ή κουδούνια τηλεφώνων να διακόπτουν. Και εκεί που απολαμβάναμε και μιλάγαμε χωρίς το καθημερινό άγχος…Ντρρρρριιιιιινννννν!!!! Το τηλέφωνο.  Κοιτάζω… άγνωστος αριθμός αλλά χωρίς απόκρυψη (που πολύ με φτιάχνει όταν την βλέπω).

Καλλλλλαααα!!!!!λέω και απαντάω και …τσουπ από την “άλλη άκρη” η Ρένα (!!!) που συνήθως μένει στο Ηράκλειο (της Κρήτης όχι της Αττικής). Στο κλασσικό ερώτημα που ακολουθεί τις κλήσεις από τα κινητά “που είσαι;”, η απάντηση με αιφνιδίασε και με χαροποίησε : “Στο ΟΑΚΑ, έχει αγώνες κολύμβησης η Ελευθερία.” και επειδή γνωρίζω τις ατελείωτες ώρες που έχουν αυτές οι διαδικασίες, της λέω ότι σε μια ώρα είμαι εκεί. Όπερ και εγένετο. Είχα να τη δω από το Σεπτέμβρη στα Γιάννενα (χημικός γαρ) και φυσικά δεν θα άφηνα την ευκαιρία να τη ξαναδώ. Δεν ήπιαμε καφέ αλλά η μιάμιση ώρα και η κουβέντα που κάναμε ήταν καλύτερη από οποιονδήποτε καφέ.

Στην κατάλληλη ώρα έφυγα… και πήγα για τον καφέ των συμμαθητών. Και φτάνοντας άλλη έκπληξη.

Του αγίου Σπυρίδωνα σήμερα και ο Σπύρος είχε στήσει ένα “κρητικό μπουφέ” με ρακί, παξιμάδια, ελιές, ντοματίνια, και χορτοκάλτσουνα και τυροκάλτσουνα από τη μανούλα του (τη στρίμωξε πρωί πρωί να του τα φτιάξει για εμάς… τι να πω.) εγώ είχα φροντίσει – στο άσχετο – να πάρω κρητικούς λουκουμάδες από το κέντρο για όλους. Και εκεί που είμασταν δώστου τα ρακοπότηρα να γεμίζουν και οι ευχές να κυκλοφορούν. Ευχές απλές αυθόρμητες και ειλικρινείς.

Σε λίγο εμφανίζεται και ο Κώστας (από τώρα όλοι Κώστας θα λέγονται).  Αφορμή ψάχναμε για ένα ακόμα γέμισμα και ευχές. (ψιτ η ρακί δεν ήταν για “εντριβή” (70 βαθμοί) ήταν μόλις 18άρα και πολλλλλυ γλυκόπιοτη). Σε κάποια φάση που έφυγε ο Σπύρος μας λέει ο Κώστας, για να μη του χαλάσει τη γιορτή… το νέο. “Κάηκε ολοσχερώς η επιχείρησή του” Ζημιά που μετριέται σε επταψήφιο νούμερο. Και δεν είχε βγει όλη τη βδομάδα και σήμερα αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει να μιλήσει και ήρθε να μας δει.Η συζήτηση συνεχίστηκε και μετά την επιστροφή του Σπύρου όπου παρακολουθούσαμε άφωνοι. Τι να πεις άλλωστε. Τολμήσαμε να πούμε κάποιες κοινές και ανούσιες εκφράσεις του τύπου πρώτα η υγεία και άλλα τέτοια αλλά πράγματι συνειδητοποιείς ότι και μόνο η παρουσία μας ήταν αυτή που είχε ανάγκη ο Κώστας. Το γεγονός ότι είμασταν εκεί έφτανε.

-Εδώ τα 15 εκατομμύρια … ακούστηκε η γνωστή φωνή του κλασσικού λαχειοπώλη της πλατείας. Αστειευόμενοι – αλλά και ελπίζοντας – δηλώσαμε ότι αν κερδίσουμε θα “τον  φτιάξουμε”. Ακούστηκε το κλασσικό …”Ναι καλά… Εντάξει…” με κρυμμένες τις εκφράσεις “σιγά μη κερδίσουμε…”

Και τότε ο Κώστας κάνει τη κίνηση… φωνάζει τον λαχειοπώλη παίρνει μια ολόκληρη δεκάδα… (αφού ρώτησε εξηγήσεις τι σημαίνει και πως κερδίζει κανείς) γυρνάει στο Κώστα και του λέει πάρε τη μια. Έμεινε ο Κώστας… “Πάρε ρε…” του λέει. Παίρνει και ο Κώστας τη μία πεντάδα, και  τυλίγει ο άλλος την άλλη πεντάδα. Κράτα την του λέει… “πρέπει να πηγαίνω λέει” και φεύγει. Δεν ξέρω πως το είδαν οι υπόλοιποι αλλά εμένα “με έπιασε”. Το έκανε με ένα τρόπο που δεν μπορούσε να το αρνηθεί να το πάρει. Για μένα σαν κίνηση έκρυβε την παρουσία μας σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για τον Κώστα, την ελπίδα για το νέο ξεκίνημα – όπως κάθε φορά που κυνηγάμε τη τύχη -.

Είναι αυτό που λέω πάντα. Δεν χρειάζονται πολλά. Απλά να ξέρεις να “είσαι εκεί” όταν ο άλλος σε έχει ανάγκη. Αυτό φτάνει αλλά το ξεχνάμε.

Τη καλησπέρα μου.

Tags: αγώνες ΟΑΚΑ, Γιάννενα, συμμαθητες, φίλοι, χημικοί