Όταν η ξινίλα περισσεύει
Σήμερα δόθηκε το σύνθημα της εφόδου… Ορδές καταναλωτών όρμησαν στα σούπερ μάρκετ με διπλό στόχο. Ο πρώτος ήταν να μην αφήσουν τίποτα στα ράφια. Ο δεύτερος να εξαντλήσουν το προσωπικό του σούπερ μάρκετ. Έ!!! Έτσι και εγώ σαν γνήσιος καταναλωτής που σέβεται τον εαυτό του βρέθηκα πρωί πρωί στο σούπερ μάρκετ. Πάντα το αποφεύγω… αλλά […]
Δεν μπορεί αυτό να συμβεί σε εμένα… Εγώ προσέχω…
Πέμπτη πρωί, σε κάποια πόλη της Δυτικής Ελλάδας, μια μητέρα με τα δύο παιδάκια της τριών και πέντε χρονών περίπου προετοιμάζονται για να πάνε στην Αθήνα. Πολλές τσάντες, τσαντάκια δεξιά αριστερά και τα άμεσα δίπλα. Νεράκι για τα παιδιά, τα μπισκοτάκια, pumpers, νωπομάντηλα, χαρτοπετσέτες. Πίσω τα δύο παιδικά καθίσματα και δυο – τρία πράγματα “στα […]
Συνέδριο ΕΛ – ΛΑΚ στα Χανιά και άλλες ιστορίες.
Πάλι σε περίεργη φάση βρίσκομαι… όπως τα τελευταία χρόνια. Ο υπολογιστής από κάτω κάνει rendering και ετοιμάζει ένα video από μια θεατρική παράσταση της Σχολής. Ο υπολογιστής σε ένα παράθυρο δείχνει τον κώδικα Ντα Βίντσι, Το απόγευμα διάβαζα Γαλλικά για τις εξετάσεις μου στο τέλος του μήνα, το πρωί σχεδίαζα την ενισχυτική διδασκαλία για την […]
Πέρασε κιόλας ενάμιση μήνας…
Κάποια στιγμή σήμερα βρέθηκα και από το blog μου και εκεί είδα ότι έχουν περάσει 40 και μέρες από τη τελευταία φορά που έγραψα. Τελικά ο καιρός περνάει όταν… τρέχεις. Έτσι σε αυτό το διάστημα έγινε η κουζινοχημεία με μεγάλη επιτυχία. Παρά τον κακό καιρό ( έβρεχε συνέχεια) είκοσι παιδάκια με τους γονείς τους ήρθαν […]
Η πρώτη εγγραφή του χρόνου 2015…
Πρωινός καφές, απαλή μουσική, κρύο παγωνιά έξω, ζέστη μέσα… (προνόμιο τελικά ) και η κλασσική απολογισμο-προγραμματιστική εγγραφή. Λοιπό τη χρονιά που πέρασε δεν έκανα τίποτα από όσα προγραμμάτισα και πιθανότατα και φέτος το ίδιο θα γίνει. Γιατί απλά δεν μου βγαίνει ο προγραμματισμός. Η ζωή δεν μπορεί να προγραμματιστεί. Τη δέχεσαι όπως έρχεται και προσαρμόζεσαι […]
Λες και ήταν χθες…
Ρεζίλια πια… ούτε το blog μου δεν με θυμάται. Πόσο καιρό έχω να γράψω… Παλιά πάντα έβρισκα το χρόνο και το θέμα. Τώρα πάντα βρίσκω δικαιολογία να μη γράφω. Παλιά το χρησιμοποιούσα για να με ξεκουράζει.Τώρα με κουράζει γιατί μου προκαλεί άγχος… η αδράνεια του. Αλλάζουν οι καιροί και οι ρόλοι και ίσως έφτασε ο […]
Μοιράζοντας τον θησαυρό…
Η ιστορία ξεκίνησε τη Τρίτη των Τριών Ιεραρχών. Tο Σάββατο στο καφέ των αποφοίτων του Λύκειου Αρρένων Βύρωνα ( έτσι λεγόταν το 1979 που ξεσχολίσαμε), ο Κώστας μας έφερε το νέο. Κλέψανε το σχολείο μας. Καλό έτσι μετά από 35 χρόνια και ακόμα είναι το σχολείο μας. Και από ότι φαίνεται πάντα θα είναι το […]
Η διαφορά ανάμεσα στην επαιτεία… (Μέρος δεύτερο).
Το έχω ξαναγράψει… κάτι έχει αλλάξει. Όταν κάποιος σε πλησιάζει να ζητήσει βοήθεια κάτι διαφορετικό υπάρχει. Να σας εξηγήσω…. Πέμπτη πρωί στο Περιστέρι, για μια δουλειά (θα γράψω σύντομα για αυτό) απέναντι από τον Άγιο Αντώνιο. Πίνω καφέ σε ένα μαγαζί με καφέδες – σάντουιτς – παγωτά περιμένοντας το ραντεβού μου, χαζεύοντας το κόσμο. Κάποια στιγμή […]
Κύριε Αλισαβάκη…. τι κάνετεεεεε…
Από την σημερινή ημερίδα ΣΕΠ. Σήμερα ήταν μια καταπληκτική μέρα. Μία από τις ημέρες εκείνες που συνειδητοποιείς γιατί γίνεται κάποιος καθηγητής και τελικά τι είναι αυτό που αξίζει… Τη παραπάνω φράση άκουσα σήμερα καμιά τριανταριά φορές από παλιούς μου μαθητές. Αλλά δεν ήταν μαθητές… ήταν φίλοι. Και αυτό είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται με τίποτα. […]
Με μια βόμβα στα σπλάχνα…
Μετά το ξεσκόνσμα και το άνοιγμα των παραθύρων για να πάρει λίγο αέρα (κοντά ένα μήνα κλειστό ήταν) είπα να κάνω και μια μικροανανέωση στην εικόνα. Λίγο ρετρό, λίγο χρώμα παραπάνω… έτσι να σπάσει το τετράγωνο που είχα τόσο καιρό. Είναι μια βδομάδα τώρα που είμαι αποδιοργανωμένος. Ο πατέρας μου έκανε μια πολύ σοβαρή εγχείριση […]
