Τι εκανα τη Πρωτοχρονιά του 2000… blog-οπαίγνιδο

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω ότι μετά την τραυματική εμπειρία του ASMPETA προχθές όπου με αποκαλούσαν “γέρο” και ουχί “γηραιό” ή “γέροντα” (το οποίο θεωρώ τίτλο τιμής…) θεωρώ ότι το συγκεκριμένο αίτημα μπορεί να θεωρηθεί υποβολιμαίο. Ο λόγος είναι ότι – νομίζω – ότι θέλουν να δουν ΑΝ θυμάμαι και όχι ΤΙ θυμάμαι. Παρ’ όλα αυτά θα απαντήσω. Και θα απαντήσω για πολλούς λόγους. Να σας απαριθμήσω τους λόγους (Χε χε!!!! σας το έχω πει… Για να διαβάσετε αυτά που θέλετε … θα ιδρώσετε)

1. Η πρόσκληση έγινε πριν το ΑΣΜΠΕΤΑ

2. Ναι θυμάμαι καλά τι έγινε πριν 10 χρόνια (χθες δεν θυμάμαι τι έγινε.) Μη βρεθεί κανένας γιατρός να πει ότι έτσι είναι το Αλτσχάιμερ θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα.

3. Και οι πενηντάρηδες έχουν ψυχή.

4. Ναι κάποιοι θα μπορούσαν να ήταν μαθητές μου και για αυτό οφείλουν σεβασμό. (Ακούς εκεί έκπληξη: “Δηλαδή θα μπορούσα να είμαι μαθήτριά σου;” !!!!! Τσκ τσκ τσκ)

5. … Δεν θυμάμαι άλλο.  ( 🙂 )

Για να δω γιατί ξέχασα τι ζητάει το παιγνίδι…

Α! Ναι….

1. Τι έκανα τη πρωτοχρονιά του 2000.

Όπως πολλές Πρωτοχρονιές τα τελευταία χρόνια ήμουν στον αδελφό μου και περιμέναμε. Είχαμε κλείσει τους υπολογιστές, και μετράγαμε…3600, 3599, 3598, … να μη συνεχίσω έτσι; Είχαμε μια αγωνία να τελειώσει η χιλιετία και γιαυτό την τελειώσαμε “μια ώρα αρχύτερα” και ένα χρόνο πριν αλλά… ποιος μετράει. Και μετά βγήκαμε στη ταράτσα να δούμε τα πυροτεχνήματα.

– Πάρτε ένα μπουφάαααανννν. Έχει κρύο στη ταράτσα, θα κρυώσετε…. Ακούστηκε η αιώνια Ελληνίδα μητέρα να λέει στα “μικρά” της (Ψιτ!!! Σε είδα γέλασες… Εσύ στη γωνιά μπροστά από το μόνιτορ … Σε είδα γέλασες… (φτου μου βγήκε το καθηγητικό πάλι )).

Τα είδαμε όλα, βάλαμε και λίγο κρύο στις τσέπες και κατεβήκαμε για τα “περαιτέρω”.  Κατά τις 3 μμ (μετά μεσονύκτιο) επιστρέψαμε και περάσαμε ένα υπέροχο πρωινό Πρωτοχρονιάς… κοιμώμενοι.

(Τώρα αν τα παραπάνω είναι αποκύημα φαντασίας… σας αφήνω να φανταστείτε ό,τι θέλετε).

Μάλιστα… Επόμενο ερώτημα.

2. Τι προσδοκίες είχα – λέει – από την νέα χιλιετία.

Εδώ τώρα … τι προσδοκίες να έχω στην ηλικία μου…Δεν θυμάμαι. (Άντε πάλι… ρε μαζευτείτε εσείς εκεί με τα σχόλια… Τσκ τσκ τσκ). Δεν είχα προσδοκίες μεγάλες γιατί ποτέ δεν βάζω μπροστά μεγαλόπνοα σχέδια (Εντάξει; Ικανοποιηθήκατε τώρα;)  Τα πλάνα μου είναι μικρά για να μη με αγχώνουν και να τα πετυχαίνω (να παίρνω και μια ικανοποίηση). Έτσι μπορώ να πω ότι μάλλον δεν είχα υψηλές προσδοκίες από την νέα χιλιετία.

Την υγεία έβαλα μπροστά και τα άλλα μετά (ναι η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει να πιστεύω στο “υγεία πρώτα απ’ όλα…”). Σε γενικές γραμμές ναι επιβεβαιώθηκαν. Είχαμε τα σερβισάκια μας (και στο ευρύτερο κοντινό οικογενειακό περιβάλλον)  αλλά δεν παραπονιέμαι γιατί γνωρίσαμε καινούργιο κόσμο ( όλοι γιατροί ήταν αλλά … έτυχε) και καινούργια μέρη ( όλα νοσοκομεία ήτανε… αλλά έτυχε).

3. Τώρα τι άλλαξε σε αυτά τα δέκα χρόνια…

Μα τα πάντα. Αλίμονο αν δεν άλλαζαν. Άλλαξα εγώ μέσα και έξω. Τώρα στη νέα δεκαετία αλλάζω περισσότερο μέσα και έξω.  Άλλαξαν τα αυτοκίνητα που οδηγάω (γενικά άλλαξαν τα αυτοκίνητα αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το ερώτημα), άλλαξαν τα πισιά, (ούτε αυτό νομίζω ότι είναι το νόημα) Τέλος πάντων. Να σοβαρευτώ όσο και αν είναι δύσκολο.

Η σημαντικότερη αλλαγή που έγινε σε αυτά τα χρόνια ήταν ότι κατάλαβα ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη. (Δεν θέλω άλλα σχόλια για ηλικίες… εντάξει…. Κάποιος το σκέφτηκε…. το “άκουσα” ). Έτσι άλλαξα – προσπαθώ πάντως γιατί δεν είναι εύκολο – το τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα και τις καταστάσεις. Αφήνω μερικά να τα κάνουν άλλοι. Δίνω περισσότερο χρόνο σε μένα και σε ανθρώπους που αγαπάω. Κάνω πράγματα που μου αρέσουν και κυνηγάω τις προ(σ)κλήσεις. Μ’ αρέσει να βάζω στόχους – όχι υπερβολικούς – και έναν έναν να τους πετυχαίνω. Κάνω πράξη ότι το “κάθε ταξίδι – όσο μεγάλο και αν είναι – ξεκινάει με το πρώτο βήμα”. Χαίρομαι το ταξίδι. Προσπαθώ να μη κολλάω στο παρελθόν. Ούτως ή άλλως το έχω μαζί μου και με χαρακτηρίζει. Δεν χρειάζεται να το ξαναζώ καθημερινά. Κοιτάζω μπροστά. Ονειρεύομαι και κάνω σχέδια. (Είχα πολύ καιρό να το κάνω – σας διαβεβαιώνω) Όχι μεγαλόπνοα επιμένω. Θέλω τις μικρές καθημερινές νίκες για να προχωρήσω. Δεν θέλω να κατακτήσω το κόσμο.

Αυτά…

Τα παραπάνω τα σκέφτηκα όλα μόνος μου… Εντάξει;;;; ( 🙂 )

Τη καλημέρα μου. Πάω να ρίξω το τίμιο ιδρώτα μου στον διάδρομο του γυμναστηρίου.