Elluminati…

ή όπως αλλιώς λέμε “φωτισμένος”, και ουχί “πεφωτισμένος”. Δεν ήθελα να ξαναγράψω ενθουσιασμένος γιατί μετά θα θύμιζε ΡΟΚΥ με τις 152 συνέχειες. Σας είχα προειδοποιήσει άλλωστε ότι θα είχαμε τον απόηχο του χθεσινού webinar. Λοιπόν με μια λέξη : ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ (αν και πιο σωστή θα ήταν η λέξη “συνεπαρμένος”).

Πάμε τώρα στις περισσότερες λέξεις. Τα παίρνουμε όλα με τη σειρά. Αρχικά λοιπόν ξεκινήσαμε…(εδώ είχαμε μια ψιλοσύγχιση). Είχαμε κανονίσει να ξεκινήσουμε 7 και είχαμε πει ότι από τις 6.30 και μετά το “δωμάτιο” θα ήταν ανοικτό, για ρυθμίσεις και προετοιμασία, μια και θα ήταν η πρώτη φορά να τα “σετάρουμε” σωστά. Και στις 6.30 έρχεται μήνυμα που έλεγε σε μια ώρα ξεκινάμε (κν 7.30 !!). Αν το πήρανε μετρητοίς κάποιοι πιθανόν να χάσανε την αρχή. Πάντως μπαίνοντας κατά τις 6,40 βρήκα κόσμο και από εκεί και μετά μαζεύονταν συνέχεια συνάδελφοι.

Φυσικά και είχαμε “παιδικές ασθένειες” οι οποίες οφείλονται κυρίως στην πειραματική μας παιδεία, μια και η  συντριπτική πλειοψηφία πρέπει να είμασταν ΠΕ4 (κν φυσικο – χημικο – βιολόγο – γεωλόγο -….λόγο κλπ. Ναι είμαστε πολυθεματικός κλάδος… τι να κάνουμε). Οπότε το πείραμα είναι μέσα στη λογική μας : “αν πατήσω αυτό το κουμπάκι… τι θα γίνει;;;;;;” Έτσι πέρασε ένα τέταρτο περίπου με διάφορα να ανάβουν να σβήνουν, μικρόφωνα, κάμερες και όλα τα καλούδια του περιβάλλοντος σε ένα “παροξυσμό” δραστηριότητας. Και τότε πήρε θέση η Δέσποινα Μακρή που μας “μάζεψε”. Σαν καλή δασκάλα, λοιπόν, “χτύπησε” δυο παλαμάκια, είπε “άντε παιδάκια να ξεκινήσουμε…” και όλοι κάτσαμε στα “θρανία” μας, κλείσαμε τα διάφορα “τσιτσι πίτσι” που αναβοσβήνανε και ξεκινήσαμε. Σε κάποια φάση άρχισα να μετακινώ και να σβήνω πλαίσια – νομίζοντας ότι ασχολούμαι μόνο με τη δική μου οθόνη και μετά κατάλαβα ότι “ότι έκανα εγώ” το έβλεπαν όλοι και έτσι μαζεύτηκα. Είχα όμως βγάλει τη φωτογραφία του Βαγγέλη Κολτσάκη από την οθόνη, γιατί μου έκρυβε τα από πίσω. Συγγνώμη Βαγγέλη, νόμιζα ότι τακτοποιούσα το “γραφείο μου.” Πρέπει να συνηθίσουμε πολλά πράγματα.

Πήρε και δυο βοηθούς. Το Ανδρέα Μανιάτη από την εταιρεία που υποστηρίζει τη συγκεκριμένο πρόγραμμα στην Ελλάδα, και τον “υποφαινόμενο”. Θεωρώντας ότι το καράβι έχει ένα καπετάνιο, έμεινα “πίσω” και όπου χρειαζόταν έκανα παρέμβαση, κυρίως σε πρακτικά θέματα. Όμως η εμπειρία ήταν μοναδική, ανεξάρτητα από το αν ήμουν διαχειριστής ή όχι.

Η συζήτηση ήταν λίγο “παγωμένη” στην αρχή, και όλοι θέλαμε λίγο “σπρώξιμο” για την συμμετοχή. Μετά που πήραμε θάρρος είχε περάσει ήδη ένα δίωρο (χωρίς καν να το καταλάβουμε ή να βαρεθούμε) και κάπου έπρεπε να τα “μαζεύουμε” σιγά σιγά.  Μπήκαν πολλά θέματα. Το βασικότερο ήταν το εξής : Εντάξει γραφτήκαμε στα δίκτυα και τώρα; Τι κάνουμε; Πως ενεργοποιούμε τον κόσμο που μας περιβάλλει; Πως ενισχύουμε την συμμετοχή; Πως ενισχύουμε τον διάλογο; Και το δεύτερο που επίσης ακούστηκε πολύ ήταν : και μετά; Πως περνάμε τις νέες τεχνολογίες παραέξω; Πολύ ωραίο θέμα και ακούστηκαν πολύ καλές ιδέες. Μια που προσωπικά μου άρεσε πολύ ήταν η διαδικτυακή συνεργασία μεταξύ σχολείων, τμημάτων ή ομάδων παιδιών από όλη  την Ελλάδα, μέσα από περιβάλλοντα διαδικτυακής συνεργασίας.

Λίγα “στατιστικά”. Σε κάποια φάση φτάσαμε τους 35 παρόντες. Αλλά επειδή η παρακολούθηση ήταν “ακαδημαϊκή”, πολλοί ήρθαν είδαν και “έφυγαν”. Άρα συνολικά πέρασαν καμιά πενηνταριά άτομα και μόνιμοι από αρχής μέχρι τέλους πρέπει να έμειναν περίπου 20 – 25 αν μπορώ να συγκρατήσω καλά την εικόνα. Τα νούμερα δεν είναι μικρά, γιατί όπως ανέφερα σε αντίστοιχο σεμινάριο που έχω παρακολουθήσει από την Αμερική με εντελώς διαφορετικά νούμερα (πληθυσμός – εγγεγραμμένα μέλη κλπ κλπ) σε καμία περίπτωση οι συμμετέχοντες δε είχαν ξεπεράσει τους 100. (από αυτές τις συνεδριάσεις που εγώ παρακολούθησα). Άρα πήγαμε καλά. Πολύ καλά και για πρώτη προσπάθεια. Αν είχαμε ένα χάρτη της Ελλάδας και βλέπαμε από που είναι ο καθένας θα βλέπαμε και την διασπορά. Σε πρότασή μου να γράψει ο καθένας από που συμμετέχει, αν συγκράτησα καλά, ήταν από όλη την Ελλάδα αν και η Δυτική Ελλάδα δεν εμφάνιζε πολύ συμμετοχή. Αργότερα μάθαμε από ένα συνάδελφο από τα Γιάννενα ότι είχε καταιγίδες “κατά κει μεριά”.

Τα συμπεράσματα; Μας άρεσε και θα το ξανακάνουμε… από Σεπτέμβρη. Ίσως σκάσει και κάτι μέσα στο καλοκαίρι, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Αλλά από Σεπτέμβρη σίγουρα.

Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τη Δέσποινα – που σε κάποια φάση θα την γνωρίσω, μια και μένει Καβάλα – που μου πρότεινε την “συνδιαχείριση” και μου έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσω μια μοναδική εμπειρία. Επίσης τον Ανδρέα Μανιάτη που με την παρουσία του εξέφρασε ουσιαστικά την υποστήριξη σε όλη αυτή την προσπάθεια, αλλά και τις παρεμβάσεις του πάνω σε θέματα χρήσης και λειτουργίας. (και μια και το συζητάμε ίσως θα ήταν καλή ιδέα να φτιάξουμε έναν οδηγό χρήσης του Elluminati  στα ελληνικά. Όχι άπειρες σελίδες, γιατί κανείς δεν θα τις διαβάσει. Δύο φωτό και την ερμηνεία των συμβόλων, άντε και δυο λογάκια. Κάτι σαν την πρώτη διαφάνεια της Δέσποινας αλλά λίγο πιο αναλυτικά και σε κάθε πρόσκληση να επισυνάπτεται. Όμως μη “πλακωθούμε” να το φτιάξουμε όλοι και έχουμε 1500 οδηγούς… ας συνεννοηθούμε.

Και το κερασάκι!!! Είναι γνωστό ότι συχνά πυκνά με τρώει… η πλάτη μου. Και αντί να… την ξύσω να της περάσει πάω και “μπλέκω”. (Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ μπλέξιμο αλλά έτσι λέει ο λαός μας). Λοιπόν από Οκτώβρη μεριά, που ολοκληρώνω το σεμινάριο Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας που παρακολουθώ, θα ξεκινήσω μια σειρά συζητήσεων με θέμα την… Εκπαιδευτική Ψυχολογία. (Γιατί  το να μοιράζεσαι είναι καλό για όλους). Νομίζω ότι αυτό το θέμα έχει πολλά να προσφέρει σε όλους μας.  Κυρίως το τελευταίο κεφάλαιο που αναφέρεται στις μαθητοκεντρικές θεωρίες και πρακτικές εκπαίδευσης. Φυσικά και με ένα σεμινάριο δεν γίνεσαι ειδικός, γιαυτό και έχω κάποιους υπόψη για να το ξεκινήσουμε… ονόματα δεν λέω (γεια σου Δημήτρη!!!) ακόμα γιατί δεν έχω επικοινωνήσει μαζί τους αλλά να μείνετε συντονισμένοι. Το σκεπτικό είναι μια μικρή εισήγηση και μετά συζήτηση και κατάθεση απόψεων. Προσωπικά είμαι αντίθετος στις εισηγήσεις της μια ώρας που χάνεται η αρχή και το τέλος αλλά και στα συνέδρια που έχει καταιγισμό εισηγήσεων και καθόλου χρόνο για συζήτηση. Εδώ το θέμα το ελέγχουμε. Ας το κάνουμε λοιπόν με ένα τρόπο να μπορέσουμε να μιλήσουμε όλοι. Μετά μπορούμε να συνεχίσουμε όπως εμείς θέλουμε αλλά καλό θα ήταν να έχουμε κάποιο πλάνο – σκελετό. Μη καταλήξουμε καθένας και ένα webinar.

Σταματάω. Τα έγραψα όπως μου έρχονταν – κυρίως για να μη τα ξεχάσω – και για να τα δείτε και να προβληματιστούμε. Αυτό είναι το “χαρτί ” που είπα για να καταγράψουμε τις σκέψεις μας.

Τη καλημέρα μου.