Νέες εμπειρίες.
Σήμερα ο μεγάλος μου γιος επέστρεψε στη μονάδα του. Πηγαίνοντας δεν μπορούσα να μη σκεφτώ τι έλεγα 15 χρόνια πίσω στη γυναίκα μου μόλις είχε γεννηθεί και ο τρίτος μας γιος. Μετράγαμε τα χρόνια και έλεγα “Στα 45 μας ο μεγάλος θα είναι 17…” Πέρασαν όλα αυτά. Και τα 45 και τα 17. Θυμάμαι τρία μικρά κεφαλάκια να ξεπροβάλλουν στο πίσω κάθισμα. Τώρα περιμένω να μετακινηθεί κάποιος μπας και μπορέσω να δω τι γίνεται πίσω. Όταν πήγαν στη πρώτη γυμνασίου έλεγα ότι για δώδεκα χρόνια θα έχω τα παιδιά μαζί μου και τώρα πέρασαν ήδη τα οκτώ. Μου κάνει εντύπωση που έρχεται κανονίζει τη ζωή του. Φροντίζει τις υποχρεώσεις του (όσες έχει). Παίρνει το αυτοκίνητο και φεύγει. Τώρα αυτό … πως να το πω. Μου έρχεται κάπως γιατί οι ανησυχία πια περνάει σε άλλο επίπεδο… αλλά τι να κάνω. Φροντίζω να είναι νόμιμος και θέλω να πιστεύω ότι του έχω δώσει σωστό δείγμα συμπεριφοράς στο δρόμο.
Πολλά νέα πράγματα μαζεμένα. Πρέπει να τα συνηθίσω. Δεν είναι πάντα εύκολο. Που θα πάει… θα εκπαιδευτώ.
Τη καλησπέρα μου.
Και αργότερα θα σου λέει ο καθένας με τη σειρά του: “Κούνα ρε πατέρα την κεφάλα σου μπας και δω τι γίνεται πίσω…” Αν βέβαια έχεις την τύχη να σε παίρνουνε στο αυτοκίνητο. Βέβαια στην αρχή θα παίρνουν το δικό σου, οπότε θα έχουν την ανάγκη σου… Γλυκόπικρη γέυση όταν μεγαλώνουν. Και η πίκρα καλή είναι, αλλιώς πώς θα εκτιμούσαμε τα καλά; (η ψυχούλα μας το ξέρει βέβαια). Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες σου (άσε και καμμία με σοκολατάκια να περνάει που και που…)
Καλημέρα Αμαλία.
Α μπα!!! Θα παίρνω τη “χοντρή μου” και θα τη κάνουμε. Σιγά μη περιμένω να με βγάζουν βόλτα… αν και δεν θα το αποφύγω αλλά λέμε. Όσον αφορά τα σοκολατάκια τώρα με τις ζέστες βρίσκεις ότι είναι καλή ιδέα να τα έχω έξω; Και το ζάχαρο βρε παιδάκι μου…Καλά θα δω… για καμία… τούρτα.