Τελικά μείναμε λίγοι…
Πριν λίγες μέρες έγινε μια εκδήλωση στο σχολείο για τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Είναι ένας τρόπος να βρεθεί όλο το προσωπικό μαζί και να διασκεδάσει με “ένα ποτάκι”. Σε αυτή την εκδήλωση συνήθως ανακοινώνονται οι αποχωρήσεις από το σχολείο λόγω συνταξιοδότησης ή μετάθεσης.
Έτσι και φέτος αποχώρησαν λόγω συνταξιοδότησης έξι συνάδελφοι από τους οποίους οι τέσσερις του Ελληνικού τομέα – όπως λέμε- και τους οποίους τέσσερις γνώριζα μόλις 20 χρόνια – και κάτι ψιλά. Η συγκίνηση ήταν πολύ έντονη γιατί με κάποιους από αυτούς τους συναδέλφους είμασταν πολύ κοντά όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχω σκοπό να αναφέρω ποιοι ήταν και τι ήταν ο καθένας – άλλωστε δεν λέει τίποτα για εσάς – αλλά θα αναφέρω κάποιες δικές μου σκέψεις σε αυτή τη τελετή.
Φυσικά ήμουν πίσω από τη κάμερα, και έτσι δεν θα με δει κανείς στη τηλεόραση, και δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα… μόνο αυτοί που ήταν δίπλα μου ξέρουν.
Όμως αυτοί οι άνθρωποι όταν εγώ ξεκινούσα και είχα την ανάγκη στήριξης και υποστήριξης ήταν εκεί έτοιμοι να προσφέρουν. Γιατί έτσι είχαν μάθει. Ποτέ δεν το “έπαιξαν” παλιοί και υπεράνω. Πάντα ήταν εύκολο να τους βρεις και να τους μιλήσεις. Και πάντα ήταν έτοιμοι να προσφέρουν. Γιατί έτσι είχαν μάθει. Σήμερα από τη μια οι νέοι καθηγητές – πολλοί από αυτούς για να μην είμαι απόλυτος – γεννήθηκαν έτοιμοι και δεν έχουν ανάγκη κανένα, και από την άλλη αν τολμήσεις να συμβουλέψεις ή να πεις κάτι σε κοιτάνε… κάπως. Οι δυο φιλόλογοι με έμαθαν να σκέπτομαι και να διαβάζω. Ακούγεται περίεργο αλλά δεν είναι. Το βάθος ενός κειμένου και οι έννοιες που κρύβονται μέσα σε αυτό αποκαλύπτονται μόνο αν ξέρεις να διαβάζεις. Και εγώ έμαθα στα… 30-35 μου. Η μία μάλιστα από αυτές όταν βρεθήκαμε να προετοιμάζουμε μια ομάδα για ένα αγώνα επιχειρηματολογίας – αντιλογίας σαν συνεργάτες, δεν είχε καταλάβει ότι ήταν μόνη της και όλοι μαθαίναμε από αυτά που έλεγε. Πολύ περισσότερο εγώ που καταλάβαινα πολύ περισσότερο τις αδυναμίες μου. (Για όσους έχουν απορία που κολλούσα εγώ σε αυτό, ενημερώνω ότι με έχει απασχολήσει πολύ η λεγόμενη γλώσσα του σώματος και πως γενικά “στεκόμαστε” μπροστά σε κοινό. Έτσι εγώ είχα αναλάβει το στήσιμο της ομάδα και η Κατερίνα το θέμα της επιχειρηματολογίας). Ο δε Θανάσης, η λεγόμενη ήρεμη δύναμη των φυσικών επιστημών, νομίζω δεν θέλει άλλο χαρακτηρισμό.
Τώρα γιατί το πρώτο πληθυντικό; Γιατί έχουμε μείνει 6 όλοι όλοι αυτοί που έχουμε πολλά χρόνια στο σχολείο. Οι υπόλοιποι 35 περίπου είναι κατά πολύ νεώτεροι. Και τι σημαίνει αυτό; Πρώτα απ’ όλα δεν γνωρίζουν την ιστορία και προϊστορία του σχολείου. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πως κάποια πράγματα είναι όπως είναι και για πολλά από αυτά τι αγώνες έχουν γίνει. Οι απόφοιτοι – που για μένα αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο – χάνονται και ξεχνιούνται. (εκεί έχω ένα κόλλημα. Αυτά τα πάλαι ποτέ παιδιά και νυν νέοι, οικογενειάρχες, επαγγελματίες …πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι κοντά στο σχολείο. Και για τους ίδιους και για το σχολείο. Είναι ένας ισχυρός συνδετικός κρίκος μεταξύ τους. Τώρα που ανανεώνεται ο κόσμος οι παλιοί απόφοιτοι δεν θα σημαίνουν κάτι για το προσωπικό… άρα ούτε κρύο ούτε ζέστη). Θα μου πείτε ότι αφού ανανεώνεται ο σύλλογος είναι καλό. Ναι … εντάξει… αλλά και πάλι… αλλάζει μια φυσιογνωμία που δημιουργήθηκε με πολύ προσπάθεια, από πολλούς ανθρώπους πριν. Να μην αλλάξει θα μου πείτε. Δεν ξέρω ίσως αλλά … μάλλον γέρασα. Είπαμε ο περυσινός μαθητής το είπε…”το αύριο είναι εδώ” και μάλλον εγώ αγωνίζομαι να το φτάσω και να το καταλάβω.
Πολλές σκέψεις χύμα, όπως συνήθως άλλωστε. Τακτοποιείστε τις εσείς όπως νομίζετε. Α! Έβαλα και 2-3 τούρτες να ¨παίζουν” στις φωτογραφίες αλλά μη τις φάτε ολόκληρες και μου πάθετε ζάχαρο…
Τη καλημέρα μου.
