Ενοχική ανατροφή…
Γιωργάκηηηηη!!!!! Τι έκανες πάλι; ή Τι ήταν αυτό που έσπασεεεεε;;;;; Εκφράσεις που έχουν ακουστεί σε όλα τα σπίτια. Κυρίως στα σπίτια που μεγαλώνουν παιδιά. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση…κάτι θα γίνει, κάτι θα σπάσει, κάτι θα χαλάσει. Είτε από ατύχημα, είτε ηθελημένα.
Πάντα κάποιος φταίει. Και συνήθως ο κάποιος είναι κάποιο παιδάκι. Σε ακόμα πιο “έντονες” καταστάσεις έχουμε μετά την “ανάκριση” και κυρώσεις. Από φωνές και χαρακτηρισμούς (“Μα είσαι βλάκας !!!! Πως το έκανες αυτό…. ή Μα είσαι εντελώς ανίκανος; Πως μπόρεσες και το έσπασες… ) μέχρι και άσκηση βίας. Δεν έχω ακόμα ξεκαθαρίσει ποιο είναι χειρότερο.
Τι ακολουθεί; Μα η πονηρία…Δηλαδή μετά από μια δύο φάσεις… “εξαφανίζουμε τα τεκμήρια” αν μπορούμε, η φταίει κάποιος άλλος (μικρότερος αδελφός/ή – κυρίως αν είναι στο απυρόβλητο – ή η γάτα ή ο σκύλος ή …οποιοσδήποτε άλλος τέλος πάντων). Και αυτό περνάει και ο καιρός περνάει και γίνεται βίωμα, και μεταφέρεται στις σχέσεις, στη δουλειά, στην οικογένεια… (…”δεν είναι αυτό που νομίζεις!!!” κλασσική ατάκα… σε δύσκολες στιγμές!!!). Έτσι αναπτύσσεται η ανειλικρίνεια και η πονηριά μέσα στη καθημερινότητα μας. Γιατί; Μα γιατί δεν θέλουμε κανένας να μας πει άχρηστους, ανίκανους ή ό,τι άλλο.
Από κάποια ηλικία και μετά, που αξιολογούμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας και έχουμε στην απαραίτητη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση φερόμαστε υπεύθυνα και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και της άποψης μας. Βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα γίνει κάποτε. Μπορεί και να μη γίνει ποτέ και πάντοτε να λουφάρουμε ώστε να μη δώσουμε στόχο και κακοχαρακτηριστούμε.
Πως μου ήρθε τώρα Δευτέρα πρωί πρωί να γράφω για ενοχικές ανατροφές κλπ κλπ κλπ. Να σας εξηγήσω.
Μέσα από το ΙΝΤΕΡΝΕΤ είμαι γραμμένος σε διάφορα… forum, δίκτυα, ψηφιακές τάξεις, ψηφιακά σεμινάρια και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. (πραγματικά κάποια τα έχω ξεχάσει και όταν τα “ξαναβρίσκω” πάω να κάνω εγγραφή και εκεί μου λέει το πρόγραμμα ότι “υπάρχω” και άλλα τέτοια όμορφα). Τέλος πάντων. Σε ένα από αυτά λοιπόν τώρα τελευταία μου έρχεται μια εβδομαδιαία ειδοποίηση που με ενημερώνει για την παρουσία μου και τη συμμετοχή μου στο δίκτυο. Και συνήθως έχω “βαθμό” μηδέν. Τη πρώτη φορά με ξένισε και βγήκα βόλτα να θυμηθώ τα κατατόπια και να δω τι μπορώ να κάνω. Την επόμενη φορά μου ξίνισε, με τσάντισε. Δηλαδή εκεί που θέλω να ψάχνω η να “βρίσκομαι” επειδή εγώ θέλω να δέχομαι έλεγχο και κριτική γιατί δεν κάνω τίποτα!!!! Δεν ξέρω πως το σκέφτηκαν οι διαχειριστές. Η εθελοντική παρουσία είναι εθελοντική. Αυτό σημαίνει. Αν θες κάνεις… δεν θα μου δημιουργήσεις “εσύ” ενοχές ότι δεν προσφέρω για να “διορθωθώ” και να προσφέρω. Και σε τελική ανάλυση έχω πολλά για τα οποία πρέπει να δουλέψω και να απολογηθώ – ενδεχομένως – δεν χρειάζομαι και την εθελοντική μου συμμετοχή να χρειάζεται να την τεκμηριώσω με την παρουσία μου. Άντε γιατί έτοιμος είμαι να πάρω τα “κουβαδάκια μου και να πάω σε άλλη παραλία”. Δεν μπορεί να φταίμε για όλα.
Φτιαγμένος ξεκινάω τη Δευτέρα μου και όλη την εβδομάδα. Αλλά θα είναι μια καλή εβδομάδα.
Τη καλημέρα μου.
