Όταν ο “μεγάλος” είναι αναίσθητος…

Σήμερα είχαμε τα μηχανογραφικά. Σε απλά ελληνικά σήμερα βάλαμε αρίθμηση στα όνειρα και τα σχέδια. Τους δώσαμε σειρά προτεραιότητας και πλέον περιμένουμε να δούμε τι σειρά δώσανε και όλοι οι άλλοι για να δούμε ποιο όνειρό μας θα πραγματοποιηθεί.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι απλά αλλά δεν είναι…

Τα μηχανογραφική χωρίζονται σε δυο κατηγορίες… στα “αδιαπραγμάτευτα” και τα “προσαρμοσμένα.”

“Αδιαπραγμάτευτα” ονομάζω τα μηχανογραφικά εκείνων των παιδιών που κατάφεραν να πιάσουν τις μονάδες που χρειάζονται για να πιάσουν τη σχολή που θέλουν άρα στο μηχανογραφικό πρώτη πρώτη είναι η σχολή – στόχος, το όνειρο που στοχεύει ο μαθητής. Αυτά συνήθως έχουν λίγες σχολές μια και καλύπτουν το όνειρο.

“Προσαρμοσμένα” ονομάζω τα μηχανογραφικά εκείνων των παιδιών που δεν μπόρεσαν να πιάσουν τα μόρια για τη σχολή – όνειρο, και αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στα δεδομένα που επιβάλλουν οι βαθμοί που πήραν. Αυτά συνήθως έχουν πολλές επιλογές κυρίως λόγω ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το τι είναι η κάθε σχολή.

Εκεί λοιπόν που τα παιδιά κρατάγανε τα όνειρά τους σε ένα χαρτί με πολύ προσοχή και αγωνία, οι μεγάλοι είχαμε “ψιλοκουβεντούλα”.  Ξάφνου εμφανίζεται η “Μαρία” με μια κυρία – δεν ήταν η μητέρα της γιατί την γνωρίζω – η οποία δεν ξέρω τι σχέση είχε μαζί της .  Αφού διέδωσε σε όλους ότι  η Μαρία αρίστευσε στο σχέδιο, κάτι που η μητέρα της Μαρίας (παρούσα ούσα) απλά συμφώνησε, και βεβαιώθηκε ότι το μάθανε όλοι για το σχέδιο άρχισε να ρωτάει κάθε παιδί που έμπαινε…

Φτάνει λοιπόν στην “Μαίρη” (είπα να αλλάξω όνομα), και ρωτάει “Εσύ που πέτυχες; “Εμείς”  αρχιτεκτονική…”

– Γεωπονική …απαντάει η Μαίρη…

Σιγή η κυρία… και λέει το αμίμητο… (ευτυχώς γιατί έτσι καταλαβαίνουμε ότι τα δίποδα είναι λίγα).

– Και… καλά… τι θα κάνεις εκεί; Με ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων και μύτη στον ουρανό…

… (δεν απαντάει η Μαίρη)

– Επιμένει το “δίποδον” : …Τι θα κάνεις στη Γεωπονική; (Με το ίδιο ακριβώς ύφος – μάλλον της ήταν “έμφυτο”)

Τέρας ψυχραιμίας και κυρίως ευγενείας η Μαίρη… απαντάει : Μου αρέσει…

– Α!!! και ξεκινάει για άλλο παιδάκι…

Αυτό το άτομο δεν έχει καμία αντίληψη ή συναίσθηση του τι σημαίνει εξετάσεις. Του τι σημαίνει “προσπάθεια” και όνειρα. Δεν ξέρω από ποιο πλανήτη κατέβηκε αλλά προφανώς ήταν πολύ μακρινός. Δεν έχει καμία αντίληψη του τι σημαίνει να πατάς τα όνειρα ενός παιδιού που έχει “λιώσει” – τουλάχιστον τρία χρόνια – πάνω από το βιβλίο για να πιάσει το όνειρο που έβαλε για τον εαυτό του, για να αποδείξει, στον εαυτό  του πρώτα, ότι μπορεί, και μετά σε όλους τους άλλους.  Δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να μη πας καλά σε ένα μάθημα και  να βλέπεις το οικοδόμημα να “καταστρέφεται”. Και τι σημαίνει να έχεις το μηχανογραφικό και να μη μπορείς να δώσεις νούμερο στο όνειρό σου και να ψάχνεις να βρεις ποιο τμήμα “πλησιάζει περισσότερο στο όνειρο”. Να ξεκινάς με συμβιβασμό.

Τυχαίνει να έζησα τη Μαίρη τρία χρόνια που “την είχα στα χέρια μου”. Την είδα να κερδίζει και να είναι στα σύννεφα, και την είδα να χάνει και προσπαθεί να κρατηθεί από όπου μπορεί. Την είδα να “παραμιλάει” στην αυλή πριν τις εξετάσεις, και να κλαίει τόσο από χαρά όσο και από την λύπη της απογοήτευσης. Και έρχεται η “άλλη” με την υπεροψία του θριαμβευτή (ούτε καν δικός της θρίαμβος δεν ήταν), να μηδενίσει τα πάντα.

Κάτσε κυρά μου στη θέση σου. Κλείσε το, το “μαργαριτοφόρο” που το ανοίγεις και φεύγουν τα μαργαριτάρια και όποιον πάρει η μπάλα. Η ευαισθησία και κυρίως η συνείδηση του χώρου και των περιστάσεων είναι προσόν.

Συγχύστηκα αλλά σεβάστηκα τη Μαίρη και όλα τα άλλα παιδιά και δεν μίλησα. Όταν όμως σε μια προσωπική συζήτηση ανάμεσα σε μένα και τους μαθητές μου, μπήκε σαν τον “μαϊντανό”, το βλέμμα που της έριξα και η μοναδική λέξη που της απεύθυνα (“άσχετο” ) όπως και ο τρόπος που την είπα νομίζω ότι την έπεισε να κάνει μεταβολή και να φύγει.

Είναι δύσκολες μέρες για όλα τα παιδιά. Για όλες τις Μαίρες και τους Γιάννηδες. Μη κάνετε σχόλια. Μη λέτε εκφράσεις του τύπου : “μα εσύ ήθελες…”. Είναι φανερό ότι κάτι άλλαξε με τις εξετάσεις. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Συγχαρητήρια και ευχές για καλά αποτελέσματα χρειάζονται.

Άντε γιατί μερικοί νομίζουν ότι όλος ο κόσμος γυρνάει γύρω από αυτούς και όλοι οι άλλοι είναι …τίποτα.

Τη καλησπέρα μου… και εμείς οι μεγάλοι να σκεφτόμαστε πριν το ανοίξουμε… Είπαμε οι λέξεις είναι από τα λίγα που δεν μαζεύονται όταν “φύγουν”.