Οδηγώντας…

Μου αρέσει να οδηγάω…Μου αρέσει να οδηγάω αυτοκίνητο αλλά σε ανοικτό δρόμο. Και όταν είμαι στην Αθήνα, δεν νομίζω ότι είμαι σε ανοικτό δρόμο, όπως κάνουν μερικοί, που θεωρούν ότι όλοι οι άλλοι είναι εμπόδιο, και θέλουν να περάσουν από πάνω τους. Αλλά μέσα στο αυτοκίνητο περιορίζομαι.

Αυτό είναι κατάλοιπο από την οδήγηση με μηχανάκι. Μια και οδηγώ μηχανάκι – σκούτερ από το 1980 έχω μάθει στην γρήγορη μετακίνηση και στην “έλλειψη” κίνησης. Προσπαθώ να τηρήσω τον ΚΟΚ… (σικ έκφραση) αλλά πάντα τηρώ τους κανόνες ασφαλείας. (Full face κράνος φορεμένο και δεμένο με οποιαδήποτε θερμοκρασία και δετό παπούτσι με μακρύ παντελόνι). Σε κάποια σημεία κάνω μικροεκπτώσεις. Δηλαδή δεν φοράω μπουφάν το καλοκαίρι αλλά μέχρι εκεί. Μάλιστα έχω συνηθίσει το κράνος τόσο πολύ που χθες στην πλατεία Συντάγματος, πάρκαρα και πήγαινα σε ένα κατάστημα φορώντας το κράνος… σαν καπελάκι. Και μόνο από τα βλέμματα των περαστικών κατάλαβα ότι κάτι “είχα ξεχάσει”.

Αυτές τις μέρες βρέθηκα να οδηγάω για πολλές ώρες αυτοκίνητο μέσα στη πόλη. Φίλη αγαπημένη ήθελε παρέα για αγορές και να πάρει κάποια μεγάλα “κομμάτια” οπότε η νταλικούλα μου βόλευε. Μέσα στο αυτοκίνητο αισθάνομαι αγχωμένος και περιορισμένος. Όσοι έχουν μηχανάκι μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ με τον περιορισμό.

Ισχύει το γνωστό: Οδηγάμε επιθετικά. Πολλά νεύρα και πολύ τσαντίλα. Ευγένεια και υποχωρητικότητα είναι άγνωστες λέξεις. Νομίζω ότι πίσω από το τιμόνι, γινόμαστε “άλλοι άνθρωποι”. Και όλοι οι άλλοι “μικραίνουν” για να μη πω “εξαφανίζονται”.  Πολύ ζέστη, πολύς χαμένος χρόνος και ευτυχώς – τουλάχιστον – κάναμε τις δουλειές που έπρεπε, οπότε είχε αποτέλεσμα.

Όμως σε κάποιο φανάρι…είδα κάτι “περίεργο”. Συνήθως στα φανάρια έρχονται κάποιοι με χαρτομάντηλα, ή λάστιχα για τα τζάμια, ή αναπτηράκια και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Πολλοί έχουν ένα κακόμοιρο ύφος, κάποιοι είναι αξιοπρεπείς – κυρίως αυτοί με τα τζάμια, επειδή προσφέρουν εργασία – ενώ άλλοι προβάλλουν εμφανή αναπηρία, ποντάροντας στην πρόκληση λύπης και συμπόνοιας. Αλλά αυτό που είδα το είδα σε φανάρι σε λάθος ώρα… Δηλαδή θα το ερμήνευα με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο αν το έβλεπα σε φανάρι πρώτες πρωινές ώρες… αλλά 9 το πρωί δεν κολλούσε. Δηλαδή καλήπυγος νέα (αυτό έβλεπα τι άλλο να αναφέρω), είχε κρεμαστεί στο παράθυρο αυτοκινήτου, μεσήλικου άνδρα, μόνου στο αυτοκίνητο, σχεδόν η μισή μέσα στο αυτοκίνητο και ψιλοκουβεντούλα και γελάκια και “χαχαχούχα”…Περίεργες καταστάσεις… νέα ήθη… Δεν ξέρω αν έχασε κάτι ο οδηγός, ή απλά έδωσε 1 € για “τη παρέα”… Τι να πω…

Μετά άλλη φάση… Οδηγάω κάπου στο Γέρακα, με τον δρόμο μπροστά μου σχετικά άδειο… απλή κατάσταση. Στο αντίθετο ρεύμα έρχεται ένα λεωφορείο και σταματάει σε στάση… Ξαφνικά στα 40-50 μέτρα από εμένα, πετάγεται η Golf-ω, με χίλια, όλη καταπάνω μου γκαζώνει και τσααακ μπροστά από το λεωφορείο. Αν δεν είχα τσιμπήσει τα φρενάκια, θα κάναμε τους φαναρτζήδες μας πιο πλούσιους. Αυτό εννοώ όταν λέω για “τσαμπουκά” στην οδήγηση. Δηλαδή δεν βγάζεις άκρη… και αν τσαντίζεσαι σε κάθε τέτοια φάση τότε θα γίνεις χειρότερος γιατί θα είσαι μόνιμα στη “τσίτα”. Μια ο “κολλητός” σου που σε κυνηγάει στα 5 μέτρα λες και θέλει να περάσει από πάνω σου. Μια ο “αντίθετος” για τον οποίο είσαι αόρατος και θέλει να περάσει από μέσα σου… τι μένει… να εξαφανιστείς.

Πάντως η Αθήνα ΔΕΝ είναι άδεια. Προσέξτε γιατί ΔΕΝ είστε μόνοι σας. Υπάρχουν και άλλοι. Μπορεί οι φαναρτζήδες να κλείνουν τον Αύγουστο για διακοπές αλλά θα σας περιμένουν το Σεπτέμβρη… Το “Ραντεβού τον Σεπτέμβρη…” δεν αφορά μόνο τους κινηματογράφους. Θα παρατηρήσατε ίσως ότι δεν είπα τίποτα για γιατρούς, νοσοκομεία, ορθοπαιδικούς, ή ότι άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν… απλά δεν είπα.

Φαντάζομαι όλοι τα έχετε δει και όλοι τα έχετε ζήσει, είτε από τη μία μεριά (την αμυντική) είτε από την άλλη (την επιθετική). Καλό είναι να προσέχουμε…

Τη καλημέρα μου…

ΥΓ. Για λίγο ακόμα κυκλοφορώ “διαδικτυακά”, σε λίγο θα κυκλοφορώ “διανησιακά”. Υπομονή.