Δεν το έκανα εγώ…

Μόλις γύρισα από Άνδρο. Ψιλοκαμμένος, ψιλομαυρισμένος,  ψιλοκουρασμένος και ψιλοσυγχισμένος. Γιατί με βρήκαν!!! Ναι με βρήκαν και μπήκαν στο γραμματοκιβώτιο μου και στείλαν στις διευθύνσεις μου – σαν να ήμουν εγώ – διαφημίσεις. Με ειδοποίησαν φίλοι σχετικά και μου είπαν τα καθέκαστα. Σήμερα βέβαια που γύρισα, είδα το γραμματοκιβώτιό μου γεμάτο με “απαντήσεις” σε αυτή την αλληλογραφία. Κάποιοι πρέπει να το “ανέφεραν” κιόλας και καλά κάνανε. Με δυσκόλεψε λίγο να ξαναμπώ στο γραμματοκιβώτιο μου ακολουθώντας μια διαδικασία, με μήνυμα στο κινητό και άλλα τέτοια καλά, αλλά τελικά μπήκα.

Και μια και χρησιμοποιώ το ίδιο mail πολλά χρόνια – καμία δεκαριά και – και μια και έχω και ίδιο password επίσης άλλα τόσα χρόνια (και πάλι καλά άντεξε) συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να το αλλάξω όπερ και εγένετο.  Ρωτώντας  όμως έπαθα ότι όταν βάζετε το password σας εκτός από κεφαλαία, μικρά και σύμβολα, αφήνετε και κενά. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες τα “ρομποτάκια” που τα ψάχνουν δεν τα αναγνωρίζουν και το password αποκτά σημαντική ισχύ έναντι τους.

Άνδρος λοιπόν….

Πως βρέθηκα εκεί; Με προσκάλεσε στο γάμο της μια παλιά μου μαθήτρια (μόλις του 94 απόφοιτη), και φυσικά το θεώρησα μεγάλη μου τιμή και κατάφερα και πήγα.  Από τους καθηγητές της “τότε” προσκλήθηκαν πέντε αλλά τελικά μόνο εγώ μπόρεσα να πάω.  Για το γάμο δεν θα συζητήσω. Αν θέλει να το “ανεβάσει” η ίδια ας το κάνει.Όμως εκεί βρήκα όλη τη “παρέα”. Μια παρέα 10 παλιών μου μαθητών, που είναι μαζί κάποιοι από το νηπιαγωγείο ακόμα. Τριαντατριών χρονών τώρα και γνωρίζονται από τα 4-5 καλό έτσι; Μια παρέα που από τότε έχουμε ξαναβρεθεί σε πολλές φάσεις, σε πάρτι, σε γάμους, σε γιορτές και σε άλλες φάσεις όχι τόσο “ευχάριστες”. Σε όλες τις φάσεις ο κεντρικός πυρήνας είναι ο ίδιος, και η εικόνα είναι πάντα η ίδια. Και για μένα πάντα φαίνονται παιδιά. Έτσι και τώρα, που κάποιοι ήρθαν με τα καρότσια και τα παιδάκια τους, πάλι εγώ έβλεπα τα παιδιά που ήξερα. Κάποια μπόρεσαν και “ξεπέρασαν” τον πληθυντικό, κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται ακόμα. Είναι μια περίεργη αίσθηση τόσο για τα παιδιά όσο και για μένα. Αν και η διαφορά ηλικίας έχει μειωθεί σημαντικά. Από τα 16 στα 32 η διαφορά είναι τεράστια σε σχέση με την διαφορά από τα 33 στα 49. Πάντως ήταν όμορφα.

Τώρα για την Άνδρο – Άνδρο.

Όπως πάντα θα πω τι είδα και που πήγα. Θα πω που έφαγα και που ήπια και που είχα καλές αλλά και κακές εντυπώσεις. Δεν είναι σίγουρο ότι θα συμφωνήσω με τουριστικού οδηγούς ή απόψεις άλλων αλλά είναι αυτά που είδα.

Έτσι πέντε μέρες στην Άνδρο

Μέρα πρώτη : Ραφήνα –> Άνδρος –> Μπατσί (επιστροφή για μπάνιο στο Κυπρί αλλά και αναφορά στη Χρυσή Άμμο και τον Άγιο Κυπριανό) –> Μεσαριά (διαμονή) –> καφές στη Χώρα.

Μέρα δεύτερη : Πίσω Γυάλια (για μπάνιο) και φαγητό στις Στενιές και το βραδάκι στο Cabo del Mar.

Μέρα τρίτη : Μπάνιο στο Χαλκολιμνιώνα, φαγητό στα Γυάλια, και μετά ο γάμος αλλά και το φαγητό στον Ναυτικό όμιλο.

Μέρα τέταρτη: Ημερήσια εκδρομή στο Ζόρκο, φαγητό στην εκεί ταβέρνα αλλά και επιστροφή από “μέσα” από τον εσωτερικό δρόμο μετά το Μπατσί όπου βρίσκεσαι σε υψόμετρο περίπου 800-900 μ (μη ξαφνιαστείτε το ψηλότερο βουνό στο νησί έχει ύψος 1003 μ (μόλις 24 μέτρα λιγότερο από τον Υμηττό – πολύ για μικρό νησί).

Μέρα Πέμπτη και τελευταία. Βόλτα στη Χώρα, αναφορά στο Παραπόρτι και το Νιμποριό (Γράφεται με διάφορους τρόπους ακόμα και από τους Ανδριώτες). Επίσης θα πούμε δυο πράγματα για τους δρόμους, τα τζιπ αλλά και τον τρόπο που οδηγούν οι Αθηναίοι που βρίσκονται στην Άνδρο. Το γράφω έτσι γιατί από τους αριθμούς των αυτοκινήτων φαίνεται ότι τα περισσότερα είναι “αθηναϊκά”.

Τα έγραψα έτσι τώρα που τα θυμάμαι, για να το χρησιμοποιήσω σαν σκελετό για να τα γράψω. Τώρα αν τα προλάβω μέχρι το τέλος της βδομάδας δεν ξέρω . Αλλά θα τα γράψω σίγουρα.

Τι θα γίνει στο τέλος της βδομάδας… θα δείξει.

Μέχρι τότε την καλησπέρα μου.