Ο δάσκαλός μου…
Προχθές βρέθηκα έξω από ένα σουπερμάρκετ. Μόλις είχα “ξεμείνει” γιατί τα € φεύγουν τόσο γρήγορα, όπως λέμε και είπα να κάνω “μια τραβηχτική” από το ΑΤΜ. Βγαίνοντας λοιπόν βλέπω ένα γέροντα μπροστά στο μηχάνημα. Έχει εκείνη τη χαρακτηριστική στάση που έχουν οι γέροντες όταν δυσκολεύονται να σταθούν: ακουμπάει και με τα δυο χέρια στους αγκώνες και έχει γύρει μπροστά και κάτι προσπαθεί να κάνει. Δίπλα η βακτηρία…κν μαγκούρα.
Πλησιάζω λοιπόν και τον βλέπω…Με τη βιασύνη του σύγχρονου νεοέλληνα, και την ορμή του “νέου”, σκέφτομαι μόλις τον βλέπω… “θα ξημερώσουμε”. Πλησιάζω προσεκτικά, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να αισθανθεί απειλή, και δεν είναι σωστό. Ευγενικά λοιπόν ρωτάω αν θέλει βοήθεια.
Μου λέει ναι και μου δίνει τη κάρτα να του βγάλω το αυτοκολλητάκι πριν την ενεργοποίηση. Δεν τον βοηθούσαν τα χέρια του. Το βγάζω αμέσως και του το επιστρέφω. Μόλις όμως τον είδα, κάτι μου θύμισε το πρόσωπό του. Τον ρώτησα αν ήταν δάσκαλος ή καθηγητής και μου είπε “ναι” στο λύκειο Βύρωνα, πάλι όμως δεν έβγαλα το όνομα, οπότε τον ρώτησα και τότε “είδα” τον θρησκευτικό του σχολείου που πήγαινα. Τον θυμάμαι στην έδρα ευθυτενή και “πανύψηλο”, να μας διδάσκει. Ήμασταν Λύκειο αρρένων, από τα τελευταία του είδους, και μάλλον με 1.83 δεν θεωρούμαι κοντός. Όμως στα μάτια μου φάνταζε τεράστιος.
Αμέσως του λέω το όνομα μου και τον χαιρετώ, αλλά ήταν φανερό ότι το όνομά μου δεν του έλεγε και πολλά πράγματα. Πώς θα γινόταν άλλωστε μετά από 31 χρόνια και πόσα άλλα παιδιά που είχαν προηγηθεί και ακολουθήσει μετά τη σειρά μας. Του θύμισα ότι ήμουν μαζί με το γιο του αλλά πάλι δεν είδα κάτι στο πρόσωπο του. Μετά από αυτό… μου παραχώρησε τη θέση του… Σκέφτηκα προς στιγμήν να του κάνω την ενεργοποίηση αλλά φοβήθηκα μη φανώ πολύ “επιθετικός”, και έτσι προτίμησα να πάρω τα χρήματα και να αποχωρήσω χαιρετώντας τον, και στέλνοντας χαιρετίσματα στον γιο του.
Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, φεύγοντας. Συγκίνηση, αμηχανία, ίσως και λίγο ενοχές που συμπεριφέρθηκα έτσι στην αρχή. Όχι μόνο όταν είδα ότι ήταν καθηγητής μου αλλά και από την αρχή. Έριξα μια ματιά φεύγοντας και είδα ένα γέροντα, σε μια “γωνιά” να περιμένει… Δεν ξέρω αν ολοκλήρωσε τη συναλλαγή ή περίμενε κάποιον από το σούπερ μάρκετ να τον βοηθήσει.
Και ξανά έπεσα σε σκέψεις… Αν εγώ έφτασα τα πενήντα, ο δάσκαλός μου θα είναι …80 +. Και μου φάνηκε τόσο αδύναμος και μόνος. Δεν ξέρω… περίεργα μου φάνηκαν όλα αυτά. Παίρνοντας αφορμή από τα… λουλούδια, μήπως έχουμε ξεχάσει κάποιο “βάζο” πουθενά, μήπως να πάρουμε κανένα τηλέφωνο…
Τη καλησπέρα μου.
