Το βάζο με τα λουλούδια…
Προχθές πήρα ένα μπουκέτο λουλούδια. Τα είδα, μου άρεσαν, τα πήρα.Απλό.
Γυρνάω σπίτι, τα φτιάχνω στο ανθοδοχείο, τα στολίζω στο σαλόνι και… τα ξεχνάω.
Σήμερα το πρωί τα βλέπω… και φυσικά τα…θυμήθηκα. Αλλά τώρα δεν σώζονται πια… τα λουλούδια με αλλαγμένο χρώμα, κάτι προς το μαύρο να παίρνει…., τα φύλλα άλλο χρώμα, κάτι προς το καφέ… και το νερό άλλο χρώμα, κάτι προς το κίτρινο.
Κοιτάζοντας τα λοιπόν σκέφτηκα… πόσα “βάζα λουλουδιών” έχουμε ξεχάσει… και πόσα “λουλούδια” έχουν πεθάνει…
Μήπως είναι κάτι που ξέραμε παλιά και αφήνοντας το στη γωνία τα έχουμε ξεχάσει;
Μήπως είναι κάποιοι καλοί φίλοι που “με τις δουλειές δεν προλαβαίνουμε” να πάρουμε τηλέφωνο και έχει μαραθεί η φιλία μας;
Μήπως είναι σχέσεις, παιδιά, οικογένειες, που θεωρώντας ό,τι κάναμε αυτό που έπρεπε (να τους βάλουμε “νερό” και να τα “στολίσουμε” στο σαλόνι) ξεχάσαμε ότι θέλουν φροντίδα και κάποια στιγμή γυρίσαμε και τα είδαμε και συνειδητοποιήσαμε…ότι κάτι ξεχάσαμε;
Δεν ξέρω. Σήμερα σκέφτομαι φωναχτά, αλλά νομίζω ότι αν σκεφτεί ο καθένας μας λίγο, (και ας μην είναι φωναχτά) είναι σίγουρο ότι θα βρει “βάζα” που χρειάζεται “να αλλάξει το νερό” για να ξανανιώσουν τα λουλούδια. Για δείτε το λιγάκι, για να ξεκολλήσουμε από τη τηλεόραση που μας βομβαρδίζει συνέχεια με μεγατόνους μιζέριας και εμείς έχουμε χωθεί κάτω από το καναπές, από το φορτίο.
Σκεφτείτε τα.
Τη καλημέρα μου.
