Η λύση στο υγειονομικό…
… μου ήρθε από ένα φίλο. Ο Γιώργος λοιπόν έγραψε “πως πέρασε την τελευταία εβδομάδα…” Σαν τις εκθέσεις του Δημοτικού κάτι : Πως πέρασα το καλοκαίρι κλπ κλπ.
Απολαύστε τον…
” ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ
Παρασκευή 12/11: Η μητέρα μου θα βγει από το νοσοκομείο «Σωτηρία». Ο γιατρός που την παρακολουθεί πρέπει να μας γράψει ένα χαρτί, για να πάρουμε οξυγόνο στο σπίτι. Όμως δεν τον βρίσκουμε στο γραφείο και έτσι φεύγουμε ( κατά τις 9 το βράδυ) χωρίς το χαρτί.
Δευτέρα 15/11: Στις 12 το μεσημέρι είμαι στο νοσοκομείο για να πάρω το χαρτί, καθώς η ώρα που δέχονται οι γιατροί είναι 12-1. Στις 2 ακριβώς μετά από 2 ώρες ορθοστασία έξω από το γραφείο του επιμελητή, κρατώ το πολύτιμο χαρτί στο χέρι μου. Είναι όμως αργά για να πάω στο ταμείο της μητέρας μου να πάρω την έγκριση. Δεν πειράζει, αύριο πάλι. Άλλωστε τι πιο ευχάριστο από μια επίσκεψη στον «Οίκο του Ναύτου»;
Τρίτη 16/11: Επίσκεψη στον «Οίκο του Ναύτου» της Αθήνας (κοντά στην Ομόνοια), όπου υπάγεται η μητέρα μου. Με πληροφορούν όμως ότι ειδικά για το οξυγόνο θα έπρεπε να πάω στον «Οίκο του Ναύτου» του Πειραιά. Ίσως θα προλάβαινα να πάω τώρα κατευθείαν με ένα ταξί; Όοοοχι βέβαια. Εκεί δέχονται μόνο μέχρι τις 10.30. Δεν πειράζει, αύριο πάλι. Άλλωστε τι πιο ευχάριστο από μια επίσκεψη στον «Οίκο του Ναύτου» του Πειραιά;
Τετάρτη 17/11: 8.15 το πρωί βρίσκομαι στον «Οίκο του Ναύτου» του Πειραιά. Μέσα σε μόλις 45 λεπτά η αρμόδια υπάλληλος (αφού έχει μιλήσει σε 17 τηλέφωνα και έχει φάει ένα πεντανόστιμο σάντουιτς) μου έχει ετοιμάσει το χαρτί (ένα έντυπο στο οποίο συμπλήρωσε 4 λέξεις). Τώρα όμως πρέπει να πάρω υπογραφές από τον παθολόγο και τον πνευμονολόγο και να της το ξαναφέρω. Ο παθολόγος μόλις ανοίγει το γραφείο του και, βρίζοντας το ελληνικό δημόσιο, μου βάζει την πρώτη υπογραφή. Η πνευμονολόγος όμως παρά το γεγονός ότι έχει προγραμματισμένα ραντεβού από τις 8.55 και οι ασθενείς περιμένουν στο διάδρομο δεν εμφανίζεται ως τις 9.30. Οργισμένος πια (γιατί άραγε;) απευθύνομαι σε μια περαστική γιατρό η οποία με μεγάλη προθυμία και παρά το γεγονός ότι δεν είναι δουλειά της κατορθώνει (δεν ξέρω πώς) να μου εξασφαλίσει την πολυπόθητη υπογραφή. Τρισευτυχισμένος τρέχω στην αρμόδια υπάλληλο από όπου είχε ξεκινήσει ο σημερινός Μαραθώνιος ελπίζοντας πως είμαι κοντά στο τέλος. Αμ δε: η υπάλληλος αγνοείται. Περνούν 15 λεπτά και λίγο πριν από το επερχόμενο εγκεφαλικό μια περαστική κυρία με ενημερώνει πως δε χρειάζεται η συγκεκριμένη υπάλληλος. Αρκεί να της αφήσω εκεί το ένα αντίγραφο και να συνεχίσω ακάθεκτος στη θυρίδα 1 του Ισογείου. Από κει και πέρα τα γεγονότα εξελίσσονται με την ταχύτητα του φωτός. Από το Ισόγειο στον ημιόροφο και από εκεί στον 1ο και ναι, ώ του θαύματος, έχω τελειώσει. Μετά από 4 ημέρες και από τόσες υπέροχες διαδρομές (Σωτηρία-Ομόνοια-Πειραιάς) έχω τελειώσει. Τι αίσθηση ευτυχίας! Ποιος ξενέρωτος Ευρωπαίος (που προφανώς θα είχε τελειώσει όλη αυτή τη διαδικασία σε λίγα λεπτά) θα μπορούσε να βιώσει αυτό το λυτρωτικό συναίσθημα; Τελικά έχει δίκιο ο Άνθιμος: Είναι θεία τύχη να γεννηθείς Έλληνας! ”
Και τώρα το ερώτημα… που κολλάει η λύση στο υγειονομικό… Μα είναι φανερό. Αν έχεις κάποια ανάγκη και δεν έχεις ένα “Γιώργο”, ο οποίος φημίζεται για την ευγένεια του – σε αυτούς που τον ξέρουν – να τρέχει και να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, να γυρίζει τη μισή Αθήνα και Πειραιά, να χάνει μισή βδομάδα, και όλα όσα περιγράφονται δύο πράγματα μπορούν να συμβούν… Ή να τα παρατήσεις ή … να μη προλάβεις να τα ολοκληρώσεις (το τελευταίο το απεύχομαι σε όλους φυσικά). Και έτσι το ταμείο γλυτώνει κάποια έξοδα… και γίνεται εξοικονόμηση πόρων. Το ξέρω ότι το είχατε καταλάβει… αλλά να είπα να το τονίσω και εγώ.
Τη καλημέρα μου.
