Αποφοίτηση.

Αύριο είναι η τελευταία ημέρα σχολείου – τουλάχιστον επισήμως. Μετά από αυτό οι καθηγητές ξεκινάνε τις διακοπές τους. Μερικοί γιατί κάποιοι θα καθυστερήσουν λίγο ακόμα.  Έτσι μέχρι τις 10 περίπου του Ιουλίου θα πρέπει να είμαστε stand by μέχρι να δώσουν τα παιδιά τα μηχανογραφικά τους και μόλις τελειώσει αυτό τότε τελειώνουμε και οι υπόλοιποι. Φέτος πιέστηκαν τα πράγματα και θα τελειώσουμε σχετικά νωρίς.  Από τις 19/7 το 2007, στις 13/7 το 2008 φτάσαμε στις αρχές Ιουλίου το 2009.  Καλά είναι.

Τη Τετάρτη είχαμε τη γιορτή αποφοίτησης. Η γιορτή γίνεται στο σχολείο το οποίο μεταμορφώνεται. Μπαίνουν τραπέζια, διακόσμηση, μουσικές εγκαταστάσεις, συσκευές για προβολές. οθόνες σκηνές τα πάντα. Αλλά δεν θα σταθώ στο σκηνικό. Αυτό μπορείτε να το δείτε στη περυσινή αποφοίτηση. Φέτος θα σταθώ στη μεταμόρφωση των παιδιών.

Αυτοί οι οποίοι φύγαν από το σχολείο δεν ήταν μαθητές.  Ήταν νέοι και νέες διαφορετικοί.  Το μάτι τους “γυάλιζε” και κοίταζε μακριά.  Το χαμόγελο τους φώτιζε και έφτανε μέχρι τα αφτιά.  Λάμπανε από όποια μεριά και αν τους κοίταζες. Είναι περίεργο πως αλλάζουν μέσα σε μια μέρα. Ή μήπως δεν αλλάζουν. Είναι πάντα έτσι αλλά εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε. Μέσα στο τρέξιμο της καθημερινής διδασκαλίας, του άγχους της ύλης, της αγωνίας τους για να τελειώσει αυτή η χρονιά και να δώσει τα αποτελέσματα που επιθυμούν, δεν αφήνουν κανένα μας να δει. Να δει τι είναι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που έχουμε μπροστά μας. Και τα μαθαίνουμε λίγα λίγα και σιγά σιγά. Και εκεί ανακαλύπτουμε ότι για παράδειγμα μπορεί ο Θάνος να με παίδεψε πέρυσι στη χημεία – και τελικά να μην έμαθε – αλλά η αγάπη του είναι η μουσική και στο φετινό schoolwave θα βρεθεί στη σκηνή για να τραγουδήσει για όλους τους συμμαθητές του.  Εμένα δεν μου δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να τον ρωτήσω πως πάει το τραγούδι. Συνήθως ρωτούσα ονόματα ενώσεων. Η έπρεπε να πάω εκδρομή μαζί τους (πενθήμερη) για να μάθω την αγάπη της Εύης για το χορό και την αγωνία της για τα “παραπάνω κιλά” που πήρε και τις εξετάσεις χορού που έδινε.  Το κατάλαβα από τα πειράγματα που της κάνανε για το τι τρώει. Όταν την έβλεπα να αδυνατίζει είχα ανησυχήσει για νευρική ανορεξία αλλά … όχι για το μπαλέτο!!!

Αυτό είναι τελικά το σύστημα;  Έχεις στα χέρια σου νέους ανθρώπους και τους δίνεις ό,τι μπορείς καλύτερο από γνώσεις για να πετύχουν τους στόχους τους – που τελικά δεν τους ξέρεις – και τι γνωρίζεις για αυτούς; αν μάθανε ή όχι χημεία, μαθηματικά, αρχαία… Είναι πολύ λίγα. Δεν θα ξεχάσω  το χαμόγελο της Ειρήνης όταν ήρθε όλο καμάρι και μου είπε “Τελικά μάλλον θα γίνουμε συνάδελφοι…” Μόλις συντονίστηκα συνειδητοποίησα ότι περνάει χημικό και ήταν πολύ χαρούμενη για αυτό.  Η την έκφραση της Μυρτώς (μη μου πείτε Μυρτούς!!!! φρικάρω λίγο) – που είχε τον μεγαλύτερο βααθμό πρόσβασης (κάπου 19500) όταν τη ρώτησα “τι χτυπάς”, και μου είπε “Μα… φυσικό… φυσικά”. Δίπλα ήταν ο συνάδελφος φυσικός τον οποίο και κατηγόρησα άμεσα … για τα παραδείγματα που δίνει στα παιδιά.  Αυτά τα μαθαίνουμε τυχαία και από σπόντα.

Και πόσα άλλα δεν ξέρουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ.  Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά έχουν ανοίξει τα φτερά τους και φεύγουν. Εμείς ίσα που προλαβαίνουμε να “καθαρίσουμε” τη φωλιά και να περιμένουμε τα καινούργια παιδιά για να μπορέσουμε “να τα μάθουμε να πετάνε”. Να τους δώσουμε τη δυνατότητα να ονειρευτούν και να μπορέσουμε να τα στηρίξουμε σε αυτή τους τη προσπάθεια.

Καλό ταξίδι λοιπόν μέσα στη ζωή που ανοίγεται μπροστά σας. Και μη ξεχνάτε να γυρνάτε καμιά φορά από τη “φωλιά” να μαθαίνουμε νέα σας, γιατί αυτό μας δίνει κουράγιο να συνεχίζουμε. Όσο σας βλέπουμε να προοδεύετε και να προχωράτε τόσο “φουσκώνουμε” από υπερηφάνεια. (Για όσους με ξέρουνε μπορούν να καταλάβουν ότι είμαι πολύ περήφανος… μα πάρα πολύ περήφανος)

Τη καλησπέρα μου.

Tags: απόφοιτοι, ισοπέδωση, μαθητές, σχολείο