Οδυνηρή εγγραφή.
Η εγγραφή που ακολουθεί είναι γραμμένη με πολύ κόπο αλλά και πολύ πόνο. (κυριολεκτικά).
Να γίνω σαφής για να καταλάβετε τι εννοώ.
Προχθές όπως έχω πει ξεκίνησαν επισήμως οι διακοπές στο σχολείο. Έτσι επιτέλους απελευθερώθηκαν τα πρωινά και σκέφτηκα… κάθομαι που κάθομαι γιατί λοιπόν να μη πάω να γραφτώ σε ένα γυμναστήριο να “σμιλέψω το κορμί μου το φιδίσιο” μια και έρχονται παραλίες και έχουμε χάσει και 17 κιλά (κολλήσαμε εκεί η αλήθεια είναι και έπρεπε να κάνω και κάτι να ξεκολλήσω). Μια και δυο λοιπόν ο δικό σου εμφανίζομαι σε “γνωστό μαγαζί” της περιοχής και ζητάω βοήθεια.Εκεί με “υποδέχεται” ένα σφηνοειδής τύπος με κάτι μπράτσα σαν… και τα δυο χέρια τα δικά μου (και μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν είναι και απο τα λεπτότερα τα χεράκια μου).
WOW !!! Να έτσι θέλω να γίνω και εγώ. Φαντάσου ο γυμναστής να… μου έμοιαζε (σωματομετρικά εννοώ). Δεν νομίζω να ήταν διαφήμιση… Τέλος πάντων. Το εξηγώ το πρόβλημα μου… και μου λέει… “τρέχα”
– Μα!!! Που να τρέξω; Κουβαλάω μισό Μανώλη ακόμα. Δεν γίνονται αυτά “γιατρέ μου”.
– Καλά περπάτα τότε…Και με βάζει σε ένα διάδρομο, μου λέει για 30-40 λεπτά στα 6 κμ/ώρα.Το έβγαλα αλλά είναι σπαστικό. Πως μπορείς να είσαι μισή ώρα και να περπατάς και να κοιτάς τα αυτοκίνητα να περνούν. Πολύ ενδιαφέρον!!!. Τέλος πάντων.
Μετά στο ποδήλατο. Άλλα 20 λεπτά. Ωραία λέω… ξεκούραστα. Βαρετά αλλά ξεκούραστα.
Φεύγω λοιπόν μεσ’ στην καλή χαρά και πάω την επομένη (χθες).
Ξανά τα ίδια ΑΛΛΛΛΛΛΑΑΑΑ είχα φέρει το ΜΡ3 όφωνο και άκουγα μουσικούλα της επιλογής μου. Μια από τα ίδια και μετά μου λέει… πάμε στα όργανα… βασανιστηρίων.
Οι γυμναστές έχουν ένα μοναδικό τρόπο να κάνουν οποιαδήποτε άσκηση να δείχνει εύκολη και αστεία. Κάνε αυτό, έτσι, έτσι κλπ κλπ. Ωραία εύκολο δείχνει.
-Πόσα κιλά έχει; Ρώτησα εγώ….
-45 (!!!! )
– καλά να το κάνουμε κάτι λιγότερο;;; 15 για παράδειγμα;
-ΟΚ.
Ζορίστηκα και σε κάποια φάση ¨κάτι¨ζόρισε στο δεξί μπράτσο. (!!!) Σταματάω αμέσως ενημερώνω ότι κάτι δεν πήγε καλά. Με “κοιτάζει”, ρωτάει που πονάω κλπ κλπ. Μου λέει άσε τα υπόλοιπα για σήμερα και πάλι αυριο.
Και νάμαστε σήμερα όπου έκανα όλο το πακέτο και την “μοιραία” άσκηση. Και τώρα πονάω παντού. Όχι μόνο στο δεξί χέρι. Και ήρθα στα ίσα μου. Έτσι για να γράψω αυτά που γράφω, το δεξί είναι παρκαρισμένο πάνω στο πληκτρολόγιο και “όπου φτάνει”. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το αριστερό. Έχω χαπακωθεί με παυσίπονο κατάλληλο για τους περίεργους που πάνε και καίγονται στα γυμναστήρια.
Έτσι μπήκα σε μια “γυμναστηριακή σειρά” και από Δευτέρα θα δείξει τι κάνουμε.Ελπίζω ότι το Σαββατοκύριακο που θα είμαι Αίγιο, να συνέλθουν λίγο το χέρια, οι ώμοι, η πλάτη …..
Όχι τίποτα αλλά να τη Δευτέρα έχουμε γυμναστήριο. Σιγά μη το βάλω κάτω. Απλά έκανα 20 χρόνια για να έχω το συγκεκριμένο αποτέλεσμα (κν όπως είμαι τώρα), δεν θα το αλλάξω σε είκοσι μέρες. Επιμονή λοιπόν και υπομονή.
Τη καλησπέρα μου.
Περαστικά σου! Θα κάνεις τον πρώτο καιρό λίγο υπομονή μέχρι να “συνηθίσει” το σώμα στις καταπονήσεις που του επιβάλλεις στα καλά καθούμενα 🙂
α, καθε αρχή καιδυσκολη… Οταν ολοι οι μυες εχουνε μαθει στο αραλικι δε στρωνονται ευκολα στη δουλεια! (εδω δε στρωνονται οι ανθρωποι που τους κουβαλανε!). Καλα να περασεις στο Αιγιο, να χαλαρωσεις και να μη πιασεις να κανεις τον κηπουρο: εχεις αγωνα τη Δευτερα!
Μανώλη, τά ‘φτυσες. Μου φαίνεται ότι ο τυπάκος σε περιποιήθηκε δεόντως και τώρα ούτε να ανοίξεις τον υπολογιστή δεν έχεις δύναμη. Η γενιά μας είναι ασυνήθιστη στα γυμναστήρια, ίσα που τα πρόλαβε. Ασχολούμασταν με αθλητισμό, ομαδικά παιχνίδια και τρέξιμο. Προσωπικά μου φαίνεται πολύ απρόσωπο. Ίσως βέβαια είναι και επειδή δεν έχω πάει ποτέ, αν δεν δοκιμάσεις κάτι δεν μπορείς να το κρίνεις. Πάντως δεν μπορώ να μη σε θαυμάσω που έχεις χάσει 17 κιλά.
Αχ !!!Ναι Αμαλία τα έφτυσα αλλά δεν το βάζω κάτω. Μου τη δίνουν κάποια πράγματα κυρίως η μονοτονία. Ναι είναι απρόσωπο.Αλλά κάπου πρέπει κάτι να γίνει. Τώρα αν θα είναι στο γυμναστήριο… θα δείξει. Για να καταλάβεις ήδη έχω αρχίσει να ψάχνω πως θα μπορούσα να το ενσωματώσω στο πρόγραμμά μου από Σεπτέμβρη.
Βιβή όντως η πολυθρόνα είναι “άτιμο πράμα”. Κακομαθαίνεις πολύ εύκολα. Στο Αίγιο όντως πέρασα καλά. Έκανα και το μπανάκι μου, και από κηπουρική μόνο πότισμα. Έλιωσα πάλι δηλαδή.
Τζίνα είναι ήδη περαστικά. Έχω μια περίεργη “αίσθηση” μετά από κάθε γυμναστήριο αλλά μέχρι εκεί.
kala ta lete