Εκδρομή στη Σικελία… (μέρα πρώτη και κάτι ψιλά…)
Και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο… Εκεί είχαμε μείνει χθες…
Από το ξενοδοχείο εμείς έχουμε κάποιες διαφορετικές απαιτήσεις από αυτές που έχουν οι συνήθεις ένοικοι. Δηλαδή θέλουμε για παράδειγμα, να μπορούμε να ελέγξουμε κατά πόσο τα παιδιά παραμένουν στο δωμάτιο τους και δεν πάνε όπου θέλουν. Θέλουμε να αισθάνονται ασφαλή και να έχει υψηλή ποιότητα παροχής υπηρεσιών. Αυτά μας βοηθάνε και εμάς να είμαστε ήσυχοι, ότι τα παιδιά ξεκουράζονται – ενώ εμείς όχι μια και μένουμε ξάγρυπνοι για να είμαστε βέβαιοι. Από την άλλη θέλουμε τα δωμάτια να είναι ασφαλή. Έτσι δεν θα έχουν την δυνατότητα να φύγουν εκτός ξενοδοχείου και να “πάνε μια βόλτα” στη πόλη. Είπαμε η ευθύνη των συνοδών είναι πολύ μεγάλη.
Το ξενοδοχείο ήταν παλιό και τα δωμάτια ήταν στην αυλή με αυτόνομη εξωτερική είσοδο και ένα γκαράζ μακριά από τη λεωφόρο του Giardini Naxos. Τα παιδιά θορυβήθηκαν από το “εξωτερικό στυλ” των δωματίων. Εμείς δε πολύ περισσότερο. Αλλά δυστυχώς μόνο εμείς. Όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις ανησυχίες μας και έτσι όσο ζητάγαμε να πάμε σε άλλα δωμάτια μέσα στο “σώμα” του ξενοδοχείου τόσο εισπράτταμε άρνηση και μετά ανέβηκαν οι τόνοι. Βλέπετε μετά από 18 ώρες ξύπνιοι και έχοντας διανύσει τη μισή Ιταλία, θέλαμε να έχουμε λίγη ώρα ανάπαυλας και ξεκούρασης. Δεν το είχαμε… Τη τρίτη βραδιά μόνο μπήκαμε στο ξενοδοχείο. Και όταν έγινε αυτό τα μαζέψαμε και φύγαμε για Αθήνα. Καλό; Μάλλον. Για άλλη μια φορά σε τρία βράδια κοιμηθήκαμε με το ζόρι 10-11 ώρες.
Πάντως είναι σημαντικό σε μια εκδρομή να υπάρχουν ξεκάθαρες συνεννοήσεις και προκειμένου για σχολική εκδρομή να ακούνε τους συνοδούς που κάτι ξέρουν περισσότερο.
Η ίδια η εκδρομή αποζημίωσε πολλαπλάσια όλη αυτή τη ταλαιπωρία με το ξενοδοχείο. Έτσι πολύ σύντομα ξεχάστηκε και αφοσιωθήκαμε στην εκδρομή. Τα παιδιά ήταν άψογα στη συμπεριφορά τους και η ανατροφοδότηση που είχαμε είναι ότι περάσανε πάρα πολύ ωραία παρά την ταλαιπωρία της πρώτης νύκτας. Τελικά – όπως γίνεται συνήθως – με λίγο παραπάνω ύπνο και ξεκούραση ερχόμαστε στα ίσα μας.
“Αύριο” πήγαμε στην Αίτνα. Εκεί πραγματικά ήταν το κάτι άλλο. Αλλά είπαμε αύριο…
Τη καλησπέρα μου…
