Εκδρομή στην Αίτνα… (μέρα δεύτερη…)

Η δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Αίτνα. Και λίγο ήταν. Η Αίτνα είναι ένα μέρος που ανήκει στα “εξωτικά” όπως έχω ήδη πει. Στα μέρη εκείνα που καλύπτονται από ένα μυστήριο και μια μαγεία μοναδική, όλη δική τους. Η δυναμική του χώρου και του τοπίου είναι το κάτι άλλο. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που θα αντιμετωπίσεις και από όσο μπορώ να κρίνω, ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς προετοιμασμένος απέναντι στις δυνάμεις της Γης.

Για να γίνω πιο σαφής.

Ξεκινήσαμε και ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, ανεβαίναμε…Η φύση δίπλα οργίαζε. Συνέχεια ανθισμένες αμυγδαλιές, όψιμες επιμένω. Το πρώτο φυτό που μας λέει ότι η άνοιξη είναι εδώ, με την ανθοφορία του είναι η αμυγδαλιά. Και αυτό συμβαίνει συνήθως κατά τον Γενάρη – Φλεβάρη, όχι αρχές Απρίλη. Η βιολόγος μας πρότεινε μια εξήγηση η οποία κατά την άποψη μου – όσο μπορώ να γνωρίζω τουλάχιστον – έχει νόημα. Το φρέσκο έδαφος, μαζί με το ζεστό χώμα, “τρελαίνουν” το φυτό σε πολλαπλές ανθοφορίες. Και είδαμε πολλά εσπεριδοειδή, πολλά εσπεριδοειδή, τόσα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στο ξενοδοχείο τα πορτοκάλια που μας έβγαζαν στο πρωινό ήταν ψυγείου, για να μη πω της προηγούμενης περιόδου. Λεπτόφλουδα με αφυδατωμένο φλοιό και μια διάχυτη “μπαγιατίλα” στη γεύση. Με τέτοια παραγωγή, η φρουτολεκάνη θα έπρεπε να ξεχειλίζει φρεσκάδα και άρωμα… Τέλος πάντων.

Και ανεβαίναμε και ανεβαίναμε… και ανεβαίναμε… και ξαφνικά χάσαμε τα φυτά. Και το τοπίο άρχιζε να αλλάζει. Για να καταλάβετε τι εννοώ, κοιτάξτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν.

Η λάβα κυριαρχεί. Και το χρώμα είναι η χαρά των 15χρονων… Μαύρο. Από φυτά…άσε καλύτερα… κάποια άλλη φορά θα μιλήσουμε για αυτό.

Και πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε. Αν διάβασα καλά στον οδηγό, μετά το τελεφερίκ είμαστε στα 2000 μέτρα. Το τελεφερίκ δεν είναι υπερβολικά ψηλό αλλά στο τελείωμα, ανεβαίνοντας κάνει “σούζα” και η αίσθηση είναι κάπως… περίεργη. Και εκεί που σταματάει στα μισά και βρίσκεσαι μετέωρος… στη μέση του πουθενά, επίσης είναι κάπως…περίεργα. Μετά καταλάβαμε ότι σταματάει πάντα πριν μπεις μέσα λόγω της “συμπύκνωσης” που κάνει στις καμπίνες για την είσοδο – έξοδο των επιβατών.

Και εκεί κατεβήκαμε και είδαμε το “πουλμανάκια”. Στη πραγματικότητα ήταν φορτηγά 4Χ4 με καμπίνα επιβατών αντί για καρότσα. Και η αίσθηση που είχες εκεί μέσα, ήταν αίσθηση… πέτρας. Έτσι που πηγαίνανε και τρέχανε στο βουνόδρομο – κν καρόδρομο – ήταν το κάτι άλλο. Αυτό όμως που σε έκανε να αισθάνεσαι “κάπως”, ήταν όταν σε κάποια φάση το έδαφος κάπνιζε… Ναι στην αρχή έμοιαζε με σκόνη, αλλά πολύ σύντομα καταλάβαμε ότι ήταν ατμοί.

Δείτε και εσείς…για να καταλάβετε…

Και φτάσαμε στο τέρμα. Υψόμετρο γύρω στα 2400… και δροσιαααα!!!! πολύ δροσιά!!! Πάρα πολύ δροσιά. Ό,τι κατέβαινε από πάνω… από το βουνό, είχε μια άλλη “χάρη”. Όλοι ψάξαμε τις εφεδρείες μας σε ρούχα. Για να καταλάβετε τι εννοώ με το εφεδρείες…

Και ξεκίνησε η ξενάγηση… Και εκεί καταλάβαμε τι σημαίνει ηφαίστειο και η δύναμη της Γης. Είδαμε ένα διώροφο καταφύγιο, μετά την έκρηξη του 2009. Δείτε το και εσείς :

Εντάξει η ταράτσα του είναι… αλλά κάποτε ήταν διώροφο καταφύγιο. Καλό έτσι;

Και μετά συνεχίσαμε τη περιήγηση. Και πήγαμε στον κρατήρα του 2009. Και τον γυρίσαμε όλο. Μας εξήγησαν ότι αυτός ήταν ο “εκρηκτικός” (αυτός που έκανε τις εντυπωσιακές εκρήξεις) κρατήρας του 2009, γιατί δίπλα ήταν ο “εκτονωτικός” (αυτός που άδειαζε τη λάβα)

Στο βάθος το καζάνι έβραζε. Μόλις 3500 βαθμούς Κελσίου αλλά εμείς βλέπαμε μόνο το νερό που εξατμιζότανε. Και έτσι ακόμα ήταν εντυπωσιακό.

Δείτε τι εννοώ…

Και γυρίσαμε όλο το κρατήρα. Γύρω, γύρω και το είδαμε από όλες τις μεριές. Δείτε το και εσείς.

Είναι εντυπωσιακό αν το παρατηρήσεις. Το χιόνι λιώνει από κάτω. Το έδαφος είναι ζεστό και το λιώνει από κάτω. Από πάνω είναι κρυσταλλιασμένο και σκληρό. Αυτό όμως το κάνει και επικίνδυνο. Γιατί φαίνεται γεμάτο και στερεό από πάνω αλλά από κάτω δεν ξέρουμε τι υπάρχει. Δείτε το…

Και αν δεν το προσέξεις στη καλύτερη περίπτωση φτάνεις σε τέτοιες καταστάσεις :

ή ακόμα χειρότερα να “χαθείς” σε καμιά χαράδρα. Γιαυτό πατάμε εκεί που πατάνε οι άλλοι και δεν βγαίνουμε βόλτα στα χιόνια.

Λοιπόν πολλά σας έδειξα… σταματάω εδώ.  Ελπίζω να σας άνοιξα την όρεξη. Αν βρεθείτε κατά Σικελία μεριά, δώστε μία μέρα στην Αίτνα. Ανεβείτε πάνω στο βουνό. Το κόστος των περίπου 40 € ανά άτομο, είναι αρκετό, αλλά αυτό που θα σας δώσει η Αίτνα, το αξίζει.Τώρα αν είστε και οικογενειάρχης, τα 160 – 200 € σίγουρα είναι λογαριασμός, αλλά και πάλι, βάλτε τα στο πρόγραμμα. Έτσι δεν θα σας λείψουν και θα δείτε τι σημαίνει η δύναμη της Γης. Πάτησα ίσως στην νεότερη γη που υπάρχει, μια και ήταν μόλις δύο μηνών (9 Φεβρουαρίου του 11 ήταν η έκρηξη που έστειλε όλη τη λάβα που πατούσαμε). Το χώμα έκαιγε. Ήταν περίπου 40 – 50 οC στην αφή και ήταν σαν να θερμομετρούσες έναν ζωντανό οργανισμό. Όπως ακριβώς είναι δηλαδή. Αρκεί να το καταλάβουμε κάποτε. Πρωτόγνωρα πράγματα.

Και τα πρακτικά πράγματα τώρα…Μην ανεβείτε κατά τη μία, γιατί θα κατεβείτε κατά τις 3.30 και θα πέσει πείνα. Τα μαγαζιά κλείνουν όλα στις 3.00 και η περιήγηση θέλει 2,5 – 3 ώρες. Άρα ή ξεκινάτε και είστε κατά τις 10 στο τελεφερίκ, η κανονίστε από πριν για φαγητό. Εκτός αν τρώτε σουβενίρ…. γιατί μόνο αυτά τα μαγαζιά είναι ανοικτά. Και μη πείτε ότι θα φάτε παρακάτω, στο χωριό… τα μαγαζιά κλείνουν. Είναι απλό.

Λοιπόν… τι λέτε θα πάτε από Αίτνα μεριά;

Τη καλησπέρα μου…