Ένας ιδιότυπος εμφύλιος…
Εμφύλιο δεν γνώρισα – και ευτυχώς – αλλά νομίζω ότι αυτό το καιρό, ένα τέτοιο κλίμα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στο χώρο. Να το κάνω σαφές…
Όλη αυτή η κατάσταση, στην οποία με περισσή προσπάθεια κατάφεραν και μας έφεραν οι κατά καιρούς κυβερνώντες, μας έχουν οδηγήσει να λοξοκοιτάμε ο ένας τον άλλο. Προσέχουμε τι κάνει ο διπλανός, πως κινείται, τι αγοράζει κάθε πότε… και πάει λέγοντας.
Αφορμή για όσα διαβάσετε είναι μια συζήτηση που είχα χθες με τη φίλη μου τη…Μαρία (ως συνήθως). Είχα καιρό να τη δω και βρεθήκαμε χθες. Στη κλασσική ερώτηση “τι κάνεις” και “πως τα πας”, σκύβει και μου ψιθυρίζει στο αυτί…”Εγώ είμαι καλά, αλλά όλοι οι άλλοι έξω από τη δουλειά μου είναι χάλια…και έτσι “ντρέπομαι” και δεν λέω τίποτα…” Δηλαδή τι είπε… Ότι πλέον δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε καλά γιατί θα μας στραβοκοιτάξουν. Δεν μιλάμε για σχέδια και όνειρα, γιατί πλέον κανείς δεν κάνει.
Στη Σαββατιάτικη παρέα του καφέ είναι και ο φίλος μου ο…Γιάννης (ως συνήθως επίσης). Η δουλειά του φοβερά υπεύθυνη με κόστος λάθους πολλές ανθρώπινες ζωές… Δεν μιλάμε δηλαδή για άγχος δουλειάς. Δουλεύει συνέχει σε πολύ υψηλές πιέσεις. Ο μισθός του ήταν πολύ καλός, κυρίως γιατί υπήρχε ένα επίδομα από φορέα του εξωτερικού, που δεν επιβάρυνε τον προϋπολογισμό, σαν ανταποδοτικό όφελος. Είναι μισθωτός οπότε ο ετήσιος φόρος καταβάλλεται κανονικότατα, και φυσικά βρίσκεται στα ανώτερα κλιμάκια. Ο Γιάννης λοιπόν ονειρεύτηκε…(μέγα λάθος). Μια μεγάλη οικογένεια (5 μελή) και ένα σπίτι για το κάθε παιδί του. Έψαξε τη τσέπη του, πήρε ένα καλό δάνειο και έφτιαξε μια οικογενειακή “πολυκατοικία” για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Με τα νέα μέτρα κόπηκαν τα επιδόματα, (τα οποία επιστρέφονται στον φορέα του εξωτερικού σαν αζήτητα !!!!) και η δόση του δανείου πλέον είναι όλος του ο μισθός (60 % μείωση). Αυτή τη στιγμή είναι με δυο παιδιά φοιτητές και ένα μαθητή… Αποτέλεσμα…φεύγει οικογενειακά μετανάστης…Έχει ξεσηκωθεί και ετοιμάζεται. Όλα τα πρόσθετα που έχουν μπει δεν του αφήνουν περιθώρια. Ο προγραμματισμός της ζωής του έχει ανατραπεί μέσα σε δύο χρόνια.
Ο άλλος φίλος μου…Γιάννης επίσης ξενιτεύτηκε ήδη και από τον Νοέμβρη θα είναι 10 μέρες/δίμηνο στην Ελλάδα, να τον βλέπουμε…
Ο τρίτος Γιάννης της παρέας είναι σε θέση που καθορίζει ποιος θα δουλέψει και ποιος όχι. Έχει χάσει τον ύπνο του, γιατί η εταιρία που δουλεύει πάει για κλείσιμο και κάθε μήνα διώχνει κόσμο, που “διαλέγει αυτός….” Το μόνο που τον παρηγορεί είναι ότι αυτοί θα πάρουν κάποια αποζημίωση ενώ ο ίδιος αν φαλιρίσει η εταιρεία δεν θα πάρει τίποτα. Στέλεχος εταιρείας στα πενήντα του…και μετά;
Και στις συζητήσεις μεταξύ μας, τους δουλεύουμε ότι με τόσα που παίρνανε τι περιμένανε…και τσαντίζονται (για εμένα πολύ λογικά). Το θέμα είναι ότι – και οι τρεις μισθωτοί – τροφοδοτούσανε το δημόσιο με μεγάλους φόρους. Τώρα διαλύθηκαν τα σπιτικά αυτά, φόροι πλέον δεν θα πληρώνουν – αν και με τις νέες κλίμακες παρά τις μειώσεις θα πληρώνουν τα ίδια – και το όφελος; Ανατράπηκε η καθημερινότητά τους σε μια μέρα.
Για εμένα τι να πω…πληρώνω χρυσό το αυτοκίνητό μου…μια και είναι 2000 κε, (μεγαλοπιάστηκα και εγώ μετά από 25 χρόνια δουλειάς). Ήρθε το ειδικό τέλος…(5400 Χ5 % = 270 ) μαζί με όλα τα άλλα…Του χρόνου …(8000Χ10 % = 800) τριπλάσια. Και παλιότερο αυτοκίνητο και πολλαπλάσιος φόρος. Να το πουλήσω; Θα το πουλήσω για μηχανάκι (4-5.000 γιατί κανείς δεν τα αγοράζει). Να πάρω άλλο που θα πληρώνω για 3-4 χρόνια, και να εξοικονομήσω τι; Τα εισοδήματά μου… τι να πω. Μόνο ότι είμαι συγκινημένος, γιατί πλέον αναγνωρίστηκε η αξία μου και φορολογούμαι σαν ανώνυμη εταιρεία με 35 % ( αν δεν αλλάξει κάτι…). Υπάρχει όμως μια διαφορά… Η Α.Ε. μπορεί να μη πληρώσει…(λέμε τώρα). Εγώ δεν μπορώ…Θα πληρώσω. Για σχέδια… άσε καλύτερα…Στην οικογένεια έχουμε μαθητή, φοιτητή, άνεργο …. μια ευτυχία είμαστε.
Και πάντα το θέμα είναι…”να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα”. Και δεν μιλάω για μεγάλους… Μιλάω για τους μικρούς που ο μισθός έχει εξανεμισθεί στο πρώτο 10ήμερο (όποιο και αν είναι το μέγεθός του πλέον) και μετά…πάμε με το μέτρημα…τιμωρούμε όλους τους εμπόρους, μη αγοράζοντας, αφήνοντας για αργότερα ό,τι μπορούμε να αφήσουμε, τιμωρούμε το κράτος μη αγοράζοντας, οπότε δεν αποδίδονται φόροι, μας τιμωρεί το κράτος, παίρνοντας μας τα τελευταία ευρώ, και ο κύκλος ξαναρχίζει… Είμαστε όμως μια ευτυχισμένη ατμόσφαιρα.
Τέλος πάντων…Μαύρισα πρωί πρωί και σας μαύρισα και εσάς. Ήθελα όμως να αφήσω λίγο ατμό να φύγει. Κοιτάμε λοξά ο ένας τον άλλο, κρύβουμε τη λίστα αγορών, πάμε άσχετες ώρες για ψώνια σε απομακρυσμένο σούπερ μάρκετ, μη πέσουμε σε κανένα γνωστό, καταστρέφουμε τις καταστάσεις μισθοδοσίας. Δεν γελάμε πλέον, παραμιλάμε – αν θέλουμε – , έχουμε νεύρα και τσακωνόμαστε άμεσα με όποιον τολμήσει να μας λοξοκοιτάξει… και γενικά κοιτάμε να βγάλουμε τη μέρα για να έρθει η επανάληψή της την επόμενη μέρα.
Μετά από όλα τα παραπάνω… Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο…με ομπρέλα…
