Κάνετε την δουλειά που σας αρέσει;

Ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι άγνωστο φρούτο για ανθρώπους  της ηλικίας μου. Η επιλογή γινόταν συνήθως αφού μπαίναμε στη σχολή – όπου τύχαινε και πετυχαίναμε – αν πετυχαίναμε – και εκεί  πια το ψάχναμε να δούμε  τι μπορεί να κάνει κανείς με αυτή τη σχολή. Από την άλλη ήταν και η λογική του να βρούμε μια δουλίτσα για να ζήσουμε – για όσους δεν μπαίνανε σε πανεπιστήμια και σχολές. Τώρα όμως αν δεν μπω στη τάδε σχολή που θέλω, ξαναδίνω ή φεύγω έξω. Δεν ξέρω εγώ είμαι πιο απλοϊκός στη σκέψη. Τέλος πάντων, Γιατί τα γράφω αυτά.

Τις μέρες αυτές έτρεχα για διάφορες δουλειές και υποχρεώσεις. Σε πολλές περιπτώσεις βρέθηκα απέναντι σε πωλητές – υπαλλήλους και στις περισσότερες αισθάνθηκα ότι είχα “σκοτώσει τη μάνα τους”. Ήταν φοβερό.

Μπαίνεις καλημερίζεις και δεν σηκώνει καν το βλέμμα. Κοιτάζει την θυρίδα πότε θα βάλεις την απόδειξη (ΔΕΗ) και μετά το χρήμα για να πληρωθεί. Καμία έκφραση καμία αντίδραση. Καταλαβαίνω ότι η μια καλημέρα η δικιά μου είναι κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες για αυτήν αλλά ας ρίξει μια ματιά και να κουνήσει έστω το κεφάλι αν δεν θέλει να μιλήσει. Όχι. “Ένα γρανάζι της μηχανής” και πιο ανέκφραστο από αυτή.

Σε ταμείο υγείας τράπεζας, τα ίδια. Το ίδιο και στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου.

Θα μπορούσε κάποιος να πει : ” Δεν μας χέ…ς ρε…Μήτσο και εσύ και τα προβλήματά σου”. (Μη φάμε καμία κλήση σαν τον Τζιμάκο!!!). Όμως αν δεν είσαι ικανοποιημένος με τη δουλειά σου είναι δουλεία. (Αλήθεια κανένας φιλόλογος : Φαίνεται να έχουν την ίδια ρίζα. Ισχύει;) Και η βαρεμάρα σου και ανία για την δουλειά εκφράζεται σε όποιον έχεις απέναντι.

Από την άλλη είναι κάποιοι άνθρωποι που και μονο που μπαίνει στο μαγαζί που δουλεύουν ανοίγει η καρδιά σου. Και δεν μιλάω για την πλασματική ευγένεια, μιλάω για τη γλώσσα του σώματος και την έκφραση του προσώπου. Και δεν μιλάω να είσαι τακτικός πελάτης. Μιλάω και για “πρώτη είσοδο” όπου πάλι βλέπεις έναν άνθρωπο που σε αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο και όχι σαν πορτοφόλι. Αυτή η αίσθηση ήταν πολύ έντονη στη Σύρο. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται επειδή δεν είναι πολύ “τουριστικό” το μέρος. Αν είναι γι’ αυτό να μη γίνει τουριστικό. Αν και όπως δείχνει σε καμιά δεκαριά χρόνια θα είναι “πολύ ανεβασμένο”. Αλλά τώρα είναι ανθρώπινο. Και αυτό είναι το ωραίο.

Τώρα αν έχετε απορία τι γίνεται με εμένα. Εντάξει και εγώ ψάχτηκα. Στη τρίτη γυμνασίου αποφάσισα να γίνω χημικός γιατί με είχε συνεπάρει ο χημικός του φροντιστηρίου, ο οποίος τελικά ήταν φυσικός και δίδασκε χημεία. Τότε όμως εγώ είχα αγαπήσει τη χημεία από τον …Κούλη. Είπα λοιπόν ότι θα γίνω χημικός. Για καλή μου τύχη μπήκα Χημικό  στα Γιάννενα όπως έχω ξαναγράψει και μπαίνοντας είπα “Ναι αλλά όχι εκπαίδευση αλλά βιομηχανία.” Τελειώνοντας το πρώτο έτος κάναμε μια εκπαιδευτική εκδρομή σε εργοστάσια της Δυτικής Ελλάδας. Τελειώνοντας είπα : “Αποκλείεται εγώ να γίνω Χημικός Βιομηχανίας – η σταθερότητα άποψης προσόν μας!!! – θα γίνω καθηγητής.” Μετά 29 χρόνια δεν έχω μετανιώσει στο ελάχιστο για την επιλογή μου. Η κάθε μέρα είναι μοναδική, το κάθε παιδί είναι μοναδικό, η κάθε τάξη είναι μοναδική. Η ποικιλία σε όλες τις καταστάσεις είναι το κάτι άλλο. Και η πρόκληση τεράστια και αυτό είναι το σημαντικό.  Βέβαια, έριξα δουλειά. Σε διάβασμα πάνω στη χημεία αλλά και στα παιδαγωγικά, διδακτική και ότι άλλο έπεφτε στα χέρια μου (ψυχολογία εφήβου, διαχείριση τάξης, διδακτική και… και… και… ). Το άγχος μου και η ανασφάλεια μη τύχει “κάτι που δεν ξέρω” με έκανε να διαβάζω μετά μανίας. Τώρα μετά από 22 χρόνια εκπαίδευση και πολλές συζητήσεις με παιδιά (feedback) μπορώ να πω ότι έχω κατασταλάξει σε πολλά αλλά πάντα έχει κάτι νέο να μάθω. Για μένα λοιπόν η απάντηση είναι ναι. Γιαυτό  και έχω “κατηγορηθεί” από μαθητές, ότι “παίρνω ληγμένα” όταν μπαίνω στη τάξη Δευτέρα πρώτη ώρα και προσπαθώ να τους ξεσηκώσω μπας και “ξυπνήσουν” (ή και χωρίς εισαγωγικά), και κάνουμε μάθημα. (“Μα που το βρίσκετε το κέφι Δευτέρα πρωί κύριε; Ληγμένα παίρνετε;”)

Λοιπόν σε λίγο θα κρεμάσω το ταμπελάκι. “ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ”.

Βέβαια θα ελέγχω από το netbook (Αν δεν το πιάσατε έχω netbook και θα το έχω στη παραλία – για να κάνω καμάκι (μη χ..άσω)) αλλά μάλλον για καμιά δεκαπενταριά μέρες δεν θα με δείτε. Μετά παίρνουμε απολυτήριο (ναι όλοι μαζί – ο “μεγάλος” από το στρατό και εμείς από το .. τρελάδικο) και ακολουθεί μια οικογενειακή εβδομάδα … κάπου. Άρα όλα μαζί μας κάνουν 22 Αυγούστου. Ίσως “χτυπήσω” καμία φορά αλλά μέχρι τότε να περάσετε καλά, να ευχαριστηθείτε κάθε μέρα και με το καλό να ξαναβρεθούμε.

Τη καλημέρα μου.

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ