Ρε σεις… μπας και χάσαμε το μέτρο;

Βρέθηκα σήμερα σε μια διημερίδα για τις τεχνολογίες αιχμής και άκουσα την εξής φράση… “Είναι τραγικό σήμερα ένα σπίτι να μην έχει ΙΝΤΕΡΝΕΤ…” και συνέχισε…. “Έτσι που είναι σήμερα τα πράγματα, ένας υπολογιστής κοστίζει ένα πεντακοσάρικο…(για ευρώ μιλούσε)…”

Λοιπόν να σας πω τα δικά μου δεδομένα…Εργάζομαι σε ένα σχολείο που σε κάθε αίθουσα έχω δυο γραμμές για ΙΝΤΕΡΝΕΤ, πρίζες που δουλεύουν όλες και είναι στη θέση τους, πάνω από τις μισές αίθουσες έχουν προτζέκτορα και από αυτές οι μισές έχουν και υπολογιστή συνδεδεμένο, τέσσερις έχουν διαδραστικό πίνακα… και πολλά άλλα καλούδια. Υπάρχουν δύο αίθουσες πληροφορικής, με 15 υπολογιστές η κάθε μια που δουλεύουν όλοι και ο πληροφορικάριος παραχωρεί την αίθουσα του για χρήση. Μια βιβλιοθήκη πλήρης, με βιβλιοθηκάριο και καμιά δεκαριά  υπολογιστές που επίσης δουλεύουν. Και οι μαθητές μου έχουν όλοι, έχουν τουλάχιστον ένα υπολογιστή στο σπίτι. (Συνήθως ένα σταθερό και ένα φορητό). Και ρωτάω… Είναι το σχολείο που εργάζομαι, ένα σχολείο που ανήκει στο μέσο όρο για να μεταφέρω τις εμπειρίες μου σε όλους τους άλλους;

Γιατί εγώ ακούω άλλα πράγματα…Δηλαδή για αίθουσες πληροφορικής με 5-6 υπολογιστές που οι μισοί δουλεύουν και ο πληροφορικάριος δεν αφήνει άλλους να τους χρησιμοποιήσουν μη διαλύσουν το δίκτυο. (ακούστηκε κατά κόρον στην επιμόρφωση Β επιπέδου από πολλούς συναδέλφους για τις εργασίες που έπρεπε να κάνουν.) Γνωρίζω για  Διευθυντές που έχουν υπολογιστές “φυλαγμένους” για να μη χαλάσουν… ενώ στην αίθουσα των εργαστηρίων ΦΕ δεν υπάρχει Η/Υ (Θα μπορούσε να φτιαχτεί για τις Ερευνητικές Εργασίες). Ξέρω για παιδιά που είναι σε χωριό στην ορεινή Αχαΐα και οι γονείς τους, αγρότες, με μόρφωση κάπου στο Γυμνάσιο και άμα…, δουλεύουν για “ένα πεντακοσάρικο”…  το μήνα και τα παιδιά κάθε μέρα κάνουν 22 + 22 =44 χιλιόμετρα τη μέρα με το υπεραστικό λεωφορείο, (για τον “μεγάλο” Α γυμνασίου) για να πάνε και να έρθουν στο Αίγιο και να μορφωθούν. Και για τα Αγγλικά τους, ξανακατεβαίνουν το απόγευμα, και διαβάζουν στο αυτοκίνητο, με τη μαμά, περιμένοντας το ένα το άλλο για να τελειώσουν τα αγγλικά. Και τα δύο μικρά του δημοτικού επίσης κάνουν το ίδιο ταξίδι καθημερινά αλλά με ταξί… λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι… το “25άρι” του ΙΝΤΕΡΝΕΤ το μετράνε αλλιώς…Και αντί να πληρώσουν το “πεντακοσάρικο” του υπολογιστή, χρησιμοποιούν τον παλιό υπολογιστή των παιδιών μου που “ήταν για πέταμα” με βάση τα Αθηναϊκά δεδομένα.

Λοιπόν ας ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας και να δούμε τι γίνεται γύρω μας. Θέλουμε να βοηθήσουμε; Να σας πω εγώ μερικούς τρόπους….

1. Ψάξτε σε φίλους που δουλεύουν σε μεγάλες εταιρείες. Συχνά πυκνά κάνουν αναβάθμιση υπολογιστών και βγάζουν υπολογιστές πενταετίας – συνήθως – σε καλή κατάσταση. Βάλτε τους Διευθυντές σας στο παιγνίδι, να κάνουν μια βεβαίωση αποδοχής δωρεάς…Ας εκτεθούν και λιγάκι… Διευθυντές είναι… και να πάρουν τους υπολογιστές αυτούς και να τους κάνουν ένα σέρβις. Τι σημαίνει σέρβις…Εγκαταστείστε LINUX, φωνάξτε την ΕΛΑΚ και ζητείστε να σας φτιάξουν δίκτυο με τους υπολογιστές αυτούς. Το έχουν κάνουν πολλές φορές και δουλεύει (Thin Client λέγεται… και υποστηρίζεται πλήρως από το Linux). Αλλά και αυτόνομοι να είναι οι υπολογιστές πάλι θα δουλέψουν καλά. Με 30 ευρώ παίρνετε ένα router και κάνετε την αίθουσα ασύρματο δίκτυο.

2. Παψτε να ψάχνετε στο διαδίκτυο για την δουλειά των άλλων. Φτιάξτε τη δική σας…τη καλύτερη δυνατή και ανεβάστε την. Και κάντε την και κοινόχρηστη. Όλοι ψάχνουμε την δουλειά των άλλων και ξεχνάμε να δείξουμε την δουλειά τη δική μας. Γιατί η δική μας μας πήρε πολύ χρόνο, είναι δική μας και είναι πολύτιμη. Χρησιμοποιείστε δημοφιλείς σελίδες όπως το Slideshare για τις παρουσιάσεις σας, το Scribd για τα κείμενά σας, ή το Calameo ή κάποιο αντίστοιχο για τις ηλεκτρονικές σας εκδόσεις. Και διαλέξτε τα καλύτερα κομμάτια και στείλτε τα “πάνω” (UPLOAD). Φτιάξτε τα βιντεάκια σας και ανεβάστε τα σε κοινή θέα στο YOU TUBE για να τα αξιοποιήσουν όσοι θέλουν.  Και μη νομίζετε ότι είμαι μόνο λόγια. Αν σε οποιοδήποτε από αυτά τα site ζητήσετε manaliss θα με βρείτε. Άρα μη περιμένετε από το Υπουργείο ή κανένα άλλο να κάνει την δουλειά. Τη δουλειά θα τη κάνετε εσείς. Και αν χρησιμοποιήσατε “πρώτη ύλη” από το διαδίκτυο, μη ξεχάσετε να δηλώσετε τη πηγή.

Το συζήτησα το “περιστατικό” με τη παρέα του καφέ του Σαββάτου… (τους συμμαθητές μου). Η άποψή τους ήταν διπλή… Από την μια η θέση για το Ίντερνετ χαρακτηρίστηκε ακραία και μη αντιπροσωπευτική. Από την άλλη όμως αυτή η ακραία άποψη, ίσως μπορέσει να αποτελέσει κινητήρια δύναμη, για να αλλάξουν κάποια πράγματα.  Μπορεί σήμερα να μας φαίνονται ακραία, αλλά σε βάθος χρόνου, μπορεί να είναι μια πραγματικότητα. Δεν ξέρω.

Πάντως νομίζω ότι όλοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση “και την ψάχνουμε” τη δουλειά, όσον αφορά τις δυνατότητες που δίνουν οι νέες τεχνολογίες, καλό είναι να αρχίσουμε να παράγουμε υλικό, πρωτότυπο, καλό, και κυρίως χρήσιμο. Από όλους. Ανοίξτε ένα site στο διαδίκτυο (τα 100 MB είναι ο χώρος που δίνουν τα περισσότερα sites δωρεάν) και βάλτε τη δουλειά σας εκεί. (Δείτε το chemallfh που αφορά τη Χημεία Α λυκείου. Δεν έχει ανανεωθεί εδώ και τρία χρόνια όμως ακόμα το βλέπουν 1000 άτομα το μήνα – προφανώς μαθητές Α λυκείου ή/και  καθηγητές).

Ξανά τέλος πάντων. Μη κρίνουμε τα πάντα με τα δεδομένα που έχουμε. Δεν είναι σίγουρο ότι είναι ο κανόνας. Να κοιτάξουμε να εμπνεύσουμε τους μαθητές μας, να αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε καλύτερα τις κλασσικές μεθόδους διδασκαλίας και να ενισχύσουμε όσο μπορούμε αυτές τις μεθόδους με τις νέες τεχνολογίες.

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και πράξτε ανάλογα. Αλλά μη χάσουμε το μέτρο. Εμείς οι “Αθηναίοι” έχουμε άλλα δεδομένα. Μη τα γενικεύουμε.

Αχ!!! Τα είπα πάλι. Σκεφτείτε τα.

Τη καλησπέρα μου…