Και έτσι βρεθήκαμε στο συνέδριο…

Είχα γράψει πριν από λίγο καιρό, για το συνέδριο στη Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι ότι δεν το ήξερα από πρώτο χέρι. Τώρα όμως που βρέθηκα εκεί έχω πολλά να πω. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα βασικά που έχουν να κάνουν με την οργάνωση.

Φτάσαμε το απογευματάκι στη Θεσσαλονίκη μετά από ένα εξαντλητικό εννιάωρο σχεδόν στο πούλμαν. Η ακινησία και η αδράνεια είναι πολύ κουραστική. 80 χιλιόμετρα την ώρα και δυο στάσεις περίπου μια ώρα συνολικά. Πήγαμε στο ξενοδοχείο, και μετά φύγαμε μέσα σε μισή ώρα για το συνέδριο. Και έτσι φτάσαμε στο ANATOLIA COLLEGE, στο Πανόραμα.

Η πρώτη εντύπωση, εντυπωσιακή, με μεγάλους χώρους, κτίρια ψηλοτάβανα 80 χρονών, αλλά και μοντέρνα. Και πράσινο, πολύ πράσινο. Μπαίνοντας μέσα βρεθήκαμε κατευθείαν, μπροστά σε δύο πάγκους, με μαθητές που κάνανε τις εγγραφές. Μας περιλάβανε κατευθείαν, σκανάρανε τις αιτήσεις που είχαμε ήδη κάνει ηλεκτρονικά από την εγγραφή μας. Μετά μας δώσανε κατευθείαν τους φακέλλους του Συνεδρίου με όλα τα απαραίτητα. Ταυτότητα, ντοσιέ, χάρτη, πρόγραμμα, σημειωματάριο, στυλό… όλα όσα ήταν απαραίτητα για να μπορέσεις να κινηθείς. Δυστυχώς τη πρώτη δραστηριότητα, τη χάσαμε, μια και τα εργαστήρια είχαν ήδη ξεκινήσει και δεν μπορούσαμε να διακόψουμε. Έτσι βρήκαμε χρόνο, να μπορέσουμε να μπούμε λίγο στο κλίμα. Βρήκαμε την αίθουσα που παρουσίαζε η πρώτη ομάδα. Κάνανε πρόβα, δοκιμάσανε την παρουσίαση. Γενικά υπήρχε πολύ αγωνία, μια και όλοι συμμετείχανε για πρώτη φορά σε συνέδριο.

Και έφτασε η ώρα που ξεκινήσανε οι παρουσιάσεις. Και “ανοίξαμε το μαγαζί” μια και κάναμε την πρώτη παρουσίαση σε αυτή την αίθουσα. Αυτό ανέβασε το άγχος των μαθητών μας που παρουσίασαν την εργασία για τον εγκέφαλο των εφήβων. Η παρουσίαση έγινε, μέσα στα χρονικά περιθώρια, και όλα πήγαν καλά. Σίγουρα ξεφύσηξαν από ανακούφιση, με την λήξη της παρουσίασης. Την πρώτη μέρα δεν είχε κάτι άλλο. Μια όμως μαθήτρια από την ομάδα, μια μικρή αδιαθεσία στην αρχή της ημέρας εξελίχθηκε σε ψηλό πυρετό. Έτσι μια συνάδελφος πήγε στο ξενοδοχείο μαζί της και οι υπόλοιποι πήγαμε στα Λαδάδικα, για φαγητό. Φτάσαμε στη πλατεία, δώσαμε ένα ραντεβού σε δυο ώρες, δηλώσαμε που θα είμαστε εμείς (πάνω στη πλατεία σε κεντρικό εστιατόριο, για να μπορούν να μας βρούν όλοι οι μαθητές) και δώσαμε το ελέυθερο για φαγητό. Μετά από δυο ώρες – ακριβώς πρέπει να ομολογήσω – μαζευτήκαμε και βουρ για το ξενοδοχείο. Εκεί μάθαμε την κατάσταση της μαθήτριας, που είχε 39 + ακατέβατα.

Την επόμενη μέρα, είχαμε τον μεγάλο όγκο των παρουσιάσεων. Πέντε από τις επτά, αλλά πάλι κάποιος έπρεπε να μείνει στο ξενοδοχείο, Έτσι έγινε αλλαγή βάρδιας και φύγαμε για το Συνέδριο.  Είμασταν όλη την ημέρα και παρακολουθήσαμε όλες τις παρουσιάσεις των μαθητών. Ευτυχώς το απόγευμα η μαθήτρια ήταν καλύτερα και μπόρεσε να παρουσιάσει την εργασία της με την υπόλοπιπη ομάδα…και αμέσως μετά της πέρασαν όλα…Τι να πω. Εντάξει οχι ακριβώς έτσι αλλά συνήλθε και την επόμενη ήταν ακόμα καλύτερα.Τέρμα το παρασκήνιο.

Οι εργασίες τώρα. Σαν περιεχόμενο για εμένα ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Η μία καλύτερη από τις άλλες.

Μετά από ένα μαραθώνιο παρουσιάσεων, κατά τις 9.00 τελειώσαμε πάλι.

Όμως ήταν πολύ αξιόλογες δυο εκδηλώσεις που αξίζει να μνημονευθούν.

Η εναρκτήρια εκδήλωση, όπου μετά τους χαιρετισμούς, ο κ. Σταμάτης Κριμιζής, μας παρουσίασε πενήντα χρόνια διαστημικών ταξιδιών. Με ένα τρόπο που μόνο ένας άνθρωπος που τα έχει ζήσει από μέσα μπορεί να μεταφέρει. Και μας ταξίδεψε μέχρι τις “εσχατείες” του ηλιακού μας συστήματος. Και τα παρουσίαζε με ένα απλό τρόπο, σαν να σου περιγράφει πως να πάρεις το λεωφορείο από τη στάση κλπ κλπ κλπ. Για εμένα που έχω ζήσει αυτά τα βήματα, είχα δει την προσελήνωση σε πραγματικό χρόνο…ναι τόσο παλιός είμαι, αυτή η περιγραφή με συνεπήρε. Τα παιδιά που έχουν μάθει με τα διαστημικά λεωφορεία και το Star Wars μάλλον δεν τους έκανε αίσθηση. Το θέμα είναι ότι για εμένα ο κ. Σταμάτης Κριμιζής είναι ένα ζωντανός θρύλος, ένα κεφάλαιο για τη νέα γενιά, ένας ονειροπόλος της καθημερινότητας, που σχεδιάζει το επόμενο του ταξίδι στον ήλιο…μέσα στα επόμενα…6 χρόνια. Και μόνο να τον ακούς σε συνεπαίρνει στο όνειρό του.

Στην απογευματινή συνεδρίαση – ολομέλεια τρεις άνθρωποι έδωσαν διαφορετικές διαστάσεις σε όλο το απόγευμα. Ο κ. Γιώργος Γάτος, με τις καινοτομίες και τον τρόπο που μια καλη ιδέα μπορούμε να τη “βγάλουμε έξω” στο κόσμο, μπόρεσε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, να αλλάξει την διάθεση και την απαισιοδοξία που πλανάται στο χώρο, σε μια διάθεση για δημιουργία, σε μια πρόκληση για το καινούργιο. Είναι κάτι που πρέπει να το έχεις. Και ο συγκεκριμένος ομιλητής σίγουρα το είχε. Μας έκανε να αναρρωτιόμαστε αν είμαστε οι επόμενοι Zuck.

Ο κ. Κωνσταντίνος Δασκαλάκης μας μίλησε μέσω SKYPE  από το ΜΙΤ και μας μίλησε για την πορεία του αλλά κυρίως για την μαγεία των μαθηματικών και την επίδραση τους στη καθημερινότητα μας. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορεί να συσχετίσεις τα μαθηματικά με όλα όσα γίνοντα κάθε μέρα. Από την άλλη μεριά είδαμε και πως μπορείς να μιλάς από την άλλη άκρη του πλανήτη μέσα από μια οθόνη και να αναπτύσσεις διαδραστικότητα με το κοινό σου μέσα από μια όθόνη. Το θέμα της “εξωστρεφούς θεωρίας των Υπολογισμών” αναπτύχθηκε μοναδικά.

Για το τέλος άφησα τον κ. Τεύκρο Μιχαηλίδη. Ένας χείμαρρος. Μια ομιλία η οποία δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο κράτησε…γιατί απλά δεν με απασχολησε να κοιτάξω το ρολόι μου. Μας ταξίδεψε από την Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην σύγχρονη Ελλάδα. Με μια λογικη συνέχεια, με μια σειρά που έτρεχε. Μας παρουσίασε την τυχαιότητα, το παιγνιδι και τα μαθηματικά μέσα από τους αιώνες.

Τη τελευταία μέρα, ξεκινήσαμε νωρίς πάλι για το Συνέδριο σε πληρη σύνθεση. Είχαμε μια εργασία να παρουσιάσουμε ακόμα, αυτή που μας έλεγε πως μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από το DNA του. Δυστυχώς ολοκληρώνοντας την τελευταία παρουσίαση έπρεπε να φύγουμε, γιατί το ταξίδι των εννέα ωρών, ήταν μπροστά μας. Έτσι αποχωρήσαμε πριν την καταληκτική συνεδρίαση.

Φτάνοντας στην Αθήνα, θα μπορούσα να πω ότι είχαμε ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο Εμπειρίες. Είδαμε, ακούσαμε, συζητήσαμε, μπορέσαμε να μοιραστούμε εμπειρίες. Σίγουρα μάθαμε πολλά. Νομίζω ότι όλοι περιμενουμε το επόμενο συνέδριο. Μόλις εξαγγελθεί το καινούργιο συνέδριο, θα βάλουμε μπροστά και θα είμαστε έτοιμοι…μικροί, μεγάλοι.

Θα ακολουθήσουν τα βίντεο των παρουσιάσεων και φυσικά θα ενημερωθείτε.

Μέχρι τότε…τη καλησπέρα μου…