Εικοσιμία αποφοιτήσεις…
Είναι πολλές; Εικοσιένα χρόνια απόφοιτοι από την Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής (για τον Ελληνικό τομέα μιλάω… αν βάλουμε και τον Γαλλικό…είναι πολλά τα χρόνια). Βάλε 75 μαθητές κάθε χρονιά – χονδρικά, περίπου 1500 – 1600 μαθητές. Υπάρχουν κάπου 200 ακόμα από τα άλλα σχολεία που ήμουν πριν…μια χαρά το βρίσκω. Κάπου έχω αρχίσει και μπερδεύομαι όταν τους βλέπω… μπερδεύω τα ονοματα και τα έτη. Όσον αφορά τα έτη έχω μια τάση να τα μικραίνω. Έτσι χθες ρώτησα τη Μυρσίνη αν τελείωνε και μου είπε ότι με επτά χρόνια που είχαν περάσει (για 3-4 τα θυμόμουν) είχε τελειώσει και την Αρχιτεκτονική και έφευγε για μεταπτυχιακό. Μετά το τι σπουδάζει ο καθένας… εκεί πλέον δεν μαντεύω… ρωτάω και μου λένε.
Τι είναι όμως η αποφοίτηση…Δεν θέλω εξυπνάδες του τύπου : τελείωσαν οι μαθητές το σχολείο και φεύγουν…. Τι είναι πραγματικά η αποφοίτηση; Για εμένα είναι κάτι περίεργο. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω, αν και θα είναι δύσκολο… Αν μπερδευτείτε θα είναι γιατί εγώ θα είμαι μπερδεμένος. Και είμαι μπερδεμένος…Το συναισθήματα είναι πολλά και ανάμεικτα…
Φεύγουν οι μαθητές της Γ ‘ Λυκείου. Αλλη μια σειρά μαθητών που δεν γνώρισα. Όπως συχνά λέω, για πολλούς από αυτούς το μόνο που μπορώ να πω είναι αν γράφανε ή όχι στη Χημεία. Μα αυτό είναι ο στόχος άραγε; Μετά από τρία χρόνια – συνήθως τους έχω στο Λύκειο και πολύ συχνά και στις τρεις τάξεις – να μπορώ να πω αν γράφουν χημεία; Όχι αν ξέρουν, αν γράφουν. Γιατί αυτό είναι το βασικό κριτήριο. Με αυτό θα εξεταστούν και θα κριθούν, με ένα χαρτί… ένα γραπτό. Και εγώ θα πρέπει να τους μάθω να γράφουν…Τι ξέρω άραγε για αυτούς τους 70 ανθρώπους που τελείωσαν χθες το σχολείο… Λίγα… Πόσα ξέρω από τις ανησυχίες τους και τα σχέδια τους… Λίγα… Πόσα ξέρω από τα όνειρά τους… Λίγα. Και όμως είμαι εκεί και μάλιστα παίζω καθοριστικό ρόλο… Θυμάμαι τη Νόρα, όταν στην πρώτη Λυκείου, μετά από ένα διαγώνισμα είχε στεναχωρηθεί πάρα παλύ και άρχισε να αναθεωρεί το “πλάνο ζωής της”… γιατί… γιατί δεν έγραψε Χημεία και μέσα στη λογική της… δεν έπρεπε να ακολουθήσει τη θετική κατεύθυνση. Και μετά από κουβέντα της είπα ότι οποιαδήποτε απόφαση πάρει τελικά… να είναι δική της. Πόσα παιδιά – εκ των υστέρων – μου έχουν πει ότι η Χημεία αποτέλεσε έναν ανασταλτικό λόγο επιλογής κατεύθυνσης. Εκεί βλέπεις την δική σου ευθύνη… Πως τελικά καθορίζεις πολύ περισσότερα πράγματα από ένα μάθημα και ένα βαθμό. Γιατί όμως;… και γιατί κατόπιν εορτής, εκ των υστέρων… Είναι πολύ σημαντικότερος ο ρόλος μας και δεν το ξέρουμε…πιθανόν. Θυμάμαι το Γιώργο να έρχεται να με ρωτάει τι να κάνει μια και ονειρευόταν πάντα τον εαυτό του ηλεκτρολόγο μηχανικό και μπήκε μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Είναι ίσως ο μοναδικός μαθητής που ξανάδωσε για να πάει πιο άσχημα…Ήταν όμως το όνειρό του… και του έφευγε… Θυμάμαι την Νταιάνα, που έμαθα ότι η μεγάλη της αγάπη ήταν ο χορός, όταν στην πενθήμερη εκδρομή, μεταμορφώθηκε από την μαθήτρια των χαμηλών τόνων, με “μέτριες επιδόσεις”… σε μια βασίλισσα του χορού… γιατί δεν χόρευε απλά…ζούσε μέσα από αυτό. Με πολύ χαρά έμαθα ότι μετά από 10 χρόνια περίπου ακόμα χορεύει. Θυμάμαι την Ειρήνη στα πρώτα χρόνια της Σχολής, σε εντυπωσιακό ρόλο σε σχολικό θέατρο – δεν θυμάμαι πια…- και έμαθα μετά από χρόνια ότι διατηρεί μια παιδική σκηνή όπου ασχολείται κυρίως με τραγούδι… Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες έτσι… Στεναχωριέμαι που δεν μπόρεσα να καταλάβω περισσότερα για αυτούς τους ανθρώπους που είχα στα “χέρια μου”.
Χθες είχαμε αποφοίτηση, και όλα τα συναισθήματα, όπως κάθε χρόνο, πέρασαν από τη χθεσινή βραδιά… Η χαρά ότι κάποια από τα παιδιά αυτά ξεκινάνε κάτι καινούργιο και σε κάποιο βαθμό ήμουν εκεί να τα φέρω πιο κοντά στα όνειρά τους. Όσο μπορώ… Αν όντως βοήθησα τότε δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ικονοποίηση… Η τσαντίλα… με εμένα, που σε πολλές περιπτώσεις άφησα μια επιφανειακή αντιμετωπιση, ένα παιδικό ξέσπασμα, “μια αυθάδεια” να μη με αφήσει να δω παραπέρα για να μπορέσω να καταλάβω το έγχος, τα νεύρα, την νεανική ορμή… και έβαλα ταμπέλα. Άσχημο πράγμα η ταμπέλα όποια και αν είναι . Η συγκίνηση που αυτοί που ήταν μπροστά μου φαντάζανε πολύ μεγαλύτεροι… Νέοι και νέες, με την ορμή να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο. Όχι παιδιά πάντως. Έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την επόμενη μέρα, που ήρθε σήμερα, με τους βαθμούς και την επιτευξη ή όχι των στόχων. Όπως και να έχει, θα το αντιμετωπίσουν. Η στεναχώρια, όταν έρχονταν τα παιδιά να με χαιρετήσουν… και εκεί προσπαθούσα να σκεφτώ… ποιος είναι (και δεν εννοώ το όνομα…) τι ξέρω για αυτό το παιδί… και δεν εύρισκα πέρα από αυτό που είπα αρχικά. Μερικοί μαθητές χθες μπορεί να μπερδεύτηκαν από την αμηχανία που έδειξα όταν τους έβλεπα να αποχωρούν, άλλα όλες αυτές οι σκέψεις γυρνάγανε συνέχεια στο μυαλό μου…
Περίεργο πράγμα η αποφοίτηση. Δεν έχω χάσει καμία. Δεν θέλω να χάσω καμία… Θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα… Χθες τη μοιράστηκα μαζί σας σε μια κακοτραβηγμένη φωτό με τίτλο ” Οι τελευταίες εικόνες από τη μαθητική ζωή” όπου έβλεπαν φωτό από την εκδρομή τους φέτος στην Ιταλία. Είναι σημαντική αυτη η εικόνα, από αύριο θα είναι απόφοιτοι… δεν θα είναι μαθητές. Έτσι σήμερα ο Γιώργος ήπιε καφέ στο σχολείο… γιατί ήταν απόφοιτος. Δεν ξέρω αν κατάλαβε τη πραγματική σημασία του καφέ.
Οπότε παιδάκια μου…καλό σας ταξίδι… Ξεκινάτε από το σχολείο…να βγείτε παραέξω… Δεν θα είναι εύκολα. Έτσι λένε όλοι… έτσι λέμε εμείς που ξέρουμε… Εσείς όμως θα δώσετε τον αγώνα σας… ένα αγώνα που θα σας φέρει πιο κοντά στα όνειρά σας… βήμα βήμα… με μικρές νίκες αλλά και ήττες… Και κάθε νέα μέρα θα είναι καλύτερη, γιατί θα είναι καινούργια μέρα, οπότε είναι ένα νέο ξεκίνημα. Θέλω να πιστεύω ότι μπόρεσα να σας φέρω πιο κοντά σε αυτά τα όνειρα, και σας ευχαριστώ που με χρησιμοποιήσατε για αυτό. Όμως μη ξεχνάτε ότι ο κόσμος έχει μικρύνει πολύ… πάρα πολύ… μερικά κλικ μακριά είμαστε όλοι. Το ίδιο και εμείς… μερικά κλίκ χρειάζονται. Ότι χρειαστείτε λοιπόν… μη διστάσετε…δεν τελειώσατε ακόμα μαζί μας…
Τη καλησπέρα μου σε όλους τους απόφοιτους… ανεξαρτήτως ηλικίας…
