Ο ελεύθερος χρόνος των καθηγητών και άλλοι αστικοί μύθοι…
Δεν μπορεί, θα το έχετε δεί το μπλουζάκι…”έγινα καθηγητής για τρεις λόγους : Ιούνιος Ιούλιος Αύγουστος” ή αν είστε καθηγητής και το δηλώσετε σε κάποιον που γνωρίζετε για πρώτη φορά είναι μάλλον βέβαιο ότι θα το αναφέρει.
Πόση δόση αλήθειας έχει αυτό; Για κάποιον που δεν ξέρει είναι αδιαπραγμάτευτο, γιατί έτσι το βλέπει και υπάρχει και μια μικρή προκατάληψη σχετικά, οπότε δεν το συζητάει.
Υπάρχει μια λεπτομέρεια όμως που δεν αναφέρει κανείς : η δουλειά του καθηγητή δεν είναι μόνο στο σχολείο. Υπάρχει και πολύ δουλειά στο σπίτι. Και δεν μιλάω μόνο για τα διαγωνίσματα, που φυσικά και δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι σταθερά… ( ο αντίλογος είναι : και καλά πόσα διαγωνίσματα έχεις…). Είναι η καθημερινή προετοιμασία. Αυτή θέλει τουλάχιστον μια ώρα, στη καλύτερη περίπτωση, χωρίς άνω όριο. Τι σημαίνει προετοιμασία; Να δεις τι έχεις την επόμενη μέρα, να δεις τι θα τους πεις, που θα σταθείς και πόσο, τι ασκήσεις θα τους δώσεις και με ποιο στόχο, με δυο λόγια να σχεδιάσεις τη μέρα σου στο σχολείο. Μόνο να σκεφτείς για 4-5 τμήματα τι θα πεις και τι θα κάνεις, ποιον θα ρωτήσεις και τι θα εξετάσεις έφυγε η ώρα. Αν θέλεις να δώσεις και κάτι παραπάνω σε σημειώσεις και ασκήσεις, “λιώνεις στο πληκτρολόγιο” για να φτιάξεις αυτά που θέλεις.
Δεν συνεχίζω… δεν βλέπω το λόγο να πείσω κανένα σχετικά, αν έχει κανένας αμφιβολίες για το τι κάνουν οι καθηγητές στο σπίτι τους ας ρωτήσει… τα παιδιά των καθηγητών. Όσο πιο μικρά είναι τόσο πιο ειλικρινή απάντηση θα πάρουν. Τα μεγάλα έχουν αποδεχτεί ότι αυτή είναι η δουλεια του μπαμπά ή της μαμάς και δεν το σχολιάζουν.
Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ : Ζητείστε αυτό από το GOOGLE και θα εντυπωσιαστείτε από το πόσα θα βγάλει. Μία τελευταία εργασία έγινε από το Χρήστο Κάτσικα και μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.
Υπάρχει και μια άλλη δραστηριότητα που κανείς δεν βλέπει. Δεν θα μιλήσω για εμένα και αυτά που κάνω με τις φωτογραφίες, με τα βίντεο στο you tube και τα άλλα. Θα μιλήσω για δυο φίλους. Το Γιώργο και την Εφη. Δυο φίλους που η σχέση μας μετριέται με πολλές δεκαετίες.
Ο Γιώργος τη περυσινή χρονιά τα Σάββατα τα πέρασε στο σχολείο μαζί με δυο άλλους συναδέλφους του. Το ξέρουμε γιατί έλειπε από το Σαββατιάτικο καφέ των συμμαθητών από το σχολείο (μόλις 40 χρόνια φιλία). Γιατί; Για να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση… Να μπορέσει να δώσει μια διέξοδο στους μαθητές του που ήθελαν να εκφραστούν διαφορετικά, έξω από τα τετριμμένα. Και μη βιαστειτε να πείτε ότι είχε απαλλαγή ένα δίωρο “για τα πολιτιστικά”. Αυτό το έχει ένας εκπαιδευτικός και αυτός δεν ήταν ο Γιώργος. Αλλά και να το είχε, ο χρόνος που επένδυσε ήταν πολλαπλάσιος. Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, μια και σαν μικρό παιδί την ημέρα της παράστασης είχε την αγωνία του πως θα βγει η παράσταση. Και το ξέρω μια και ήμουν και εγώ εκεί, με τη κάμερα να γράφω τη παράσταση. Για εμένα ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω για το φίλο μου. Να τον απαλλάξω από το θέμα του βίντεο. Η παράσταση ήταν καταπληκτική. Το μεγάλο μπράβο το πήρε από την αγκαλιά των παιδιών και το βλέμμα τους μετά την παράσταση. Και οι τρεις της ομάδας. Και αυτή η αμοιβή δεν μπαίνει σε κανένα μνημόνιο.
Και πάμε στην Έφη. Γνωριζόμαστε μόλις 33 χρόνια (είναι μικρή αυτή η σχέση). Πήρε λοιπόν πέρυσι τα “πολιτιστικά” σε ένα σχολείο που δεν είχε ξανακάνει εκδήλωση με μουσική και θέατρο και χορευτικά. Κλασσικοί, βαρετοί, κιτρινισμένοι λόγοι ήταν οι μνήμες που είχαν από τις γιορτές οι μαθητές. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Μια 17 Νοέμβρη, βγαλμένη μέσα από τα παιδιά, με ορχήστρα από το πουθενά, μια και έδωσαν βήμα στα παιδιά και έβγαλαν το καλύτερο εαυτό τους. Τους πέρασε μια γερή δόση αυτοπεποίθησης και βγήκαν μπροστά. Ο δεύτερος γύρος έγινε στη γιορτή των Χριστουγέννων με παραδοσιακά κάλαντα που μάζεψαν οι μαθητές από τα σπίτια τους, και τραγουδιστές που κανείς δεν ήξερε ότι ήταν ανάμεσά τους. Το τρίτο “χτύπημα” έγινε στη μουσική βραδιά στις αποκριές, ανοικτή εκδήλωση όπου όλο το Μενίδι είδε τι γίνεται στο σχολείο και δεν πίστευε στα μάτια του. Το τελειωτικό “χτύπημα” έγινε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου με το Δεν Πληρώνω – Δεν πληρώνω του Ντάριο Φο. Μια παράσταση από σπίτι, μια και τα περισσότερα σκηνικά τα αναγνώριζα από το σπίτι της φιλης μου. Μια παράσταση επίκαιρη με πολύ προσωπική εργασία. Εδώ έχουμε και trailer στο YOU TUBE για να πάρετε και εσείς μια ιδέα και να κρίνετε. Αυτά τα ξέρω γιατί τα είδα…μέσα από τη κάμερά μου (πάλι). Το κόστος; Πάρα πολλά απογεύματα απουσίας από το σπίτι, σε καθημερινές και Σάββατα σχεδόν σε σταθερή εβδομαδιαία βάση. Η ανταμοιβή; Δεν θα το πιστέψετε… ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Δεν θα το πιστέψετε… στη μουσική βραδιά ΟΛΑ τα παιδιά τελειώνοντας τα τραγούδια τους περνούσαν πρώτα απο τη καθηγήτρια τους για μια αγκαλιά και ένα μπράβο και μετά πηγαίνανε στους δικούς τους και τους φίλους τους. Και αυτή η αμοιβή δεν μπαίνει στο μνημόνιο.
Λοιπόν τέτοιους καθηγητές απαξιώνουν καθημερινά με τη πρακτική τους οι κρατούντες. Θεωρούν ότι πληρώνονται “πολύ” και πρέπει να γίνουν περικοπές. Θεωρούν ότι τα 20 -25 παιδιά είναι λίγα και πρέπει να είναι min 27,5 (!) δηλαδή από 28 και πάνω για να γίνεται καλύτερη η δουλειά. Θεωρούν ότι δεν δουλεύουν αρκετά και φροντίζουν ώστε να παραμένουν στο σχολείο πολλές ώρες, χωρίς όμως να έχουν ένα γραφείο να κάτσουν και να δουλέψουν. Απλά τους θέλουν εκεί.
Να συνεχίσω; Να μιλήσω για το ψηφιακό σχολείο και τις νέες τεχνολογίες όταν δεν επιτρέπεται να έχεις οποιαδήποτε συσκευή καταγραφής ήχου ή εικόνας ή ψηφιακής επεξεργασίας. Αληθεια έχει κανείς, από αυτούς που πρότειναν να γίνει αυτή η απαγόρευση, πιάσει ένα υπολογιστή στα χέρια του για να δεί τι μπορεί να κάνει έξω από Word και Excel; Δενεπιτρέπεται ο υπολογιστή στη τάξη, τα δε παιδάκια της Α΄λυκείου που ήταν η χρονιά του netbook, δεν επιτρέπεται να διανοηθούν να το χρησιμοποιήσουν στο σχολείο διότι δεν επιτρέπεται. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρουμε τι σχολείο θέλουμε και τι εκπαιδευση θέλουμε. Συμφωνώ ότι κάποιος που ήθελε να λέγεται καθηγητής έκανε ανεπίτρεπτα πράγματα στη τάξη αλλά δεν διάβασα πουθενά αν πήγε σπίτι του… και φτάσαμε στο άλλο άκρο και δαιμονοποιήσαμε τα πάντα. Το σχολικό δίκτυο με τις τόσες καινοτόμες ιδέες πρέπει να κανονίσει πότε θα κλείσει γιατί για να το δουλέψει κάποιος χρειάζεται υπολογιστής στο σχολείο. Τα βραβευμένα μαθητικά blog και ψηφιακές εφημερίδες, πρέπει να κλείσουν γιατί προβλέπουν χρήση υπολογιστή. Μιλάω για υπολογιστή γιατί όπως λέει (λίγο ανορθόγραφα σε ένα σημείο : ) Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν κατά την ώρα της διδασκαλίας να έχουν θέσει εκτός λειτουργίας εκτός από τα κινητά τους τηλέφωνα και οποιαδήποτε άλλη συσκευή που διαθέτει σύστημα επεξεργασίας δεδομένοι εικόνας και ήχου. Παράλειψη του ανωτέρω καθήκοντος αποτελεί πειθαρχικό αδίκημα, που εμπίπτει στην έννοια της περιπτώσεως στ) της παραγράφου 1 του άρθρου 107 του Ν. 3528/2007 (ΦΕΚ 26 Α’). (Μάλλον …επεξεργασίας δεδομένων εικόνας και ήχου…)
Τι καλύτερο από ένα Notebook για αυτό.
Λοιπόν πολλά έγραψα. Πρέπει να φύγω, γιατί Παρασκευή απόγευμα δεν θα πάω σινεμά ή βόλτα, αλλά θα πάω με τους μαθητές μου στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, που έχει βραδυά Ερευνητή, για να γνωρίσουν από κοντά τι είναι Έρευνα. Ναι δεν πληρώνομαι για αυτό, και ναι θα μπορούσα να μη το κάνω. Αλλά είδα ότι ενδιέφερε τα παιδιά “μου” και θα είμαι εκεί μαζί με άλλους δύο περίεργους καθηγητές που θεώρησαν ότι έχει μεγαλύτερη σημασία να είναι εκεί με τους μαθητές τους παρά οπουδήποτε αλλού.
Και όπως είπαμε… τη στιγμή που θα γνωρίσετε ένα εκπαιδευτικό μη μιλήσετε για τρεις μήνες, αλλά ρωτήστε πως μπορεί με 30 παιδιά στη τάξη, ή πως τα φέρνει βόλτα με 800 και 900 € (αν έχει καμιά δεκαριά χρόνια υπηρεσία). Έτσι θα κάνετε μια ευχάριστη έκπληξη και θα δώσετε μια μικρή αναγνώριση και ανταμοιβή στον άνθρωπο που κάθε μέρα του εμπιστεύεστε τα παιδιά σας.
Τη καλησπέρα μου…
